Φυσικά, όπως συνήθως συμβαίνει, υπάρχουν κάποιες αιτίες, οι οποίες εμποδίζουν τη σταθεροποίηση του. Κατά την άποψη μας, η σημαντικότερη όλων είναι ο «εγγενής καταναγκασμός» που τον διακρίνει, ο οποίος επικεντρώνεται στη μεγιστοποίηση των «στόχων» του – είτε αυτά είναι τα κέρδη, είτε το μέγεθος των επιχειρήσεων που «κατασκευάζει». Το γεγονός αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία όλο και μεγαλύτερων επιχειρήσεων, μέσω της απορρόφησης της μίας από την άλλη, καθώς επίσης τη μεγιστοποίηση των εσόδων, με τη βοήθεια της κερδοσκοπίας.
Τόσο ο ένας τρόπος όμως, όσο και ο άλλος, λειτουργούν εις βάρος των κρατών – κατ’ επέκταση των Πολιτών τους. Για παράδειγμα, οι πολυεθνικές επιχειρήσεις μειώνουν συνεχώς, με τη βοήθεια της εκτεταμένης φοροαποφυγής, τη φορολογική βάση των κρατών την οποία, για ένα ορισμένο μόνο χρονικό διάστημα, μπορούν να «καλύψουν» οι μικρομεσαίες εταιρείες και οι μισθωτοί φορολογούμενοι. Η «κάλυψη» αυτή, είναι το αποτέλεσμα της επιβολής υψηλότερων συντελεστών φορολόγησης στους Πολίτες, με σκοπό την εξισορρόπηση της απώλειας φόρων από τις πολυεθνικές. Το «μέτρο» αυτό όμως κάποια στιγμή παύει να αποδίδει, αφού φτάσει στα όρια της φοροδοτικής ικανότητας των Πολιτών και οδηγήσει την Οικονομία στην ύφεση – τα κράτη στην υπερχρέωση.
Περαιτέρω, στα πλαίσια της «εξελικτικής διαδικασίας» του μονοπωλιακού καπιταλισμού, «διαφθείρονται» σκόπιμα οι πολιτικές ηγεσίες, ιδίως αυτές των ασθενέστερων κρατών, με αποτέλεσμα να αυξάνονται δυσανάλογα οι δημόσιες δαπάνες. Έτσι «κυοφορείται», επιδεινούμενος γεωμετρικά, ένας «εκρηκτικός μηχανισμός», τοποθετημένος στα θεμέλια των κρατών – αφού τα διαρκώς μειούμενα έσοδα, απέναντι σε αυξημένες δαπάνες, αργά ή γρήγορα αποσταθεροποιούν εντελώς το «σύστημα».
Από την άλλη πλευρά, η κερδοσκοπία οδηγεί τις επενδύσεις στα χρηματιστήρια, όπου αναμένονται σε συντομότερο χρονικό διάστημα μεγαλύτερες αποδόσεις, από αυτές που θα προσέφεραν οι αντίστοιχες στην πραγματική οικονομία – φυσικά με ανάλογους των κερδών κινδύνους, όπως συμβαίνει πάντοτε, τόσο για τους κερδοσκόπους, όσο και για το ίδιο το «σύστημα».
Τα παραπάνω «δεδομένα», συνδυαζόμενα με τα «οικονομικά-γεωπολιτικά» στρατηγικά προγράμματα των ισχυρότερων δυνάμεων του πλανήτη, «συνθέτουν» από κοινού μία δυσδιάκριτη εικόνα, η οποία πολύ δύσκολα οδηγεί σε ασφαλή συμπεράσματα – πόσο μάλλον αφού εμπεριέχει πολλά, διαφορετικά «μέτωπα».
Έτσι λοιπόν, οδηγηθήκαμε πρόσφατα στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, η οποία «επιδιορθώθηκε» (προφανώς δεν επιλύθηκε) από τα κράτη – όπου επέλεξαν τελικά να διασώσουν το τραπεζικό τους σύστημα, επιβαρύνοντας τους Πολίτες τους. Ήδη όμως από τότε υποθέταμε τεκμηριωμένα ότι, στην προκειμένη περίπτωση, «το αεροπλάνο είχε αγγίξει τα όρια του» – αφού δεν ακολουθούσε κανένας, ο οποίος θα μπορούσε να διασώσει τα κράτη, εάν και όταν η κρίση «εξελισσόταν».
Μοναδική ίσως εξαίρεση αποτελούν οι διακρατικές ενώσεις, οι οποίες είναι δυνατόν να αναλάβουν από κοινού, «συλλογικά» δηλαδή, τη διάσωση των επί μέρους κρατών τους. Στην περίπτωση της Ευρωζώνης, μία ενδεχόμενη μετατροπή της ΕΚΤ σε πραγματική κεντρική τράπεζα, κατά το «παράδειγμα» της Fed, θα μπορούσε κάλλιστα να διασώσει όλα τα κράτη-μέλη της (καθιστώντας φυσικά περιττή τη «ΔΝΤ-εγκληματική λύση» για την Ελλάδα).
Για παράδειγμα, μέσω της «εκτύπωσης» χρημάτων, καθώς επίσης της απ’ ευθείας αγοράς κρατικών ομολόγων, θα προκαλούταν ένας ελεγχόμενος πληθωρισμός, με εξαιρετικά ευεργετικά αποτελέσματα.
Με δεδομένο λοιπόν ότι ο πληθωρισμός είναι η καλύτερη δυνατή μέθοδος μείωσης των χρεών, θα είχε σίγουρα επιλεγεί προ πολλού από τις χώρες της Ευρωζώνης, εάν δεν υπήρχε η άρνηση της Γερμανίας. Ο λόγος που η χώρα αυτή αντιτίθεται στη μοναδική υγιή λύση των προβλημάτων της ΕΕ και του Ευρώ, δεν είναι άλλος από την πρόθεση της να ηγηθεί μίας ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής (Ευρασία) – γεγονός που προϋποθέτει τη δημοσιονομική και λοιπή πειθαρχία των «εταίρων» της, η οποία εξασφαλίζει την οικονομική της ηγεμονία, αποδυναμώνοντας ταυτόχρονα τη Γαλλία.
Φυσικά, η εμμονή της Γερμανίας, αφενός μεν οδηγεί κάποιες χώρες του «Νότου» στα όρια των δυνατοτήτων τους, αφετέρου «προσελκύει» τους κερδοσκόπους οι οποίοι, διαισθανόμενοι τις αδυναμίες μίας μη συνεκτικής και μη αλληλέγγυας νομισματικής ένωσης, η οποία «βάλλεται» επί πλέον από τις Η.Π.Α. (δολάριο), πιθανολογούν την αποκόμιση τεραστίων κερδών, με το ελάχιστο δυνατό ρίσκο («στοιχήματα» CDS).
Δυστυχώς η χώρα μας, για λόγους που έχουμε αναλύσει στο παρελθόν, προηγήθηκε των υπολοίπων κρατών του Νότου, επειδή ήταν από την αρχή τοποθετημένη στο στόχαστρο. Πόσο μάλλον αφού, η προηγούμενη κυβέρνηση της επέλεξε την «απόδραση», με τη βοήθεια των πρόωρων εκλογών, ενώ ακολούθησε μία καινούργια, εντελώς άπειρη, η οποία διαχειρίσθηκε μία πραγματικά μεγάλη κρίση, απόλυτα καταστροφικά. Οι ενέργειες της αυτές, ιδιαίτερα η αδυναμία της να δανεισθεί έγκαιρα από τις διεθνείς αγορές, λαμβάνοντας παράλληλα τα σωστά δημοσιονομικά μέτρα, μετέτρεψε την Ελληνική κρίση σε καταστροφική «λαίλαπα» – οδηγώντας τη χώρα μας αδικαιολόγητα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.
Κατ’ επακόλουθο, η Ελλάδα είναι η πρώτη που υπέκυψε στο μοιραίο, ενώ θα ακολουθήσουν «νομοτελειακά» πολλά άλλα κράτη – εάν παραμείνει μη αλληλέγγυα η Ευρώπη και δεν επιλεχθεί ο πληθωρισμός, με τη βοήθεια μίας πραγματικά κεντρικής τράπεζας, με πλήρεις «εξουσίες». Μίας τράπεζας δηλαδή, η οποία θα μπορούσε να «πολεμήσει» με επιτυχία τους κερδοσκόπους, ανταγωνιζόμενη με ίσους όρους τις Η.Π.Α.
Περαιτέρω, στην προσπάθεια μας να «συλλάβουμε» το νόημα των αποφάσεων της κυβέρνησης μας (προσφυγή στο ΔΝΤ), πιστέψαμε καλοπροαίρετα ότι, καμία ηγεσία δεν είναι άτολμη, δεν εκχωρεί εθνική κυριαρχία, δεν προδίδει τη χώρα της σε ξένους εισβολείς και δεν είναι ανίκανη ή ανεπαρκής – ενώ έχει συνείδηση τόσο των επιλογών, όσο και των ευθυνών της, καθώς επίσης σαφή γνώση της πραγματικότητας.
Υπό τις προϋποθέσεις αυτές, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι, η κυβέρνηση μας παρέδωσε τα «κλειδιά» της Ελλάδας στο ΔΝΤ και επέλεξε τελικά το πλέον θανατηφόρο φάρμακο, την απολύτως σίγουρη συνταγή χρεοκοπίας καλύτερα για τη χώρα μας (Depression), ελπίζοντας να καταλάβει, τουλάχιστον η Ευρωζώνη πως, η ασφαλής πλέον καταστροφή της Ελλάδας, είναι πολύ πιθανόν να σημάνει τη σίγουρη μετάδοση της «ασθένειας» σε ολόκληρη την ΕΕ – κατ’ επέκταση, στον υπόλοιπο πλανήτη. Ευχόμενη λοιπόν η κυβέρνηση μας να συμβεί το παραπάνω, πιθανολογούμε ότι ανέλαβε, χωρίς να ρωτήσει κανέναν, την «ανίερη» πρωτοβουλία, έχοντας την πεποίθηση ότι, δεν θα γίνει τελικά αποδεκτή από την ΕΕ η υπογραφή της ΔΝΤ-συμφωνίας εκ μέρους της Ελλάδας – με βάση την οποία «συνταγογραφείται» στους Έλληνες Πολίτες το «κώνειο».
Κατά την άποψη μας βέβαια, ο «δρόμος της υποτέλειας» που επέλεξε η ηγεσία μας, δεν είναι ο επιθυμητός, ενώ η προσπάθεια της να επιλύσει το πρόβλημα του δανεισμού που η ίδια δημιούργησε, πείθοντας εσφαλμένα το σύνολο σχεδόν των Ελλήνων Πολιτών ότι επίκειται η χρεοκοπία της χώρας τους, δεν είναι «υπεύθυνος». Η «θέση» μας αυτή ενισχύεται από το γεγονός ότι, υπάρχουν πολλοί, υγιείς τρόποι εξόδου μας από την κρίση, ευρωπαϊκοί και αμιγώς ελληνικοί – οπότε θεωρούμε ηθική υποχρέωση μας το να «αντιταχθούμε» στους συμβιβασμούς της, αναλύοντας όσο καλύτερα μπορούμε τα «μέτρα» που έλαβε.
Πως «ορίζεται» λοιπόν η «θανατηφόρα συνταγή», η οποία συμπεριλαμβάνει όλα μαζί τα γνωστά μας οικονομικά δηλητήρια σε μία και μοναδική δόση; Tον αποπληθωρισμό δηλαδή, λόγω της υπερβολικής μείωσης των εισοδημάτων, τον ταυτόχρονο πληθωρισμό, μέσω των απίστευτων εμμέσων φόρων, καθώς επίσης την «δήμευση» των περιουσιακών στοιχείων των Ελλήνων, με τη βοήθεια των φόρων της ακίνητης περιουσίας, των τεκμηρίων κλπ;
Ξεκινώντας από τον αποπληθωρισμό (deflation), ο οποίος θεωρείται η μεγαλύτερη δυνατή ασθένεια μίας Οικονομίας, αφού ουσιαστικά σημαίνει το γενικότερο, τεράστιο και συνεχή περιορισμό των τιμών, τα εξής:
