Το πρόβλημα της Ελλάδας πρέπει να λυθεί τώρα, πριν ακόμη χαθεί η εμπιστοσύνη των Ελλήνων και σε αυτήν την κυβέρνηση – με αποτέλεσμα να βυθιστεί η πατρίδα μας σε μία καταστροφική πολιτική και κοινωνική κρίση, με τρομακτικά επακόλουθα (χρεοκοπία = στάση πληρωμών)
(To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες)
.
“Ο ορισμός της ανοησίας, η ομοιόμορφη αντιμετώπιση του προβλήματος του δημοσίου χρέους εν προκειμένω, είναι, κατά τον Αϊνστάιν, το να επαναλαμβάνει κανείς το ίδιο πείραμα, περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα”.
.
Ανάλυση
Η νέα κυβέρνηση της Ελλάδας έχει αναμφίβολα αναλάβει μία πολύ δύσκολη αποστολή, διαθέτοντας ελάχιστες εμπειρίες – ενώ είναι η πρώτη στη σύγχρονη ιστορία της χώρας μας, η οποία θέλει να εφαρμόσει ακριβώς εκείνη την πολιτική, για την οποία ψηφίσθηκε από τους Έλληνες Πολίτες.
Με απλά λόγια, σε αντίθεση με όλες τις κυβερνήσεις του παρελθόντος, οι οποίες άλλα υπόσχονταν προεκλογικά και άλλα εφάρμοζαν στη συνέχεια, θεωρώντας προφανώς ότι γνώριζαν οι ίδιες καλύτερα πώς θα έπρεπε να ενεργούν, η καινούργια ηγεσία πιστεύει πως οι Πολίτες ξέρουν καλύτερα τι θέλουν – ενώ αυτή είναι υποχρεωμένη να αναζητήσει τους τρόπους, με τους οποίους θα πραγματοποιήσει τη βούληση τους.
Ακριβώς για το λόγο αυτό στηρίζεται ήδη από περισσότερους Έλληνες, κυρίως από τους νέους, συγκριτικά με αυτούς που την εξέλεξαν, διαφόρων πολιτικών ιδεολογιών – ενώ ενισχύεται επίσης από Πολίτες άλλων χωρών. Η αιτία είναι το ότι, όλοι αυτοί οι άνθρωποι διακρίνουν στο «πρόσωπο» της μία μοναδική ευκαιρία, για να αντιπαρατεθούν με το χρηματοπιστωτικό κτήνος – το οποίο υπηρετούν πιστά οι διάφοροι πολιτικοί ηγέτες, επιτρέποντας του να «απομυζά» αχόρταγα τα μεσαία και χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα των περισσοτέρων δυτικών κοινωνιών.
Με δεδομένο δε το ότι, είναι πρόθυμη να αγωνισθεί για να πετύχει το στόχο της, όπως έχει τεκμηριωθεί από τις πρόσφατες αντιπαραθέσεις της με το «ευρωπαϊκό ιερατείο», οφείλει να ενισχυθεί από όλους μας. Η δύναμη της άλλωστε μπορεί να προέλθει μόνο από τους Πολίτες όλων εκείνων των χωρών που υποφέρουν κάτω από τη «μπότα» της ελίτ και της πρωσικής κυβέρνησης της Γερμανίας – όχι μόνο από τους Έλληνες, οι οποίοι είναι πολύ λίγοι για να στηρίξουν μία τέτοια προσπάθεια.
Σε κάθε περίπτωση, το έργο που έχει επωμισθεί, ελπίζοντας να μην υποχωρήσει συμβιβαζόμενη, είναι κυριολεκτικά «τιτάνιο» – πάρα πολύ δύσκολο στην εφαρμογή του, επειδή απειλεί το «ελιξίριο της ζωής» του χρηματοπιστωτικού θηρίου: το χρέος και τούς τόκους. Ειδικότερα τα εξής:
.
(α) Διαγραφή χρέους: Όταν η κυβέρνηση απαιτεί την ονομαστική διαγραφή του δημοσίου χρέους (η οποία γνωρίζουμε πως είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί, αν και απολύτως αναγκαία, όπως θα τεκμηριώσουμε στη συνέχεια), τότε γίνεται αυτόματα εχθρός του διεθνούς κεφαλαίου – ενώ, ζητώντας μηδενικά επιτόκια, τοποθετείται στο στόχαστρο των τοκογλύφων.
Στο σημείο αυτό οφείλει να αναφέρει κανείς πως όλες εκείνες οι δικαιολογίες, σύμφωνα με τις οποίες είναι αδύνατη η ονομαστική διαγραφή χρέους, είναι απολύτως έωλες – αφού, ακόμη και στην περίπτωση που δεν θα ήταν δυνατή η ψήφιση μίας τέτοιας απόφασης από τα κοινοβούλια των κρατών-δανειστών, η ΕΚΤ θα μπορούσε να αγοράσει εύκολα το 50% του ελληνικού χρέους, παγώνοντας το άτοκα (ανάλυση).
Προφανώς το άτοκο πάγωμα χρεών ισοδυναμεί με εκτύπωση νέων χρημάτων – τα οποία όμως, στην προκειμένη περίπτωση, θα ήταν ελάχιστα (160 δις €), με δεδομένο το πολύ μικρό μέγεθος της ελληνικής οικονομίας – «σταγόνα στον ωκεανό» κυριολεκτικά, κρίνοντας από τους τεράστιους όγκους χρημάτων, με τους οποίους οι κεντρικές τράπεζες έχουν πλημμυρίσει τις αγορές, προς όφελος των διεθνών ελίτ.
Σχετικά δε με το εάν το δικαιούται η χώρα μας ή όχι, έχουμε ήδη αναφερθεί (ανάλυση), ενώ φυσικά δεν πρόκειται να επικρίνουμε την κυβέρνηση, εάν δεν τα καταφέρει, υποχρεούμενη να συμβιβαστεί με τη λύση της επιμήκυνσης – αφού γνωρίζουμε τις τεράστιες αντιδράσεις που θα αντιμετωπίσει. Είναι λυπηρό βέβαια να υιοθετεί μία αντίθετη στάση η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση – όταν είναι απαραίτητη η ενίσχυση της κυβέρνησης από όλα ανεξαιρέτως τα πολιτικά κόμματα, όσον αφορά το συγκεκριμένο θέμα.
(β) Εκδίωξη των εισβολέων: Όταν η νέα ηγεσία απαιτεί την εκδίωξη της Τρόικας, έρχεται σε αντίθεση με το ΔΝΤ, το οποίο είναι πολύ πιο επικίνδυνο από τη Μαφία, καθώς επίσης με τη Γερμανία – με εκείνη τη χώρα δηλαδή που τρέφεται κυριολεκτικά από την κρίση, καθώς επίσης από τους εταίρους της στην Ευρωζώνη, ακριβώς επειδή ευρίσκονται στα όρια της χρεοκοπίας.
Το ποσοστό των εξαγωγών στο ΑΕΠ της (γράφημα, περί το 50%), καθώς επίσης τα τεράστια εμπορικά της πλεονάσματα (άνω των 200 δις € ετησίως), τεκμηριώνουν τη θέση μας – όπως και το ότι δεν θα επιτρέψει ποτέ στην Ελλάδα να τα θέσει σε κίνδυνο, επιστρατεύοντας όλα τα μέσα που έχει στη διάθεση της.
.
.
Επομένως, η Ελλάδα δεν θα καταφέρει εύκολα να διώξει τους εισβολείς – ενώ θα μπορούσε τότε μόνο να το επιδιώξει, όταν θα είχε τη δυνατότητα να προσφύγει στις αγορές, για να εξοφλεί τις υποχρεώσεις της. Αυτό με τη σειρά του θα ήταν τότε μόνο δυνατόν, εάν η Ελλάδα διέγραφε τουλάχιστον το 50% του χρέους της, επιμηκύνοντας την πληρωμή του υπολοίπου με ρήτρα εξαγωγών – γεγονός που επεξηγεί, μεταξύ άλλων, τη σημερινή θέση μας, όσον αφορά την ανάγκη διαγραφής.
Με δεδομένο όμως το ότι, έχει επιστρατευθεί ένας ακόμη «σκοτεινός» οργανισμός, η Lazard (έχει ιδρυθεί από τα ομώνυμα γάλλο-εβραϊκής καταγωγής αδέλφια), ελπίζουμε εν αγνοία του πρωθυπουργού όσον αφορά το πραγματικό αντικείμενο της, γίνεται ακόμη πιο δύσκολο το εγχείρημα – ενώ η δήλωση του υπουργείου οικονομικών, σύμφωνα με την οποία η επενδυτική εταιρεία δεν αμείβεται για τις υπηρεσίες της (πηγή), είναι πολύ ανησυχητική.
Σημειώνουμε εδώ πως, σύμφωνα με διαδόσεις, οι οποίες όμως θα μπορούσε να είναι θεωρίες συνομωσίας, μεγάλος μέτοχος στον οίκο Lazard είναι η οικογένεια Rothschild – όπως λέγεται και για την Τράπεζα της Ελλάδος.
