Αρκετοί Έλληνες διαισθάνονται πως η αντίστροφη μέτρηση της χρεοκοπίας της πατρίδας τους έχει ήδη ξεκινήσει, ενώ πιθανολογούν ότι, είναι αδύνατον πια να σταματήσει – εκτός εάν και αυτή η κυβέρνηση υιοθετήσει την πολιτική της υποτέλειας
.
“Η αριστερή αξιωματική αντιπολίτευση προσφέρει μόνο καταγγελίες και καθόλου προτάσεις, ρητορεύει φτηνιάρικες αοριστολογίες, μιλάει και για κάποιους σωστούς στόχους, αλλά δεν έχει να πει με ποιες συγκεκριμένες πρακτικές, ποια μέτρα, ποιες θεσμικές αλλαγές θα τους πετύχει. Κυρίως, δεν έχει να πει ονόματα η αξιωματική αντιπολίτευση: ποια στελέχη της, με ποια εμπειρία, με ποια προετοιμασία, με ποια κοινωνική αναγνώριση θα διαχειριστούν την οικονομία, την εξωτερική πολιτική, την άμυνα, την παιδεία.
Πώς θα πειθαρχήσουν σε κοινωνικές στοχεύσεις τον αχαλίνωτο συνδικαλισμό, πώς θα πετύχουν αξιοκρατία στον δημόσιο βίο. Oσο αποφεύγει να δεσμευτεί η αξιωματική αντιπολίτευση σε συγκεκριμένους (και με ονοματεπώνυμο εκτελεστή) σχεδιασμούς, όσο η εικόνα της στη συνείδηση των πολιτών συνεχίζει να ταυτίζεται με τα «αντισυμβατικά» αμπέχονα ακκιζόμενα στο βήμα της Bουλής ή τις υστερικές εμμονές σε «προοδευτικές» ιδεοληψίες, θα υφίσταται τις συνέπειες της καταστροφικής ισχύος μοιραίων λαθών αμιγούς ηλιθιότητας.
Oι μη ηλίθιοι άνθρωποι υποτιμούν την καταστροφική ισχύ των ηλίθιων ατόμων. Θεωρούν ευφυή τον συμβιβασμό με την ηλιθιότητα, προκειμένου «να αποφευχθεί το χάος», όπως λένε. Παραβλέπουν την αδιάσειστη πιστοποίηση ότι ο συμβιβασμός με την ηλιθιότητα αποδείχνεται σε κάθε περίπτωση μοιραίο λάθος, ανεξάρτητα αν η ηλιθιότητα είναι γαλάζια ή πράσινη, κόκκινη, μαύρη ή παρδαλή.
Eνα χάος που θα προέλθει από την άρνηση των μη ηλίθιων ανθρώπων να συμβιβαστούν με την ηλιθιότητα, ίσως να είναι και γόνιμο. Tο χάος από τη μείξη ηλιθιοτήτων (ΠAΣOK, N.Δ. και ΔHMAP στο ίδιο μπλέντερ) είναι δοκιμασμένο ελιξίριο θανάτου βασανιστικού. Σίγουρα ο ηλίθιος άνθρωπος είναι πιο επικίνδυνος από τον κακοποιό” (Χ. Γιανναράς, Απρίλιος 2014).
.
Άποψη
Ο πρωθυπουργός είχε ισχυρισθεί προεκλογικά, αλλά και μετά τη νίκη του κόμματος του ότι, δεν πρόκειται να ακολουθήσει την «πολιτική της υποτέλειας και των υποκλίσεων» των προκατόχων του, απέναντι στη γερμανίδα καγκελάριο – αφού είναι μία μόνο από τους δέκα εννέα ηγέτες της Ευρωζώνης, οι οποίοι δεν πρέπει να συμπεριφέρονται με τέτοια δειλία και να υποτάσσονται στις εντολές της.
Η καγκελάριος, η οποία φαίνεται πως δεν ξεχνάει, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να ανταποδώσει, του το υπενθύμισε ακριβώς εκείνη την ώρα που ο ίδιος, αναγκασμένος με τη σειρά του να «αποτίσει φόρο τιμής» στο Βερολίνο, θα ήθελε πράγματι να είναι η ηγέτιδα της Ευρωζώνης – έτσι ώστε να μπορεί να δώσει την πολυπόθητη εντολή της εκταμίευσης των 7,2 δις €, τα οποία χρειάζεται επειγόντως η Ελλάδα.
Είχε προηγηθεί βέβαια η αγωνιώδης, παρακλητική επιστολή του πρωθυπουργού, όσον αφορά τις επείγουσες δανειακές ανάγκες της χώρας μας, με κύριο αποδέκτη την ίδια – παρά την αρχική, υπερήφανη και «συγκρουσιακή» στάση του, με βάση την οποία σωστά δεν αναγνώριζε στην καγκελάριο την «αρχηγική» της θέση.
Στη συνέχεια, η έμπειρη οικοδέσποινα ξενάγησε ευγενικά τον Έλληνα πρωθυπουργό στην εντυπωσιακή καγκελαρία της, διατηρώντας παράλληλα μία ψυχρή, σιωπηλή, πέτρινη στάση απέναντι στα αιτήματα του – απορρίπτοντας τα ένα προς ένα, ακόμη και τις ηθικές πλέον αξιώσεις του για την καταβολή του κατοχικού δανείου, καθώς επίσης των πολεμικών επανορθώσεων.
Αργότερα, κατά τη διάρκεια του δείπνου, ακούγοντας ως συνήθως περισσότερο και μιλώντας λιγότερο, έμαθε όλα όσα θα ήθελε να γνωρίζει για την Ελλάδα και τις πραγματικές προθέσεις της νέας της κυβέρνησης – τις οποίες προφανώς θα αναλύσει, παίρνοντας τις αποφάσεις που θεωρεί λογικότερες.
Περαιτέρω, ο Γερμανός υπουργός οικονομικών, έχοντας μάλλον επιτύχει το στόχο του, την «αποδόμηση» του Έλληνα συναδέλφου του, δεν βρήκε λόγο να συμμετέχει στη συζήτηση – ενώ την ίδια στιγμή η κεντρική τράπεζα της χώρας ανακοίνωσε πως η πολιτική ένωση της Ευρωζώνης, η δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης δηλαδή, ανήκει πλέον στο παρελθόν, είναι ουτοπική.
Πρότεινε λοιπόν, αντί να ασχολούνται οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις με τέτοιου είδους ουτοπίες, να επεξεργασθούν ένα σχέδιο που θα δίνει τη δυνατότητα στα κράτη της ένωσης να χρεοκοπούν, όπως συμβαίνει με τις επιχειρήσεις – γεγονός που σημαίνει πως αφενός μεν το έχει ήδη έτοιμο, με τη γερμανική προβλεπτικότητα/μεθοδικότητα που τη διακρίνει, αφετέρου ότι προγραμματίζεται η πρακτική δοκιμή του, με πειραματόζωο ξανά την Ελλάδα.
Την ίδια στιγμή αρκετοί Έλληνες, παρά το ότι οι περισσότεροι έχουν αποπροσανατολισθεί, όπως στο παράδειγμα του βοσκού με το λύκο (όταν συνέβη κανένας δεν τον πίστεψε, θεωρώντας πως επρόκειτο ξανά για ψέμα, αφού είχε επαναληφθεί πολλές φορές), βιώνουν κυριολεκτικά το μαρτύριο της σταγόνας – διαισθανόμενοι πως η αντίστροφη μέτρηση της μη ελεγχόμενης χρεοκοπίας της πατρίδας τους έχει ήδη ξεκινήσει, ενώ πιθανολογούν ότι, είναι αδύνατον πια να σταματήσει.
Τα ταμεία του κράτους είναι πλέον άδεια, οι ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις μεγάλες, τα «ναι μεν αλλά» της κυβέρνησης, όσον αφορά την απόλυτη υποταγή που απαιτεί η Γερμανία συνεχίζονται, οπότε δεν φαίνεται να ακολουθεί η αναγκαία χρηματοδότηση του δημοσίου, σχέδιο πιθανότατα δεν υπάρχει, ενώ όλοι εμείς οι Πολίτες αρχίζουμε να δυσπιστούμε – όχι τόσο σχετικά με την τήρηση των προεκλογικών δεσμεύσεων της κυβέρνησης, τις οποίες άλλωστε ελάχιστοι «πήραν κατά γράμμα», όσο για τις δυνατότητες της να χειριστεί τη σημερινή κατάσταση, την οποία η ίδια σε κάποιο βαθμό δημιούργησε.
Η κυβέρνηση έχει βέβαια μία ακόμη «ευκαιρία», εάν μπορεί να θεωρηθεί ως τέτοια, αφού δεν θέλει κατά τα φαινόμενα να ρισκάρει τη χρεοκοπία εντός του ευρώ, εάν δεν καταφέρει να επιτύχει τη ριζική λύση (ανάλυση ΒΒ) των προβλημάτων της χώρας: τον άνευ όρων συμβιβασμό της με τις απαιτήσεις των δανειστών, καθώς επίσης την απόλυτη υποταγή της στη Γερμανία.
Με απλά λόγια, την υιοθέτηση της εξευτελιστικής πολιτικής της υποτέλειας και των υποκλίσεων της προκατόχου της, ή δυνατόν χωρίς να γίνει αντιληπτό από τους Έλληνες – από όλους εμάς που τη στηρίζουμε, πιστεύοντας πως δίνει μία μεγάλη μάχη για να μπορέσει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της, ειδικά όσον αφορά τη διαγραφή χρέους, καθώς επίσης την εκδίωξη της Τρόικας.
Ολοκληρώνοντας, εύχομαι να κάνω μεγάλο λάθος μη αξιολογώντας σωστά τη στάση της κυβέρνησης, καθώς επίσης της Γερμανίας – ενώ κλείνω με ένα ακόμη μέρος ενός κειμένου του κ. Γιανναρά, το οποίο αφορά τον υπουργό οικονομικών:
“Από τα πανάρχαια χρόνια η κοινή εμπειρία βεβαιώνει ακατάπαυστα πόσο εύκολα μετασχηματίζονται οι αγαθές προθέσεις κοινωνικής προσφοράς σε μέθη εξουσιαστικής ηδονής, πόσο διαφθείρει ανεπαίσθητα και εξαχρειώνει τον άνθρωπο η δίψα της δημοσιότητας, της «αναγνωρισιμότητας», η βουλιμική εξάρτηση από κολακείες.
…Δυστυχώς, μοιάζει να του λείπει η στόφα του ηγέτη: Διότι ο ηγέτης ξέρει να αξιοποιεί τα προσόντα του, αλλά δεν τα επιδεικνύει. Η διαφορά είναι λεπτή, όμως καίρια, αποφασιστική. Ο κ. Β. μπήκε στην αρένα με τον αέρα της βεντέτας. Στην αρχή μάς συγκίνησε, μας μετάγγισε περηφάνια – δεκαετίες ολόκληρες ντρεπόμασταν για τους σπιθαμιαίους που μας εκπροσωπούσαν στην Ευρώπη. Αλλά ο «αέρας» του νάρκισσου είναι μια άλλη ντροπή: είναι η υπεραναπλήρωση μειονεξίας, το σύνδρομο του αδικαίωτου εγώ.
Έτσι, η αρχική ανακούφιση άρχισε να μετατρέπεται σε ανησυχία. Γιατί πρώτο χάρισμα του αληθινού ηγέτη είναι να χειρίζεται τα ταλέντα του με την απλότητα αποδοχής του αυτονόητου: σαν να μην υπάρχουν. Όταν ένας ατάλαντος σπιθαμιαίος κομπάζει, γίνεται απλώς γελοίος. Όταν ένα ταλαντούχος ναρκισσεύεται, είναι επώδυνα θλιβερός, τον νιώθεις να αυτοαχρηστεύεται. Μακάρι να είναι αντισυμβατικός ο ηγέτης. Αρκεί να μπορεί να ξεχωρίζει τη γνησιότητα της αυθορμησίας από την εξεζητημένη αμφίεση και συμπεριφορά, την καινοτομία από τη συμπλεγματική επίδειξη“.
