Το ρίσκο των Ευρωπαίων φορολογουμένων
Σύμφωνα τώρα με το διευθυντή του οικονομικού ινστιτούτου του Μονάχου, ο οποίος δεν έχει σταματήσει ποτέ να προτείνει στην Ελλάδα την επιστροφή στη δραχμή, ως το μοναδικό (δηλητηριώδες) φάρμακο για την ασθένεια της, η Τράπεζα της Ελλάδας θα μπορούσε να επιβαρυνθεί το ανώτατο με ζημίες ύψους 41 δις € – λόγω της απώλειας του ELA, σε μία ενδεχόμενη χρεοκοπία των τραπεζών.
Επομένως, η ΕΚΤ έχει δώσει πάνω από τα διπλάσια, με αποτέλεσμα να επιβαρυνθούν δήθεν από την επιπλέον απώλεια (90 – 41 = 49 δις €) οι υπόλοιπες κεντρικές τράπεζες – οπότε οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι.
Προφανώς, ο συμπαθής Γερμανός δεν έχει διαβάσει καθόλου το Σύμφωνο – αφού δεν γράφεται πουθενά πως η Τράπεζα της Ελλάδας ή οι άλλες κεντρικές τράπεζες είναι εγγυήτριες των δανείων του ELA. Αναγράφεται μόνο πως τα πλεονάσματα (κέρδη, αφού παρέχονται με αυξημένο επιτόκιο 1,55% έναντι 0,05% του βασικού) ή οι ζημίες από τον ELA δεν επιτρέπεται να «κοινοτικοποιηθούν».
Ειδικότερα, όταν οι εθνικές τράπεζες δανείζουν τις εμπορικές, δεν δημιουργούνται οφειλές απέναντι στις άλλες κεντρικές τράπεζες. Εν τούτοις κάθε χρόνο, τα κέρδη ή οι ζημίες από τα δάνεια στα πλαίσια της νομισματικής πολιτικής συγκεντρώνονται σε ένα κοινό ταμείο, από το οποίο στη συνέχεια διαμοιράζονται σε όλους.
Από τον κανόνα όμως αυτόν εξαιρούνται τα δάνεια του ELA – τα κέρδη από τον οποίο παραμένουν στις εθνικές κεντρικές τράπεζες, όπως και οι ζημίες τους. Με απλά λόγια, το 1,55% επιτόκιο κερδίζεται από την Τράπεζα της Ελλάδας και όχι από την ΕΚΤ – ενώ τυχόν ζημίες επιβαρύνουν την ίδια. Οι ζημίες όμως αυτές δεν είναι ποτέ υψηλότερες από τα κέρδη που προέρχονται από τη δημιουργία χρημάτων από το πουθενά.
Περαιτέρω, υποχρεώσεις μίας εθνικής κεντρικής τράπεζας δημιουργούνται απέναντι στις άλλες κεντρικές, μόνο όταν εμβάζονται χρήματα στο εξωτερικό ή όταν λαμβάνονται μετρητά – όπου αυτές οι υποχρεώσεις της Τράπεζας της Ελλάδας το 2011 ήταν υψηλότερες από τις σημερινές, έχοντας μειωθεί στο μισό έως τις εκλογές του 2015, όπου άρχισαν ξανά να αυξάνονται (γράφημα).
.
.
Εν τούτοις, οι διακυμάνσεις αυτού του είδους είναι φυσιολογικές εντός μίας νομισματικής ένωσης – ενώ το μοναδικό ρίσκο για τους φορολογουμένους είναι η τυχόν έξοδος μίας χώρας από την Ευρωζώνη.
Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνει την ανευθυνότητα της καγκελαρίου, επίσης του ινστιτούτου του Μονάχου, όταν αναφέρονται στην απομάκρυνση της Ελλάδας από το κοινό νόμισμα – με αποτέλεσμα να ζημιωθούν τότε τόσο οι Γερμανοί όσο και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι, χωρίς να είναι ένοχη η χώρα μας αφού την εκβιάζουν.
.
Η απαγόρευση του ELA από την ΕΚΤ
Το ΔΣ της ΕΚΤ μπορεί να απαγορεύσει την έκτακτη ρευστότητα του ELA, όταν διαπιστώσει πως “δεν είναι σύμφωνη με τους στόχους και τις υποχρεώσεις (εργασίες) του συστήματος της Ευρωζώνης“. Ο κανόνας αυτός έχει θεσπισθεί για να εμποδίζει την ανεξέλεγκτη δημιουργία νέων χρημάτων από τις εθνικές τράπεζες.
Εν τούτοις, σήμερα η ίδια η ΕΚΤ αυξάνει μαζικά τη δημιουργία νέων χρημάτων από το πουθενά, μέσω της υιοθέτησης του προγράμματος ποσοτικής διευκόλυνσης ύψους άνω του 1,1 τρις € – επειδή φοβάται τον αποπληθωρισμό. Επομένως, δεν συγκρούεται η παροχή του ELA στην Ελλάδα με τη νομισματική πολιτική της ΕΚΤ. Αντίθετα, επιβεβαιώνει πως η χώρα μας, η οποία έχει πληγεί από έναν καταστροφικό αποπληθωρισμό, χρειάζεται πολύ μεγαλύτερη ρευστότητα από αυτήν που της παρέχεται με τον ELA – σε καμία περίπτωση το πάγωμα του.
Η τυφλή υπακοή λοιπόν της ΕΚΤ σε ορισμένες κυβερνήσεις της Ευρωζώνης, οι οποίες εξυπηρετούν τα εθνικά τους συμφέροντα, αδιαφορώντας για το σύνολο, δεν ανήκει στις υποχρεώσεις της – ούτε στους στόχους του ευρωσυστήματος.
Συνεχίζοντας, οι αναφορές στην αφερεγγυότητα των ελληνικών τραπεζών, με στόχο να αιτιολογηθεί η παράνομη συμπεριφορά της ΕΚΤ, παρά το ότι έχουν αυξήσει σε μεγάλο βαθμό τα ίδια κεφάλαια τους από το 2012, ενώ δεν είχαν κανένα πρόβλημα με τα «τεστ αντοχής» που διεξάχθηκαν το 2014 (σε πλήρη αντίθεση με τις ιταλικές, με ορισμένες γερμανικές και με άλλες τράπεζες της Ευρωζώνης), είναι σκόπιμα λανθασμένες.
Το πρόβλημα τους προέρχεται κυρίως από την έλλειψη εμπιστοσύνης των πελατών τους απέναντι στην ελληνική κυβέρνηση και στην Ευρώπη, καθώς επίσης από τους φόβους επιστροφής της χώρας στη δραχμή – ενώ είχαν αναμφίβολα ένα πρόβλημα ρευστότητας και όχι φερεγγυότητας, τουλάχιστον έως εκείνη τη στιγμή που δολοφονήθηκε η Ελλάδα από την ΕΚΤ (κλείσιμο τραπεζών).
Ήταν όμως αλήθεια ένας επαρκής λόγος, για να σταματήσει η ΕΚΤ να τις ενισχύει με τον ELA, προκαλώντας την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, καθώς επίσης ολόκληρης της Οικονομίας; Δικαιολογείται ποτέ η δολοφονία, με στόχο να αποδειχθεί πως το θύμα έχει πραγματικά πεθάνει;
Η επόμενη ερώτηση είναι εάν δικαιολογείται η συμπεριφορά της ΕΚΤ από το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη – όπου οι υποχρεώσεις της χώρας μας από το Target II, καθώς επίσης από την έκδοση μετρητών θα χαθούν. Εάν δηλαδή το πάγωμα του ELA μπορεί να θεωρηθεί ως μία αμυντική κίνηση της ΕΚΤ, ως ένα μέτρο εκτάκτου ανάγκης, το οποίο δεν προβλέπεται στο Σύμφωνο.
Προφανώς όχι, αφού η ελληνική κυβέρνηση αρνείται πως έχει μία τέτοια πρόθεση, ενώ η Ευρώπη την εκβιάζει ουσιαστικά να το επιχειρήσει, διακόπτοντας η ίδια τη ρευστότητα και απομονώνοντας την από το χρηματοπιστωτικό σύστημα – ενώ χωρίς τραπεζικό σύστημα η χώρα δεν μπορεί να επιβιώσει.
Είναι λοιπόν δυνατόν να ισχυρισθεί κανείς βάσιμα και τεκμηριωμένα πως κάτι τέτοιο είναι δίκαιο, νόμιμο και επιτρεπτό; Πως το έγκλημα δικαιολογείται, επειδή το θύμα έπρεπε να υιοθετήσει τη μοναδική δυνατότητα επιβίωσης που του άφησε ο θήτης του, για να τον κατηγορήσει αργότερα ότι ο ίδιος (το θύμα) έσφαλε; Δεν κατανοούν οι Ευρωπαίοι πως τέτοιου είδους παράνομες, εάν όχι εγκληματικά «ναζιστικές» συμπεριφορές δεν βοηθούν καθόλου την ευρωπαϊκή ιδέα;
.
Επίλογος
Αυτό που μας στενοχωρεί ιδιαίτερα δεν είναι τόσο η συμπεριφορά των Γερμανών, οι οποίοι αναμφίβολα έχουν τοποθετήσει τους δικούς τους ανθρώπους σε όλους τους σημαντικούς ευρωπαϊκούς μηχανισμούς για να εξυπηρετούν τις ηγετικές φιλοδοξίες, καθώς επίσης τα εθνικά συμφέροντα τους, αλλά, κυρίως, η συμπεριφορά ορισμένων Ελλήνων – οι οποίοι δικαιολογούν νομοτελειακά και θεοποιούν όλους τους ξένους, ενώ κατηγορούν όλους όσους Έλληνες τολμήσουν να τοποθετηθούν υπέρ της πατρίδας τους.
Χωρίς να ισχυριζόμαστε λοιπόν πως η Ελλάδα δεν έχει μεγάλες ευθύνες για τα προβλήματα της, δεν είναι η μοναδική ένοχος στον πλανήτη – ενώ η αντιμετώπιση της εκ μέρους των εταίρων της είναι το λιγότερο άθλια. Οφείλουμε επομένως κάποια στιγμή να την υπερασπίσουμε, από όποια θέση μπορεί κανείς – σταματώντας την εξτρεμιστική αυτοκριτική στα λόγια, η οποία ποτέ δεν συνοδεύεται από ανιδιοτελείς ή άλλες πράξεις, ενώ δεν ωφελεί κανέναν Έλληνα.
Βιβλιογραφία: Weidmann, Sinn, Hellwig
.
