Τα μέτρα που πρότεινε η κυβέρνηση, αντίθετα με αυτά του παρελθόντος, τα οποία συνεχίζουν να υπάρχουν αφού δεν καταργήθηκαν όπως υποσχόταν προεκλογικά, θα δώσουν τη χαριστική βολή στην οικονομία της πατρίδας μας – αφού είναι αυτοκτονικά
(To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες)
.
“Ευχόμενοι να κάνουμε λάθος, ενώ τα πρώτα δύο μνημόνια εξαθλίωσαν τις κατώτερες και μέτριες εισοδηματικές τάξεις, το τρίτο μνημόνιο θα εξαθλιώσει επί πλέον τις μεσαίες και ανώτερες – χωρίς να ωφελήσει καθόλου τις μέτριες και κατώτερες, αφού δεν καταργήθηκαν τα προηγούμενα.
Εάν διευρυνθούν δε οι αποκρατικοποιήσεις, στις σημερινές εξευτελιστικές τιμές, παράλληλα με τις προβλεπόμενες κατασχέσεις και δημεύσεις, η χώρα θα λεηλατηθεί με το χειρότερο δυνατό τρόπο”.
.
Ανάλυση
Ελάχιστοι Έλληνες επιθυμούν τη ρήξη με τους δανειστές, παρά το ότι δεν είναι σε καμία περίπτωση συνώνυμη με την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη – λόγω του ότι θα χρεοκοπούσε η Ελλάδα, πιθανότατα εντός του ευρώ, με συνέπειες που δεν είναι καθόλου εύκολο να προβλεφθούν. Αυτό σημαίνει πως η συντριπτική πλειοψηφία είναι υπέρ μίας συμφωνίας με τους πιστωτές, η οποία δεν θα μας υποχρέωνε να βαδίσουμε σε άγνωστα μονοπάτια. Είναι όμως πράγματι η οποιαδήποτε συμφωνία καλύτερη από τη μη συμφωνία;
Περαιτέρω, σύμφωνα με σοβαρούς οικονομολόγους, μία συμφωνία θα έπρεπε να εκπληρώνει τα εξής τέσσερα κριτήρια: (α) να δίνει έμφαση στις βαθιές και δίκαιες διαρθρωτικές αλλαγές, οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με τους φόρους, με τους μισθούς και με τις συντάξεις, καθώς επίσης στην έγκαιρη, ορθολογική εφαρμογή τους (β) να έχει ρεαλιστικούς στόχους ανάπτυξης και επίτευξης πρωτογενούς πλεονάσματος (γ) να είναι βιώσιμη, οπότε να συμπεριλαμβάνει το πρόβλημα του δημοσίου χρέους και (δ) να καταπολεμάει την οικονομική αστάθεια του χρηματοπιστωτικού τομέα.
Πριν από κάθε τι άλλο λοιπόν να εξασφαλίζει την ανάπτυξη στη χώρα, η οποία επέστρεψε το πρώτο τρίμηνο ξανά σε ύφεση 0,2%. Για το 2015 τώρα η Κομισιόν υπολογίζει ρυθμό της τάξης του 0,5%, έναντι 2,5% πριν εκβιασθούν οι εκλογές – ένα πολύ χαμηλό ποσοστό, για να καταπολεμηθεί η ανεργία ή για να απελευθερωθεί η Ελλάδα από τη φτώχεια και την οδύνη.
Η ανάπτυξη βέβαια απαιτεί επενδύσεις τόσο από Έλληνες, όσο και από ξένους – κάτι πολύ δύσκολο, όχι μόνο εξαιτίας της γραφειοκρατίας, της έλλειψης σταθερού φορολογικού πλαισίου ή της διαφθοράς αλλά, κυρίως, λόγω των προβλημάτων που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα, με αβέβαιη τη μη χρεοκοπία της ή την παραμονή της στο ευρώ.
Εκτός αυτού, δύσκολα μπορεί να περιμένει κανείς πως μία σχετικά αριστερή κυβέρνηση, εφαρμόζοντας ένα άκρως νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα, το οποίο προφανώς δεν πιστεύει, θα έχει επιτυχία – ειδικά όταν το μνημόνιο που έχει η ίδια υποβάλλει αυτή τη φορά, προσπαθεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα του παρόντος με τον τρόπο που θα έπρεπε να αντιμετωπισθούν τα προβλήματα του παρελθόντος. Ειδικότερα τα εξής:
.
Η αποτυχία των μέτρων της περιόδου 2010 – 2014
Σύμφωνα με τη συνταγή της Τρόικα, κατόπιν υποδείξεως του ΔΝΤ, το οποίο επέμεινε στην αποτυχημένη θεωρία της εσωτερικής υποτίμησης (ανάλυση), τεκμηριώνοντας την πλήρη ανικανότητα του δυστυχώς εις βάρος μας, μειώθηκαν οι δαπάνες και αυξήθηκαν οι φόροι κατά τα ίδια περίπου ποσά – όπως αποδεικνύεται από τον Πίνακα Ι που ακολουθεί (πηγή).
.
Πίνακας Ι: Μέτρα εξυγίανσης στην Ελλάδα, σε δις €, σε τιμές του 2010
| Έτη / μέτρα | 2010 | 2011 | 2012 | 2013 | 2014 | Σύνολο |
| (Ι) Αύξηση εσόδων | 10,00 | 9,6 | 5,5 | 3,2 | 1,1 | 29,4 |
| (ΙΙ) Μείωση Δαπανών | 11,2 | 7,7 | 5,2 | 7,2 | -2,1 | 29,2 |
| (α) μεταφορές* | 1,8 | 0,4 | 1,7 | 3,8 | -0,7 | 7,00 |
| (β) δημόσια κατανάλωση | 5,5 | 5,1 | 3,2 | 3,7 | 0,3 | 17,8 |
| (γ) δημόσιες επενδύσεις | 3,8 | 2,3 | 0,3 | -0,3 | -1,6 | 4,5 |
| Σύνολα Ι+ΙΙ | 21,2 | 17,3 | 10,7 | 10,4 | -1,0 | 58,6 |
Πηγή: Ameco, Eurostat, Gechert-Rannenberg
* Μειώσεις επιδοτήσεων, αφορολογήτων ορίων, κοινωνικών παροχών κοκ.
.
Από τον Πίνακα Ι διαπιστώνεται πως τα μέτρα λιτότητας που υιοθέτησε η Ελλάδα ήταν «βιβλικών διαστάσεων», μοναδικά στην ιστορία – ενώ, ειδικά τα δύο πρώτα έτη, οι δαπάνες περιορίσθηκαν δραστικά (11,2 δις € το 2010 και 7,7 δις € το 2011), με τα φορολογικά έσοδα να αυξάνονται σε τεράστιο ύψος (10 δις € το 2010 και 9,6 δις € το 2011).
Συνολικά, η φορολογία αυξήθηκε κατά 29,4 δις € στα πέντε αυτά έτη, ενώ οι δαπάνες μειώθηκαν κατά 29,2 δις € – οπότε τα μέτρα απέδωσαν 58,6 δις €, όσο περίπου η μείωση του ΑΕΠ της χώρας (από 231,1 δις € το 2009, στα 179 δις € περίπου το 2014) – αν και η πτώση του ΑΕΠ ξεκίνησε το 2008, αφού το ΑΕΠ του 2010 ήταν 5% χαμηλότερο από το αντίστοιχο του 2008.
Περαιτέρω, όπως είναι πλέον γνωστό, οι επιδράσεις των μέτρων στην οικονομία μίας χώρας περιγράφονται από τον πολλαπλασιαστή – σύμφωνα με τον οποίο, εάν είναι ίσος με τη μονάδα (1), τότε η μείωση των δημοσίων δαπανών κατά 1 δις €, περιορίζουν το ΑΕΠ επίσης κατά 1 δις €.
Φυσικά υπάρχουν διαφορές στον πολλαπλασιαστή, οι οποίες εξαρτώνται από τα επί μέρους μέτρα λιτότητας που επιβάλλονται – όπου, με βάση επιστημονικές έρευνες τεκμηριώνεται ότι, οι πολλαπλασιαστές είναι ιδιαίτερα υψηλοί, σε περιόδους ύφεσης (στην οποία επέστρεψε ξανά η Ελλάδα το 2015). Γενικότερα δε τα φορολογικά μέτρα έχουν σαν αποτέλεσμα χαμηλότερους συγκριτικά πολλαπλασιαστές, οι οποίοι δεν επηρεάζονται τόσο από τις υφέσεις, ενώ η μείωση των δαπανών πολύ υψηλότερους – αυξανόμενους σε περιόδους ύφεσης.
