ΥΦΕΣΗ ΙΣΟΛΟΓΙΣΜΩΝ

Στο εξειδικευμένο παράρτημα, το οποίο ακολουθεί στο τέλος μόνο για όσους ενδιαφέρονται, παραθέτουμε τις εξισώσεις του ΑΕΠ, τόσο από την πλευρά των δαπανών, όσο και των εσόδων – ενώ τεκμηριώνουμε γιατί επιδιώκεται η μεγάλη φορολόγηση και η κατάσχεση της ακίνητης περιουσίας των Ελλήνων.

Το παράρτημα ολοκληρώνεται με τα συμπεράσματα μας, το κυριότερο των οποίων είναι το ότι, η μοναδική δυνατότητα για να ξεφύγει η Ελλάδα από την παγίδα της ύφεσης και του χρέους, είναι η αύξηση των εξαγωγών, με την παράλληλη μείωση των εισαγωγών – μέσω της κατανάλωσης ελληνικών προϊόντων, καθώς επίσης της παραγωγής στο εσωτερικό της όσο το δυνατόν περισσοτέρων αγαθών, από αυτά που εισάγει, με τη βοήθεια της μεταφοράς «πόρων» από τα ακίνητα στη βιομηχανία (πριν καταρρεύσουν οι τιμές τους ή κατασχεθούν από τις τράπεζες και το κράτος).

.

Ανάλυση

Ο σημαντικότερος κίνδυνος για τον πλανήτη σήμερα είναι η Ιαπωνία – η οποία πραγματοποιεί το μεγαλύτερο νομισματικό πείραμα όλων των εποχών. Η κυβέρνηση της τυπώνει τόσο πολλά χρήματα, τα οποία δημιουργούν ίλιγγο ακόμη και στους κεντρικούς τραπεζίτες των Η.Π.Α. – περί το 1 τρις €, μέσα στα επόμενα τρία έτη.

Περαιτέρω, η χώρα αυξάνει ραγδαία το δημόσιο χρέος της, δαπανώντας τεράστια ποσά, με στόχο την ανάπτυξη της οικονομίας της – νέα χρέη εναντίον παλαιών χρεών, φωτιά για την καταπολέμηση της φωτιάς.

Θα μπορούσε να ισχυρισθεί κανείς ότι, ο πρωθυπουργός της Ιαπωνίας συμπεριφέρεται όπως εκείνος ο οδηγός αυτοκινήτου, ο οποίος κατευθύνεται με υπερβολική ταχύτητα επάνω σε ένα εμπόδιο και, αντί να φρενάρει, πατάει τέρμα το γκάζι – υποθέτοντας ότι, η ταχύτητα του αυτοκινήτου του θα αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να καταφέρει να υπερπηδήσει το εμπόδιο, πετώντας στον αέρα.

Η κυβέρνηση της χώρας δεν τυπώνει και δεν ξοδεύει μόνο απίστευτες ποσότητες χρημάτων, για να πετύχει το σκοπό της – για να αντιμετωπίσει δηλαδή μονεταριστικά την ύφεση. Παράλληλα, προσπαθεί να πείσει τους πολίτες της να αυξήσουν τόσο την κατανάλωση, όσο και τις επενδύσεις τους – «απειλώντας» τους με την υποτίμηση του νομίσματος, η οποία θα έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση της αγοραστικής του αξίας (επεξήγηση στην ανάλυση: Το αμερικανικό πείραμα).

Εν τούτοις, το πείραμα έχει έναν ενσωματωμένο μηχανισμό αυτοκαταστροφής – τα επιτόκια των ομολόγων δανεισμού του δημοσίου. Υπενθυμίζουμε εδώ ότι, πρόκειται για μία χώρα με μεγάλα ελλείμματα (άνω του 9% του ΑΕΠ της), καθώς επίσης με τεράστιο δημόσιο χρέος (240% του ΑΕΠ της), η οποία δαπανά ήδη το 30% του προϋπολογισμού της για τόκους – παρά το ότι το επιτόκιο δανεισμού της είναι κάτω του 1% (σε αντιστοιχία, θα ήταν σαν να πλήρωνε ετήσια η Ελλάδα 15 δις € τόκους).

Εάν λοιπόν αυξηθούν έστω και στο ελάχιστο τα επιτόκια δανεισμού της, η Ιαπωνία θα χρεοκοπήσει – το αυτοκίνητο δηλαδή θα πέσει με πλήρη ταχύτητα επάνω στο εμπόδιο, χωρίς καμία δυνατότητα διάσωσης του.

Ειδικότερα, εάν οι αγορές χάσουν την εμπιστοσύνη τους στην πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση, τότε θα αποδράσουν μαζικά από τα ομόλογα του δημοσίου – με αποτέλεσμα να καταρρεύσουν οι τιμές τους, οπότε να αυξηθούν οι αποδόσεις τους, άρα και το επιτόκιο δανεισμού της χώρας (γεγονός που σε κάποιο βαθμό ήδη συμβαίνει). Ο πρωθυπουργός βέβαια πιστεύει, πιθανότατα πολύ σωστά ότι, δεν θα προλάβαινε να φρενάρει – οπότε έχει μία και μοναδική λύση στη διάθεση του: να πατήσει το γκάζι μέχρι τέρμα, ευχόμενος να βγάλει φτερά το αυτοκίνητο του.

.

Από το παραπάνω παράδειγμα κατανοούμε πόσο δύσκολη είναι η αντιμετώπιση μίας «κρίσης ισολογισμών» – μίας ύφεσης δηλαδή, η οποία προέρχεται από το σπάσιμο μίας μεγάλης «κερδοσκοπικής φούσκας», με αποτέλεσμα ο ιδιωτικός τομέας να προσπαθεί για πάρα πολλά έτη να μειώσει τα συσσωρευμένα, τεράστια χρέη του (όπως συμβαίνει σήμερα στην Ιρλανδία, στην Ισπανία, στην Ολλανδία κλπ.). Σύμφωνα τώρα με τον οικονομολόγο R.Koo, η κρίση ισολογισμών εξελίσσεται ως εξής:

.

(α)  Ο ιδιωτικός τομέας συσσωρεύει μαζικά χρέη αγοράζοντας, με δανεικά χρήματα, ακίνητα, καθώς επίσης άλλες κερδοσκοπικές αξίες (μετοχές κλπ.). Η αύξηση της ζήτησης, η οποία προκαλείται με αυτόν τον τρόπο, οδηγεί στην κλιμάκωση των τιμών των περιουσιακών στοιχείων – η οποία συνεχίζεται για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, έως εκείνη τη στιγμή που φθάνει στο ζενίθ της.

(β)  Νομοτελειακά τότε, η φούσκα των τιμών σπάζει – με αποτέλεσμα ο ιδιωτικός τομέας να έχει από τη μία πλευρά του ισολογισμού του υψηλά χρέη, ενώ από την άλλη περιουσιακά στοιχεία, η τιμή των οποίων μειώνεται συνεχώς, λόγω της απουσίας ζήτησης (Πίνακας Ι).

.

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Ισολογισμός ενός νοικοκυριού

.

Με άλλα λόγια, το παθητικό του, τα χρέη του δηλαδή, παραμένουν σταθερά υψηλά (συχνά αυξάνονται τόσο από τους τόκους, όσο και από τις απλήρωτες δόσεις που συσσωρεύονται, επιβαρυνόμενες με επιτόκιο υπερημερίας), ενώ το ενεργητικό του, τα περιουσιακά του στοιχεία, μειώνονται – οπότε δημιουργούνται διαρκώς μεγαλύτερες ζημίες στον ισολογισμό του.

(γ)  Στη συνέχεια, ολόκληρος ο ιδιωτικός τομέας, τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις δηλαδή,  συμπεριλαμβανομένων των τραπεζών, αρχίζουν να εξυγιαίνουν τους ισολογισμούς τους – προσπαθώντας όσο καλύτερα μπορούν είτε να αυξήσουν τις αποταμιεύεις τους, είτε να εξοφλήσουν τα χρέη τους.

Εκείνη ακριβώς τη χρονική στιγμή, η νομισματική πολιτική χάνει την αποτελεσματικότητα της – επειδή ο ιδιωτικός τομέας δεν είναι πλέον πρόθυμος να αυξήσει το δανεισμό του, ακόμη και αν τα επιτόκια που του προσφέρονται είναι μηδαμινά.

(δ)  Από την άλλη πλευρά, οι περισσότερες τράπεζες δεν ενδιαφέρονται πλέον να δανείσουν τον ιδιωτικό τομέα, επειδή ο ισολογισμός του είναι ζημιογόνος – οπότε φοβούνται ότι θα χάσουν τα υφιστάμενα δάνεια τους, πόσο μάλλον τυχόν καινούργια. Πολύ περισσότερο, όταν και οι δικοί τους ισολογισμοί είναι προβληματικοί, υποχρεώνοντας τες να αναζητήσουν οι ίδιες νέα δάνεια, αύξηση των κεφαλαίων τους κλπ. (στη συνέχεια, η μία τράπεζα δεν εμπιστεύεται και δεν δανείζει την άλλη).

(ε)  Σε τελική ανάλυση λοιπόν μειώνεται η συνολική ζήτηση, οπότε η οικονομία βυθίζεται στην ύφεση – σε μία «ύφεση ισολογισμών» (στην Ιαπωνία η ύφεση, η οποία ισοδυναμεί με αργό θάνατο, διαρκεί ήδη σχεδόν 25 χρόνια – με το δείκτη του χρηματιστηρίου της να ευρίσκεται  στις 13.000 μονάδες, από 40.000 πριν το 1990).

Περαιτέρω στην ανάλυση μας, όταν δεν δανείζεται και δεν ξοδεύει κανένας χρήματα, ακόμη και με μηδαμινά επιτόκια, τότε, στην οικονομία συνολικά, περιορίζεται η ζήτηση στο ύψος των αποταμιεύσεων, συν τις καθαρές εξοφλήσεις των χρεών(καθαρές = εξοφλούμενα δάνεια, μείον τα νέα).

To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες (…)