Η δολοφονία της Ελλάδας

(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)

“Οι μάζες δεν επαναστατούν ποτέ από μόνες τους και δεν επαναστατούν μόνο γιατί καταπιέζονται. Μάλιστα, όσο δεν τους επιτρέπεται να έχουν μέτρο σύγκρισης, ούτε καν παίρνουν είδηση πως καταπιέζονται.

Ας μην ξεχνάμε πως η γαλλική επανάσταση ξέσπασε δέκα χρόνια μετά τη χρεοκοπία της Γαλλίας – ενώ ήταν εξαιρετικά αιματηρή, επειδή ακριβώς καθυστέρησε τόσο πολύ” (Orwell με παρεμβάσεις).

 .

Άποψη

Με βάση τη χθεσινή μας ανάλυση («το σπιράλ της χρεοκοπίας») διαπιστώνεται ότι, το σημαντικότερο πρόβλημα της χώρας μας σήμερα δεν είναι η έλλειψη δανειακών κεφαλαίων, με τα οποία θα μπορούσε και θα έπρεπε να χρηματοδοτηθεί η ανάπτυξη που φυσικά προϋποθέτει το δανεισμό – αφού τόσο οι τράπεζες με το απλό πάτημα ενός πλήκτρου, όσο και γενικότερα οι αγορές, είναι σε θέση να δανείσουν την πραγματική Οικονομία, με ποσά που υπερβαίνουν τις ανάγκες της.

Το μεγάλο πρόβλημα είναι η έλλειψη αξιόχρεων, φερέγγυων οφειλετών σε όλη την έκταση της Οικονομίας (δημόσιο, επιχειρήσεις, νοικοκυριά) – ειδικά μετά από έξι συνεχή χρόνια ύφεσης, η οποία προβλέπεται από διεθνείς οργανισμούς πως θα συνεχισθεί και το 2014 (-1,8%).

Η Ελλάδα οδηγήθηκε προφανώς στο συγκεκριμένο αδιέξοδο το 2009, από την τότε κυβέρνηση της – η οποία, διογκώνοντας τεχνητά το έλλειμμα του προϋπολογισμού και συκοφαντώντας παράλληλα τη χώρα (Τιτανικός, όλοι οι Έλληνες είναι φοροφυγάδες κλπ.), κατέστρεψε αρχικά τη φερεγγυότητα του δημοσίου. Μεταφορικά, δημιούργησε σκόπιμα ρήγμα στο αμπάρι του καραβιού – αφού μέχρι τότε το δημόσιο χρέος ήταν μικρότερο από αυτό της Ιταλίας και απολύτως βιώσιμο.

Στη συνέχεια, λόγω της απώλειας της εμπιστοσύνης των αγορών, η οποία προκλήθηκε, το δημόσιο «υποχρεώθηκε» να καταφύγει στο ΔΝΤ για να δανεισθεί – με αποτέλεσμα να χαθεί η εμπιστοσύνη των αγορών περαιτέρω, συμπεριλαμβάνοντας τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις. Ειδικά οι ελληνικές επιχειρήσεις δεν έχασαν μόνο τις δυνατότητες βιώσιμης χρηματοδότησης τους από τις τράπεζες, αλλά και τις πιστώσεις από τους προμηθευτές τους – εν πρώτοις από το εξωτερικό και στη συνέχεια από παντού.

Η κατάσταση αυτή προκάλεσε την ταυτόχρονη μείωση της ζήτησης και της προσφοράς – οδηγώντας τη χώρα νομοτελειακά σε μία ύφεση άνευ προηγουμένου. Λόγω της ύφεσης κατέρρευσαν οι τιμές των παγίων περιουσιακών στοιχείων, οπότε χάθηκε η εναπομείνασα φερεγγυότητα όλων – αφού, για παράδειγμα, η πτώση των τιμών των ακινήτων κατά 50% (απώλεια αξίας άνω των 500 δις €), είχε σαν αποτέλεσμα να μειωθούν οι εγγυήσεις δανεισμού των νοικοκυριών από τις τράπεζες, οπότε κάθε δυνατότητα τους να χρεωθούν.

Την ίδια στιγμή οι τράπεζες ήλθαν αντιμέτωπες με την κατακόρυφη μείωση των εγγυήσεων για τα υφιστάμενα δάνεια τους, οπότε ήταν αναγκασμένες αφενός μεν να τα περιορίσουν, αφετέρου να πάψουν να παρέχουν καινούργια – με αποτέλεσμα να μειωθεί δραματικά η ποσότητα χρήματος στην αγορά, προκαλώντας τα επόμενα προβλήματα.

Όταν δε αργότερα το κράτος διέγραψε τις οφειλές του απέναντι τους (PSI), οι τράπεζες χρεοκόπησαν – χάνοντας πλέον την ανεξαρτησία τους (ουσιαστικά ανήκουν στο γερμανικό ΔΝΤ, στο ESM δηλαδή), καθώς επίσης την ελευθερία τους να δανείζουν την Οικονομία. Προφανώς, οι εγγυήσεις που έχουν στην κατοχή τους (ακίνητα των Ελλήνων, επιχειρήσεις κοκ.), θα περάσουν σταδιακά στους ξένους ιδιοκτήτες τους – οι οποίοι θα κατακτήσουν έτσι «αναίμακτα» την Ελλάδα.

Σήμερα, αφενός μεν οι φερέγγυοι οφειλέτες είναι ελάχιστοι, αφετέρου μόνο μία μικρή μειοψηφία των Ελλήνων είναι πρόθυμοι να δανειστούν – ενώ χωρίς δανεισμό είναι αδύνατη η δημιουργία συνθηκών ανάπτυξης, όσες υποσχέσεις και να δίνει η κυβέρνηση. Ανάπτυξη σημαίνει αύξηση του ετήσιου ΑΕΠ – επομένως αύξηση όλων ή κάποιων εκ των συντελεστών του (ιδιωτική κατανάλωση, επενδύσεις, δημόσιες δαπάνες και εξαγωγές πλην τις εισαγωγές), την οποία κανένας δεν διαπιστώνει.

«Χρήματα λοιπόν υπάρχουν», όπως έλεγε πολύ σωστά ο «Εφιάλτης του Καστελόριζου», κάνοντας στη συνέχεια ότι μπορούσε για να πάψουν να υπάρχουν – καταστρέφοντας δηλαδή τη φερεγγυότητα του δημοσίου της χώρας, η οποία με τη σειρά της κατέστρεψε τη φερεγγυότητα ολόκληρου του ιδιωτικού τομέα.

Επρόκειτο φυσικά για ένα αποτρόπαιο «έγκλημα εκ προμελέτης», για μία σχεδιασμένη με κάθε λεπτομέρεια δολοφονία μίας χώρας, η οποία δεν μπόρεσε καν να το συνειδητοποιήσει – αφού ενοχοποίησε τον εαυτό της και ανέλαβε η ίδια όλες τις ευθύνες για την προγραμματισμένη οικονομική γενοκτονία, καθώς επίσης τη φυλετική εκκαθάριση της.

Όπως ήταν αναμενόμενο, με τη «διαδικασία του κατεπείγοντος» (αστραπιαία, «εν λευκώ» υπογραφή μνημονίων και δανειακών συμβάσεων) η Ελλάδα οδηγήθηκε στη «χρεοκοπία εν λειτουργία», την οποία βιώνουμε σήμερα – έχοντας διανύσει μόλις το μισό του δρόμου, αφού δεν έχει ολοκληρωθεί η λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, η φτωχοποίηση, η εξαθλίωση των Ελλήνων και η μετατροπή της χώρας μας σε άβουλο, ετερόφωτο προτεκτοράτο.

Περαιτέρω, η μοναδική ίσως δυνατότητα για να αποφευχθεί σήμερα η ολοκλήρωση του εγκλήματος, θα ήταν η αποκατάσταση της φερεγγυότητας του δημοσίου – όχι μόνο για να μπορέσει να δανεισθεί, έτσι ώστε να καταφέρει να καλύψει τις υφιστάμενες υποχρεώσεις του (ληξιπρόθεσμα ομόλογα κλπ.), αλλά, κυρίως, για να επενδύσει στην πραγματική Οικονομία, επιδοτώντας και ενισχύοντας παράλληλα τον ιδιωτικό τομέα, έως ότου ανακάμψει.

Ειδικά βέβαια τις εξαγωγικές βιομηχανίες, γνωρίζοντας πως οι εξαγωγές της Ελλάδας είναι οι μικρότερες στην Ευρώπη – ενώ μετά από μία μικρή αύξηση στο πρόσφατο παρελθόν, περιορίζονται ξανά (γράφημα).

.

.

Δυστυχώς όμως, δεν φαίνεται να υπάρχουν οι προϋποθέσεις, στην κατάσταση που έχει οδηγηθεί η χώρα – ενώ η Ευρωζώνη δεν είναι διατεθειμένη να βοηθήσει πραγματικά. Ακόμη δε και αν ανακτούσαμε τη νομισματική μας κυριαρχία, οπότε θα μπορούσε να δανεισθεί το δημόσιο από την κεντρική του τράπεζα, ενισχύοντας την πραγματική Οικονομία ως όφειλε, το εξωτερικό χρέος (ευρώ), δημόσιο και ιδιωτικό, δεν θα μας επέτρεπε να επιβιώσουμε.

To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)