Αν και η Ευρώπη θεωρεί πως είναι, μέσω της ΕΚΤ, οχυρωμένη απέναντι σε μία ελληνική χρεοκοπία, δεν πρέπει να είναι τόσο σίγουρη, ειδικά εάν κατέρρεε παράλληλα η Deutsche Bank – ενώ η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να μην παίζει ανεύθυνα με τη φωτιά
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Δυστυχώς στη ζωή δεν φτάνει να έχει κανείς το δίκιο με το μέρος του – εάν δεν διαθέτει την ικανότητα, τη δυνατότητα και τις προϋποθέσεις να το διεκδικήσει με επιτυχία”.
.
Άρθρο
H απλή λογική, σύμφωνα με την οποία μόνο εάν η οικονομία σταθεί στα πόδια της και αρχίσει να αναπτύσσεται, θα μπορεί να πληρώνει η Ελλάδα τα χρέη της, δεν γίνεται αποδεκτή από τους δανειστές – οπότε φαίνεται να μην ενδιαφέρονται ούτε για τη διάσωση της χώρας μας, ούτε για το ευρώ, ούτε για τα χρήματα που μας δάνεισαν, ερήμην τους φυσικά, οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι.
Από την άλλη πλευρά, οι απαιτήσεις για νέες μειώσεις των μισθών και των συντάξεων, όταν τα τελευταία χρόνια έχουν περιορισθεί τουλάχιστον κατά 40%, καθώς επίσης για αυξήσεις των φορολογικών συντελεστών, θα οδηγούσαν εύλογα τη χώρα μας σε μία ακόμη πιο βαθιά ύφεση – οπότε δεν θα βοηθούσαν ούτε την Ελλάδα, ούτε τους πιστωτές της.
Επομένως, κάτι άλλο επιδιώκεται, το οποίο οφείλει να αναζητήσει κανείς – γνωρίζοντας πως το βασικό θέμα δεν είναι η υπογραφή μίας οποιασδήποτε συμφωνίας, αλλά η βιωσιμότητα της σε μακροπρόθεσμο χρονικό διάστημα, καθώς επίσης οι δυνατότητες εφαρμογής της.
Με δεδομένο όμως το ότι, αφενός μεν δεν φαίνεται να συμπεριλαμβάνει τη διαγραφή χρέους, οπότε δεν θα είναι βιώσιμη, αφετέρου δεν θα είναι «συμβατή» με την αριστερή ιδεολογία της κυβέρνησης και επομένως δύσκολα θα την τηρήσει αφού δεν την πιστεύει, οι απαιτήσεις της Τρόικα αποκτούν νόημα.
Ειδικότερα, φαίνεται καθαρά πως η λογική που κρύβεται πίσω από τις υπερβολές των δανειστών, δεν είναι άλλη από το να υποχρεωθεί το κυβερνών κόμμα είτε να αλλάξει έμπρακτα πολιτικές πεποιθήσεις, υιοθετώντας τη νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση της Ευρωζώνης, είτε να οδηγήσει την Ελλάδα στη χρεοκοπία – με την Ευρώπη να δείχνει πλέον διατεθειμένη να πάρει το ρίσκο της ελληνικής πτώχευσης, έχοντας την άποψη πως οι οικονομικοί κίνδυνοι είναι ελεγχόμενοι εκ μέρους της πολύ περισσότερο, από ότι οι πολιτικοί κίνδυνοι (άνοδος αντίστοιχων κομμάτων στην Ισπανία, στην Ιταλία, στην Ιρλανδία κλπ. με ανάλογες απαιτήσεις), εάν ενέδιδε στις «αριστερές» απαιτήσεις της χώρας μας.
Στα πλαίσια αυτά, οφείλουμε να τονίσουμε πως η σημερινή οικονομική και διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας είναι δυστυχώς πολύ χειρότερη, σε σχέση με την αρχή του έτους – λόγω των τεράστιων σφαλμάτων, καθώς επίσης των καθυστερήσεων της κυβέρνησης. Όσον αφορά δε τις τράπεζες τα εξής:
.
Οι ελληνικές τράπεζες
Εάν δεν υπάρξει καμία συμφωνία ή, έστω, παράταση του προγράμματος που λήγει στις 30 Ιουνίου, τότε η Ελλάδα θα θεωρηθεί αφερέγγυα, οπότε τα ομόλογα του δημοσίου που κατέχουν οι τράπεζες θα θεωρηθούν μηδενικής αξίας – με πιθανό αποτέλεσμα, το οποίο όμως εξαρτάται από το ύψος (συνολική αξία) των ομολόγων που διαθέτουν, να καταστούν και οι ίδιες αφερέγγυες.
Η κατάσταση αυτή θα είναι προβληματική για την ΕΚΤ, επειδή έχει δηλώσει επανειλημμένα πως η παροχή ρευστότητας εκ μέρους της προς το ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, εξαρτάται από τη συμφωνία της χώρας με τους πιστωτές της – ενώ, από μήνες τώρα, δεν δέχεται τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου από τις τράπεζες, ως εγγύηση για τη δανειοδότηση τους.
Εάν λοιπόν οι τράπεζες καταστούν αφερέγγυες, η ΕΚΤ θα πρέπει να σταματήσει την έκτακτη παροχή ρευστότητας (ELA) – με αποτέλεσμα να χρεοκοπήσουν ακαριαία, αφού δεν θα μπορούν να ανταποκριθούν στις αναλήψεις των καταθετών τους.
Εν τούτοις, αφενός μεν οι καταθέσεις των Ελλήνων κάτω των 100.000 € είναι εγγυημένες από την Ευρώπη, αφετέρου δεν έχει συμβεί ποτέ μέχρι σήμερα η κεντρική τράπεζα μίας χώρας, η ΕΚΤ για την Ελλάδα στην προκειμένη περίπτωση, να χρεοκοπήσει τις τράπεζες της – ενώ η πτώχευση των ελληνικών τραπεζών θα οδηγούσε στην αντίστοιχη της Τράπεζας της Ελλάδας, αφού αυτή εγγυάται για την έκτακτη ρευστότητα (ELA), κάτι που θα ήταν επίσης πρωτόγνωρο. Ή κατάσταση πάντως του ελληνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος, όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί, δεν είναι καθόλου καλή.
.
.
Ολοκληρώνοντας, η μείωση των καταθέσεων νοικοκυριών και επιχειρήσεων είναι πραγματικά εντυπωσιακή – επεξηγώντας το λόγο, για τον οποίο οι τράπεζες έχουν ανάγκη από το πανάκριβο ELA, για να ανταποκριθούν στις ανάγκες τους.
Ειδικά την Παρασκευή, όταν ανακοινώθηκε η αποχώρηση του ΔΝΤ, οι αναλήψεις έφτασαν στα 600 εκ. € (πηγή) – γεγονός που υποδηλώνει την τεράστια πλέον ευαισθησία των Ελλήνων, απέναντι σε τέτοιου είδους γεγονότα. Όσον αφορά τώρα τον τρόπο, με τον οποίο έχει οχυρωθεί η Ευρωζώνη, τα παρακάτω:
