O συνδυασμός της ουκρανικής κρίσης, με τον πανικό των ισλαμικών τρομοκρατικών επιθέσεων, καθώς επίσης με την «αριστερή επανάσταση» των δύο χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, είναι σε θέση να εξασφαλίσει την απόλυτη αμερικανική ηγεμονία στην ΕΕ
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
*Αρχείο – συλλογή διαχρονικών και εκπαιδευτικών αναλύσεων
.
“Με τη γνώση αυξάνονται οι αμφιβολίες, είχε πει ο Goethe, όταν ο Περικλής ανέφερε ότι, η άγνοια φέρνει απερίσκεπτη τόλμη, ενώ η γνώση δισταγμό”.
.
Σενάριο
Στις αρχές του 2009, ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης απέφυγε να στηρίξει τον πρωθυπουργό, παρά το ότι γνώριζε πολύ καλά πως η Ελλάδα κινδύνευε να καταρρεύσει – ενώ αργότερα, παρά το ότι προειδοποιήθηκε από τον κεντρικό τραπεζίτη, αδιαφόρησε εντελώς, στηρίζοντας την προεκλογική του εκστρατεία σε υπερβολικές, χωρίς αντίκρισμα και ανεύθυνες υποσχέσεις, «υπεξαιρώντας» ουσιαστικά την εξουσία.
Στη συνέχεια η Ελλάδα, μέσα από μία σειρά σκόπιμων ή εσφαλμένων ενεργειών, οδηγήθηκε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας – ενώ ο πρωθυπουργός της επέτρεψε αμέσως μετά στο αμερικανικό ΔΝΤ, μετά από κρυφή συνεννόηση μαζί του, την εισβολή στην χώρα μας. Μέσω αυτής, στην Ευρωζώνη.
Περαιτέρω, ο σημερινός πρωθυπουργός (τότε: Αντώνης Σαμαράς) τάθηκε από την αρχή εναντίον των προγραμμάτων του Ταμείου, έχοντας πολύ σωστά την άποψη ότι, θα προκαλούσαν την επιδείνωση, παρά την επίλυση των προβλημάτων της Ελλάδας. Επέλεξε λοιπόν ως «συνεργάτη» του τη Γερμανία, αντί το ΔΝΤ, η οποία όμως τον ανάγκασε να εφαρμόσει ένα ανάλογα σκληρό πρόγραμμα – με αποτέλεσμα να μην τηρήσει σχεδόν καμία από τις προεκλογικές του δεσμεύσεις, παρά το ότι ήταν απόλυτα πεπεισμένος για την αναγκαιότητα τους.
Όταν δε στα τέλη του 2014 προσπάθησε να αποστασιοποιηθεί από το ΔΝΤ, θεωρώντας πως ήταν λάθος να υποκύψει στις πιέσεις του, με βάση τις οποίες απαιτούσε τη διαγραφή του χρέους της Ελλάδας από τις χώρες της Ευρωζώνης, αλλά όχι από το ίδιο ή από τους τοκογλύφους- επενδυτές, επομένως τη σύγκρουση του με τη Γερμανία και με τα υπόλοιπα κράτη, είδε την κυβέρνηση του να ανατρέπεται.
Φαίνεται λοιπόν πως υπερτίμησε την ισχύ της Γερμανίας, ενώ υποτίμησε αυτήν των Η.Π.Α. – ένα θανάσιμο αμάρτημα, ειδικά για όσους γνωρίζουν πόσο ισχυρή είναι η υπερδύναμη ή πόσο σπάνια στηρίζει η καγκελάριος τους ελάχιστους «συμμάχους» της. Επίσης ότι είναι πάρα πολύ προσεκτική, ειδικά απέναντι στις Η.Π.Α., ακολουθώντας μία κρυφή «γερμανική ατζέντα», με τα δικά της γεωπολιτικά και οικονομικά σχέδια – διαισθανόμενη πως η Ελλάδα εξυπηρετεί άλλους σκοπούς στην «παγκόσμια σκακιέρα», παρά το ότι ο σημερινός πρωθυπουργός της είναι με το μέρος της Ευρώπης.
Ο σημερινός αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης (τότε: Αλέξης Τσίπρας) τώρα, με την προσωπική του ηγετική ομάδα, στην οποία δεν συμπεριλαμβάνεται η αριστερή πλατφόρμα, μοιράζει άπειρες υποσχέσεις – με την ταυτόχρονη παραμονή της χώρας μας στο ευρώ και χωρίς να προβεί σε στάση πληρωμών. Σε μία εξαιρετικά προβληματική εποχή δε, όπου η Ελλάδα θεωρείται πρακτικά χρεοκοπημένη, αφού είναι ξανά εκτός των αγορών (επιτόκια δανεισμού άνω του 10%).
Οι υποσχέσεις του αυτές είναι εντελώς αντίθετες, από την πάγια εγκληματική πολιτική που επιβάλλει το ΔΝΤ στις χώρες που εισβάλλει – καμία ιδιωτικοποίηση, κατάργηση των μνημονίων, έξοδος από την πολιτική λιτότητας, διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, αύξηση των δημοσίων δαπανών, καθόλου κατασχέσεις και πλειστηριασμοί, άνοδος των μισθών και συντάξεων, επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων, προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων, διόγκωση του δημοσίου τομέα, ακόμη και το άνοιγμα της παλαιάς ΕΡΤ, με το προηγούμενο καθεστώς.
Με βάση τις υπερβολικές αυτές υποσχέσεις του, είναι μάλλον αυτονόητο πως θα κερδίσει την ψήφο πολλών Ελλήνων – οι οποίοι θα σκεφθούν πως, ακόμη και αν τηρήσει ελάχιστες, θα ωφεληθούν περισσότερο, συγκριτικά με την προηγούμενη κυβέρνηση. Θα θελήσουν λοιπόν ακόμη μία φορά να δοκιμάσουν την «αλλαγή», πιστεύοντας πως δεν έχουν τίποτα άλλο να χάσουν – ενδεχομένως όμως αρκετά να κερδίσουν.
Περαιτέρω, επειδή θεωρούμε πως είναι αδύνατον να είναι τόσο ανόητος ή ανεύθυνος ο εξαιρετικά συμπαθής αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οπότε να μην τηρήσει καμία ή ελάχιστες από τις προεκλογικές του δεσμεύσεις και το πρόγραμμα του κόμματος του, έχουμε την άποψη πως κάπου στηρίζεται – όπου όμως αυτό το «κάπου» δεν είναι ούτε η ελληνική οικονομία, αφού ακόμη και η ισοσκέλιση του προϋπολογισμού είναι εντελώς πλασματική, ούτε οι καλές προθέσεις των Ευρωπαίων εταίρων μας.
Όλοι γνωρίζουν άλλωστε πως, αφενός μεν η ονομαστική διαγραφή των χρεών του δημοσίου που υπόσχεται προϋποθέτει την έγκριση των Κοινοβουλίων των άλλων χωρών, αφετέρου πως θα οδηγούσε σε αντίστοιχες απαιτήσεις πολλά άλλα κράτη, ειδικά αυτά του Νότου (Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία).
Επομένως πως η Ευρώπη θα έπρεπε να διαθέσει τεράστια ποσά, τα οποία τουλάχιστον το ESM δεν έχει στη διάθεση του – ενώ η ΕΚΤ θα έπρεπε να τυπώσει μεγάλες ποσότητες πληθωριστικών χρημάτων, για να στηρίξει τα ομόλογα των υπολοίπων χωρών, τα επιτόκια των οποίων θα εκτινάσσονταν στα ύψη, εάν διαγράφονταν για μία ακόμη φορά χρέη της Ελλάδας.
Εντελώς ξαφνικά δε, ορισμένα γερμανικά ΜΜΕ τάσσονται υπέρ της διαγραφής, παρά το ότι η κυβέρνηση της χώρας συνεχίζει να απαιτεί την πιστή τήρηση των συμφωνηθέντων – γεγονός που ταιριάζει στον τρόπο, με τον οποίο ασκείται η εξουσία στη Γερμανία, η οποία είναι πάρα πολύ προσεκτική, λαμβάνοντας πάντοτε τα μέτρα της «ένθεν κακείθεν».
.
Οι Η.Π.Α.
Από την άλλη πλευρά, είναι γνωστό πως οι Η.Π.Α., μαζί με το ΔΝΤ, πιέζουν ασφυκτικά την Ευρωζώνη, την ΕΚΤ, να τυπώσει νέα χρήματα – ενώ η Γερμανία αντιδράει «με νύχια και με δόντια», απέναντι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, είτε φοβούμενη τον πληθωρισμό, είτε επειδή αντιτάσσεται στα κρυφά αμερικανικά σχέδια που υποψιάζεται.
Εάν όμως η ΕΚΤ δεν το κάνει, τότε θα τεθεί σε κίνδυνο η ανατίμηση του δολαρίου – η οποία είναι απαραίτητη για τη διεξαγωγή του οικονομικού πολέμου εναντίον της Ρωσίας (κατ’ επέκταση του Ιράν και της Κίνας), αφού διαφορετικά δεν θα συμφωνούσαν οι χώρες της Μέσης Ανατολής με την «πτωτική χειραγώγηση» των τιμών του πετρελαίου, το οποίο πωλείται σε δολάρια.
Την ίδια στιγμή οι Η.Π.Α. γνωρίζουν πως τυχόν αποτυχία τους να κερδίσουν τον πόλεμο εναντίον της Ρωσίας, θα οδηγούσε στο «εκκωφαντικό τέλος» της παγκόσμιας ηγεμονίας τους – από το βασικότερο διεκδικητή της, από την Κίνα, η οποία παρακολουθεί στενά όλα όσα συμβαίνουν στο «ρωσικό μέτωπο», ενισχύοντας όπου μπορεί, αλλά πολύ προσεκτικά, τη γειτονική χώρα και σύμμαχο της στο «σύμπλεγμα» των BRICS.
