Η χρεοκοπία είναι προτιμότερη από τη διεθνή επαιτεία ή/και από τις υποκλίσεις στη γερμανίδα καγκελάριο – η οποία επιδιώκει την παραδειγματική ταπείνωση μίας χρηματοπιστωτικά αλυσοδεμένης Ελλάδας, έτσι ώστε να είναι έρμαιο στις διαθέσεις της
.
“Η ελληνική κυβέρνηση, τόσο στις διαπραγματεύσεις της με το «ευρωπαϊκό ιερατείο», όσο και στις δημόσιες τοποθετήσεις της, προσπαθεί όσο καλύτερα μπορεί να βρει έναν ορθολογικό τρόπο, για να ξεφύγει από το αδιέξοδο.
Στα πλαίσια αυτά επιδεικνύει μία υπερβολικά μεγάλη συμβιβαστική διάθεση, η οποία έχει προκαλέσει ήδη τις πρώτες αμφιβολίες των Ελλήνων – σχετικά με την πρόθεση της να τηρήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις.
Εν τούτοις, αυτό που εισπράττει η Ελλάδα ως αντάλλαγμα, είναι η επαναλαμβανόμενη, ψυχρή σε μεγάλο βαθμό, άρνηση των «εταίρων» της, οι οποίοι ουσιαστικά δεν της επιτρέπουν να διαπραγματευθεί σοβαρά μαζί τους.
Για να αποφευχθεί δε μία ορθολογική συζήτηση σε ευρωπαϊκό επίπεδο, τα γερμανικά ΜΜΕ υποβιβάζονται όλο και περισσότερο στο επίπεδο του κίτρινου τύπου – παρουσιάζοντας τόσο τον Έλληνα πρωθυπουργό, όσο και των υπουργό οικονομικών του ως «τριτοκοσμικά εκκεντρικές» φυσιογνωμίες που χρησιμοποιούν πονηρά τεχνάσματα, ενώ δεν καταθέτουν προγράμματα, αλλά ανεύθυνες δημαγωγικές προτάσεις.
Δεν διστάζουν δε να γελοιοποιούν τον τελευταίο με τη χρήση τηλεοπτικών μεθοδεύσεων, χειραγωγώντας με άθλιο τρόπο τους ίδιους τους Γερμανούς Πολίτες – τους οποίους θεωρούν δυστυχώς ως διανοητικά καθυστερημένους.
Ως εκ τούτου, το θλιβερό μήνυμα που εκπέμπει η πρωσική κυβέρνηση της Γερμανίας, είναι σαφέστατο: η Ελλάδα δεν πρέπει μόνο να παραμείνει σφικτά «δεμένη» με τις χρηματοπιστωτικές αλυσίδες αλλά, κυρίως, να ταπεινωθεί.
Να αναγκασθεί δηλαδή ο πρωθυπουργός της να συρθεί με τα γόνατα στην κατά φαντασία Ουάσιγκτον της Ευρώπης, στο Βερολίνο, εκλιπαρώντας την καγκελάριο να στηρίξει τη χώρα του – προσφέροντας της ως «εξιλαστήριο δώρο» τη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας της Ελλάδας (αποκρατικοποιήσεις, φόροι)”.
.
Άποψη
Γνωρίζουμε πως η Γερμανία είναι μία χώρα με πολλά πλεονεκτήματα, καθώς επίσης με έντιμους, αξιοπρεπείς και λογικούς Πολίτες, αρκετά υψηλού επιπέδου – γεγονός που τεκμηριώνεται από το παραπάνω κείμενο, το οποίο βασίζεται σε γερμανικές αναφορές.
Αυτό ακριβώς μας κάνει να ντρεπόμαστε για τον τρόπο, με τον οποίο συμπεριφέρεται σήμερα η πρωσική κυβέρνηση της χώρας, συνεπικουρούμενη από ορισμένα ΜΜΕ – τα οποία δεν διστάζουν να παρουσιάσουν την καγκελάριο με τους ναζί προγόνους της μπροστά από την Ακρόπολη, επιδιώκοντας προφανώς να διακωμωδήσουν την εύλογη πρόθεση της ελληνικής κυβέρνησης να ζητήσει την εξόφληση των γερμανικών κατοχικών δανείων, καθώς επίσης των πολεμικών επανορθώσεων (άρθρο, ΒΒ).
Η ίδια η πρωσική κυβέρνηση δεν ντρέπεται δυστυχώς να χρηματίζει μία σειρά Ελλήνων μέσω του υπουργείου εξωτερικών της, έτσι ώστε να την υποστηρίζουν στο θέμα των οφειλών της απέναντι στην Ελλάδα – ισχυριζόμενοι ψευδώς ότι, πρόκειται για απαιτήσεις που ήταν ληξιπρόθεσμες το 1945, χωρίς να ζητηθούν από τη χώρα μας, όταν γνωρίζουν πως αυτό συνέβη το 1990, όπου ενώθηκε η Γερμανία, ενώ έκτοτε όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις ζητούσαν την πληρωμή τους.
Ντρεπόμαστε επίσης για την άρνηση της καγκελαρίου να αποκαλύψει όλους εκείνους τους διεφθαρμένους Έλληνες πολιτικούς που χρηματίζονταν από τις επιχειρήσεις της χώρας της, η οποία είναι ίσως ο «βασιλιάς των διαφθορέων» σε παγκόσμιο επίπεδο (ανάλυση, ΒΒ) – ενώ την ίδια στιγμή κατηγορεί τους Έλληνες Πολίτες ως φοροφυγάδες, παρά το ότι γνωρίζει το τεράστιο ύψος της φοροδιαφυγής, ειδικά της νόμιμης (μέσω φορολογικών παραδείσων), των δικών της Πολιτών.
Δυστυχώς όμως, δεν ντρεπόμαστε μόνο για την καγκελάριο, για τον συμπλεγματικό υπουργό οικονομικών της ή για τα κίτρινα ΜΜΕ της χώρας – αλλά, επίσης, για την ελληνική αντιπολίτευση, η οποία συμπεριφέρεται με άθλιο τρόπο απέναντι στην πατρίδα της, συμφωνώντας ουσιαστικά με τις εγκληματικές μεθόδους των δανειστών της.
Αδυνατούμε δε να κατανοήσουμε γιατί τοποθετείται συνεχώς υπέρ της Τρόικας και των μνημονίων της, όταν γνωρίζει πως αφενός μεν ήταν καταστροφικά για τη χώρα μας, γεγονός που έχει επιβεβαιωθεί από το ίδιο το ΔΝΤ (λανθασμένοι πολλαπλασιαστές, όφειλε να προηγηθεί η διαγραφή χρέους κλπ.), αφετέρου πως είναι αντίθετοι όλοι σχεδόν οι Έλληνες – έχοντας εκλέξει στη θέση της ένα αριστερό κόμμα, η πραγματική εκλογική δύναμη του οποίου δεν ξεπερνάει το 4%, κυριολεκτικά εξευτελίζοντας την.
Εν τούτοις, ντρεπόμαστε κυρίως για το διεθνή εξευτελισμό της Ελλάδας, αφού όλες οι τελευταίες κυβερνήσεις της, συμπεριλαμβανομένης της σημερινής, ζητιανεύουν στο εξωτερικό, εκλιπαρώντας τη βοήθεια των δανειστών της χώρας – χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτα, για να διορθώσουν τα κακώς κείμενα στο εσωτερικό, τα οποία είναι πάρα πολλά, δημιουργώντας έτσι υγιείς συνθήκες ανάπτυξης.
Ειδικότερα είναι θλιβερό, εάν όχι απόλυτα εξευτελιστικό, το να ακούει κανείς την κυβέρνηση του να «διαφημίζει» την ανθρωπιστική κρίση σε παγκόσμιο επίπεδο, με στόχο την παροχή βοήθειας εκ μέρους των εταίρων της – με αποτέλεσμα ο πρόεδρος της Κομισιόν να ανακοινώνει πως θα δώσει 2 δις € ελεημοσύνη, αρκεί να μην χρησιμοποιηθούν κρυφά για τις ανάγκες των κρατικών ταμείων!
Χιλιάδες ελληνικές οικογένειες βρίσκονται σε δύσκολη θέση, επειδή το ίδιο τους το κράτος τις οδήγησε στην απόγνωση, χωρίς όμως να το δείχνουν και χωρίς να επαιτούν – έχοντας ως εκ τούτου την απαίτηση να συμπεριφέρεται ανάλογα η κυβέρνηση τους. Πόσο μάλλον αφού θα μπορούσε ασφαλώς, με δικά της μέσα, να ανταποκριθεί στις ανάγκες τους – ακόμη και αν θα έπρεπε να επιβάλλει ένα επίδομα αλληλεγγύης στους υπόλοιπους Πολίτες.
Άλλωστε, κάτι ανάλογο έκανε και η ίδια η Γερμανία, όταν αντιμετώπισε παρόμοιες καταστάσεις στην ανατολική της πλευρά, μετά την ένωση της – χωρίς καν να διανοηθεί να ζητήσει την ελεημοσύνη των εταίρων της.
Πρέπει να ντρέπεται λοιπόν η κυβέρνηση μας να «διαλαλεί» διεθνώς την αδυναμία της να ανταπεξέλθει με τη βασική αποστολή της, η οποία δεν είναι άλλη από την αξιοπρεπή εξασφάλιση ενός βασικού βιοτικού επιπέδου στους Έλληνες Πολίτες – οι πλέον εύποροι των οποίων δεν θα είχαν ασφαλώς καμία αντίρρηση, να συμμετέχουν στην στήριξη των ασθενέστερων.
Περαιτέρω, θεωρούμε πως η κυβέρνηση πρέπει να διαπραγματευθεί με αξιοπρέπεια, έχοντας στόχο τη ριζική επίλυση των προβλημάτων της χώρας μας – γεγονός που σημαίνει ότι, οφείλει να απαιτήσει τη διαγραφή ενός μέρους του δημοσίου χρέους, έτσι ώστε να καταστεί βιώσιμο επιτρέποντας την έξοδο της χώρας στις διεθνείς αγορές, με εναλλακτική λύση τη χρεοκοπία εντός της Ευρωζώνης.
Η χρεοκοπία είναι μεν μία κατάσταση εξαιρετικά επώδυνη, ειδικά επειδή δεν οφείλεται στους Έλληνες Πολίτες αλλά στις κυβερνήσεις τους, προτιμότερη όμως σε σχέση με τη διεθνή επαιτεία ή/και με τις υποκλίσεις στη γερμανίδα καγκελάριο – η οποία επιδιώκει την παραδειγματική ταπείνωση μίας χρηματοπιστωτικά αλυσοδεμένης Ελλάδας, έτσι ώστε να είναι έρμαιο στις διαθέσεις της.
Ολοκληρώνοντας, φυσικά η χρεοκοπία θα μπορούσε να αποφευχθεί από μία ικανή κυβέρνηση, η οποία θα είχε τη δυνατότητα να κινητοποιήσει δημιουργικά όλους τους Έλληνες – αφού η Ελλάδα είναι πάμπλουτη. Δυστυχώς όμως, δεν φαίνεται να υπάρχει μία τέτοια κυβέρνηση στον ορίζοντα, οπότε αυτό που απομένει είναι η «ύστατη λύση ανάγκης» – η άμεση στάση πληρωμών δηλαδή, για τη αναδιαπραγμάτευση του χρέους.
