Η αληθινή εξουσία, η τέταρτη εντολή, οι ιδιαιτερότητες της απελευθέρωσης των αγορών, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι τιμές καταναλωτή, τα μεγέθη της ΔΕΗ και οι υποψήφιοι αγοραστές της
.
–«Νομίζετε ότι ο πρωθυπουργός έχει την παραμικρή εξουσία; Ξυπνήστε, η αληθινή εξουσία είναι το Καρτέλ! Είναι η Microsoft, η Google, η Nestle, η CocaCola, η Wal–Mart, η Monsanto, η Toyota, η Siemens, η ΑΒΒ, η Exxon, η Shukori, η MorganStanley, η DeutscheBank, η RoyalDutchShell, η AstraZeneca, η Sanofi–Aventisκαι όλες οι άλλες πολυεθνικές. Ορίστε, αυτή είναι η αληθινή κυβέρνηση του πλανήτη. Όταν συγκεντρώνονται κάθε τρείς μήνες στο Μπίσκο Κέι, οι “προτάσεις συντονισμού”, στις οποίες συμφωνούν, είναι πολύ πιο σημαντικές από όλα τα κυβερνητικά διατάγματα. Προτάσεις…..Είναι για γέλια.
Πρόκειται για εκτελεστικές αποφάσεις, μπροστά στις οποίες όλοι υποκλίνονται – ακόμη και η Παγκόσμια Οργάνωση Εμπορίου, η Παγκόσμια Τράπεζα (ΔΝΤ), η ΕΕ, η Ιαπωνία και οι Η.Π.Α. Και εσύ το ξέρεις και εγώ το γνωρίζω…….είναι κοινό «μυστικό». Η Πολιτική; Ας γελάσω. Ξέρετε τι μου θυμίζουν όλοι αυτοί, όταν βγαίνουν από τα υπουργικά συμβούλια; Πιγκουίνους που χειροκροτούν άλλους πιγκουίνους, επάνω σε πάγο που λιώνει. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί να θέλει κανείς να συμμετάσχει σε αυτήν την απίστευτη παρωδία, επιλέγοντας την Πολιτική για να κάνει την καριέρα του».
–
Το παραπάνω χαρακτηριστικό, ελαφρά διαμορφωμένο κείμενο του Γάλλου συγγραφέα M.Crespy, αν και σε κάποιο βαθμό υπερβολικό, είναι αρκετά αποκαλυπτικό σε σχέση με την «σκιώδη» παγκόσμια διακυβέρνηση – ενώ περιγράφει σε ποιους ακριβώς χρωστάμε, σε τελική ανάλυση, όλοι εμείς: τα κράτη, οι ιδιώτες και οι επιχειρήσεις. Κατά τον ίδιο, χωρίς καμία αμφιβολία, η πραγματική εξουσία δεν ασκείται δυστυχώς από την Πολιτική, αλλά από τους διεθνείς τοκογλύφους δανειστές και τις πολυεθνικές επιχειρήσεις – κυρίως βέβαια, από αυτές που ανήκουν στις επτά ισχυρότερες χώρες του πλανήτη (G7). Ο Πίνακας Ι που ακολουθεί είναι αρκετά αποκαλυπτικός, σε σχέση με το ευρωπαϊκό Καρτέλ, τις αμοιβές των στελεχών του, καθώς επίσης τις χώρες εγκατάστασης του:
–
Πίνακας Ι: Οι αμοιβές των γενικών διευθυντών των 20 μεγαλυτέρων ευρωπαϊκών επιχειρήσεων – το 2009 σε εκ. €
|
Εταιρεία |
Χώρα |
Όνομα |
Ποσόν |
|
|
|
|
|
|
Royal Dutch Shell |
Μ. Βρετανία |
Peter Voser |
15,00 |
|
Astra Zeneca |
Μ. Βρετανία |
David Brennan |
13,00 |
|
Credit Suisse |
Ελβετία |
Brady Dougan |
12,50 |
|
BG Group (Energy) |
Μ. Βρετανία |
Frank Chapman |
11,20 |
|
Novartis |
Ελβετία |
Daniel Vassela |
11,00 |
|
Axel Springer (Spiegel) |
Γερμανία |
Mathias Doepfner |
11,00 |
|
Vodafone |
Μ. Βρετανία |
Vittorio Colao |
10,90 |
|
Deutsche Bank Investm. |
Γερμανία |
Anshu Jain |
10,30 |
|
BP |
Μ. Βρετανία |
Tony Hayward |
9,80 |
|
Deutsche Bank |
Γερμανία |
Josef Ackermann |
9,40 |
|
Santander |
Ισπανία |
Alfredo Abad |
9,30 |
|
HSBC |
Μ. Βρετανία |
Michael Geoghegan |
8,60 |
|
RWE |
Γερμανία |
Juergen Grossmann |
7,10 |
|
Adidas |
Γερμανία |
Jochen Zeitz |
7,10 |
|
Sanofi-Aventis |
Γαλλία |
Chris Viehbacher |
7,10 |
|
Siemens |
Γερμανία |
Peter Loescher |
7,00 |
|
Glaxo Smith Klein |
Μ. Βρετανία |
Andrew Witty |
6,70 |
|
Nestle |
Ελβετία |
Paul Bulcke |
6,70 |
|
BHB Billiton |
Μ. Βρετανία |
Marius Kloppers |
6,60 |
|
Volkswagen |
Γερμανία |
Martin Winterkorn |
6,60 |
Πηγή: ΜΜ
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
.
Όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι η Μεγάλη Βρετανία, ο «εκπρόσωπος» του αγγλοσαξονικού μονοπωλιακού καπιταλισμού στην Ευρώπη δηλαδή, παρά το ότι είναι ένα από τα περισσότερο χρεωμένα κράτη του πλανήτη (συνολικό χρέος άνω του 466% του ΑΕΠ ή περί τα 9 τρις $), διαθέτει επιχειρήσεις (8 από τις 20 του ευρωπαϊκού καρτέλ, το 40%), οι οποίες προσφέρουν τις υψηλότερες αμοιβές στα στελέχη τους. Επίσης φαίνεται πως, παρά το ότι οι παραπάνω αμοιβές ήταν μειωμένες, σε σχέση με το 2008, έως και -30%, παρέμειναν σε εξαιρετικά υψηλά επίπεδα (για μία περίοδο παγκόσμιας κρίσης, την οποία οι ίδιοι προκάλεσαν).
.
Για να κατανοήσουμε τα μεγέθη, οι ετήσιες αποδοχές του προέδρου της Shell, ήταν όσες περίπου αυτές 150 βουλευτών μαζί του Ελληνικού Κοινοβουλίου ή σχεδόν 100 Ευρωπαίων Πρωθυπουργών. Όσον αφορά δε την ισχύ των πολυεθνικών, ίσως να βοηθάει ο παρακάτω Πίνακας ΙΙ:
.
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Μεγέθη πολυεθνικών εταιρειών το 2009, σε δις $
|
Μεγέθη/Εταιρείες |
Wal-Mart |
Shell |
Metro* |
Pfizer |
Microsoft |
|
|
|
|
|
|
|
|
Τζίρος |
405,04 |
280,15 |
85,15 |
50,01 |
62,48 |
|
Κέρδος π.φ. |
22,01 |
21,02 |
1,36 |
8,63 |
25,01 |
|
Αριθ. Προσωπικού |
2.100.000 |
101.000 |
286.091 |
116.500 |
89.000 |
* Μητρική της Makro
Σημείωση: Ο τζίρος της Wal–Martείναι πολύ μεγαλύτερος από το Ελληνικό ΑΕΠ (το ελληνικό ΑΕΠ είναι περί τα 312 δις $, όσο και ο τζίρος της Exxon, ο οποίος ανέρχεται στα 310,5 δις $ – με μόλις 80.700 εργαζομένους, έναντι 5 εκ. Ελλήνων εργαζομένων)
Πηγή: FinanceD.
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
.
Ολοκληρώνοντας τον πρόλογο μας οφείλουμε να σημειώσουμε πως, αν και οι κυριότεροι δανειστές του «συστήματος» είναι τα μεγάλα συνταξιοδοτικά ταμεία (διαχειρίζονται αποταμιεύσεις περί τα 20 τρις $, όταν το συνολικό παγκόσμιο χρέος ανέρχεται στα 58 τρις $) και οι μεγάλες πολυεθνικές (οι βασικοί μέτοχοι τους), πρέπει να συμπεριληφθούν επίσης εκείνες οι χώρες, τα ισοζύγια των οποίων είναι διαρκώς θετικά – ενώ ακολουθούν «εναλλακτικούς πολιτικούς δρόμους» (απολυταρχικός καπιταλισμός κλπ). Ο Πίνακας ΙΙΙ που ακολουθεί αναφέρεται στις σημαντικότερες από αυτές:
.
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙIΙ: Πλεονασματικές χώρες (2007), με κριτήριο τα εμπορικά ισοζύγια
|
Μεγέθη |
Κίνα |
Γερμανία |
Ρωσία |
Ιαπωνία |
Βραζιλία |
|
|
|
|
|
|
|
|
ΑΕΠ |
2,879 τρις |
3,030 τρις |
1,251 τρις |
5,103 τρις |
1,269 τρις |
|
Εργαζόμενοι |
803,30 εκ. |
43,63 εκ. |
75,10 εκ. |
66,07 εκ. |
99,47 εκ. |
|
Δημόσιο Χρέος |
18,9% ΑΕΠ |
65,3% |
7,0% ΑΕΠ |
182,4% |
43,9% ΑΕΠ |
|
Εξαγωγές |
1,221 τρις |
1,361 τρις |
365,0 δις |
665,7 δις |
159,2 δις |
|
Εισαγωγές |
917,4 δις |
1,121 τρις |
260,4 δις |
571,1 δις |
115,6 δις |
|
Εμπορ. Ισοζύγιο |
303,6 δις |
240 δις |
104,6 δις |
94,6 δις |
43,6 δις |
Πηγή: IQ 2007
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
.
Οι παραπάνω πλεονασματικές χώρες, συντελώντας τα μέγιστα στην «ασύμμετρη παγκοσμιοποίηση», λειτουργούν προσθετικά στον περιορισμό της ελευθερίας – ενώ δημιουργούν επίσης, σε συνεργασία (Γερμανία, Ιαπωνία) ή μη με τις δικές τους πολυεθνικές, ανάλογες προϋποθέσεις «κατάλυσης» της Δημοκρατίας. Κάποιες από αυτές (Κίνα Ρωσία) αποτελούν τη μοναδική απειλή για το Καρτέλ, γεγονός που φάνηκε από την τρομοκρατημένη αντίδραση της Παγκόσμιας Τράπεζας, όταν η Ρωσία ανακοίνωσε την απαγόρευση των εξαγωγών των σιτηρών της.
Ο πανικός της δεν οφείλεται φυσικά στο ενδεχόμενο έλλειψης σιτηρών (άλλωστε ένας από τα αποτελέσματα των «παράδοξων» πυρκαγιών ήταν η αύξηση της τιμής του σιταριού, η οποία προσέφερε τεράστια κέρδη σε όσους την «προέβλεψαν», ενώ συντελεί στην εξαθλίωση πολλών χωρών – επομένως στην χωρίς βία υποταγή τους στις πολυεθνικές), αλλά στο ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το Καρτέλ δεν είναι άλλος από το κλείσιμο των συνόρων – από την επιστροφή στον προστατευτισμό δηλαδή, στην αυτάρκεια, στα τελωνεία, στους δασμούς και γενικότερα στο διασυνοριακό έλεγχο, τόσο των παγκοσμίων χρηματοπιστωτικών ροών, όσο και των εμπορευμάτων. Στην υποθετική αυτή περίπτωση, οι πολυεθνικές θα ήταν αδύνατον να διατηρήσουν τα μεγέθη τους – πόσο μάλλον να επιτύχουν τον τελικό στόχο τους: την ανάδειξη τους σε διαπλανητικά μονοπώλια.
