«Το σύστημα του καπιταλισμού είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το ρυθμό της ανάπτυξης – ενώ η ύφεση, πόσο μάλλον ο στασιμοπληθωρισμός, ισοδυναμεί με τη θανατική του καταδίκη: μέσα από απρόβλεπτες, εκτεταμένες και καταστροφικές κοινωνικές αναταραχές, καθώς επίσης γεωπολιτικές ανακατατάξεις (πολέμους)».
Η Ελλάδα, όπως έχουμε τονίσει επανειλημμένα, είναι μία από τις πλουσιότερες, καθώς επίσης από τις πλέον «προικισμένες» χώρες του κόσμου. Φυσικά, δεν είναι σε καμία περίπτωση χρεοκοπημένη – αφού, απέναντι στο δημόσιο χρέος της, ευρίσκονται πολύ περισσότερα περιουσιακά στοιχεία. Αρκεί να τη συγκρίνει κανείς με τη Μεγάλη Βρετανία, η οποία διαθέτει μηδενικά περιουσιακά στοιχεία, απέναντι σε συνολικό χρέος που υπερβαίνει το 500% του ΑΕΠ της (252% της Ελλάδας), ενώ πουλάει πλέον ακόμη και τα δάση της, για να καταλάβει σε πόσο καλή θέση ευρίσκεται. Πόσο μάλλον όταν, το συνολικό χρέος της χώρας μας, δημόσιο και ιδιωτικό μαζί είναι, όπως έχουμε πολλές φορές τεκμηριώσει με Πίνακες, το χαμηλότερο στην Ευρωζώνη.
Εάν δε τοποθετήσουμε την Ελλάδα απέναντι στην Ιταλία (στο Βέλγιο, στην Πορτογαλία, στην Ισπανία, στην Ιρλανδία κλπ), θα συμπεράνουμε αμέσως ότι, είναι κατά πολύ πιο υγιής – αφού η Ιταλία, για παράδειγμα, με δημόσιο χρέος που υπερβαίνει το 120% του ΑΕΠ της, καθώς επίσης με πολλά μη καταγεγραμμένα ελλείμματα και χρέη, αλλά και από «άποψη» απόλυτου μεγέθους του χρέους της (περί τα 1,8 τρις €, έναντι 330 δις € της Ελλάδας), είναι σε εξαιρετικά δυσμενέστερη θέση. Πολύ δύσκολα λοιπόν μπορεί να μας πείσει κανείς τεκμηριωμένα ότι η Ελλάδα, με δημόσιο χρέος περί το 140% του ΑΕΠ της, είναι χρεοκοπημένη – ενώ αντίθετα η Ιταλία, με 120% χρέος, είναι εκτός κινδύνου.
Δυστυχώς όμως η χώρα μας, λόγω των εξαιρετικά ελλειμματικών πολιτικών και Πολιτικών (αναφερόμαστε φυσικά σε όλες τις κυβερνήσεις/αντιπολιτεύσεις των περασμένων τριάντα ετών), έχει οδηγηθεί έντεχνα από τις «αγορές», καθώς επίσης από κάποιους «διατεταγμένους» λειτουργούς ή «συντελεστές» της, στην αδυναμία πληρωμής των χρεών της – λόγω περιορισμένης ρευστότητας και ερασιτεχνικής «δανειοληπτικής» διαχείρισης. Εκτός αυτού, έχει υποχρεωθεί στην καταστροφική πολιτική του ΔΝΤ, το οποίο τη χρησιμοποίησε σαν την «κερκόπορτα» για την εισβολή, για την απόβαση του καλύτερα στην Ευρωζώνη (άρθρο μας) – με μία ευκολία που δεν μπορούσε καν να ελπίσει το «Ταμείο», όταν ξεκίνησε την επίθεση του, ερχόμενο σε άμεση επαφή με τους Πρώσους, με τους Γαλάτες και με τους Σάξονες.
Μεταξύ άλλων, ο στόχος της εγκληματικής αυτής οργάνωσης, των συνδίκων του διαβόλου δηλαδή, είναι να μας «πείσει» ότι έχουμε χρεοκοπήσει – έτσι ώστε να διευκολυνθεί η λεηλασία της χώρας μας, καθώς επίσης η υποταγή της στο Καρτέλ. Μέσον για την επίτευξη των συγκεκριμένων στόχων είναι,
(α) αφενός μεν η διόγκωση του δείκτη του δημοσίου χρέους ως προς το ΑΕΠ (με τη βοήθεια της «έντεχνης» αύξησης του χρέους, σε συνδυασμό με την «υφεσιακή» μείωση του ΑΕΠ),
(β) αφετέρου δε η πλήρης σχεδόν απαξίωση των περιουσιακών στοιχείων της Ελλάδας, έτσι ώστε να πουληθεί σε «τιμή ευκαιρίας» το σύνολο των παγίων της – ακίνητα και επιχειρήσεις,
σε μία εποχή που ο δυτικός καπιταλισμός είναι «υποχρεωμένος», όπως θα δούμε στη συνέχεια, να «τραφεί από τις σάρκες του».
Ένας επόμενος στόχος του ΔΝΤ είναι, χωρίς καμία αμφιβολία, η προσπάθεια να μας πείσει ότι, η φοροδιαφυγή επικεντρώνεται στους ιδιώτες, επαγγελματίες και μικρομεσαίες επιχειρήσεις – όχι στις πολυεθνικές, η φοροδιαφυγή των οποίων, σε συνδυασμό με τις υπερτιμολογήσεις (διαφθορά – μέθοδοι Καρτέλ) υπερβαίνει το 20% του ΑΕΠ μας (πλησιάζει τα 50 δις € ετησίως, όσο δηλαδή τα συνολικά έσοδα του προϋπολογισμού – ποσόν που δεν καταναλώνεται στην Ελλάδα και επομένως δεν καταγράφεται καθόλου στο ΑΕΠ, αφού ουσιαστικά «εξάγεται» στις χώρες-έδρα των πολυεθνικών ή σε φορολογικούς παραδείσους). Έμμεσος στόχος φυσικά είναι η «εκτέλεση» των μικρομεσαίων ελληνικών επιχειρήσεων και ελευθέρων επαγγελματιών, έτσι ώστε να προετοιμασθεί η εισβολή των πολυεθνικών θηρίων.
Φυσικά σε όλα αυτά «βοήθησε» δυστυχώς η Ευρωζώνη, κυρίως δε η Γερμανία, με την πολιτική της τα τελευταία δέκα χρόνια – η οποία της δημιούργησε τεράστια πλεονάσματα, εις βάρος όλων σχεδόν των υπολοίπων «εταίρων» της. Επίσης, εκτός από κάποια «διατεταγμένα ΜΜΕ», «βοηθήσαμε» όλοι εμείς οι Έλληνες Πολίτες – αφού, όπως φαίνεται, είμαστε ανίκανοι να εκτιμήσουμε και να προστατεύσουμε τα πλεονεκτήματα της χώρας μας, τον πλούτο και τη φυσική ομορφιά της, καθώς επίσης την ραγδαία άνοδο του βιοτικού μας επιπέδου, τις τελευταίες δεκαετίες.
Αχάριστοι λοιπόν, μάλλον εκ φύσεως, με πολιτισμικά προβλήματα κατά πολύ μεγαλύτερα από τα οικονομικά και με «κομματοκεντρική» πολιτική ηγεσία, είμαστε ουσιαστικά «εγκλωβισμένοι» στο χώρο του Ευρώ – από τον οποίο είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγουμε «ατομικά», να «απεξαρτηθούμε» καλύτερα, υιοθετώντας, χωρίς να καταστραφούμε, μία ανεξάρτητη οικονομική και λοιπή πολιτική. Ταυτόχρονα, επιβαρυνόμαστε με «κλιμακούμενα», όλο και πιο σύνθετα προβλήματα (έξαρση του μεταναστευτικού, σκόπιμος αφελληνισμός κλπ), τα οποία επιδεινώνουν διαρκώς τη θέση μας.
Εάν λοιπόν δεν ενδιαφερθούμε όλοι μας, με όλα τα μέσα που έχουμε στη διάθεση μας (άμεση δημοκρατία, στοχευμένες αντιδράσεις κλπ), καθώς επίσης εάν δεν «απειλήσουμε» τους δανειστές μας με ανάπτυξη ή χρεοκοπία, αλλά συνεχίσουμε να «επαιτούμε» και να «εκλιπαρούμε» στην Ουάσιγκτον της Ευρώπης (Βερολίνο), αντί να ζητάμε αυτά που μας χρωστάει η Γερμανία, δεν πρόκειται να ξεφύγουμε από τις αγορές και το Καρτέλ – γεγονός που θα μας οδηγήσει σύντομα σε τεράστιες κοινωνικές αναταραχές ή/και σε εμφυλίους πολέμους. Η παθητική αντιμετώπιση των γεγονότων, η περαιτέρω παραμονή του «σπείρας» του ΔΝΤ στη χώρα μας, καθώς επίσης η ανόητη τευτονική αδιαλλαξία, συνιστούν ένα απίστευτα εκρηκτικό, θανάσιμο μίγμα, το οποίο πρέπει να «απενεργοποιηθεί» πάση θυσία – εάν δεν θέλουμε, χωρίς κανέναν ουσιαστικό λόγο, να καταστραφεί η Ελλάδα.
Ανεξάρτητα τώρα από τα παραπάνω, όπως φαίνεται από τα γεγονότα έχουμε ήδη εισέλθει στο τέταρτο στάδιο της κρίσης , στις κοινωνικές αναταραχές, οι οποίες έχουν ξεκινήσει από τα φτωχότερα μέρη του, δυστυχώς «ασύμμετρα παγκοσμιοποιημένου», πλανήτη μας – χαρακτηριζόμενες ως οι εξεγέρσεις των πεινασμένων.
Όλα όσα βιώνουμε σήμερα στα κράτη της Βορείου Αφρικής και της Μέσης Ανατολής (της υπόλοιπης Ασίας κλπ), δεν προέρχονται φυσικά από την επιθυμία «εκδημοκρατισμού» των λαών αυτών των χωρών. Οι εξεγέρσεις, σημερινές και μελλοντικές, πηγάζουναπό την αδυναμία των Πολιτών τους να τραφούν, λόγω της τεράστιας αύξησης των τιμών των βασικών εμπορευμάτων – η οποία «πηγάζει», οφείλεται καλύτερα, στις αχόρταγες χρηματοπιστωτικές αγορές, όπως θα αναλύσουμε στη συνέχεια.
Οι ίδιες αυτές αγορές, προβλέποντας ότι τα χρήματα θα χάνουν σταδιακά την ισχύ τους, επεκτείνονται ήδη στα τρόφιμα – μέσω των οποίων μάλλον θα ελέγχεται μελλοντικά ο πλανήτης (γενετικά μεταλλαγμένα, φυσικά από μονοπωλιακές πολυεθνικές). Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι, δεν (θα) προκαλούν σοβαρές αρρώστιες, χρόνιες παθήσεις και επιδημίες, έτσι ώστε να κερδοσκοπούν παράλληλα τα φαρμακευτικά μονοπώλια.
.
ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΕΠΙΤΟΚΙΑ
Ο πληθωρισμός στην Ευρωζώνη έφτασε στο 2,4% τον Ιανουάριο, σαν αποτέλεσμα της ανόδου των τιμών των καυσίμων, της ενέργειας και των γεωργικών προϊόντων – ενώ στη Μ. Βρετανία ξεπέρασε το 3,7%. Εν τούτοις, τόσο η ΕΚΤ, όσο και η τράπεζα της Αγγλίας, διατήρησαν σταθερά τα βασικά επιτόκια – ισχυριζόμενες ότι οι τιμές θα υποχωρήσουν. Από την άλλη πλευρά, η Fed συνέχισε την πολιτική των μηδενικών επιτοκίων, ενώ αύξησε την ποσότητα των χρημάτων στην αγορά – με στόχο την αποφυγή του αποπληθωρισμού και την καταπολέμηση της ανεργίας.
Όπως είναι γνωστό, η Fed παραδοσιακά συνδέει την πολιτική χρήματος που ακολουθεί με τον πυρήνα του πληθωρισμού, ο οποίος δεν συνυπολογίζει την ενέργεια, καθώς επίσης τις τιμές των τροφίμων – με την αιτιολογία ότι, οι κεντρικές τράπεζες μπορούν να επηρεάσουν ελάχιστα τις (εποχιακές) διακυμάνσεις των συγκεκριμένων τιμών. Εκτός αυτού, ο πληθωρισμός στις Η.Π.Α. διατηρείται χαμηλός (1,5% το Δεκέμβρη) επειδή οι αμερικανοί αλλάζουν διαρκώς το καλάθι μέτρησης του – δηλαδή, όταν αυξάνεται η τιμή ενός προϊόντος, το αντικαθιστούν με κάποιο άλλο ανταγωνιστικό, η τιμή του οποίου είναι χαμηλότερη, με στόχο την έμμεση συμπίεση των αμοιβών των εργαζομένων τους (τα τελευταία τριάντα χρόνια, από τη στιγμή δηλαδή που επικράτησε ο νεοφιλελευθερισμός, οι πραγματικοί μισθοί των αμερικανών παρέμειναν σχεδόν αμετάβλητοι).
Εν τούτοις, τόσο τα χαμηλά επιτόκια της δύσης (Η.Π.Α., ΕΕ, Ιαπωνία), όσο και η αύξηση της ποσότητας χρήματος (quantitativeeasing), αφενός μεν
(α) «εξάγουν» τον πληθωρισμό στις αναπτυσσόμενες χώρες (εισάγοντας με ακριβότερες «ονομαστικές» τιμές την ενέργεια και τα τρόφιμα – κάτι που αντιμετωπίζουν με τη διατήρηση της υψηλής ισοτιμίας των νομισμάτων, η οποία φαίνεται ότι έχει μάλλον συμφωνηθεί μεταξύ δολαρίου και ευρώ), αφετέρου δε
(β) «πυροδοτούν» την αύξηση των τιμών ενέργειας και τροφίμων – αφού οι επενδυτές τοποθετούν τα χρήματα τους, δανειζόμενοι με χαμηλό επιτόκιο από τη δύση (carry trade), τόσο στις αγορές πρώτων υλών/εμπορευμάτων, όσο και στις αναπτυσσόμενες οικονομίες – οι οποίες αμύνονται, φορολογώντας μεταξύ άλλων την εισροή συναλλάγματος (Βραζιλία κλπ).
Περαιτέρω οι αναπτυσσόμενες οικονομίες, στην προσπάθεια τους να διατηρήσουν «φθηνά» τα νομίσματα τους, για να μην μειωθούν οι εξαγωγές τους στη δύση, υποχρεώνονται να πληρώνουν συνεχώς υψηλότερες πραγματικές τιμές για τις πρώτες ύλες (πετρέλαιο, μέταλλα κλπ) – με αποτέλεσμα να αυξάνεται το κόστος των τελικών προϊόντων που παράγουν, με στόχο την εξαγωγή τους, οπότε μειώνονται τα κέρδη τους (κάποια στιγμή φυσικά θα υποχρεωθούν να «επανεξάγουν» τον πληθωρισμό τους στη δύση, με όλα όσα κάτι τέτοιο συνεπάγεται).
Ταυτόχρονα, τόσο από τις τοποθετήσεις των κερδοσκόπων, όσο και από την τεχνητά χαμηλή ισοτιμία των νομισμάτων τους, υποχρεώνονται να πληρώνουν διαρκώς υψηλότερες τιμές και για τα βασικά είδη διατροφής – καταδικάζοντας τους Πολίτες τους ουσιαστικά στην πείνα. Ο Πίνακας Ι εδώ είναι χαρακτηριστικός:
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Εξέλιξη τιμών βασικών εμπορευμάτων, εντός ενός έτους
| Εμπορεύματα |
Ιανουάριος 2010 |
Ιανουάριος 2011 |
Μεταβολή |
| Σιτάρι |
500 |
880 |
76% |
| Ζάχαρη |
25 |
30 |
20% |
| Σόγια |
1.000 |
1.350 |
35% |
| Καφές |
125 |
220 |
76% |
| Καλαμπόκι |
375 |
625 |
66% |
Πηγή: Thomson Reuters
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Σημείωση: Οι τιμές στον Πίνακα Ι είναι ενδεικτικές, περίπου δηλαδή, ενώ αναφέρονται στην εκάστοτε επίσημη μονάδα μέτρησης του συγκεκριμένου προϊόντος. Για να κατανοήσει κανείς το πόσο σημαντικές είναι οι αυξήσεις αυτές για τις φτωχές χώρες του πλανήτη, οφείλει να γνωρίζει ότι, για την αγορά τροφίμων δαπανάται το 80% του μηνιαίου μισθού (10% στη Γερμανία) οπότε, μία αύξηση κατά 76% (σιτάρι), καθιστά αδύνατη πλέον την εξασφάλιση του συγκεκριμένου προϊόντος από την πλειοψηφία του πληθυσμού.
Ο υπόγειος τώρα πόλεμος των ανεπτυγμένων οικονομιών με τις αναπτυσσόμενες, φαίνεται ότι θα συνεχισθεί, αφού οι κεντρικές τράπεζες των ανεπτυγμένων δυτικών κρατών δεν πρόκειται να αυξήσουν τα βασικά επιτόκια, εάν δεν επεκταθεί ο πληθωρισμός στη «δευτερογενή αγορά» – εάν δηλαδή δεν ακολουθήσουν αυξήσεις στις αμοιβές των εργαζομένων, οι οποίες θα προκαλούσαν την εξ αυτών άνοδο των τιμών των προϊόντων («σπιράλ» μισθών-τιμών).
Στα πλαίσια αυτά είναι προφανές ότι, τόσο το σύμφωνο της ανταγωνιστικότητας που προωθείται από τη Γερμανία, όσο και η πίεση που εξασκείται στις ελλειμματικές οικονομίες της ΕΕ (μείωση των αμοιβών των εργαζομένων κλπ), εξυπηρετεί επίσης το συγκεκριμένο στόχο – τη διατήρηση δηλαδή των χαμηλών αμοιβών των εργαζομένων, έτσι ώστε να μην προκληθεί η εξ αυτών άνοδος του πληθωρισμού. Με τη βοήθεια της συγκεκριμένης «μεθοδολογίας» πιθανολογούμε ότι, θα συνεχίσει η πολιτική των χαμηλών βασικών επιτοκίων-τεχνητά ισχυρών νομισμάτων, η οποία θεωρείται «αντίδοτο» στα σκόπιμα υποτιμημένα νομίσματα των αναπτυσσομένων οικονομιών – ειδικά απέναντι στην Κίνα, η οποία επιμένει να διατηρεί το νόμισμα της κατά περίπου 40% υποτιμημένο, με στόχο την κυριαρχία της στις αγορές της «δύσης».
Φυσικά, τα αποτελέσματα για τους εργαζομένους των ανεπτυγμένων οικονομιών, καθώς επίσης για τους πολίτες των φτωχότερων περιοχών του πλανήτη, είναι μάλλον καταστροφικά. Οι μεν πρώτοι υποχρεώνονται σε μία σταθερή μείωση του βιοτικού τους επιπέδου, ενώ οι δεύτεροι καταδικάζονται στην πείνα – αμφότεροι «θύματα» στο βωμό των κερδών των πολυεθνικών, καθώς επίσης των αχόρταγων χρηματοπιστωτικών αγορών, μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο του μέχρι θανάτου ανταγωνισμού, αφενός μεν του μονοπωλιακού καπιταλισμού (Η.Π.Α. κλπ), αφετέρου δε του απολυταρχικού (Κίνα κλπ).
