Η πολιτική της Ελλάδας δεν πρέπει να διασπείρει ψευδείς ελπίδες και δεσμεύσεις χωρίς αντίκρισμα, στο θέμα της διαγραφής οφειλών – η διεθνής υπερχρέωση και οι Η.Π.Α., ο «πατέρας» της πιστωτικής ασυδοσίας.
(To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες)
.
“Η παγκόσμια οικονομία χαρακτηρίζεται σήμερα από ένα ακόμη μεγαλύτερο «δηλητηριώδες μίγμα» υψηλών ιδιωτικών και δημοσίων χρεών, σε συνδυασμό με μία έντονα υποχωρούσα αναπτυξιακή δυναμική – γεγονός που αυξάνει τους κινδύνους νέων χρηματοπιστωτικών κρίσεων” (πηγή: κέντρο έρευνας οικονομικής πολιτικής).
.
Ανάλυση
Μετά το 1980, οι περισσότερες οικονομίες του βιομηχανικού κόσμου αναπτύχθηκαν με έναν ρυθμό, χωρίς κανένα ιστορικό προηγούμενο, στηριζόμενες κυρίως στην αύξηση των χρεών – τα οποία, σε σχέση με το παραγόμενο εθνικό προϊόν τους (ΑΕΠ), εκτοξεύθηκαν στην κυριολεξία στα ύψη, κατά τη διάρκεια μίας μεγάλης χρονικής περιόδου (πάνω από 25 έτη).
Επειδή πολλοί Έλληνες δεν γνωρίζουν τη διεθνή πραγματικότητα, θεωρούν πως η Ελλάδα ήταν η μοναδική χώρα που υπερχρεώθηκε, μετά το 1980 – ενοχοποιώντας, εύλογα αλλά άδικα, τον εαυτό τους, καθώς επίσης την πολιτική (η οποία βέβαια έκανε τεράστια λάθη, με «επίκεντρο» τη διαφθορά). Το παρακάτω γράφημα, πηγή του οποίου είναι η έκθεση του παραπάνω κέντρου μελετών της Γενεύης, επιβεβαιώνει, με παράδειγμα τις Η.Π.Α., την πανομοιότυπη ουσιαστικά εξέλιξη της Δύσης.
.
.
Ολόκληρη η επιφάνεια του γραφήματος περιγράφει το μέγεθος των συνολικών χρεών των Η.Π.Α., ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, με αφετηρία το 1916. Η πράσινη επιφάνεια στο κάτω μέρος αφορά το δημόσιο χρέος, η κόκκινη το χρέος των νοικοκυριών, η μπλε των επιχειρήσεων, η γκρίζα του χρηματοπιστωτικού τομέα και η μωβ τα «παρακρατικά» ινστιτούτα στεγαστικών δανείων (Fannie Mae, Freddie Mac).
Διαπιστώνεται δε μεταξύ άλλων ότι, μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο (1950 – 1980), τα συνολικά χρέη διατηρήθηκαν σε γενικές γραμμές σταθερά, κυμαινόμενα μεταξύ του 140% – 150% του ΑΕΠ. Μετά το 1982 όμως ανέλαβε πρόεδρος ο R. Reagan, ανεβάζοντας στο θρόνο το νεοφιλελευθερισμό, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει δυστυχώς η απορρύθμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος – η απελευθέρωση του τέρατος δηλαδή από τα δεσμά του.
.
Η διαδικασία υπερχρέωσης
Άρχισαν λοιπόν να αυξάνονται τα χρέη με γρήγορο ρυθμό, με κέντρο βάρους όχι το δημόσιο τομέα, επειδή δρομολογήθηκαν ευρείες αποκρατικοποιήσεις, αλλά τον ιδιωτικό – τις τράπεζες, τις επιχειρήσεις και τα αμερικανικά νοικοκυριά. Έτσι λοιπόν το 2007, όταν ξεκίνησε η χρηματοπιστωτική κρίση, τα συσσωρευμένα συνολικά χρέη των Η.Π.Α. είχαν εκτοξευθεί στο τρομακτικό 375% του ΑΕΠ (στην Ελλάδα ήταν κάτω από το 250% του ΑΕΠ).
Το μέγεθος αυτό ήταν σημαντικά υψηλότερο από το αντίστοιχο του στο ξεκίνημα της Μεγάλης Ύφεσης (1929) – ενώ αντίστοιχη ή ακόμη χειρότερη ήταν και η εικόνα σε πολλές άλλες χώρες, όπως στην Ιαπωνία, στη Μ. Βρετανία, στην Ισπανία και στην Ιρλανδία. Στην Ελλάδα η κατάσταση, ακόμη και το 2011, ήταν κατά πολύ καλύτερη, συγκριτικά με μία σειρά αρκετών άλλων κρατών – κάτι που δυστυχώς ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκε σωστά από τις εκάστοτε κυβερνήσεις της.
To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες (…)
