Τεκμηριώνοντας μακροοικονομικά πως η Ελλάδα δολοφονήθηκε μετά την εισβολή της Τρόικας, συγκρίνοντας την με την Ισπανία, φαίνεται καθαρά πως τα μνημόνια έφεραν την κρίση και όχι η κρίση τα μνημόνια – παρά τους αντίθετους ισχυρισμούς
(To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες)
.
“Υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι, για να αφήσει κανείς τα πράγματα όπως είναι, ενώ μόνο ένας για να τα αλλάξει: να μην μπορεί πλέον να τα αντέξει.
Στην περίπτωση μίας κοινωνίας και μίας χώρας, όταν κατανοήσουν οι Πολίτες της πως δεν κληρονόμησαν την πατρίδα τους από τους προγόνους τους, αλλά την δανείζονται από τα παιδιά τους, είναι αδύνατον να μπορούν να αντέξουν την απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας”.
.
Ανάλυση
Όπως αναφέραμε στο πρώτο μέρος της ανάλυσης (σύνδεσμος), τα «λάθη» της κυβέρνησης που ανέλαβε την ηγεσία της Ελλάδας το 2009, σε συνδυασμό με τις ενέργειες των γερμανικών τραπεζών, με τις προσπάθειες διάσωσης τους από την καγκελάριο, με την άθλια αντιμετώπιση της, καθώς επίσης με την άρνηση της ΕΚΤ να παρέμβει στις αγορές ομολόγων, οδήγησαν την πατρίδα μας στο ικρίωμα – στην Τρόικα, στα μνημόνια, στο εγκληματικό PSI, στη χρεοκοπία του χρηματοπιστωτικού μας συστήματος που απαίτησε την αναχρηματοδότηση του με πάνω από 40 δις € εις βάρος του δημοσίου χρέους κοκ.
Δυστυχώς δε, φαίνεται πως η σημερινή μας κυβέρνηση, με αφετηρία την πρόκληση των πρόωρων εκλογών, καθώς επίσης με τη μη τήρηση της βασικής της δέσμευσης, της διαγραφής χρέους (ανάλυση), μιμείται αυτήν του 2010, οδηγώντας μας απ’ ευθείας στο γκρεμό – υποθέτουμε ακούσια, κυρίως λόγω του απίστευτου ερασιτεχνισμού της.
Βέβαια, δυσκολευόμαστε ορισμένες φορές να πιστέψουμε πως δεν πρόκειται για ένα στημένο παιχνίδι (ανάλυση) – ειδικά όταν βλέπουμε τις περίεργες «πρωτοβουλίες» του υπουργού οικονομικών, ο οποίος υπενθυμίζουμε πως «αυτοανακηρύχθηκε» στη θέση του, πριν ακόμη το ανακοινώσει ο πρωθυπουργός.
Φαίνεται άλλωστε πως είναι με την πλευρά του ΔΝΤ, κρίνοντας από τον πρόσφατο διορισμό του εκπροσώπου της χώρας μας στο Ταμείο, παρά τη διαφωνία της κυβερνώσας παράταξης – αν και μπορεί να οφείλεται απλά σε σύμπτωση.
Από την άλλη πλευρά, πολλοί υποθέτουν πως η κυβέρνηση κυριολεκτικά θα συρθεί σε μία «ετεροβαρή» συμφωνία, η οποία απλά θα επιβραδύνει το μοιραίο – ενώ θα διευκολύνει τη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας των Ελλήνων, μέσα από την υπογραφή ενός τρίτου, πολύ χειρότερου μνημονίου που δυστυχώς θα κατοχυρώσει τα προηγούμενα.
Ανεξάρτητα όμως από όλα αυτά, εμείς θα ασχοληθούμε με την καταστροφική επίδραση των προγραμμάτων λιτότητας της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας στο ΑΕΠ, από μία άλλη οπτική γωνία (η πρώτη στο «το εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων») – καθώς επίσης με το τι απαιτείται, εκτός φυσικά από την πολιτική ωριμότητα και τη συναίνεση όλων των κομμάτων, για την έξοδο της χώρας μας από τη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας της.
.
Το ΑΕΠ, η ανεργία και τα προγράμματα λιτότητας
Εισαγωγικά, από οικονομικής πλευράς δεν είναι εύλογη η εκτόξευση του ελλείμματος μίας χώρας από το 6,5% περίπου το 2008, στο 15,7% του ΑΕΠ μέσα σε ένα έτος, ξαφνικά, όπως δήθεν συνέβη το 2009 στην Ελλάδα.
Ακόμη όμως και αν αποδεχθούμε πως ήταν έτσι, το ελάχιστο ποσοστό του δημοσίου χρέους της χώρας μας, συγκριτικά με την υπόλοιπη Ευρωζώνη (γράφημα), δεν αιτιολογεί τα καταστροφικά προγράμματα που της επιβλήθηκαν – προφανώς ούτε την εισβολή του ΔΝΤ, κατ’ απαίτηση της πρωσικής κυβέρνησης της Γερμανίας.
.
Επεξήγηση γραφήματος: Δημόσιο χρέος των 17 κρατών της Ευρωζώνης, πίτα (σε δις €). Το 2010 συνολικά 7.800 δις € (85% του ΑΕΠ) το χρεος – ληξιπρόθεσμα το 2012 έως το 2014: 1.360 δις € (1,36 τρις €). Ποσοστό χρέους της Ελλάδας 4,2% εκ του συνόλου – με πρώτη τη Γερμανία (26,5%), δεύτερη την Ιταλία (23,5%) και τρίτη τη Γαλλία (20,3%).
Αριστερά, στις στήλες: Ληξιπρόθεσμα χρέη 2012 με ανοιχτό χρώμα, 2013 με πιο σκούρο και 2014 με σκούρο – όπου προηγείτο η Γερμανία με 350 δις € συνολικά, ακολουθούμενη από την Ιταλία με 270 δις € και τη Γαλλία με περίπου 220 δις €.
.
