Η οικονομική τεκμηρίωση του γεγονότος ότι, τα μέτρα που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα δεν είχαν σκοπό ούτε την εξυγίανση της, ούτε την προστασία των συμφερόντων των δανειστών της – αλλά τη λεηλασία και την καταστροφή της
(To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες)
Αρχείο – συλλογή διαχρονικών και εκπαιδευτικών αναλύσεων
.
“Κατ’ αρχήν θεωρούμε πως η φράση «πολιτική λύση», την οποία ακούμε συνεχώς στην Ελλάδα, είναι εκτός τόπου και χρόνου, όσον αφορά γενικότερα τις χώρες της Ευρωζώνης και τα διάφορα προβλήματα που αντιμετωπίζουν – τα οποία είναι οικονομικά, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οπότε απαιτούνται αριθμοί και όχι θεωρίες.
Από την άλλη πλευρά η κυβέρνηση της χώρας μας, η οποία ουσιαστικά επικαλείται μία τέτοια «λύση», δεν έχει κανένα λόγο να το κάνει – αφού μπορεί πάρα πολύ εύκολα να τεκμηριώσει ότι, τα σημερινά δεινά της Ελλάδας είναι το αποτέλεσμα των μνημονίων που της επιβλήθηκαν από την Τρόικα (εξαιρώντας βέβαια τα θεσμικά προβλήματα, στα οποία οφειλόταν η μέχρι τότε κακή οικονομική της κατάσταση, η οποία όμως δεν την καθιστούσε αυτόματα χρεοκοπημένη).
Μπορεί επίσης να αποδείξει ότι, οδηγήθηκε σκόπιμα στα χέρια του ΔΝΤ, με τη χρήση παραποιημένων στατιστικών, οι οποίες αύξησαν τεχνητά το έλλειμμα και το χρέος – ενώ υπήρξε μία καταστροφική διαχείριση της κρίσης, από την τότε πολιτική της ηγεσία (άρθρο), η οποία δύσκολα μπορεί να ερμηνευθεί, εάν δεχθεί κανείς πως η κυβέρνηση της δεν ήταν ενδοτική.
Στο θέμα τώρα της πολιτικής των μνημονίων που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, με δήθεν στόχο την εξυγίανση της οικονομίας της, θα τεκμηριώσουμε με αριθμούς το αποτρόπαιο έγκλημα, το οποίο συντελέσθηκε μεταξύ των ετών 2010 και 2014 – μεταξύ άλλων με τη βοήθεια ενός κειμένου γερμανών συναδέλφων μας, έτσι ώστε να μην θεωρηθεί ότι οφείλεται στην ελληνική «ιδιοτέλεια» μας.
Θα αναφερθούμε δε ειδικά στα αποτελέσματα τους όσον αφορά την εξέλιξη του ΑΕΠ, του δημοσίου ελλείμματος και του χρέους – αποδεικνύοντας πως ο αποκλειστικός και μόνο στόχος της δήθεν εξυγίανσης, δεν ήταν η διαφύλαξη των συμφερόντων των διεθνών δανειστών της χώρας μας, αλλά η λεηλασία και η καταστροφή της.
Περαιτέρω, η τεκμηρίωση που θα ακολουθήσει καθιστά εύλογη την απαίτηση διαγραφής ενός μεγάλου μέρους του χρέους της Ελλάδας, έτσι όπως είχε υποσχεθεί προεκλογικά η κυβέρνηση (ανάλυση) – κάτι που δυστυχώς αναίρεσε πρόωρα, πριν ακόμη ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις, γεγονός που αποτελεί το μακράν μεγαλύτερο λάθος της.
Σε κάθε περίπτωση, χωρίς την ονομαστική διαγραφή του δημοσίου χρέους, τουλάχιστον κατά 50%, καθώς επίσης την παροχή αναπτυξιακής βοήθειας προς την Ελλάδα ύψους περί τα 20 δις €, σε συνδυασμό με την προστασία του τραπεζικού της συστήματος, το παιχνίδι θα τελειώσει εις βάρος μας (άρθρο) – ενώ η λύση που οφείλει να επιτευχθεί θα πρέπει να είναι ριζική, επειδή θα ήταν έγκλημα να βρεθούμε ξανά σε μία ανάλογη θέση.
Από τη δική μας πλευρά, πρέπει να αναμορφωθούν όλοι ανεξαιρέτως οι Θεσμοί, με κάθε αυστηρότητα, έτσι ώστε να υπάρξει ένα λειτουργικό, ορθολογικό Κράτος Δικαίου – το οποίο δεν λειτούργησε ποτέ μέχρι σήμερα ενώ, χωρίς αυτό, είναι αδύνατον να επιβιώσει η χώρα μας, στις σημερινές συνθήκες της παγκοσμιοποίησης.
Αυτό οφείλει να αποτελεί την πρώτη προτεραιότητα μας είτε εντός, είτε εκτός του ευρώ – αν και εμείς θεωρούμε πως η έξοδος από την Ευρωζώνη δεν είναι μεν συνώνυμη με τη συντέλεια του κόσμου, αλλά θα οδηγούσε σε μία τρομακτική καταστροφή, την οποία δεν είναι απαραίτητο να βιώσουμε“.
.
Ανάλυση
Εισαγωγικά, μία ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, η οποία δεν είναι εύκολα εφικτή ηθικά, νομικά και οικονομικά, ενώ θα μπορούσε φυσικά να χρεοκοπήσει εντός του ευρώ (ανάλυση), δεν θα ήταν καταστροφική μόνο για την ίδια – ειδικότερα για τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα.
Αντίθετα, θα μπορούσε να είναι η αρχή του τέλους της νομισματικής ένωσης, ενώ θα άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου για το παγκόσμιο σύστημα – στο οποίο έχουν συσσωρευτεί τεράστια βουνά χρεών (άρθρο), αδύνατον να αντιμετωπιστούν χωρίς μία διεθνή συνδιάσκεψη που θα αφορά την καταπολέμηση τους.
Ανεξάρτητα όμως από το τι θα ακολουθήσει, εμείς οφείλουμε να ερευνήσουμε τι έχει συμβεί μέχρι σήμερα, μεταξύ των ετών 2010 και 2014, με υπαίτιο την πολιτική που επιβλήθηκε στην Ελλάδα από την Τρόικα – εν πρώτοις με τη βοήθεια του Πίνακα Ι που ακολουθεί:
.
Πίνακας Ι: Μέτρα εξυγίανσης στην Ελλάδα, σε δις €, σε τιμές του 2010
| Έτη / μέτρα | 2010 | 2011 | 2012 | 2013 | 2014 | Σύνολο |
| (Ι) Αύξηση εσόδων | 10,00 | 9,6 | 5,5 | 3,2 | 1,1 | 29,4 |
| (ΙΙ) Δαπάνες | 11,2 | 7,7 | 5,2 | 7,2 | -2,1 | 29,2 |
| (α) μεταφορές* | 1,8 | 0,4 | 1,7 | 3,8 | -0,7 | 7,00 |
| (β) Δημόσια κατανάλωση | 5,5 | 5,1 | 3,2 | 3,7 | 0,3 | 17,8 |
| (γ) Δημόσιες επενδύσεις | 3,8 | 2,3 | 0,3 | -0,3 | -1,6 | 4,5 |
| Σύνολα Ι+ΙΙ | 21,2 | 17,3 | 10,7 | 10,4 | -1,0 | 58,6 |
Πηγή: Ameco, Eurostat, Gechert-Rannenberg
*Μειώσεις επιδοτήσεων, αφορολογήτων ορίων, κοινωνικών παροχών κοκ.
.
Από τον Πίνακα Ι διαπιστώνεται πως τα μέτρα λιτότητας που υιοθέτησε η Ελλάδα ήταν «βιβλικών διαστάσεων», μοναδικά στην ιστορία – ενώ, ειδικά τα δύο πρώτα έτη, οι δαπάνες περιορίσθηκαν δραστικά (11,2 δις € το 2010 και 7,7 δις € το 2011), με τα φορολογικά έσοδα να αυξάνονται σε τεράστιο ύψος (10 δις € το 2010 και 9,6 δις € το 2011).
Συνολικά, η φορολογία αυξήθηκε κατά 29,4 δις € στα πέντε αυτά έτη, ενώ οι δαπάνες μειώθηκαν κατά 29,2 δις € – οπότε τα μέτρα απέδωσαν 58,6 δις €, όσο περίπου η μείωση του ΑΕΠ της χώρας (από 231,1 δις € το 2009, στα 179 δις € περίπου το 2014) – αν και η πτώση του ΑΕΠ ξεκίνησε το 2008, αφού το ΑΕΠ του 2010 ήταν 5% χαμηλότερο από το αντίστοιχο του 2008.
Φαίνεται δε πως η αμέσως προηγούμενη κυβέρνηση, εφάρμοσε πιστά το πρόγραμμα των δανειστών το 2012, καθώς επίσης το 2013, στο ήμισυ περίπου των προηγουμένων ετών, ενώ το 2014 δεν το έκανε – αλλάζοντας πιθανότατα πορεία, μετά την αποτυχία της στις Ευρωεκλογές. Στον Πίνακα ΙΙ υπολογίζονται τα παραπάνω μέτρα, ως ποσοστά επί του ΑΕΠ του 2009 – έτσι ώστε η εικόνα να είναι καλύτερη:
.
Πίνακας ΙΙ: Μέτρα εξυγίανσης στην Ελλάδα, ως ποσοστά επί του ΑΕΠ του 2009
| Έτη / μέτρα | 2010 | 2011 | 2012 | 2013 | 2014 | Σύνολο |
| (Ι) Αύξηση εσόδων | 4,2 | 4,0 | 2,3 | 1,3 | 0,5 | 12,3 |
| (ΙΙ) Δαπάνες | 4,7 | 3,2 | 2,2 | 3,00 | -0,9 | 12,2 |
| (α) μεταφορές* | 0,8 | 0,1 | 0,7 | 1,6 | -0,3 | 2,9 |
| (β) Δημόσια κατανάλωση | 2,3 | 2,1 | 1,4 | 1,5 | 0,1 | 7,4 |
| (γ) Δημόσιες επενδύσεις | 1,6 | 0,9 | 0,2 | -0,2 | -0,6 | 1,9 |
| Σύνολα Ι+ΙΙ | 8,9 | 7,2 | 4,5 | 4,3 | -0,4 | 24,5 |
Πηγή: Ameco, Eurostat, Gechert-Rannenberg
*Μειώσεις επιδοτήσεων, αφορολογήτων ορίων, κοινωνικών παροχών κοκ.
.
Από τον Πίνακα ΙΙ φαίνεται πόσο υψηλά ήταν τα μέτρα, σε σχέση με το ΑΕΠ – ειδικά τα δύο πρώτα χρόνια, με 8,9% το 2010 και 7,2% το 2011. Όπως είναι δε πλέον γνωστό, οι επιδράσεις των μέτρων στην οικονομία μίας χώρας περιγράφονται από τον πολλαπλασιαστή – σύμφωνα με τον οποίο, εάν είναι ίσος με τη μονάδα (1), τότε η μείωση των δημοσίων δαπανών κατά 1 δις €, περιορίζουν το ΑΕΠ επίσης κατά 1 δις €.
