“Η σχεδιαζόμενη νομισματική ένωση είναι μία γερμανική συνωμοσία, με στόχο την κατάκτηση της Ευρώπης” (N. Ridley, υπουργός βιομηχανίας της Μ. Βρετανίας, το 1990).
.
Ανάλυση
Η οικονομική κατάσταση σε ολόκληρο σχεδόν τον πλανήτη επιδεινώνεται ραγδαία – αφού στην Ιαπωνία έχει ήδη ξεκινήσει η κατάρρευση της αγοράς ομολόγων, οι Η.Π.Α. σχεδιάζουν την ακόμη μεγαλύτερη αύξηση της ποσότητας χρήματος (τύπωμα), ενώ οι αμερικανικές Πολιτείες, με πρώτο το Τέξας, δεν εμπιστεύονται πλέον την πολιτική της Fed, ζητώντας την επιστροφή του δικού τους χρυσού στα θησαυροφυλάκια τους.
Στο σημείο αυτό, η αυθόρμητη ερώτηση που δημιουργείται στους Έλληνες, αφορά τα δικά τους αποθέματα χρυσού – που ακριβώς ευρίσκονται δηλαδή και πως η πατρίδα τους τα έχει εμπιστευθεί σε μία ιδιωτική κεντρική τράπεζα (άρθρο μας),οι προβλέψεις της οποίας μέχρι σήμερα ήταν, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, εντελώς εσφαλμένες (ανάλυση).
Ειδικά όσον αφορά την Κύπρο και τις πληροφορίες περί πώλησης χρυσού, αξίας 400 εκ. €, ο οποίος αποτελεί ένα μεγάλο μέρος των συνολικών συναλλαγματικών της αποθεμάτων (περί τα 930 εκ. € το 2011), η εύλογη απορία αφορά τη δυνατότητα της ή μη τότε να υιοθετήσει, εάν το κρίνει απαραίτητο, ένα εθνικό νόμισμα. Μήπως λοιπόν με τον τρόπο αυτό επιχειρείται να τοποθετηθούν ανυπέρβλητα εμπόδια;
Δυστυχώς για το νησί βέβαια, η ΕΚΤ έχει πλέον καταλάβει απροκάλυπτα την κεντρική του τράπεζα, οι ανάγκες του έχουν αυξηθεί στα 23 δις € (κατά την άποψη μας θα ξεπεράσουν τα 30 δις €), συζητείται ήδη «αναδιάρθρωση» του δημοσίου χρέους του κατά το «πρότυπο» της Ελλάδας (PSI), ενώ κανένας δεν ξέρει τι πραγματικά θα συμβεί με τις καταθέσεις στις τράπεζες – όχι μόνο με αυτές στη Λαϊκή ή στην Κύπρου (τα ίδια θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε και για την πατρίδα μας).
Περαιτέρω, φαίνεται πως στην Κίνα έχει δημιουργηθεί μία τεράστια πιστωτική φούσκα (διάγραμμα), κυρίως λόγω της επικίνδυνης υπερχρέωσης των επιχειρήσεων – οι οποίες δανείζονται συνεχώς, για να μπορούν να παράγουν φθηνά προϊόντα.
Όπως φαίνεται από το διάγραμμα, αφενός μεν ο δανεισμός (κόκκινη στήλη) αυξάνεται από το 2002 περισσότερο από ότι το ΑΕΠ της χώρας, αφετέρου πλησιάζει τα 100 τρις γουάν (περί τα 16 τρις $) – είναι δηλαδή σχεδόν διπλάσιος του ΑΕΠ της Κίνας (8,26 τρις $), οπότε σε εξαιρετικά επικίνδυνα επίπεδα.
Στα πλαίσια αυτά, η υποτίμηση της πιστοληπτικής ικανότητας της Κίνας από την Fitch ήταν ασφαλώς μία σοβαρή προειδοποίηση, σε σχέση με την πιθανή έκρηξη της φούσκας – πόσο μάλλον όταν παράλληλα υφίστανται τα μεγάλα προβλήματα των σκιωδών τραπεζών της οι οποίες, λειτουργώντας ουσιαστικά στο παρασκήνιο, είναι αδύνατον να ελεγχθούν.
Στην Ευρώπη τώρα η Deutsche Bank, εκτεθειμένη στην αγορά παραγώγων με το τεράστιο ποσόν των 59,19 τρις €, εκ των οποίων τα 48 τρις € σε «στοιχήματα» μελλοντικών διακυμάνσεων των αγορών, δημιουργεί μεγάλες ανησυχίες στη Γερμανία – αφού εάν τυχόν χάσει το 10% του ποσού αυτού, θα χρεοκοπήσει.
Την ίδια στιγμή, στην Πορτογαλία φαίνεται να επιδεινώνεται η τραπεζική κρίση, παρά το ότι η Τρόικα πρότεινε την καθυστέρηση της αποπληρωμής του «πακέτου στήριξης» της οικονομίας της κατά επτά έτη (το ίδιο συνέβη και με την Ιρλανδία).
Οι τράπεζες της χρειάζονται τουλάχιστον 8 δις € – περί τα 2 δις € περισσότερα από αυτά που είχαν υπολογισθεί στο δάνειο που εγκρίθηκε για τη χώρα (συνολικά 78 δις €, εκ των οποίων τα 12 δις € για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών – όπου, μέχρι στιγμής, έχουν διατεθεί τα 6 δις €).
Η κατάσταση στη γειτονική Ισπανία είναι κατά πολύ χειρότερη – αφού αντιμετωπίζει αφενός μεν ανάλογα προβλήματα με τη Γαλλία (κυβερνητική διαφθορά, μείωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, μαζικές αντιδράσεις του πληθυσμού κλπ.), αφετέρου χαρακτηρίζεται από μία συνεχώς κλιμακούμενη τραπεζική κρίση, την οποία αδυνατεί να καταπολεμήσει.
Από την άλλη πλευρά, ο πρώην Ολλανδός επίτροπος της Κομισιόν (Bolkestein), συστήνει την άμεση αποχώρηση της πατρίδας του από την Ευρωζώνη λέγοντας:
“Η νομισματική ένωση έχει αποτύχει εντελώς. Το ευρώ λειτούργησε σαν υπνωτικό, το οποίο μας κοίμισε και δεν προσέξαμε την κατάρρευση της ανταγωνιστικότητας μας. Ας σταματήσουμε όλοι μαζί το εγχείρημα, ενισχύοντας αντί αυτού την εσωτερική ευρωπαϊκή αγορά. Δεν χρειαζόμαστε το ευρώ για να το πετύχουμε. Η Ολλανδία πρέπει να εγκαταλείψει το συντομότερο δυνατόν την Ευρωζώνη”.
Συνεχίζοντας, φαίνεται πως η καταστροφική συζήτηση για τη «δήμευση» των καταθέσεων όχι μόνο δεν έχει σταματήσει, αλλά επεκτείνεται και στο διατραπεζικό δανεισμό – με την έννοια πως θα συμμετέχουν μελλοντικά στη διάσωση των υπερχρεωμένων τραπεζών και οι άλλες τράπεζες-δανειστές τους.
Το γεγονός αυτό θα δημιουργήσει πολύ μεγάλα προβλήματα, αφού θα έχει σαν αποτέλεσμα να μην δανείζει καμία τράπεζα την άλλη – οπότε θα περιορισθεί πολύ περισσότερο η ρευστότητα, ενώ θα δημιουργηθούν συνθήκες χρεοκοπίας, ακόμη και για τις υγιείς τράπεζες.
Ολοκληρώνοντας την εισαγωγή μας, είναι δυστυχώς πολύ άσχημο να προβλέπει κανείς οδυνηρά γεγονότα (ανάλυση), πολύ περισσότερο δε, όταν αυτές οι προβλέψεις επαληθεύονται – γεγονός που σημαίνει ότι, δεν δόθηκε απολύτως καμία σημασία στην αντιμετώπιση των προβλημάτων, αφού διαφορετικά θα είχε διαψευσθεί.
Πόσο μάλλον όταν υπάρχουν λύσεις, όπως στην περίπτωση της Ευρωζώνης, είτε (α) με τη συμβολή της ΕΚΤ (άρθρο μας), (β) με την αντιμετώπιση των Ευρωπαϊκών Ασυμμετριών (ανάλυση μας), (γ) με την τόνωση της ζήτησης, της κατανάλωσης καλύτερα στη Γερμανία (αύξηση των μισθών των Γερμανών, μείωση της φορολογίας κλπ.), με προϊόντα των ελλειμματικών οικονομιών της Ευρώπης, (δ) με την έκδοση ευρωομολόγων, (ε) με τον ελεγχόμενο πληθωρισμό (στ) είτε με άλλους τρόπους ή/και συνδυασμό των παραπάνω.
Όταν όμως συνεχίζονται οι λανθασμένες επιλογές, όπως για παράδειγμα η «Πύρρειος χρεοκοπία» της Ελλάδας, καθώς επίσης η συνεχής καθυστέρηση των αποφάσεων, εκ μέρους του περιπλανώμενου Ευρωθιάσου, τότε δεν μπορεί να υπάρξει μέλλον –ενώ θα διαδέχεται η μία χώρα την άλλη στον ευρωπαϊκό χορό του Ζαλόγγου, ειδικά μετά την «εν ψυχρώ» δολοφονία της Κύπρου (άρθρο). Περαιτέρω τα εξής:
