Η νέα δραχμή
Σε κάθε περίπτωση η έξοδος από το ευρώ, η οποία δεν αποτελεί βέβαια επιλογή, αλλά ίσως αναγκαιότητα (ευχόμενοι να μη γίνεται προσπάθεια έμμεσου εκβιασμού των Ελλήνων από την κυβέρνηση), θα απαιτούσε τη συνεργασία της κεντρικής τράπεζας της Ελλάδας με μία μεγάλη κεντρική τράπεζα του εξωτερικού – έτσι ώστε να αποφευχθεί να τοποθετηθεί ανοχύρωτο το νέο νόμισμα, στο στόχαστρο των κερδοσκόπων.
Με απλά λόγια, εάν καθοριζόταν μίας ισοτιμία 1:1 της νέας δραχμής σε σχέση με το ευρώ, η μετέπειτα διαπραγμάτευση της στις αγορές συναλλάγματος θα έθετε σε λειτουργία μία ιλιγγιώδη διακύμανση των ισοτιμιών της, την οποία δεν θα μπορούσε να αντέξει μία μικρή χώρα – πόσο μάλλον μία υπερχρεωμένη στο εξωτερικό, η οποία θέλει να ανακάμψει, χωρίς να «δολοφονήσει» τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού της.
Επομένως, θα έπρεπε να εξασφαλισθεί εκείνη η ισοτιμία της, η οποία θα ήταν ανάλογη με τη σημερινή ανταγωνιστικότητα της – κάτι που, με βάση προηγούμενες αναλύσεις μας, θα ισοδυναμούσε με την υποτίμηση της νέας δραχμής το ανώτατο κατά 30%, αφού έχει προηγηθεί η εσωτερική υποτίμηση της, κατ’ επιταγή του ΔΝΤ (γράφημα).
.
.
Συνεχίζοντας, θα έπρεπε επί πλέον να εξασφαλισθεί η τροφοδοσία της Ελλάδας με ενέργεια και πρώτες ύλες, χωρίς μία μεγαλύτερη υποτίμηση του νέου νομίσματος – καθώς επίσης να εμποδιστούν οι μεγάλες διακυμάνσεις, τις οποίες προκαλούν σκόπιμα οι «carry traders» (πρόκειται για κερδοσκόπους που δανείζονται σε ένα νόμισμα με χαμηλό επιτόκιο, έτσι ώστε να τοποθετηθούν σε ένα άλλο με υψηλότερο – όπου το ρίσκο ή/και η ευκαιρία, εξαρτώνται από τις διακυμάνσεις των ισοτιμιών και των επιτοκίων).
Εάν δεν εμποδιζόταν οι «carry traders», τότε η βάση υπολογισμού των επενδυτών στην πραγματική οικονομία θα καταστρεφόταν σε τέτοιο βαθμό, όπως έχει τεκμηριωθεί από πολλά παραδείγματα άλλων χωρών, ώστε να μην είναι δυνατές οι μακροπρόθεσμες επενδύσεις – τις οποίες φυσικά θα χρειαζόταν η Ελλάδα.
Προφανώς η κεντρική τράπεζα της Ελλάδας δεν θα είχε τη δυνατότητα, με δικές της δυνάμεις, να προστατεύσει το νέο νόμισμα, όσον αφορά όλα τα παραπάνω – αφού δεν θα διέθετε αρκετά συναλλαγματικά αποθέματα, για να αντιμετωπίσει τα συνεχή κύματα των κερδοσκόπων.
Άλλωστε, ακόμη και υπό φυσιολογικές οικονομικές συνθήκες, μία μικρή οικονομία δεν είναι σε θέση να τα καταφέρει – εκτός εάν παράγει πλεονάσματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της για πάρα πολλά χρόνια, χωρίς καμία διακοπή, καθώς επίσης εάν το εξωτερικό χρέος της είναι πολύ μικρό (αφού πρέπει πρώτα να εξυπηρετείται το εξωτερικό χρέος και μετά να συσσωρεύεται συνάλλαγμα).
.
Οι πιθανοί συνεργάτες
Περαιτέρω, θεωρείται κάτι περισσότερο από απίθανη η βοήθεια της ΕΚΤ στην Ελλάδα, όσον αφορά την οχύρωση του νέου νομίσματος της, αφού έτσι θα αύξανε τις πιθανότητες να επιδιώξουν και άλλες χώρες την έξοδο τους από την Ευρωζώνη – ειδικά οι μεγαλύτερες όπως η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία, οι οποίες θα είχαν καλύτερες προοπτικές με το δικό τους νόμισμα, εάν βοηθιόταν ανάλογα από την ΕΚΤ.
Επί πλέον, όσο πιο επιτυχημένη θα ήταν η επιστροφή της Ελλάδας στο εθνικό της νόμισμα, επίσης λόγω της υποθετικής παροχής βοήθειας εκ μέρους της ΕΚΤ, τόσο πιο πιθανό θα ήταν να την μιμηθούν οι άλλες χώρες – οπότε η ΕΚΤ θα έσκαβε ουσιαστικά μόνη της τον λάκκο της. Κάτι ανάλογο θα συνέβαινε και με τις άλλες μεγάλες κεντρικές τράπεζες, όπως με τη Fed, οι οποίες δεν θα ήθελαν να τοποθετηθούν εναντίον της ΕΚΤ, απλά και μόνο για να βοηθήσουν μία μικρή χώρα, όπως η Ελλάδα
Επομένως, η πρόταση του κ. Σόιμπλε δεν φαίνεται να έχει λογικό υπόβαθρο – αφού δεν είναι δυνατόν να επιθυμεί την επιτυχία της Ελλάδας με το εθνικό της νόμισμα, η οποία θα άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου για την Ευρωζώνη. Εκτός εάν επιδιώκει τη διάλυση του ευρώ, έτσι ώστε,
(α) είτε να δημιουργηθεί μία μικρότερη και ισχυρότερη νομισματική ένωση, όπως σχεδίαζε ήδη από το 1994 (πηγή), με έναν πυρήνα πέντε χωρών (Γερμανία, Γαλλία, Βέλγιο, Ολλανδία και Λουξεμβούργο),
(β) είτε την επιστροφή της Γερμανίας στο μάρκο (ανάλυση), κρίνοντας ότι το ευρώ δεν είναι πλέον απαραίτητο για την εξασφάλιση της ηγεμονίας της στην Ευρώπη, καθώς επίσης για την εκμετάλλευση των υπολοίπων χωρών – η οποία έχει πλέον επιτευχθεί, οπότε δεν χρειάζεται η ανάληψη νέων ρίσκων.
Μπορεί φυσικά να υπάρχουν και άλλες κρυφές σκέψεις στο μυαλό του ή απλά να χρησιμοποίησε το χαρτί της εξόδου της Ελλάδας, για να εξασφαλίσει την παραμονή της, επιβάλλοντας ταυτόχρονα το αποικιοκρατικό μνημόνιο – με την έννοια πως, όταν φοβάται κανείς κάτι σε μία διαπραγμάτευση, η καλύτερη στρατηγική είναι να απαιτήσει να γίνει αυτό που φοβάται, μπλοφάροντας.
.
Επίλογος
Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, η μόνη βιώσιμη δυνατότητα της Ελλάδας είναι να της εγκριθεί ένα τρίτο πακέτο βοήθειας, το οποίο να σηματοδοτεί την αλλαγή της ευρωπαϊκής πολιτικής λιτότητας για όλες τις χώρες – να εμπεριέχει δηλαδή μία κοινή ευκαιρία διαφοροποίησης ολόκληρης της Ευρώπης, έτσι ώστε να επιτευχθεί ανάπτυξη, να μειωθούν τα χρέη, καθώς επίσης να διατηρηθεί η συνοχή της.
Προφανώς δεν είναι τόσο πιθανή μία τέτοια εξέλιξη – αν και είναι πιθανότερη από τη βοήθεια της ΕΚΤ, σύμφωνα με τις παράδοξες προτάσεις του κ. Σόιμπλε. Εν τούτοις, κρίνοντας από την αλλαγή στάσης της Γαλλίας και της Ιταλίας (άρθρο), καθώς επίσης από τις τεράστιες δυσκολίες που θα προκαλούσε η υιοθέτηση της νέας δραχμής, ένα σχέδιο ασφαλώς οφείλει να υπάρχει, αλλά δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να εφαρμοσθεί στο εγγύτερο μέλλον – ενώ δεν θα το προτείναμε ποτέ ως μία καλύτερη λύση, εκτός εάν δεν υπήρχε απολύτως καμία άλλη εναλλακτική δυνατότητα.
.
Υστερόγραφο: Επειδή δεν πρέπει κανείς να αναιρεί τα πάντα, χωρίς να παρουσιάζει μία κάποια λύση, κατά την άποψη μας υπάρχει μία ακόμη δυνατότητα υιοθέτησης ενός εθνικού νομίσματος – υπό την προϋπόθεση της παροχής της ίδιας βοήθειας που δόθηκε στη Γερμανία το 1953:
Της ονομαστικής διαγραφής του εξωτερικού χρέους έως το 10% του ΑΕΠ (από 420 δις € σήμερα στα 17,5 δις €), την αποπληρωμής του υπολοίπου με ρήτρα εξαγωγών, καθώς επίσης ενός Marshall Plan για την αναβίωση του παραγωγικού μας ιστού, ειδικά του εξαγωγικού, με την προστασία των δασμών (άρθρο).
Ίσως βέβαια θεωρηθεί ουτοπική, έχει όμως εν τούτοις συμβεί στο πρόσφατο παρελθόν – ενώ η ανάκαμψη μίας υπερχρεωμένης χώρας, με την πολιτική των μνημονίων, δεν έχει διαπιστωθεί ποτέ και πουθενά.
Βιβλιογραφία: Steinhardt, Spiecker, IMF
