Αυτό που κάνουν όλες οι κυβερνήσεις μας, είναι να προσπαθούν να μας εξασφαλίσουν έναν πιο ήρεμο τρόπο να τραβάμε το κουπί, παρά να σπάσουμε τα δεσμά που μας κρατούν σκλάβους σε μία γαλέρα, η οποία κινδυνεύει να βουλιάξει
(To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες)
.
“Οι ηγέτες προπορεύονται και οδηγούν. Οι καλοί και ικανοί οδηγούν τους λαούς που τους ακολουθούν σε επιτυχίες, σε νίκες, ακόμη και σε μεγάλους θριάμβους – οι κακοί και ανίκανοι, σε αποτυχίες και σε καταστροφές. Οι πονηροί, εξουσιομανείς, ανεπαρκείς και ιδιοτελείς στον όλεθρο“.
.
Ανάλυση
Σε γενικές γραμμές, είναι φανερό πως η ανάπτυξη, η οποία θεωρείται απαραίτητη για την έξοδο της χώρας μας από την κρίση, δύσκολα θα προκύψει από τις εξαγωγές – επειδή όλες οι άλλες χώρες επιδιώκουν το ίδιο, η παγκόσμια οικονομία επιβραδύνεται διαρκώς, η ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων δεν το επιτρέπει, ενώ η αποβιομηχανοποίηση συνεχίζεται.
Δεν θα προκύψει ούτε από τις μειούμενες δημόσιες επενδύσεις, οι οποίες είναι πολύ δύσκολο να αυξηθούν σε συνθήκες υπερχρέωσης. Αυτό αποδεικνύεται ακόμη και από τις Η.Π.Α., στις οποίες οι δημόσιες δαπάνες περιορίζονται συνεχώς, παρά το ότι διαθέτουν ένα δικό τους, παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα (ανάλυση).
Επομένως, η μοναδική δυνατότητα της χώρας είναι η αύξηση της εσωτερικής ζήτησης, της κατανάλωσης δηλαδή, έτσι ώστε να διενεργηθούν ιδιωτικές επενδύσεις – αφού το κυριότερο αλλά και υγιέστερο χαρακτηριστικό των νέων ιδιωτικών επενδύσεων είναι η κάλυψη μίας αυξανόμενης ζήτησης.
Έτσι καταλήγουμε υποχρεωτικά στον πρώτο παράγοντα της γνωστής εξίσωσης του ΑΕΠ (κατανάλωση + ιδιωτικές επενδύσεις + δημόσιες δαπάνες + {Εξαγωγές – Εισαγωγές}), χωρίς τον οποίο δεν φαίνεται να υπάρχει μέλλον. Για να υπάρξει όμως ζήτηση και κατανάλωση, θα πρέπει να αυξηθούν οι μισθοί, καθώς επίσης τα εισοδήματα των μεσαίων και χαμηλών εισοδηματικών τάξεων – επειδή οι ανώτατες δεν έχουν προφανώς μειώσει τις δαπάνες τους. Άλλωστε, το μεγάλο πρόβλημα της Ιαπωνίας, των Η.Π.Α. και πρόσφατα της Γερμανίας, όσον αφορά τη βιώσιμη ανάπτυξη, είναι ακριβώς αυτό – η στασιμότητα ή η υποχώρηση των πραγματικών μισθών.
Ακόμη όμως και αν το επέτρεπε η ανταγωνιστικότητα της Οικονομίας μας, με την έννοια της αύξησης της μέσω των διαρθρωτικών μέτρων που αναφέραμε στο κείμενο «Η δολοφονία των μισθών», οι οποίες φυσικά απαιτούν χρόνο που δεν έχουμε στη διάθεση μας, το τεράστιο ύψος της ανεργίας θα ήταν σίγουρα ανασταλτικός παράγοντας – επειδή από μόνο του συμπιέζει τις αμοιβές στον ιδιωτικό τομέα. Με απλά λόγια, όταν η ζήτηση για εργασία είναι τόσο μεγάλη, τότε οι τιμές της μειώνονται διαρκώς, μέχρι το σημείο ισορροπίας – ενώ το κράτος δύσκολα μπορεί να επιβάλλει αυξήσεις, με εξαίρεση ίσως τον κατώτατο μισθό.
Επομένως, η ανεργία τοποθετείται στο επίκεντρο των προβλημάτων της πατρίδας μας – γεγονός που σημαίνει με τη σειρά του πως η επιστροφή στην ανάπτυξη μίας χώρας, με 1.500.000 ανέργους, είναι μάλλον ουτοπική. Στα πλαίσια αυτά, είναι δύσκολο να συμφωνήσει κανείς με τον ισχυρισμό της κυβέρνησης, σύμφωνα με τον οποίο η Ελλάδα ξεπέρασε την ύφεση, αφού παρουσίασε ανάπτυξη ύψους 0,6% το 2014.
Πόσο μάλλον με τις υποθέσεις για ανάπτυξη 2,9% το 2015 που στηρίζονται κυρίως στον τουρισμό – με κριτήριο το ότι, ο αριθμός των τουριστών το παρόν έτος ήταν υψηλότερος του αναμενομένου (ουσιαστικά λόγω των προβλημάτων στις γειτονικές χώρες). Ειδικότερα, στους επί μέρους τομείς της οικονομίας μας τα εξής:
.
Ο τουρισμός
Ο κλάδος, με βάση τα στοιχεία του πρώτου οκταμήνου, τα οποία δείχνουν άνοδο των αφίξεων κατά 16%, υπολογίζει για το 2014 πως θα επισκεφτούν συνολικά τη χώρα 19,5 εκ. ξένοι – έναντι 17,9 εκ. το 2013 (αύξηση 11.4%). Εν τούτοις, τα έσοδα δεν αυξήθηκαν ανάλογα, αφού τοποθετούνται στα 13,5 δις €, από 13 δις € το προηγούμενο έτος (αύξηση 3,8%).
Οι αιτίες είναι η μικρότερη διάρκεια παραμονής των τουριστών στην Ελλάδα, οι λιγότερες δαπάνες τους, η φθηνότερη αγορά των δωματίων στα ξενοδοχεία από τις ξένες ταξιδιωτικές εταιρείες (δυστυχώς δεν διαθέτουμε καμία ελληνική), η μείωση των τιμών στην Ελλάδα κοκ.
Σε κάποιο βαθμό βέβαια, η εξωτερικά σχετικά καλή εικόνα του συγκεκριμένου κλάδου είναι πλασματική, αφού υπήρξε παράλληλα μία δραματική μείωση του εσωτερικού τουρισμού – λόγω της οικονομικής αδυναμίας των Ελλήνων.
Όσον αφορά τώρα τις μελλοντικές προοπτικές, θεωρούμε πως είναι υπερβολικά αισιόδοξες – με κριτήριο τους διαφαινόμενους κινδύνους να βυθιστεί η Ευρώπη στον αποπληθωρισμό, οπότε θα μειωνόντουσαν οι δαπάνες των πολιτών της για διακοπές, να συνεχιστούν οι κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας, οι οποίες έχουν περιορίσει σημαντικά την αγοραστική αξία του ρουβλίου, οπότε τις δυνατότητες διακοπών των Ρώσων στην Ελλάδα, κοκ.
Όσον αφορά την αύξηση της απασχόλησης, η οποία προήλθε κυρίως από το ξεκίνημα της τουριστικής περιόδου (μείωση της ανεργίας στο δεύτερο τρίμηνο του 2014, από το 27,6% στο 26,6%), είναι ουσιαστικά ελάχιστη – ενώ θα επιδεινωθεί τη χειμερινή περίοδο, αφού η Ελλάδα δεν έχει δυστυχώς ακόμη αναπτύξει το χειμερινό τουρισμό. Πόσο μάλλον όταν προβλέπεται η περαιτέρω μείωση του εσωτερικού τουρισμού στους χιονοδρομικούς και λοιπούς προορισμούς, λόγω της κρίσης.
Ήδη τον πρώτο μήνα του Φθινοπώρου καταγράφηκαν περισσότερες απολύσεις από νέες προσλήψεις, ενώ οι έξι από τις δέκα νέες θέσεις εργασίας είναι μερικής απασχόλησης ή περιορισμένου χρόνου. Σε κάθε περίπτωση, η μείωση της ανεργίας σε ετήσια βάση, ένας δείκτης πολύ πιο αντιπροσωπευτικός, ήταν τον Ιούνιο μόλις 0,1% – στο 27%.
Με δεδομένη δε την αύξηση των μακροχρόνια ανέργων, στο τρομακτικό μέγεθος του 74,4% τον Ιούνιο (9% περισσότεροι από τον Ιούνιο του 2013), η αντιστροφή της τάσης είναι μάλλον ουτοπική – ενώ η μείωση της ανεργίας των νέων (15-24) στο 52%, από 56,7%, οφείλεται κυρίως στην κατακόρυφη πτώση των αμοιβών τους, καθώς επίσης στην αντικατάσταση των μεγαλύτερων ηλικιακών ομάδων, λόγω κόστους.
To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες (…)
