Από τη στιγμή που ο πλανήτης υπερχρεώθηκε, το χρηματοπιστωτικό τέρας, η παγκόσμια ελίτ όπως συχνά χαρακτηρίζεται, κυβερνάει απολυταρχικά – ανεβάζοντας ή κατεβάζοντας κυβερνήσεις και οδηγώντας τις εξελίξεις, χωρίς καμία αντίσταση από κανέναν
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
Αρχείο – συλλογή διαχρονικών και εκπαιδευτικών αναλύσεων
.
Η κλασσική ερώτηση πολλών ανθρώπων είναι η εξής: «Ποιές είναι αυτές οι αγορές, από τις οποίες εξαρτώνται όλες οι χώρες;» Προφανώς οι περισσότεροι δεν συνειδητοποιούν πως είναι κυρίως τα δικά τους χρήματα, οι αποταμιεύσεις τους δηλαδή – με τη μορφή των καταθέσεων, των συντάξεων ή των ασφαλειών ζωής.
Τα χρήματα αυτά, μαζί με τα χρήματα όλων των άλλων, έχουν «γεννήσει και εκθρέψει» ουσιαστικά το τέρας των χρηματοπιστωτικών αγορών – τις παγκόσμιες τραπεζικές καταθέσεις, τα συνταξιοδοτικά ταμεία (20 τρις $ διαθέτει ένα αμερικανικό), τα επενδυτικά κεφάλαια κοκ.
Το χρηματοπιστωτικό τέρας είναι πλέον εκείνο που χρηματοδοτεί το συσσωρευμένο, τεράστιο παγκόσμιο χρέος (πάνω από 100 τρις $), το οποίο διογκώνεται είτε «φυσικά», με τις νέες «αποταμιεύσεις», είτε τεχνητά – μέσω των παραγώγων προϊόντων (μόχλευση) ή της παροχής ρευστότητας, εκ μέρους των κεντρικών τραπεζών.
Υπολογίζεται δε πως η διατήρηση της σημερινής «ισορροπίας του τρόμου», η αποφυγή δηλαδή ενός καταστροφικού κραχ, κοστίζει στις κεντρικές τράπεζες του πλανήτη, οι οποίες αυξάνουν εναλλασσόμενες την ποσότητα χρήματος (γράφημα), περί τα 200 δις $ ανά τρίμηνο.
.
.
Φυσικά το τέρας κυβερνάει τον πλανήτη μη δημοκρατικά, εάν όχι εντελώς απολυταρχικά. Ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις, οδηγεί τις εξελίξεις, ενώ κανένας δεν μπορεί να του αντισταθεί – όπως φάνηκε πρόσφατα στην Ελλάδα όπου, οι δηλώσεις περί «απεξάρτησης» από το ΔΝΤ της κυβέρνησης, καθώς επίσης της αντιπολίτευσης, με φόντο την πολιτική αστάθεια, προκάλεσαν την οργή του (άρθρο).
Από τη στιγμή δε που ο πλανήτης υπερχρεώθηκε (ανάλυση), όπως επίσης η Ελλάδα, η ηγεμονία των αγορών είναι σχεδόν απόλυτη – ενώ καμία πολιτική δύναμη, καθώς επίσης καμία νομισματική ένωση, κράτος ή κοινωνία δεν μπορεί να αντιδράσει, όσα μεγάλα λόγια και αν ακούγονται.
.
Η Ελλάδα και η Ιταλία
Μερικές ημέρες πριν ένας «εθνικιστής» ουσιαστικά οικονομολόγος (H.W.Sinn), ο οποίος επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τη γερμανική κοινή γνώμη αναφέρθηκε, πιθανότατα μη συνειδητά, στον πραγματικό ηγεμόνα της Ευρώπης.
Ειδικότερα, υπενθύμισε πως ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας (S. Berlusconi), ήθελε να λύσει τα προβλήματα της χώρας του με την έξοδο της από την Ευρωζώνη, με την υιοθέτηση της λιρέτας, καθώς επίσης με την υποτίμηση της – διενεργώντας το Φθινόπωρο του 2011 διερευνητικές συνομιλίες με άλλους Ευρωπαίους ηγέτες, καθώς επίσης με στελέχη της νομισματικής ζώνης.
Στα πλαίσια αυτά, συζήτησε με τον τότε πρωθυπουργό της Ελλάδας, ο οποίος ήθελε να δρομολογήσει ένα δημοψήφισμα (άρθρο), πριν από την υπογραφή του PSI – έτσι ώστε οι Έλληνες να αποφασίσουν μεταξύ της συνέχισης της πολιτικής λιτότητας ή της εξόδου από την Ευρωζώνη. Τελικά υποχρεώθηκαν και οι δύο πολιτικοί, σχεδόν ταυτόχρονα, να παραιτηθούν – το Νοέμβριο του 2011.
Η αιτία της παραίτησης τους, πάντοτε σύμφωνα με το Γερμανό, ήταν η εξής: «Υπέρτερα πολιτικά ενδιαφέροντα, καθώς επίσης τα συμφέροντα του τραπεζικού συστήματος, ήταν αντίθετα με την έξοδο από την Ευρωζώνη» – γεγονός που σημαίνει πως οι αγορές δεν ήθελαν να επιτρέψουν τέτοιες εξελίξεις, απαγορεύοντας τες δικτατορικά.
Το «μήνυμα» αυτό το ακούει συνήθως κανείς από τους σφοδρούς επικριτές της Ευρωζώνης – το ότι δηλαδή, όταν επηρεάζονται ή απειλούνται τα συμφέροντα του χρηματοπιστωτικού τέρατος, με όποια μορφή και αν εμφανίζεται κάθε φορά (τράπεζες, αγορές κοκ.), οι Πολίτες των ευρωπαϊκών χωρών είναι υποχρεωμένοι να μην φέρνουν καμία αντίρρηση και να υποτάσσονται.
Η «πέμπτη εξουσία» τους επιβάλλει μία κυβέρνηση της αρεσκείας της, η οποία λειτουργεί προς όφελος των «υπέρτερων πολιτικών ενδιαφερόντων» – καθώς επίσης των συμφερόντων του τραπεζικού συστήματος. Η Δημοκρατία τοποθετείται στην άκρη, αποδυναμώνεται εντελώς δηλαδή, ενώ μπορεί κανείς να υποθέσει εύκολα ποιά είναι κάθε φορά αυτά τα «υπέρτερα πολιτικά ενδιαφέροντα» – τα οποία επιβάλλονται μονομερώς.
Το πως επετεύχθη αυτό στην Ελλάδα, το έχουμε διαβάσει πάρα πολλές φορές – μεταξύ άλλων σε μία σειρά άρθρων των FT με το χαρακτηριστικό τίτλο «Πώς διασώθηκε το ευρώ».
Είναι γνωστό δε το ότι ο πρόεδρος της Κομισιόν, το Νοέμβριο του 2011 στις Κάννες, πίσω από την πλάτη του τότε πρωθυπουργού της Ελλάδας, με τη συμμετοχή του υπουργού οικονομικών του, καθώς επίσης του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, απαγόρευσε ουσιαστικά τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος. Επέβαλλε δε παράλληλα τη «μεταβατική κυβέρνηση των αγορών», έως ότου οι Έλληνες ψήφισαν το κόμμα που νόμιζαν ουτοπικά ότι μόνοι τους επέλεξαν, ελεύθερα!
