Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να συνειδητοποιήσει το αυτονόητο, το οποίο γνωρίζουν πολύ καλύτερα οι αγορές – αφού στοιχηματίζουν ήδη στην κατάρρευση του ευρώ, όπως το 1992 στην στερλίνα, επειδή δεν πιστεύουν σε θαύματα
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Ο πλεονασματικός Βοράς, υπό την ηγεσία της Γερμανίας, προσπαθεί να επιβάλλει στο Νότο, με πρώτη την Ελλάδα, μία περιοριστική πολιτική εσωτερικής υποτίμησης και δημοσιονομικής πειθαρχίας – όμοια με αυτήν που εφάρμοσε η ίδια, όταν υιοθέτησε το ευρώ.
Εν τούτοις, δεν κατανοεί ότι οι εποχές έχουν αλλάξει, αφού ο πλανήτης έχει βυθιστεί στην ύφεση και στα χρέη, ενώ η ίδια τα κατάφερε εκμεταλλευόμενη τους εταίρους της – αφού τα πλεονάσματα που αποκτάει θα ήταν αδύνατα, εάν δεν δημιουργούσε στις άλλες χώρες ελλείμματα, επειδή ο «λογαριασμός» είναι μηδενικού αθροίσματος (Πλεονάσματα – ελλείμματα = μηδέν).
Με δεδομένο δε το ότι, τα ελλείμματα οδηγούν στην αύξηση των χρεών (το ελλειμματικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών στην αύξηση του ιδιωτικού κυρίως χρέους, ο ελλειμματικός προϋπολογισμός στην αύξηση του δημοσίου χρέους), λόγω των οποίων περιορίζεται η ζήτηση, οπότε οι επενδύσεις και η ανάπτυξη, ολόκληρος ο Νότος βιώνει μία «ύφεση ισολογισμών» (ανάλυση) – από την οποία είναι αδύνατον να ξεφύγει με τη συγκεκριμένη οικονομική πολιτική.
Επομένως, είναι εύλογη η άνοδος εκείνων των πολιτικών δυνάμεων που αντιτίθενται σε αυτά που θέλει να επιβάλλει η Γερμανία – είτε από τα δεξιά, όπως στη Γαλλία, είτε από τα αριστερά, όπως στην Ελλάδα και στην Ισπανία, ανάλογα με τις θέσεις τους σε άλλα ζητήματα” (πηγή).
.
Άρθρο
Μία από τις συνέπειες της συνόδου κορυφής της Ευρωζώνης, για το θέμα της ελληνικής χρηματοδότησης, του Μνημονίου Νούμερο ΙΙΙ, ήταν η δημιουργία του άξονα Γαλλίας-Ιταλίας, με στόχο τη συντονισμένη, καλύτερη άμυνα των δύο χωρών απέναντι στη Γερμανία – με αιτία την πρόθεση της καγκελαρίου να απομακρύνει την Ελλάδα από τη νομισματική ένωση.
Βασικά κοινά χαρακτηριστικά των δύο αυτών χωρών είναι τα υψηλά δημόσια χρέη, ιδίως της Ιταλίας, η αδυναμία τους να ανταγωνισθούν τη Γερμανία, καθώς επίσης οι πολιτικές τάσεις στο εσωτερικό τους, με στόχο την υιοθέτηση εθνικών νομισμάτων – κυρίως από την πλευρά της Γαλλίας, όπου το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο τοποθετείται υπέρ της αποχώρησης από το ευρώ (άρθρο).
Μπορεί βέβαια η Ιταλία να έχει υψηλότερο δημόσιο χρέος. Όμως, σε επίπεδο συνολικών υποχρεώσεων του κράτους απέναντι στους δανειστές και στους Πολίτες του (συντάξεις και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ασφαλιστικό γενικότερα), η Γαλλία είναι σε δυσμενέστερη θέση – αμέσως μετά την Ελλάδα και τις Η.Π.Α. (γράφημα).
.
.
Όπως φαίνεται καθαρά από το διάγραμμα, οι Η.Π.Α. μπορούν να επιλύσουν το πρόβλημα πληθωριστικά, τυπώνοντας νέα χρήματα, η Μ. Βρετανία επίσης, η Γερμανία έχει τη δυνατότητα να το αντιμετωπίσει λόγω των υψηλών περιουσιακών στοιχείων που διαθέτει στο εξωτερικό, ως αποτέλεσμα της διαγραφής χρέους του 1953 (άρθρο), η Γαλλία όμως όχι – κάτι που χαρακτηρίζει όλες τις χώρες της Ευρωζώνης οι οποίες, μη διαθέτοντας μία δική τους κεντρική τράπεζα, δεν μπορούν να αντιμετωπίζουν τα όποια χρέη τους πληθωριστικά, οπότε τους απομένει μόνο η καταστροφική πολιτική λιτότητας.
Επειδή όμως η λιτότητα δεν οδηγεί πουθενά όταν τα χρέη είναι ήδη πολύ υψηλά, όπως αποδείχθηκε από την Ελλάδα, οι χώρες της Ευρωζώνης έχουν τρεις δυνατότητες να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα τους:
(α) την ανάκτηση της νομισματικής τους κυριαρχίας, την επιστροφή στα εθνικά κράτη δηλαδή, έτσι ώστε να μπορούν να τυπώνουν πληθωριστικά χρήματα οι κεντρικές τους τράπεζες,
(β) τη διαγραφή χρεών, κάτι που φυσικά θα απαιτούσε τη συμφωνία των πιστωτών τους, αφού η μονομερής χρεοκοπία είναι εξαιρετικά επώδυνη, καθώς επίσης
(γ) τη δημοσιονομική και πολιτική ένωση της Ευρωζώνης, έτσι ώστε (1) να μεταφέρονται χρήματα από τις πλεονασματικές στις ελλειμματικές οικονομίες, όπως στο παράδειγμα των ομοσπονδιακών κρατιδίων της Γερμανίας, (2) να τυπώνονται πληθωριστικά χρήματα από την κεντρική τους τράπεζα, την ΕΚΤ και (3) να δανείζονται από τις αγορές συλλογικά, με την έκδοση ευρωομολόγων.
Στη σύσκεψη βέβαια φάνηκε καθαρά πως η Γερμανία δεν έχει καμία πρόθεση να κάνει τα επόμενα βήματα που απαιτεί η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, παρά το ότι διαφορετικά η Ευρωζώνη θα διαλυθεί νομοτελειακά, λόγω της λάθος κατασκευής της (άρθρο) – αφού, στην αντίθετη περίπτωση, δεν θα επέμενε στην αποχώρηση της Ελλάδας, καθιστώντας πλέον μη ανακλητή τη συμμετοχή μίας χώρας στην Ευρωζώνη, εις βάρος του ευρώ.
Έτσι χάθηκε η εμπιστοσύνη της Ιταλίας και της Γαλλίας, οι οποίες επιδιώκουν την πολιτική ένωση (κοινοκτημοσύνη των χρεών), απέναντι στη Γερμανία – οπότε αποφάσισαν να επεξεργασθούν μία κοινή στρατηγική, για να μην είναι αναγκασμένες να αμύνονται συνεχώς, αντιμετωπίζοντας μία μη συνεργάσιμη καγκελάριο, ακλόνητη στις δικές της ιδιοτελείς θέσεις.
