Επειδή είμαστε όλοι Έλληνες, οπότε στηρίζουμε συλλογικά τη νέα μας κυβέρνηση, θεωρούμε πως θα κληθεί να πάρει μία ιστορική, πολύ δύσκολη απόφαση για την πατρίδα μας – ελπίζοντας να μην μας απογοητεύσει, καταδικάζοντας μας σε σκλάβους χρέους
(To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες)
Αρχείο – συλλογή διαχρονικών και εκπαιδευτικών αναλύσεων
.
“Δεν πρέπει ποτέ να αφήνει κανείς να συνεχίζεται μία ανωμαλία για να αποφύγει τον πόλεμο, επειδή δεν τον αποφεύγει τελικά, αλλά μόνο αλλάζουν οι συνθήκες, προς όφελος των αντιπάλων του” (N. Machiavelli).
.
Ανάλυση
Πριν από τη διεξαγωγή των εθνικών εκλογών, ο καθένας μπορούσε να εκφράσει ελεύθερα τις απόψεις του, όσον αφορά τη μελλοντική ηγεσία της Ελλάδας, τασσόμενος υπέρ του ενός κόμματος ή του άλλου – ανάλογα με τις επιθυμίες, με τις ανησυχίες, με τους φόβους, με τα πολιτικά πιστεύω ή/και με τις προβλέψεις του, σχετικά με το ποιός θα μπορούσε να χειριστεί καλύτερα το ελληνικό πρόβλημα.
Η εποχή όμως αυτή έχει περάσει και η Ελλάδα έχει πλέον μία επίσημα εκλεγμένη κυβέρνηση, η οποία εκπροσωπεί τη βούληση της πλειοψηφίας – γεγονός που σημαίνει ότι οφείλουμε όλοι να τη σεβαστούμε, ενισχύοντας τις προσπάθειες της όπου και όπως μπορούμε, αντιλαμβανόμενοι πως είμαστε όλοι Έλληνες, ανεξάρτητα από τις πολιτικές μας πεποιθήσεις.
Η στήριξη που της οφείλουμε δεν αφορά βέβαια το κόμμα που έχει εκλεγεί, αλλά το πολιτικό του πρόγραμμα, με το οποίο δεσμεύθηκε προεκλογικά – αφού αυτό ψήφισαν πλειοψηφικά οι Έλληνες. Σε κάθε περίπτωση αφορά τα βασικά του σημεία, στα οποία δεν υπολογίζουμε τις υπερβολικές παροχές που τα συνόδευσαν – γνωρίζοντας πως μία υπερχρεωμένη χώρα, με άδεια ταμεία, με σημαντικά οικονομικά προβλήματα, καθώς επίσης με μη εξασφαλισμένη την πρόσβαση της στις διεθνείς χρηματαγορές, είναι αδύνατον να τις εκπληρώσει.
Ως βασικά σημεία τώρα του προγράμματος, τα οποία πρέπει όλοι να σεβαστούμε, καθώς επίσης να στηρίξουμε, είτε συμφωνούμε με αυτά, είτε όχι, αφού αποφασίστηκαν από τους Πολίτες, θεωρούμε τα εξής:
.
(α) Τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους – όπου, για παράδειγμα, όταν κανείς διαγράψει το 50% ενός χρέους ύψους 320 δις €, την άλλη ημέρα το πρωί χρωστάει πλέον 160 δις €. Όλα τα υπόλοιπα, σύμφωνα με τα οποία μπορεί να επιτύχει κανείς το ίδιο αποτέλεσμα με διάφορα τεχνάσματα, όπως με την επιμήκυνση των δόσεων με χαμηλά επιτόκια, με ανταλλαγή ομολόγων κοκ., είναι ουσιαστικά «μυθεύματα» – τα οποία πιστεύουν μόνο οι ανόητοι.
Προφανώς δε είναι εφικτό κάτι τέτοιο, αφού έχει συμβεί πάρα πολλές φορές στο παρελθόν, όπως με τα χρέη της Ρωσίας και της Αργεντινής – επίσης όμως με τα χρέη της Γερμανίας το 1953, τα οποία διαγράφηκαν από 23 περίπου κράτη, χωρίς να υπάρξει το πρόβλημα που ισχυρίζονται σήμερα ορισμένοι για την Ελλάδα, όσον αφορά τα διακρατικά της δάνεια.
Άλλωστε, το θέμα τότε δεν ήταν εάν το δικαιούταν η Γερμανία, αλλά αφενός μεν εάν ήταν απαραίτητο για τη βιωσιμότητα της, αφετέρου εάν είχαν τη δυνατότητα οι δανείστριες χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, να το κάνουν (άρθρο).
Κάτι ανάλογο φυσικά ισχύει και για την Ελλάδα σήμερα – η οποία, τουλάχιστον μετά τον Οκτώβρη του 2014, όπου χάθηκε οριστικά η πρόσβαση της στις αγορές, δεν έχει καμία άλλη μακροπρόθεσμα βιώσιμη λύση, εκτός από τη διαγραφή (εκτός εάν η Γερμανία εξοφλούσε τις υποχρεώσεις της απέναντι της).
Επομένως, η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να τηρήσει τη δέσμευση της αυτή, ενώ όλοι εμείς πρέπει να την στηρίξουμε, έτσι ώστε να το πετύχει τελικά – με τη διαγραφή χρέους να υποστηρίζεται από 300 ακαδημαϊκούς και οικονομολόγους στον πλανήτη, οι οποίοι γνωρίζουν επίσης πως είναι η μοναδική λύση της χώρας μας (πηγή).
Αντίθετα, εάν η κυβέρνηση αλλάξει πορεία συμβιβαζόμενη, πόσο μάλλον εάν προσπαθήσει να μας αποπροσανατολίσει, ισχυριζόμενη ψευδώς ότι υπάρχουν «ισοδύναμες λύσεις» με τη διαγραφή, τότε θα πρέπει να αντιδράσουμε – επιλέγοντας την επόμενη, όπως ακριβώς «καθαιρέσαμε» την προηγούμενη.
Τα χρέη άλλωστε τα δημιούργησε η δική μας γενιά μετά το 1980 και εμείς πρέπει να λύσουμε το πρόβλημα. Δεν επιτρέπεται σε καμία περίπτωση να το κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας – πόσο μάλλον και στα παιδιά των παιδιών μας, όπως απαιτούν οι δανειστές.
Ειδικά όσον αφορά τον ισχυρισμό, σύμφωνα με τον οποίο δεν είναι έντιμο να επιβαρύνουμε τους φορολογουμένους Πολίτες των άλλων χωρών, θεωρούμε ότι είναι «αίολος» – επειδή η απόφαση να «μεταφερθούν» ουσιαστικά τα χρέη της Ελλάδας, από τους τοκογλύφους και τις ευρωπαϊκές τράπεζες στα κράτη, δεν ήταν δική μας αλλά της Γερμανίας, σε συνεργασία με τη Γαλλία. Οι δύο αυτές χώρες υποχρέωσαν τις κυβερνήσεις μας να το κάνουν, ενεργώντας προφανώς εις βάρος των Πολιτών τους – όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί.
.
.
Από το διάγραμμα συμπεραίνεται καθαρά ότι, τα χρέη της Ελλάδας το 2010 ήταν κατά 100% απέναντι στους τοκογλύφους – έχοντας στη συνέχεια μεταφερθεί στα κράτη, σε ποσοστό που έφτασε το 81% το 2013 (μέσω των ευρωπαϊκών δανείων και του εγκληματικού PSI, το οποίο επίσης επιβλήθηκε στην πατρίδα μας δικτατορικά).
Επομένως, οι Ευρωπαίοι Πολίτες θα έπρεπε να ζητήσουν την ανάληψη των ευθυνών από την κυρία Merkel και τον κ. Sarkozy – σε καμία περίπτωση από τους Έλληνες, οι οποίοι ουσιαστικά εκβιάσθηκαν (εν αγνοία τους) στην παραπάνω διαδικασία. Πόσο μάλλον όταν τους έχει στερηθεί ακόμη και η δυνατότητα του λογιστικού ελέγχου των χρεών, η οποία ενδεχομένως θα χαρακτήριζε κάποια ως επαχθή – λόγω του ότι έχουν αλλάξει οι δανειστές τους, οπότε δεν μπορούν να αναζητηθούν πλέον οι ευθύνες σε αυτούς.
