Η χώρα του νότου δεν έχει καταφέρει να επιστρέψει στην ανάπτυξη μετά τη κρίση του 2008, ενώ τα επισφαλή τραπεζικά της δάνεια αυξάνονται συνεχώς, αγγίζοντας πλέον το 10% του ΑΕΠ
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Ενώ η φούσκα στα χρηματιστήρια της Ευρώπης συνεχίζει ακάθεκτα την αυξητική της πορεία, οι χώρες της Ευρωζώνης έρχονται αντιμέτωπες με τη συρρίκνωση της πραγματικής οικονομίας τους. Η κατάσταση αυτή έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση των εσόδων του δημοσίου (φόροι), καθώς επίσης την αντίστοιχη αύξηση των χρεών.
Η Ελλάδα, υπήρξε μια από τις πρώτες χώρες που υπέκυψαν στις πιέσεις των αγορών, μαζί με την Ιρλανδία και την Πορτογαλία. Το μέγεθός τους επέτρεψε μεν να τοποθετηθούν σε «καραντίνα», αλλά ο ιός των κόκκινων δανείων και των υπερβολικών χρεών δεν έχει αντιμετωπισθεί – δεν έχει δηλαδή βρεθεί το «αντίδοτο», εκείνη η οικονομική πολιτική που θα επέτρεπε την εξυπηρέτηση των δημοσίων και ιδιωτικών χρεών, καθώς επίσης τη διατήρηση στη ζωή του παρόντος χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Ο θάνατος του υφιστάμενου διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος θα μπορούσε να συμβεί, στην περίπτωση που μια χώρα σαν την Ιταλία χρεοκοπούσε. Το κράτος αυτό, υποφέρει από έναν συνδυασμό μειωμένης ανάπτυξης και υπερβολικού δημοσίου χρέους, όπως ακριβώς και η Ελλάδα.
Λαμβάνοντας δε υπόψη πως δεν έχει καταφέρει να επιστρέψει στην ανάπτυξη μετά τη κρίση του 2008, η Ιταλία βρίσκεται ουσιαστικά σε ύφεση για πολλά χρόνια – μια κατάσταση που είχε ως αποτέλεσμα τη μερική αποβιομηχανοποίηση της.
Παράλληλα, τα επισφαλή τραπεζικά δάνεια της χώρας αυξάνονται συνεχώς, ενώ έχουν φθάσει πλέον το 10% του ΑΕΠ (γράφημα). Το στοιχείο αυτό, από μόνο του καταδεικνύει πόσο εύθραυστη είναι η Ευρωζώνη, με τους μηχανισμούς στήριξης να μην είναι σε θέση να καλύψουν τυχόν τραπεζικές ανάγκες μιας χώρας με το μέγεθος της Ιταλίας (πόσο μάλλον περισσότερων).
.
.
Συνεχίζοντας, οι πιθανότητες ενός χρηματοπιστωτικού κραχ αυξάνονται καθημερινά, ειδικά μετά την ανακοίνωση του πακέτου ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ – το οποίο έχει ως αποτέλεσμα να διαστρεβλώνουν τα χρηματιστήρια ακόμη περισσότερο την πραγματική εικόνα της οικονομίας.
.
Τα κυριότερα προβλήματα
Ξεκινώντας με τις κύριες στατιστικές μετρήσεις μιας χώρας, μια ματιά στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών θα μας προβληματίσει αμέσως. Μολονότι δεν είναι ελλειμματικό για πολλά χρόνια, εντούτοις κινδυνεύει για πρώτη φορά να γίνει (γράφημα).
.
.
Ένα πλεονασματικό ισοζύγιο, επιτρέπει σε μια χώρα να παράγει έσοδα (φόροι), τα οποία στηρίζουν τη χρηματοδότηση των δημόσιων δαπανών. Στη περίπτωση της Ιταλίας, με κρατικό προϋπολογισμό χρόνια αρνητικό (-3% ως ποσοστό επί του ΑΕΠ), ο κίνδυνος της διολίσθησης σε δίδυμα ελλείμματα φαντάζει τρομακτικός.
Μάλιστα, ο προϋπολογισμός δύσκολα μπορεί να ισοσκελισθεί, αφού τα συνεχιζόμενα χαμηλά επίπεδα της ανάπτυξης, δεν επιτρέπουν τον περιορισμό των δαπανών (λιτότητα) – αφού τυχόν δραστική μείωση, θα επέφερε τα αποτελέσματα που βιώνει σήμερα η Ελλάδα.
Θα πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι, τα αρνητικά επίπεδα του προϋπολογισμού δεν είναι φαινόμενο που έκανε την εμφάνισή του μετά τη κρίση του 2008. Απεναντίας, όπως και στην περίπτωση της Ελλάδας, αποτελεί χρόνια πάθηση, μια ανοικτή πληγή δεκαετιών. Είναι δηλαδή θεσμικό/κοινωνικοπολιτικό το πρόβλημα, από αυτά που δεν αντιστρέφονται με την αλλαγή απλά της οικονομικής πολιτικής που ακολουθείται, αλλά που απαιτούν διαφορετική αντιμετώπιση.
