Κρίνοντας από την Αργεντινή, ο χρόνος μέχρι τη χρεοκοπία θα ήταν μακρύς, όπως και οι διαπραγματεύσεις – ενώ θα προηγούνταν έλεγχοι κεφαλαίων, άδεια ΑΤΜ, πληρωμές με υποσχετικές, τραπεζικές επιθέσεις, κοινωνικές εξεγέρσεις και η απόδραση της κυβέρνησης
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Η ΕΚΤ δεν είναι ο Θεός της Ευρώπης. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο της επέτρεψε μεν τις αμφιλεγόμενες αγορές ομολόγων των κρατών της Ευρωζώνης, μετά από αγωγή που κατέθεσε η Γερμανία εναντίον της, χρησιμοποίησε όμως την απόφαση του για να της επιβάλλει όρια – γεγονός που θεωρείται σωστό, αφού η δύναμη της ΕΕ είναι το Δίκαιο και όχι τα χρήματα, ούτε η δικτατορία του ισχυρότερου.
Δεν είναι το ευρώ αυτό που κρατάει ενωμένη την Ευρώπη, αλλά η δύναμη του Δικαίου, το οποίο ενσαρκώνεται από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο – καθώς επίσης η πίστη στη δικαιοσύνη. Σύμφωνα με τους δικαστές, η ΕΚΤ είναι μεν ανεξάρτητη, αλλά όχι χωρίς περιορισμό, ανεξέλεγκτη – οπότε, εάν απελευθερωθεί από τα δεσμά του Δικαίου, τότε θα επέμβει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, χωρίς κάτι τέτοιο να εκφράζει κάποια απειλή.
Με βάση τη συγκεκριμένη απόφαση, η Ευρωζώνη είναι πλέον οχυρωμένη απέναντι σε μία ελληνική χρεοκοπία – αφού η ΕΚΤ επιτρέπεται πλέον νόμιμα να επεμβαίνει στις αγορές ομολόγων, πιέζοντας τα επιτόκια δανεισμού προς τα κάτω, όπου χρειαστεί” (SZ).
.
Ανάλυση
Με βάση τα παραπάνω, θεωρούμε πως η Ελλάδα πρέπει να προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, εναντίον της Τρόικα και των μνημονίων, τα οποία ζημίωσαν τη χώρα μας κατά σχεδόν 1 τρις € – όπως έχουμε ήδη προτείνει, με μία ανάλογη ανάλυση μας. Με απλά λόγια, αφού το Δίκαιο είναι ο θεμέλιος λίθος της Ευρωζώνης, όπως κάποτε της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, οφείλουμε να το χρησιμοποιήσουμε – όσο το δυνατόν αποτελεσματικότερα.
Περαιτέρω, σημειώνοντας πως η υπομονή που αναφέρουμε στον τίτλο είναι η ικανότητα να περιμένουμε ψύχραιμα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ένα αποτέλεσμα ή μία εξέλιξη, χωρίς να ενοχλούμαστε, να αναστατωνόμαστε ή να ανησυχούμε, τα εξής:
“Οι Έλληνες επέλεξαν τη φτώχεια, ας τους αφήσουμε να πάρουν το δρόμο τους”, σχολίασε ιταλός οικονομολόγος την περασμένη εβδομάδα, στους FT (πηγή). Σύμφωνα με τον ίδιο, τα παρακάτω:
“Θα πρέπει να αναρωτηθούμε πραγματικά εάν είναι τόσο σημαντικό να κρατηθεί η Ελλάδα στην ΕΕ – ενώ το κριτήριο δεν πρέπει να είναι η προστασία των δανείων μας, αφού αυτά έχουν χαθεί είτε μας αρέσει, είτε όχι.
Δεν πρέπει να είναι ούτε οι ανησυχίες για το ευρώ, λόγω της πιθανής μετάδοσης της κρίσης – αφού, χάρη στις ενέργειες της ΕΚΤ, η νομισματική ένωση είναι σήμερα οχυρωμένη και αντέχει την έξοδο της Ελλάδας. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα πρέπει να σταματήσουν να αντιμετωπίζουν το ελληνικό πρόβλημα σαν να ήταν απλά ένα οικονομικό θέμα – αφού στοχεύει στην καρδιά της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, όπου το ευρώ δεν μπορεί να είναι υποκατάστατο της περαιτέρω πολιτικής ένωσης.
Πράγματι, χωρίς την ενσωμάτωση αυτή (τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης), το ευρώ δεν μπορεί να επιβιώσει – ενώ σήμερα η Ελλάδα στέκεται εμπόδιο στο δρόμο της“.
Η απάντηση στον Ιταλό δόθηκε από έναν Ιρλανδό συνάδελφό μας, ο οποίος αναρωτήθηκε εάν αυτή είναι η θέση της Ιταλίας, απέναντι στη Γερμανία – έτσι όπως η γερμανική άποψη εκφράζεται από τον εθνικιστή οικονομολόγο του ινστιτούτου του Μονάχου (πηγή). Με αρκετά αναλυτικό τρόπο δε έγινε έμμεση αναφορά στις κυρίαρχες απόψεις των πολιτικών, καθώς επίσης των τεχνοκρατών της Ευρωζώνης, επηρεασμένες προφανώς από τον κ. Σόιμπλε (άρθρο), οι οποίες είναι σε γενικές γραμμές οι εξής:
(α) Η Ελλάδα, μέσω της αρνητικής στάσης της, είναι εξ ολοκλήρου ένοχη για όλα της τα προβλήματα.
(β) Εάν η Ευρωζώνη δεν εμποδιζόταν από την Ελλάδα, τότε η νομισματική ένωση θα άνθιζε – ενώ δεν θα είχε προκληθεί η ευρωπαϊκή κρίση χρέους (αν και ήταν αναπόφευκτη, λόγω της Γερμανίας και όχι της Ελλάδας – ανάλυση).
(γ) Δεν αναμένονται ιδιαίτερα μεγάλες αρνητικές εξελίξεις, εάν η Ελλάδα εγκαταλείψει την Ευρωζώνη – οπότε δεν υφίστανται λόγοι έντονης ανησυχίας.
.
Η δήθεν αρνητική στάση της Ελλάδας
Όσον αφορά τον πρώτο έωλο ισχυρισμό, η κοινή γνώμη έχει πεισθεί πως η Ελλάδα αρνείται ανέκαθεν την υιοθέτηση μεταρρυθμίσεων – οπότε αυτή είναι υπεύθυνη για την κατακόρυφη μείωση του ΑΕΠ της πάνω από 25%, η οποία παρομοιάζεται με τη Μεγάλη Ύφεση του 1930 στις Η.Π.Α. (ουσιαστικά το ΑΕΠ της Ελλάδας σήμερα, «εκκαθαρισμένο», είναι χαμηλότερο από το αντίστοιχο του έτους πριν από την είσοδο μας στην Ευρωζώνη – 2000).
Παρά το ότι όμως, κάτω από αυτές τις συνθήκες, είναι εξαιρετικά δύσκολο να μεταρρυθμίσει κανείς σε τέτοιοι βαθμό μία Δημοκρατία, η Ελλάδα δρομολόγησε πάρα πολλές αλλαγές, ενάντια στους ισχυρισμούς του Ιταλού και στις εντυπώσεις της κοινής γνώμης – όπως, για παράδειγμα, τις παρακάτω (πηγή: F&W):
(α) Ο αριθμός των εργαζομένων της, στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, μειώθηκε κατά 25% περίπου ή 255.634 άτομα (907.351 – 651.717), μεταξύ των ετών 2009 και 2014 – κάτι που δεν έχει συμβεί σε καμία άλλη χώρα (γράφημα).
.
(Total public sector = Συνολικός αριθμός εργαζομένων στον δημόσιο τομέα, κατ’ έτος) – (πηγή: Ευρωπαϊκή Κομισιόν)
.
(β) Το δημοσιονομικό έλλειμμα του προϋπολογισμού (μετά από φόρους), από -15,6% το 2009 μειώθηκε ραγδαία, στο -2,5% το 2014. Κάτι τέτοιο, σύμφωνα με τον Ιρλανδό οικονομολόγο, δεν έχει επιτευχθεί ποτέ στην παγκόσμια ιστορία – από καμία άλλη χώρα δηλαδή, σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα.
(γ) Πριν τις μεταρρυθμίσεις, η Ελλάδα είχε το χαμηλότερο μέσο όρο ηλικίας, όσον αφορά τη συνταξιοδότηση, σε ολόκληρη την Ευρώπη – σήμερα όμως ο μέσος όρος έχει αυξηθεί κατακόρυφα, θεωρούμενος πλέον από τους υψηλότερους.
(δ) Οι μέσοι μισθοί στην Ελλάδα, σε ωριαία βάση στον ιδιωτικό τομέα, έχουν μειωθεί μεταξύ των ετών 2007 και 2014, παρά το ότι ήταν χαμηλοί – όταν ακόμη και στις χώρες της κρίσης, όπως η Πορτογαλία και η Ισπανία, έχουν αυξηθεί (γράφημα).
.
.
Ουσιαστικά η Ελλάδα, με μοναδική εξαίρεση τη Λιθουανία και τη Λετονία, έχει πλέον τους χαμηλότερους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα, σε ολόκληρη την Ευρώπη – παρά το κόστος ζωής, το οποίο έχει μειωθεί ελάχιστα, την τεράστια αύξηση των φόρων κοκ. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι υποχρεωμένη να εφαρμόσει και άλλες μεταρρυθμίσεις (ανάλυση) – αρκεί όμως να υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες, οι οποίες ασφαλώς δεν χαρακτηρίζουν μία οικονομία σε ύφεση.
