.
“Ο προϋπολογισμός θα πρέπει ξανά να ισοσκελισθεί, τα ταμεία του κράτους θα πρέπει να γεμίσουν, το δημόσιο χρέος οφείλει να μειωθεί, ενώ η αλαζονεία των δημοσίων υπαλλήλων πρέπει να περιορισθεί και να ελεγχθεί – εάν επιθυμούμε να μην χρεοκοπήσει η Ρώμη” (Μάρκος Τύλλιος Κικέρων, 106-43 πχ).
“Η μοναδική μας προστασία απέναντι στις τοκογλυφικές αγορές και τα πολυεθνικά μονοπώλια είναι η Πολιτική. Η μοναδική μας προστασία απέναντι στους πολιτικούς είναι οι ενεργοί, υπεύθυνοι και σωστά ενημερωμένοι Πολίτες – οι οποίοι ψηφίζουν οι ίδιοι τους νόμους, ελέγχουν το δημόσιο και καθορίζουν την κυβερνητική Πολιτική, με την εγκαθίδρυση της άμεσης Δημοκρατίας. Άλλωστε, «η εμπιστοσύνη είναι καλή, αλλά ο έλεγχος ακόμη καλύτερος» (2012 μχ)”.
.
Ανάλυση
Αυτό που ουσιαστικά διαφοροποιεί μία μεγάλη οικονομική κρίση, όπως αυτές της Βραζιλίας, της Τουρκίας κλπ., από τη χρεοκοπία κάποιας χώρας, δεν είναι άλλο από την αναδιάρθρωση χρεών, η οποία συχνά την ακολουθεί. Δηλαδή, αυτού καθαυτού η εισβολή του ΔΝΤ σε ένα κράτος, με όλα όσα δεινά τη συνοδεύουν (υποταγή στο δόγμα του νεοφιλελευθερισμού,«καταστολή» του κοινωνικού κράτους, λεηλασία του δημοσίου και ιδιωτικού πλούτου για την εξόφληση των κρατικών οφειλών, καταστροφή της μεσαίας τάξης, καταδίκη στη χρεοκοπία χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, εξαθλίωση των μαζών κλπ.), δεν είναι συνώνυμη με την πτώχευση – ενώ η διαγραφή οφειλών χαρακτηρίζει την επίσημη χρεοκοπία, όπου φυσικά δεν πτωχεύει το κράτος, αλλά οι Πολίτες του (αφού αυτοί καλούνται να αποπληρώσουν το δημόσιο χρέος, μέσω της μείωσης των μισθών, του περιορισμού των συντάξεων, της επιβολής ειδικών φόρων, της κατάρρευσης των κοινωνικών παροχών κλπ.).
Στα πλαίσια αυτά, η πρόσφατη εγκληματική συμφωνία διαγραφής (PSI), η οποία υπεγράφη από το μεγαλύτερο μέρος των βουλευτών της χώρας μας, αφενός μεν επισημοποίησε τη χρεοκοπία της, αφετέρου δεν έλυσε τα βασικά οικονομικά της προβλήματα – αφού το δημόσιο χρέος, παρά το μέγεθος της μείωσης του, συνεχίζει να μην είναι βιώσιμο, αν και οι λύσεις ήταν πανεύκολες. Η βασική αιτία είναι το ότι τα «μέτρα» (μνημόνια), τα οποία επιβλήθηκαν, ενδυναμώνουν συνεχώς την ύφεση στην Ελλάδα – ενώ χωρίς ανάπτυξη είναι αδύνατον να οδηγηθούμε στην έξοδο από την κρίση (γεγονός που επιβεβαιώνουν και οι αγορές, αφού τα spreads ανεβαίνουν ξανά, ξεπερνώντας τις 1.800 μ.β.).
Η ανάπτυξη απαιτεί «τόνωση» της αγοραστικής δύναμης, εσωτερική κατανάλωση, εξαγωγές, περιορισμό των φόρων και επενδύσεις – προϋποθέσεις οι οποίες δεν υφίστανται σε μία χώρα, η οποία έχει χρεοκοπήσει, υπογράφοντας τη θανατική καταδίκη της. Εκτός αυτού, για τη διενέργεια επενδύσεων δεν είναι απαραίτητη μόνο η χρηματοδότηση τους – αλλά, επίσης, η δημιουργία νέων επενδυτικών ευκαιριών, ένα σωστό επιχειρηματικό πλαίσιο, μία σταθερή φορολογική νομοθεσία και ένα Κράτος Δικαίου. Όταν όμως μία χώρα βιώνει συνθήκες χρεοκοπίας, ουσιαστικά χωρίς καμία μελλοντική προοπτική, είναι μάλλον αδύνατον να υιοθετήσει όλα τα παραπάνω – οπότε η ανάπτυξη παραμένει στη θεωρία.
Δυστυχώς για όλους μας, δεν επιδιώχθηκε η έντιμη συμπεριφορά απέναντι στους οφειλέτες της χώρας – η οποία θα ήταν η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των χρεών μας, με χαμηλά επιτόκια, χωρίς καμία διαγραφή και σε συνδυασμό με ένα πρόγραμμα «τύπου Marshall, για την επανεκκίνηση της οικονομίας μας. Οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, ακόμη και αν δεχθούμε πως η ΕΚΤ θα ήταν αδύνατον να δανείσει απ’ ευθείας την Ελλάδα, θα μπορούσε προφανώς μέσω της Εθνικής Τράπεζας, για παράδειγμα, η οποία θα απαιτούσε επιτόκιο λίγο υψηλότερο από το 1% – με το οποίο δανειζόταν η ίδια από την ΕΚΤ.
Εάν σκεφθεί τώρα κανείς ότι, η ΕΚΤ διπλασίασε πρόσφατα την ποσότητα χρήματος στο 1 τρις €, δανείζοντας κυρίως τις ισπανικές και τις ιταλικές τράπεζες (παρέχοντας για πρώτη φορά τριετή χρόνο αποπληρωμής), έτσι ώστε να αγοράζουν τα ομόλογα του δημοσίου των χωρών τους, θα κατανοήσει το πόσο ανέντιμα αντιμετωπίστηκε η Ελλάδα – στην οποία δεν δόθηκε καν αυτή η ευκαιρία. Στον Πίνακα Ι αναγράφονται τα δάνεια τριετούς διάρκειας (tender), τα οποία έλαβαν από την ΕΚΤ οι παραπάνω τράπεζες, αλλά και άλλες μεγάλες της ΕΕ:
.
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Ειδικά δάνεια ορισμένων ευρωπαϊκών τραπεζών, σε δις €
| Χώρα |
Δεκέμβριος 2011 |
Φεβρουάριος 2012 |
| Ισπανία* |
67,0 |
65,6 |
| Ιταλία** |
48,5 |
54,0 |
| Γαλλία |
20,0 |
8,0 |
| Βέλγιο (KBC, Dexia) |
23,3 |
15,4 |
| Γερμανία ***(Commerzbank) |
10,0 |
7,5 |
| Αυστρία (Erste bank) |
3,0 |
1,1 |
| Μ. Βρετανία**** |
10,5 |
16,3 |
| Νορβηγία |
2,0 |
1,1 |
Πηγή: Morgan Stanley Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
* Οι ισπανικές τράπεζες έχουν κόκκινα δάνεια, από την κρίση των ενυπόθηκων χαμηλής εξασφάλισης, ύψους άνω των 136 δις € – με αποτέλεσμα να μην μπορούν να δανεισθούν από άλλα ιδρύματα, εκτός από την ΕΚΤ.
** Μόνο η Indesa Sanpaolo έλαβε 12 δις € το Δεκέμβρη και 24 δις € το Φεβρουάριο, μετά τις τεράστιες ζημίες στον Ισολογισμό της. Για όλες τις υπόλοιπες τα ποσά είναι υπολογισμένα συντηρητικά, αφού δεν δημοσιεύονται με διαφάνεια από πολλές ιταλικές τράπεζες. Το συνολικό ποσόν δανεισμού που χρειάζεται το Ιταλικό κράτος για το 2012 υπολογίζεται στα 400 δις €. Η ώρα της αλήθειας πλησιάζει λοιπόν για την Ιταλία.
*** Η Deutsche Bank έλαβε επίσης χρήματα, αλλά δεν αποκαλύπτει το ποσόν.
**** Τόσο η Μ. Βρετανία (RBS, Lloyd, HSBC), όσο και η Νορβηγία (DNB) έλαβαν δάνεια, μέσω των θυγατρικών τους στην Ευρωζώνη.
.
Περαιτέρω, εάν θεωρήσουμε ότι τελείωσε η κρίση στην Ευρωζώνη, παρατηρώντας τη συνεχή μείωση των επιτοκίων δανεισμού (spreads) σε πολλές χώρες (εκτός Ιρλανδίας και Πορτογαλίας), ίσως να μην αξιολογούμε σωστά όλα όσα συμβαίνουν «υπό την αιγίδα» της ΕΚΤ – η οποία έχει αυξήσει την ποσότητα του χρήματος (τύπωμα) πολύ περισσότερο, από όσο η Fed.
Κατά την άποψη πολλών, αυτό που σήμερα συμβαίνει δεν είναι άλλο από τη μετάθεση μίας επαυξημένης κρίσης στο εγγύς μέλλον – με την Ευρώπη να απειλείται, όσο ποτέ πριν, από τον υπερπληθωρισμό (μετά από 2-3 έτη), από τις μαζικές χρεοκοπίες πολλών κρατών, από την υπερβολική ανεργία, από την εξαθλίωση των μαζών, από τις κοινωνικές εξεγέρσεις, από την εγκληματικότητα, από τα διορισμένα «πολιτικά καθεστώτα» των αγορών και από τη διάλυση της.
.
ΟΙ ΑΓΩΓΕΣ ΤΩΝ ΑΠΟΤΑΜΙΕΥΤΩΝ
Συνεχίζοντας στο θέμα μας και ειδικά όσον αφορά εκείνους τους ιδιώτες, τους μη κερδοσκόπους ιδιοκτήτες Ελληνικών ομολόγων δηλαδή, οι οποίοι δεν συμφώνησαν με τη διαγραφή χρέους και εξαναγκάσθηκαν μέσα από την ενεργοποίηση των ρητρών (CAC’s), η αυθαιρεσία της χώρας μας είναι εντελώς απαράδεκτη. Οι πρωτοβουλίες λοιπόν, οι οποίες σημειώνονται σήμερα σε διάφορα κράτη, μεταξύ των οποίων και στην Ελλάδα, δεν μπορούν να θεωρηθούν αδικαιολόγητες – ενώ θα ολοκληρωθούν με την κατάθεση μαζικών αγωγών αποζημίωσης, εναντίον του Ελληνικού Δημοσίου ή/και των τραπεζών, οι οποίες τυχόν προώθησαν την πώληση ομολόγων, χωρίς να ενημερώσουν σωστά τους πελάτες τους.
Όπως αναφέρουν οι Γερμανοί δικηγόροι, οι οποίοι έχουν αναλάβει την υπεράσπιση ενός μεγάλου αριθμού ιδιωτών-επενδυτών, έκαστου με ομόλογα αξίας από 10.000 € έως και 3.000.000 €, ένας σημαντικό μέρος τους (το 35% περίπου του συνόλου) δεν είχε ενημερωθεί σωστά από τις τράπεζες – αφού αυτές ήταν υποχρεωμένες να πληροφορούν τους πελάτες τους για τους κινδύνους των ομολόγων επειδή, μετά τη χρεοκοπία της Αργεντινής, γνώριζαν ότι, οι επενδύσεις σε ομόλογα δημοσίου δεν ήταν πλέον απολύτως ασφαλείς. Η ενοχή των τραπεζών όσον αφορά τουλάχιστον τις επενδυτικές συμβουλές, είναι μάλλον δεδομένη – γεγονός που κατέδειξε η αγωγή μίας γερμανικής πόλης (Pforzheim), εναντίον της JP Morgan.
Εάν φυσικά δεν τεκμηριώνεται η ενοχή των τραπεζών, κάτι που αφορά ειδικά όλους όσους αγόρασαν ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου μετά την εισβολή του ΔΝΤ, τότε δεν ενδείκνυται η αγωγή εναντίον της τράπεζας, αλλά εναντίον του Δημοσίου. Πάντοτε κατά τους Γερμανούς δικηγόρους, η διαγραφή των οφειλών αυτών οι οποίοι δεν υπέγραψαν τα συμφωνία,είναι παράνομη – αφού πρόκειται για δήμευση περιουσιακών στοιχείων.
Εκτός αυτού, μεταξύ της Γερμανίας και της Ελλάδας υπάρχει μία υπογεγραμμένη δέσμευση προστασίας των επενδύσεων – μία σύμβαση δηλαδή, η οποία προστατεύει τους Γερμανούς από τυχόν πολιτικά ρίσκα στην Ελλάδα. Την ίδια θέση υιοθετούν και τα Hedge Funds, τα οποία δεν συμμετείχαν στη διαγραφή ή/και έχουν στην ιδιοκτησία τους ομόλογα αγγλικού Δικαίου – ενώ διαθέτουν αρκετά μεγάλη εμπειρία, καθώς επίσης επιτυχίες σε ανάλογες δικαστικές διαμάχες με κράτη.
Ειδικά όσον αφορά τα Hedge Funds (στα οποία δόθηκε ήδη αναβολή, αφού προφανώς συνεχίζουν να μη συμφωνούν), η στρατηγική που έχουν ακολουθήσει είναι απλούστατη – ενώ φαίνεται ότι πολύ δύσκολα θα αποτύχει. Έχοντας τοποθετηθεί μόνο σε ομόλογα αγγλικού δικαίου (αποτελούσαν το 10% περίπου των συνολικών οφειλών μας απέναντι στους ιδιώτες, ήτοι περί τα 20 δις €) και γνωρίζοντας ότι, η ενεργοποίηση των CAC’s απαιτεί τη συμφωνία του 75%, αγόρασαν περισσότερα από τα 5 δις € (άνω του 25%), σε χαμηλές τιμές, εξασφαλίζοντας έτσι τη μη ενεργοποίηση των ρητρών. Θα απαιτήσουν λοιπόν να λάβουν το 100% της αξίας τους, χωρίς διαγραφή – ένα ενδεχόμενο, το οποίοι είναι πιθανόν να προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις (ακριβώς για το λόγο αυτό, εμείς τουλάχιστον δεν θεωρούμε πως έχει κλείσει το θέμα PSI).
Περαιτέρω, οι αγωγές είναι δυνατόν να κατατεθούν στην Ελλάδα, στη Μ. Βρετανία και στις Η.Π.Α. – όπου οι πιθανότητες επιτυχίας τους στην Ελλάδα αξιολογούνται ως πολύ μικρότερες, επειδή τα δικαστήρια δεν θεωρούνται επαρκώς ανεξάρτητα. Επειδή τώρα δεν επιτρέπεται να κατατεθούν στη Γερμανία, οι δικηγόροι συμβουλεύουν τους πελάτες τους να προσφύγουν στα αμερικανικά δικαστήρια (Washington), όπου όμως είναι απαραίτητες οι μαζικές αγωγές (class actions).
Για την αξιολόγηση, για την οργάνωση, καθώς επίσης για την προώθηση στις Η.Π.Α. οι δικηγόροι αμείβονται το ελάχιστο με 100 € – ενώ ενδεχομένως συμμετέχουν στην αμοιβή των Αμερικανών συναδέλφων τους, οι οποίοι χρεώνουν το 30% περίπου επί των συνολικών απαιτήσεων, αλλά μόνο στην περίπτωση επιτυχίας.
Ο αναμενόμενος χρόνος απόφασης υπολογίζεται από 6 έως 9 μήνες, ενώ οι πιθανότητες επιτυχίας είναι αρκετά μεγάλες – αρκεί οι ενάγοντες να αποδείξουν ότι, η διαγραφή αποτελεί δήμευση, οφειλόμενη σε ένα πολιτικό γεγονός. Στην περίπτωση δε κατά την οποία τα αμερικανικά δικαστήρια θα αποφάσιζαν υπέρ των επενδυτών, θα μπορούσαν να κατατεθούν ασφαλιστικά μέτρα, καθώς επίσης να απαιτηθούν αποζημιώσεις – όπου η κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων της Ελλάδας στο εξωτερικό (χρυσός, ακίνητα κλπ.), δεν θα ήταν δυνατόν να αποφευχθεί. Ας μην ξεχνάμε ότι, στην περίπτωση της Αργεντινής, οι κάτοχοι ενός ομολόγου κατάφεραν να κατασχέσουν ένα πολεμικό πλοίο της χώρας, κατά τη διάρκεια ταξιδιού του στο εξωτερικό.
To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες (…)
