Εάν η Ελλάδα διέθετε ένα ικανό πολιτικό προσωπικό, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, το οποίο θα μπορούσε να διαχειρισθεί σωστά την κρίση, θα είμαστε υπέρ της άμεσης στάσης πληρωμών, έστω και τόσο καθυστερημένα – δυστυχώς όμως, δεν το διαθέτει
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Η επιβολή ελέγχων στην ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων, σε συνδυασμό με την υιοθέτηση δασμών στις εισαγωγές, ισοδυναμεί με μία αποτελεσματική εσωτερική υποτίμηση –η οποία θα εξασφάλιζε σταδιακά την εξυπηρέτηση των χρεών της Ελλάδας, αφού προηγηθεί φυσικά η απαιτούμενη ονομαστική διαγραφή μέρους τους με αιτία τις ζημίες που της προκάλεσαν τα μνημόνια, χωρίς την υπογραφή ενός τρίτου καταστροφικού μνημονίου (άρθρο).
Θα εξασφάλιζε επίσης σημαντικά έσοδα στο δημόσιο, από αυτούς που θα έχουν τη δυνατότητα να αγοράζουν ακριβά εισαγόμενα προϊόντα – ένα δίκαιο μέτρο αναδιανομής των εισοδημάτων, το οποίο δεν ενοχλεί κανέναν.
Παράλληλα, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος επιστροφής στη δραχμή, άμεσης ή έμμεσης απώλειας των καταθέσεων και χρεοκοπίας των τραπεζών – αρκεί φυσικά να μην επιμείνει η Γερμανία στη δολοφονία της Ελλάδας, κυρίως για να αποφύγει την αποπληρωμή των χρεών της απέναντι στη χώρα μας.
Η αντίρρηση βέβαια θα ήταν πως η επιβολή δασμών στις εισαγωγές είναι αντίθετη με τους κανόνες που ισχύουν στην ΕΕ – κάτι που όμως θα ήταν ανόητο, αφού οι έλεγχοι στην ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων είναι επίσης αντίθετοι με τους κανόνες της ΕΕ, έχοντας όμως επιβληθεί ουσιαστικά από την ίδια τη νομισματική ένωση (ΕΚΤ)”.
.
Ανάλυση
Με κριτήριο το υπέρογκο δάνειο ύψους 53,5 δις € έως το 2018 που ζήτησε η κυβέρνηση από το ευρωπαϊκό ΔΝΤ (ESM), έχουμε την άποψη πως για μία ακόμη φορά θα θεωρηθούμε αναξιόπιστοι – αφενός μεν γιατί δεν θα έχουμε τη δυνατότητα να το εξοφλήσουμε, αφετέρου επειδή σχεδιάζεται η υιοθέτηση μέτρων που είναι αδύνατον να εφαρμοσθούν πρακτικά, να αποδώσουν δηλαδή τα προσδοκώμενα, μετά από έξι χρόνια καταστροφικής ύφεσης.
Εκτός αυτού, με δεδομένο το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος (άρθρο), τα όποια μέτρα ληφθούν δεν θα έχουν τη στήριξη σύσσωμης της ελληνικής κοινωνίας – χωρίς την οποία είναι καταδικασμένα να αποτύχουν.
Φαίνεται βέβαια εξωτερικά πως είναι πιο σωστά «δομημένα», ίσως επειδή η Τρόικα κάτι έμαθε από τα τεράστια σφάλματα της – με τρομακτική εξαίρεση την αυτόνομη Αρχή είσπραξης των φόρων, η οποία ενδεχομένως σημαίνει «κατάληψη» του υπουργείου οικονομικών, καθώς επίσης Τελωνείων, Εφοριών και ΣΔΟΕ, από τους ξένους κατακτητές (όπως και η νομοθεσία περί χρεοκοπίας, οι ιδιωτικοποιήσεις κοινωφελών επιχειρήσεων, η λεηλασία της δημόσιας περιουσίας, η καταγραφή της ιδιωτικής περιουσίας για να κατασχεθεί ένα μεγάλο μέρος της κοκ.).
Τέλος, μία αριστερή κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να εφαρμόσει μία ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική, οπότε είναι εκ των πραγμάτων αδύνατη η επιτυχία των μέτρων – εάν δεν σχεδιάζεται βέβαια η αντικατάσταση της, με ή χωρίς τη θέληση του πρωθυπουργού («αποκοπή» της αριστερής πλατφόρμας ή ανατροπή του κυβερνώντος κόμματος).
Η μόνη λογική εξήγηση τώρα αυτών των μέτρων, καθώς επίσης της ενδεχόμενης έγκρισης τους από την Τρόικα και την Ευρώπη, η οποία δεν θεωρείται φυσικά δεδομένη, είναι να ήταν προσυμφωνημένα – να πρόκειται δηλαδή για ένα στημένο παιχνίδι, έτσι ώστε να πεισθούν όλες οι συνιστώσες της κυβέρνησης και όλα τα ελληνικά κόμματα να τα ψηφίσουν. Στα πλαίσια αυτά τα εξής:
.
(α) Η στάση πληρωμών
Εάν θα είχαμε μία κυβέρνηση που θα μπορούσε να διαχειριστεί σωστά την οικονομία της χώρας, κάτι που δεν συμβαίνει με βάση την εμπειρία των τελευταίων πέντε μηνών, εμείς τουλάχιστον θα προτιμούσαμε την άμεση στάση πληρωμών εντός της Ευρωζώνης (άρθρο), έστω και τόσο καθυστερημένα – έτσι ώστε να γίνουν οι απαιτούμενες, έντιμες διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές.
Στόχος θα ήταν η επίτευξη μίας πραγματικά βιώσιμης συμφωνίας, η οποία προϋποθέτει την ονομαστική διαγραφή του 50% του δημοσίου χρέους, αναπτυξιακά μέτρα, καθώς επίσης την ενίσχυση των τραπεζών με νέα κεφάλαια, έναντι σοβαρών μεταρρυθμίσεων της ελληνικής οικονομίας – οι οποίες δεν έχουν βέβαια καμία σχέση με τις μειώσεις μισθών και συντάξεων (άρθρο).
Όσον αφορά την ονομαστική διαγραφή μέρους του χρέους, δεν είναι μία παράκληση, ούτε ισχυριζόμαστε ανόητα πως πρόκειται για επαχθές χρέος, αφού δεν δημιουργήθηκε από δικτατορικές κυβερνήσεις. Αντίθετα, οφείλει να ζητηθεί ως νόμιμη αποζημίωση της πατρίδας μας, για τις τεράστιες ζημίες της τάξης του 1 τρις € που μας προκάλεσαν τα λανθασμένα μέτρα, τα οποία μας επιβλήθηκαν από την Τρόικα (μνημόνια) – γεγονός που έχει παραδεχθεί πολλές φορές το ΔΝΤ, τελευταία με τη γνωστή έκθεση του (ανάλυση).
Το ίδιο ισχύει και για τα αναπτυξιακά μέτρα, χωρίς τα οποία είναι αδύνατη η αναβίωση εκείνου του παραγωγικού ιστού που καταστράφηκε ανεύθυνα, εάν όχι σκόπιμα, από τους δανειστές μας – ενώ δικαιούμαστε τη στήριξη των τραπεζών, απαιτούμε και δεν παρακαλούμε δηλαδή, επειδή δολοφονήθηκαν παράνομα από την ΕΚΤ (ανάλυση).
Η απλή αναδιάρθρωση τώρα του χρέους, η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής με χαμηλά επιτόκια, δεν είναι πλέον αρκετή – αφού δεν θα εξασφάλιζε τη μερική διαγραφή του ιδιωτικού χρέους, το οποίο έχει φτάσει πλέον σε δυσθεώρητα επίπεδα (πάνω από 250 δις €), δεν θα επανέφερε την πιστοληπτική ικανότητα του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα στο προηγούμενο στάδιο, ενώ δεν θα επέτρεπε την προσφυγή της Ελλάδας στις αγορές.
Επομένως, θα διαιωνιζόταν τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, ενώ θα παρέμενε στον ορό της Ευρωζώνης, υποχρεωμένη να ανέχεται τον επαίσχυντο κυνισμό του κ. Σόιμπλε, ο οποίος πρότεινε στις Η.Π.Α. την ανταλλαγή μας με το χρεοκοπημένο Puerto Rico (πηγή) – μία άθλια συμπεριφορά που δεν θα διστάζαμε να τη χαρακτηρίσουμε ως ναζιστική, αντάξια των προγόνων ενός υπουργού οικονομικών που δεν ντρέπεται να μας αρνείται την πληρωμή των χρημάτων που μας οφείλει (Αιδώς Γερμανοί).
.
(β) Ο οδυνηρός συμβιβασμός
Επειδή όμως δεν έχουμε μία κυβέρνηση που θα μπορούσε να διαχειρισθεί σωστά την οικονομία της Ελλάδας (για την αντιπολίτευση ισχύει το ίδιο), δεν είναι εύκολο να τοποθετηθούμε εναντίον της συμφωνίας – με την έννοια πως θα επιλέγαμε ένα δηλητήριο που δεν θα σκότωνε ακαριαία τη χώρα, ελπίζοντας σε μία αλλαγή των συνθηκών, σε μία διαγραφή τους χρέους ή απλά στο να κερδίσουμε χρόνο, έτσι ώστε να προετοιμασθούμε σωστά για την όποια ρήξη.
Προφανώς, πριν επιλέξει κανείς τη ρήξη, απαιτείται η επιστροφή της χώρας σε μία κάποια ομαλότητα, το άνοιγμα των τραπεζών, η θωράκιση τους, ρεζέρβες στα ταμεία του δημοσίου, η σωστή πληροφόρηση των Πολιτών, μία ικανή κυβέρνηση, η εύρεση συμμάχων στην Ευρωζώνη και αλλού, ένα σοβαρό σχέδιο με εναλλακτικές λύσεις κοκ. – αφού διαφορετικά θα χάναμε εκ των προτέρων τον πόλεμο, μη έχοντας καμία δυνατότητα να τον κερδίσουμε.
Ο «πόλεμος» αυτός πάντως δεν θα αποφευχθεί, είτε υπογραφεί το τρίτο μνημόνιο, είτε όχι – είναι δηλαδή νομοτελειακός, εάν δεν αποφασισθεί η διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του δημοσίου χρέους, χωρίς την οποία η εξυπηρέτηση του (γράφημα) είναι αδύνατη.
.
.
Όπως διαπιστώνεται από το γράφημα, μετά την κορύφωση του 2015, όπου απαιτούνται περί τα 30 δις €, τα επόμενα χρόνια είναι μεν πιο ήπια, αλλά καθόλου εξασφαλισμένα – ειδικά για μία οικονομία που επανήλθε ξανά στη βαθιά ύφεση και στα ελλείμματα του προϋπολογισμού της.
