Αν και οι ευθύνες είναι κυρίως δικές μας, στήνεται άδικα μία σκοτεινή παγίδα μπροστά μας, ενώ οι Ευρωπαίοι συμπεριφέρονται όπως το μεθυσμένο πλήρωμα ενός Τιτανικού – αφού επικεντρώνονται στο ελληνικό ρήγμα, αγνοώντας τα επικίνδυνα παγόβουνα
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Σήμερα παραιτούμαι από το προσωπικό του ΔΝΤ, ύστερα από δώδεκα χρόνια στο εξωτερικό, ως αξιωματούχος του «Ταμείου» – κατά τη διάρκεια των οποίων, με όπλα τα δηλητηριώδη φάρμακα σας και τα τεχνάσματα σας, εφορμούσα σαν αρπακτικό γεράκι εναντίον των κυβερνήσεων και των λοιπών λαών της Λατινικής Αμερικής.
Για μένα, η παραίτηση μου είναι μία ανεκτίμητη απελευθέρωση – επειδή με αυτόν τον τρόπο κάνω το πρώτο μεγάλο βήμα που θα μου επιτρέψει να ελπίζω ότι, θα μπορέσω να ξεπλύνω τα χέρια μου από αυτό που στα μάτια μου είναι το αίμα εκατομμυρίων φτωχών και πεινασμένων ανθρώπων. Ξέρετε, το αίμα είναι τόσο πολύ που κυλάει σε ποτάμια ενώ, όταν στεγνώνει, σχηματίζει επάνω μου κρούστα. Μερικές φορές αισθάνομαι ότι δεν υπάρχει αρκετό σαπούνι σε ολόκληρο τον κόσμο, για να καθαριστώ από όλα όσα έκανα στο όνομα σας” (Badu, μεγάλο στέλεχος του ΔΝΤ).
.
Ανάλυση
Όταν έχει υποστεί η ανεπαρκής κυβέρνηση ενός κράτους μία συντριπτική ήττα μη έχοντας σεβαστεί καθόλου την ετυμηγορία των Πολιτών, ψηφίζοντας ένα τρίτο μνημόνιο πριν ακόμη γίνει αποδεκτό από τους δανειστές της (ανάλυση), τότε όλα τα ενδεχόμενα είναι πλέον ανοιχτά – πόσο μάλλον όταν είναι εκτεθειμένη στις αιμοβόρες διαθέσεις ενός βαριά άρρωστου, αδίστακτου ανθρώπου, τα πραγματικά σχέδια του οποίου δεν αποκαλύπτονται καθόλου στους υπόλοιπους «εταίρους» του.
Χωρίς άμυνες, με μηδενικές ρεζέρβες, με την οικονομία εντελώς κατεστραμμένη, με κλειστές τράπεζες, καθώς επίσης με κανένα ρεαλιστικό εναλλακτικό σχέδιο, η άτακτη υποχώρηση της ελληνικής κυβέρνησης την ύστατη στιγμή, είναι εξαιρετικά δύσκολο να οδηγήσει σε μία βιώσιμη συμφωνία – ενώ κανένας δεν μπορεί να είναι σίγουρος πως η Γερμανία δεν επιδιώκει κάτι διαφορετικό, όπως για παράδειγμα τη διάλυση της Ευρωζώνης και την αποχώρηση της (ανάλυση).
Οι προτάσεις λοιπόν του γερμανού υπουργού οικονομικών δεν μπορεί να θεωρηθούν ως «κεραυνός εν αιθρία», ενώ είναι οι εξής:
(α) Ένα ακόμη πιο βίαιο μνημόνιο, με την πλήρη στήριξη ολόκληρης της ελληνικής Βουλής – με τη συλλογική συνθηκολόγηση δηλαδή της Ελλάδας άνευ όρων, σε ένα σχέδιο άλωσης, ολοκληρωτικής λεηλασίας και καταστροφής της.
Επί πλέον των πολύ πιο αυστηρών μέτρων λιτότητας, τα οποία φυσικά θα βαθύνουν την κρίση, καθώς επίσης της κατάληψης του εισπρακτικού μηχανισμού της χώρας, «προτείνεται» (πηγή) η δημιουργία ενός κρατικού επενδυτικού κεφαλαίου, όπως το ΤΑΙΠΕΔ, στο οποίο θα εισρεύσουν περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού δημοσίου, αξίας 50 δις € – γεγονός που σημαίνει πως. με τις σημερινές τιμές, η πραγματική τους αξία θα υπερβαίνει κατά πολύ τα 100 δις €, «απογυμνώνοντας» εντελώς το κράτος.
Τα κέρδη από την πώληση όλων αυτών των παγίων, από τις αποκρατικοποιήσεις δηλαδή με τη γνωστή διαδικασία του κατεπείγοντος, θα οδηγηθούν στην αποπληρωμή των δημοσίων χρεών – ενώ μέχρι το ξεκίνημα ενός τρίτου προγράμματος δανειοδότησης (Μνημόνιο ΙΙΙ), η συμφωνία της ενδιάμεσης χρηματοδότησης (για την εξόφληση της ΕΚΤ, του ΔΝΤ κλπ.), θα πρέπει να διατυπωθεί έτσι ώστε, το ρίσκο να επιβαρύνει εξ ολοκλήρου την Ελλάδα, για την περίπτωση της αποτυχίας των διαπραγματεύσεων.
Προφανώς η πρόταση αυτή οδηγεί στη δήμευση των περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου, προς όφελος των ευρωπαϊκών πολυεθνικών – όπως συμπεραίνεται από το ενδιαφέρον του δανέζικου εφοπλιστικού ομίλου Maesrk, ο οποίος δήλωσε πως ενδιαφέρεται για το λιμάνι του Πειραιά, από την πρόθεση της γερμανικής Telekom να εξαγοράσει το υπόλοιπο των μετοχών που κατέχει το κράτος στον ΟΤΕ κοκ. Δυστυχώς για τη χώρα, η πρώτη εφοπλιστική δύναμη του πλανήτη, η ελληνική, είναι εκκωφαντικά απούσα – γεγονός τουλάχιστον απογοητευτικό.
(β) Η εκούσια αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη για ένα διάστημα πέντε ετών τουλάχιστον (!), εάν το δημόσιο χρέος της θεωρηθεί ως μη βιώσιμο, καθώς επίσης εάν δεν μπορεί να εγγυηθεί την πιστή εφαρμογή των μέτρων λιτότητας – εάν δηλαδή απορρίψει το ανέφικτο, αφού δεν είναι ούτε το χρέος βιώσιμο, ούτε εφαρμόζονται τέτοιου είδους μέτρα, μετά από έξι χρόνια βαθιάς ύφεσης.
Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα θα πρέπει να διενεργηθούν συζητήσεις που θα αφορούν την αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους, με το μορφή που συνήθως διεξάγονται στο κλαμπ του Παρισιού – η ελεγχόμενη χρεοκοπία της λοιπόν στην γαλλική πόλη που διαπραγματεύονται τα κράτη δανειστές με τους οφειλέτες τους. Η αιτία είναι το ότι, κατά τη γερμανική πρόταση πάντοτε, μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούν να διαγραφούν χρέη μίας χώρας της Ευρωζώνης – η οποία δεν δικαιούται να είναι μέλος, εάν αναδιαρθρωθούν τα χρέη της (κάτι που φυσικά δεν ισχύει, με κριτήριο το PSI) .
Προφανώς η έξοδος δεν θα διαρκούσε μόνο πέντε έτη, εάν υποθέσουμε πως θα επέστρεφε ποτέ ξανά στην Ευρωζώνη η Ελλάδα – οπότε πρόκειται για μία εξαιρετικά επικίνδυνη παγίδα του κ. Σόιμπλε, αντάξια των ναζί προγόνων του. Εντός αυτού του χρονικού διαστήματος, η Ελλάδα θα παρέμενε μέλος της ΕΕ, ενώ θα της παρεχόταν ανθρωπιστική βοήθεια, ελεημοσύνη δηλαδή, από τους πρώην εταίρους της στο ευρώ.
.
Η μεγάλη παγίδα
Θεωρούμε άσκοπες τις αναφορές στην απελπιστική διαχείριση της κρίσης εκ μέρους μίας θλιβερής κυβέρνησης, η οποία μέσα σε πέντε μόλις μήνες κατέστρεψε ολοσχερώς την Ελλάδα, ξεκινώντας τα εγκλήματα της από την πρόκληση πρόωρων εκλογών – αντί να περιμένει την ολοκλήρωση των συμφωνιών έως τα τέλη του 2015, όπως είχε προτείνει η προηγούμενη, ειδικά επειδή το έλλειμμα του προϋπολογισμού είχε τότε σχεδόν μηδενισθεί (γράφημα).
.
.
Οφείλουμε καλύτερα να επικεντρωθούμε στο μέλλον, τονίζοντας πως τα μεγέθη της Ελλάδας εξελίχθηκαν αρκετά καλύτερα, συγκριτικά με τις υπόλοιπες χώρες – όπως διαπιστώνεται από το παραπάνω γράφημα. Επί πλέον από πολλά άλλα στοιχεία, παρά τη λανθασμένη διάγνωση του ΔΝΤ (ανάλυση), τα υπόλοιπα σφάλματα του, καθώς επίσης από την εγκληματική πολιτική που εφάρμοσε η ΕΚΤ στην Ευρωζώνη – με τελευταία το παράνομο, στυγνά εκβιαστικό κλείσιμο των ελληνικών τραπεζών (άρθρο).
Στα πλαίσια αυτά η εναλλακτική πρόταση της Γερμανίας, εάν δεν αποδεχθεί η Ελλάδα τη δήμευση των περιουσιακών στοιχείων της σε εξευτελιστικές τιμές, οπότε την άλωση της, είναι εντελώς παράλογη – αφού το πρόβλημα της Ελλάδας δεν έγκειται στο τι θα συμβεί μετά από πέντε χρόνια, αλλά στη σημερινή απειλή κατάρρευσης της οικονομίας της.
Οι παράνομα κλειστές τράπεζες, σε συνδυασμό με την προοπτική εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη, θα οδηγούσαν την ελληνική οικονομία σε ένα εφιαλτικό κραχ – το οποίο θα συνοδευόταν από μία βιβλική ανθρωπιστική καταστροφή, από αναταραχές, από κοινωνικές εξεγέρσεις, από την κατακόρυφη άνοδο της εγκληματικότητας, από την εξαθλίωση της πλειοψηφίας των Πολιτών, καθώς επίσης από την «αποτέφρωση» όλων των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων.
Όσον αφορά βέβαια τα διεθνή χρηματιστήρια, ειδικά το ευρώ, στο οποίο είναι συνδεδεμένα παράγωγα της τάξης των 23 τρις $, ενώ ευρίσκεται στα συναλλαγματικά αποθέματα πολλών κεντρικών τραπεζών του πλανήτη, η «λύση» της δήθεν περιορισμένης εξόδου της Ελλάδας είναι ιδανική – αφού έτσι θα αποφευγόταν το χάος στις αγορές, με τη χώρα μας να αναλαμβάνει όλο το κόστος της καταστροφής.
Φυσικά κανένας δεν μπορεί να επιβάλλει στην Ελλάδα την έξοδο της από την Ευρωζώνη, αφού η ιδιότητα του κράτους μέλους είναι νομικά αμετάκλητη – ενώ φαίνεται πως οι εγκληματικές προθέσεις του βαριά ασθενή γερμανού υπουργού έγιναν επιτέλους αντιληπτές από τις περισσότερες άλλες χώρες. Κυρίως βέβαια από τις Η.Π.Α., στις οποίες μάλλον οφείλεται η αναίρεση της σύγκλισης της συνόδου κορυφής της ΕΕ – μία πολύ θετική εξέλιξη, εάν βέβαια δεν αλλάξει κάτι ενδιάμεσα.
Πιθανότατα όμως, η πρόταση της περιορισμένης εξόδου είναι μία παγίδα, ένα τέχνασμα στο βρώμικο παιχνίδι πόκερ που διεξάγεται – στο οποίο συμμετέχει ένας «αδύναμος» Έλληνας υπουργός, με μία επικίνδυνη εξουσιοδότηση στα χέρια του. Ο στόχος είναι ίσως να επιτευχθεί η πρώτη «λύση» – η οποία είναι συνώνυμη με την άλωση της Ελλάδας, καθώς επίσης με τη μετατροπή της σε ένα άβουλο προτεκτοράτο της Γερμανίας.
Με δεδομένη δε την πλήρη έλλειψη ηθικής εκ μέρους της Γερμανίας, δεν πρέπει να είναι κανείς καθόλου ήσυχος – ειδικά επειδή ο Έλληνας πρωθυπουργός απέφυγε ακόμη μία φορά την ευθύνη, υποχρεώνοντας τη Βουλή να εξουσιοδοτήσει έναν εντελώς άπειρο υπουργό οικονομικών.
