Oι δημοκρατικοί, καθώς επίσης οι κρατικοί Θεσμοί της Ελλάδας, δεν μπορούν να θεωρηθούν αποτελεσματικοί, συγκρινόμενοι με αυτούς στις ανεπτυγμένες βιομηχανικές χώρες – οπότε, παράλληλα με τη διαγραφή χρέους, απαιτείται η εξυγίανση τους
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Ενώ η αποτυχημένη εγχείρηση ευρίσκεται σε εξέλιξη, με τον ασθενή να κινδυνεύει να πεθάνει από στιγμή σε στιγμή, οι γιατροί μέσα και έξω από το χειρουργείο διαπληκτίζονται, ασχολούμενοι με τις αιτίες που θα προκαλέσουν το θάνατο του. Παράλληλα, προσπαθούν να καθυστερήσουν το μοιραίο – οι μεν για να μην ακολουθήσει μία μεγάλη επιδημία, ενώ οι δε χωρίς καμία πειστική συνταγή για την επιβίωση του”.
.
Άρθρο
Η Ελλάδα βρίσκεται ακόμη μία φορά στο επίκεντρο της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, έχοντας «υποτροπιάσει» – απειλούμενη με μία οικονομική καταστροφή, ολοκληρωτική αυτή τη φορά, η οποία φαίνεται πως δεν θα αργήσει να συμβεί.
Σύμφωνα δε με τη διεθνή κοινή γνώμη, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί με τη βοήθεια της χειραγώγησης της εκ μέρους ορισμένων ΜΜΕ, ο χαρακτήρας των Ελλήνων, η ιδιομορφία τους καλύτερα (φοροφυγάδες, τεμπέληδες κοκ.), είναι αυτή που εμποδίζει την έξοδο της χώρας τους από την κρίση – ενώ θεωρείται ανόητα ως το μοναδικό κράτος που δυσχεραίνει την οικονομική εξέλιξη, καθώς επίσης την πρόοδο της Ευρωζώνης.
Οι ίδιοι οι Έλληνες ενοχοποιούν τις προηγούμενες κυβερνήσεις τους, τον εαυτό τους, κυρίως δε το ευρώ για τα προβλήματα της χώρας τους – με το ποσοστό αυτών που πιστεύουν πως η λύση είναι η επιστροφή στη δραχμή, να αυξάνεται συνεχώς. Γνωρίζουν φυσικά πως, κάτω από τις σημερινές προϋποθέσεις, η έξοδος από το ευρώ θα ήταν συνώνυμη με την απόλυτη καταστροφή – αφού η χώρα θα χρεοκοπούσε ακαριαία, με χιλιάδες ανθρώπους των χαμηλότερων εισοδηματικών τάξεων να οδηγούνται στο ικρίωμα.
Συνδέοντας όμως ανεύθυνα την έξοδο από το ευρώ με την μονομερή αθέτηση της εξυπηρέτησης των υποχρεώσεων της χώρας τους, οι οποίες με βάση τις υπογραφείσες συμβάσεις (PSI) δεν μπορούν να μετατραπούν σε δραχμές, θεωρούν πως είναι δυνατόν να τα καταφέρουν – χωρίς φυσικά να γνωρίζουν «λεπτομέρειες», όπως το τι θα συνέβαινε με το ιδιωτικό εξωτερικό χρέος, με τις τράπεζες, με τις καταθέσεις, με το ΑΕΠ, με τα έσοδα του δημοσίου, με τις εισαγωγές των βασικών προϊόντων διατροφής, με τα φάρμακα, με τα καύσιμα κοκ.
Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι, οι οποίοι προσπαθούν να δώσουν μία αντικειμενική, ψύχραιμη απάντηση, όσον αφορά τις αιτίες των προβλημάτων της Ελλάδας – μέσω της διερεύνησης των Θεσμών της, καθώς επίσης των κοινωνικών και οικονομικών δομών που «παράγουν» οι συγκεκριμένοι αυτοί Θεσμοί.
Στόχος τους είναι να επιδιώξουν τη θεραπεία αφού προηγηθεί, ως οφείλει, η σωστή διάγνωση – χωρίς να πεθάνει ο ασθενής. Στα πλαίσια αυτά (πηγή: F&W) τα εξής:
.
Το θεμελιώδες πρόβλημα των Θεσμών
Μία πρώτη διαπίστωση είναι το ότι οι δημοκρατικοί, καθώς επίσης οι κρατικοί Θεσμοί της χώρας (κοινοβούλιο, Δικαστήρια, εφορίες, πολιτικά κόμματα, δημόσιες υπηρεσίες, εργατικά συνδικάτα κλπ.), δεν μπορούν να θεωρηθούν αποτελεσματικοί και αποδοτικοί – συγκρινόμενοι με τους αντίστοιχους στις ανεπτυγμένες βιομηχανικές χώρες.
Ειδικότερα, η συνειδησιακή υπευθυνότητα τους απέναντι στο σύνολο της κοινωνίας είναι ελάχιστα εξελιγμένη – ενώ τόσο η δημόσια διοίκηση, όσο και οι πολιτικοί, δεν απολαμβάνουν την εμπιστοσύνη των Πολιτών.
Το γεγονός αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τη μη ομαλή, ελαττωματική, ανορθολογική λειτουργία των «κοινωφελών υπηρεσιών» όπως, για παράδειγμα, του φορολογικού συστήματος της χώρας – το οποίο, επειδή δεν είναι «ανταποδοτικό» (οι φόροι που πληρώνονται δεν επιστρέφονται στους Πολίτες, με τη μορφή των αντίστοιχων δημοσίων υπηρεσιών), δεν γίνεται όσο θα έπρεπε σεβαστό από τους ανθρώπους, με αποτέλεσμα να προσπαθούν δυστυχώς να το παρακάμψουν, με διάφορα τεχνάσματα.
Αναποτελεσματικές και μη αποδοτικές είναι επίσης οι κρατικές επιχειρήσεις όπως, για παράδειγμα, η ΔΕΗ, ο ΟΣΕ, η ΔΕΠΑ κοκ. – ενώ η διαφθορά, καθώς επίσης η ανεπαρκής, υπερβολική γραφειοκρατία, διογκώνουν ακόμη περισσότερο τα προβλήματα της χώρας.
Η κατάσταση αυτή δεν έχει σχέση βέβαια με την ιδιαιτερότητα ή με τον κακό χαρακτήρα των Ελλήνων, αλλά με τα «στάδια εξέλιξης» των δημοσίων Θεσμών – οι οποίοι απολαμβάνουν μία περιορισμένη έως ελάχιστη «νομιμοποίηση» στις συνειδήσεις των Πολιτών, λόγω των οδυνηρών ιστορικών εμπειριών της χώρας.
Ειδικότερα, η Ελλάδα ανεξαρτητοποιήθηκε ως κράτος το 1821, μετά από πολλούς αιώνες υποδούλωσης, σε έναν λαό χαμηλού επιπέδου και διαφορετικής θρησκείας. Στη συνέχεια ακολούθησαν εμφύλιοι πόλεμοι, πολιτικές αναταραχές, παγκόσμιες συρράξεις, κατοχή εκ μέρους άλλων κρατών, η δικτατορία του 1967/74, καθώς επίσης η επιστροφή της δημοκρατίας – η οποία όμως χαρακτηριζόταν από την απόλυτη κυριαρχία ορισμένων πλούσιων οικογενειών.
Από οικονομικής πλευράς, τα μισά χρόνια μετά την απελευθέρωση της η Ελλάδα ήταν χρεοκοπημένη, με όλα όσα δεινά κάτι τέτοιο συνεπάγεται. Επομένως, οι Θεσμοί της χώρας δεν κατάφεραν ποτέ να εξελιχθούν, ενώ οι Πολίτες της δεν μπόρεσαν ποτέ να τους εμπιστευθούν – με αποτέλεσμα να αποτελούν σήμερα τη βασική αιτία των προβλημάτων της.
.
Το λάθος της υιοθέτησης του ευρώ
Η επόμενη διαπίστωση είναι το ότι η Ελλάδα, λόγω ακριβώς των αδύναμων Θεσμών της, δεν έπρεπε να είχε υιοθετήσει το ευρώ – με τα προβλήματα τουλάχιστον που έχει το κοινό νόμισμα, ακόμη και σήμερα. Η είσοδος της στην Ευρωζώνη λοιπόν, σε συνδυασμό με τους νοσηρούς Θεσμούς της, είναι αυτή που προκάλεσε την καταστροφή της χώρας.
Εν τούτοις, κατά τα πρώτα χρόνια της εισόδου της, τα «μηνύματα» ήταν εντελώς διαφορετικά – αφού η Ελλάδα επιτύγχανε εντυπωσιακούς ρυθμούς ανάπτυξης, οι οποίοι ήταν υψηλότεροι από πολλές άλλες χώρες. Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται η μέση ετήσια αύξηση του ΑΕΠ της από το 1999 έως το 2007, σε σχέση με αυτήν ορισμένων άλλων χωρών – με πρώτη την Ιρλανδία (πηγή: IMF, F&W).
.
.
Περαιτέρω, τα επιτόκια δανεισμού της χώρας, μετά την είσοδο της στην Ευρωζώνη, μειώθηκαν σε πολύ μεγάλο βαθμό – όπου τα βραχυπρόθεσμα ήταν σχεδόν ίσα με αυτά της Γερμανίας (0,2% το 2004, όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί).
