Η 15η Ιουλίου, όπου η ελληνική Βουλή υποτάχθηκε άνευ όρων στο πραξικοπηματικό τελεσίγραφο της Γερμανίας, θα μείνει στην ιστορία ως μία ημέρα εθνικής ντροπής, όπου χάσαμε εντελώς την εθνική μας ανεξαρτησία – ευθύνες, λύσεις και ελπίδες.
(To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες)
.
“Ας μην ξεχνάμε ότι, η Δυτική Γερμανία εκμεταλλεύθηκε αρχικά (1990) τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, για να «εξαγοράσει» την Ανατολική Γερμανία. Στη συνέχεια, κατάφερε να επιτύχει την ένωση, με τη συμφωνία της Γαλλίας και της Μ. Βρετανίας – υπό την προϋπόθεση της συμμετοχής της στο κοινό νόμισμα, έτσι ώστε να διατηρηθεί η ειρήνη στην Ευρώπη, έναντι της μη εξόφλησης των πολεμικών επανορθώσεων, ως όφειλε.
Αργότερα, χρηματοδότησε το τεράστιο κόστος της ένωσης (150 δις €, για πάνω από δέκα χρόνια), μέσω των εξαγωγικών πλεονασμάτων της, εις βάρος των δήθεν «εταίρων» της – μεταξύ άλλων, «χρηματίζοντας και φακελώνοντας» ορισμένες διεφθαρμένες πολιτικές ηγεσίες τους (καθώς επίσης με ένα άνευ προηγουμένου μισθολογικό dumping, εις βάρος των Πολιτών της).
Σήμερα δε, καταδυναστεύει τους πάντες, έχοντας αποκτήσει πλέον την απαιτούμενη οικονομική ισχύ, με τη βοήθεια της κρίσης χρέους – κάτι που αποδείχθηκε από την απίστευτα εκδικητική και εγκληματική συμπεριφορά της απέναντι στην Κύπρο, όταν ο λαός της (Βουλή) αποφάσισε να ψηφίσει υπερήφανα «Όχι». Επίσης από την Ελλάδα πρόσφατα, ενώ προηγήθηκε ο εκβιασμός της Ιρλανδίας.
Ενδεχομένως λοιπόν, ο στόχος της να είναι η κατάκτηση της Ευρώπης με οικονομικά μέσα – αν και δεν είναι καθόλου εύκολο να τεκμηριωθεί. Ακόμη όμως και να κάνουμε λάθος, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να αναρωτηθούμε, εάν η Ευρώπη είναι αυτή τη φορά σε θέση να αντέξει μία ενωμένη, επιθετική, επεκτατική, πανίσχυρη Γερμανία; (πηγή).
.
Ανάλυση
Η διαδικασία της 15ης Ιουλίου, όπου η ελληνική Βουλή υποτάχθηκε πλήρως, άνευ όρων στο πραξικοπηματικό τελεσίγραφο της Γερμανίας, με τη συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών να ψηφίζουν μέσα σε 48 ώρες μία επί πλέον μείωση των συντάξεων, μία δραστική αύξηση της φορολογίας, καθώς επίσης την απόλυτη κυριαρχία της Τρόικας, με συνεχείς ελέγχους ανά δύο εβδομάδες, για να αρχίσουν οι συζητήσεις ενός νέου πακέτου στήριξης της ελληνικής οικονομίας, θα μείνει ασφαλώς στην ιστορία – ως μία ημέρα που η χώρα έχασε εντελώς την εθνική της ανεξαρτησία, μετατρεπόμενη σε ένα άβουλο προτεκτοράτο των γερμανικών Βρυξελλών.
Τα δάκρυα ορισμένων στελεχών του κυβερνώντος κόμματος, ειλικρινά, πραγματικά και όχι «κροκοδείλια», τα οποία συνόδευσαν τη συλλογική, άνευ όρων συνθηκολόγηση, θα επαναληφθούν ενδεχομένως την επόμενη Τετάρτη – όπου θα επισφραγιστεί η συμφωνία της ντροπής με την ψήφιση της λεηλασίας της δημόσιας περιουσίας σε εξευτελιστικές τιμές (ιδιωτικοποιήσεις), των κατασχέσεων των κατοικιών, των πλειστηριασμών, της χρησιμοποίησης των καταθέσεων για τη διάσωση των τραπεζών, καθώς επίσης μίας σειράς άλλων «μεθοδεύσεων».
Εν τούτοις η όλη διαδικασία, την οποία εγκρίνουν πλειοψηφικά οι Έλληνες, αφού στηρίζουν το κόμμα που μόλις «ακρωτηρίασε» βίαια μία αντιδραστική πτέρυγα του, σε ποσοστό 42,5% (πηγή), δεν πρόκειται να προσφέρει τίποτα ούτε στην Ελλάδα, ούτε στους πιστωτές της – αφού με το νέο πρόγραμμα συνεχίζονται τα ίδια λάθη, τα οποία οδήγησαν στην αποτυχία όλα τα προηγούμενα (ανάλυση).
Εκτός εάν εξισορροπηθούν τα δυσμενή αρνητικά επακόλουθα του τρίτου μνημονίου από τους Έλληνες, καθώς επίσης εάν εκτιμηθεί η προσπάθεια τους από τους πραγματικούς εταίρους τους – οι οποίοι θα μπορούσαν τότε να δρομολογήσουν μία υγιή, νέα συμφωνία, με την οποία θα κέρδιζαν όλοι οι συμμετέχοντες.
.
Το αντάλλαγμα, οι λύσεις και οι ευθύνες
Ειδικότερα, εκτός του ότι εμποδίζεται η ανάληψη της ευθύνης του εκσυγχρονισμού της ελληνικής οικονομίας από τη νέα πολιτική της τάξη (η οποία στηρίζεται από τους εκλογείς που έχουν «μισήσει» όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις), η περαιτέρω μείωση των δαπανών, καθώς επίσης η άνοδος των φορολογικών συντελεστών, όταν το πρόβλημα είναι η αδυναμία είσπραξης των φόρων και όχι η αύξηση τους, θα βυθίσουν τη χώρα ακόμη περισσότερο στην ύφεση – ενώ θα εκτοξεύσουν το χρέος στα ύψη.
Το μοναδικό αντάλλαγμα που εισπράττει η χώρα σήμερα, αφού κανένας δεν γνωρίζει εάν τελικά συναφθεί η νέα δανειακή σύμβαση των 86 δις €, είναι η ασφάλεια του νομίσματος – η παραμονή της δηλαδή στην Ευρωζώνη, για ένα χρονικό διάστημα που κανένας δεν μπορεί να προβλέψει με σιγουριά.
Η αιτία είναι το ότι, χωρίς επενδύσεις και ανάπτυξη, η Ελλάδα δεν θα είναι ποτέ σε θέση να εξυπηρετήσει τα χρέη της ή να εξασφαλίσει θέσεις εργασίας στους Πολίτες της – οπότε η ενδεχόμενη διάσωση της απλά θα αναβάλλει την έξοδο της από την Ευρωζώνη που συνοδεύεται νομοτελειακά με τη χρεοκοπία, για κάποιο απροσδιόριστο χρονικό διάστημα. Η μοναδική της δυνατότητα τώρα, για να τα καταφέρει σωστά, θα ήταν επιγραμματικά τα εξής:
(α) Η πολιτική σταθερότητα, καθώς επίσης μία ονομαστική διαγραφή του δημοσίου χρέους τουλάχιστον κατά 50% – έτσι ώστε να ανακτηθεί η πιστοληπτική ικανότητα του κράτους,
(β) Η δημιουργία μίας «κακής τράπεζας» (bad Bank), για τη μεταφορά των επισφαλειών των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, παράλληλα με μία νέα, επαρκή για την εύρυθμη λειτουργία τους κεφαλαιοποίηση των τραπεζών,
(γ) Η διαγραφή ενός μέρους των κόκκινων δανείων του ιδιωτικού τομέα, αφού μεταφερθούν στην «κακή τράπεζα», έτσι ώστε να αποκατασταθεί και η δική του πιστοληπτική ικανότητα – οπότε να αρχίσει να αυξάνεται ξανά η ρευστότητα στην ελληνική οικονομία,
(δ) Ένα ευρωπαϊκό αναπτυξιακό πρόγραμμα για την αύξηση των τιμών των παγίων περιουσιακών στοιχείων, καθώς επίσης με στόχο την παραγωγική ανασυγκρότηση,
(στ) Η επιβολή δασμών για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, ως αντιστάθμισμα στους ελέγχους κεφαλαίων (ανάλυση) – καθώς επίσης για την προστασία των νέων βιομηχανιών,
(ζ) Οι μεταρρυθμίσεις σε βασικούς τομείς, όπως είναι οι Θεσμοί (άρθρο), το φορολογικό και επιχειρηματικό πλαίσιο, η καταπολέμηση της διαφθοράς κοκ.
