Δυστυχώς οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι συμπεριφέρονται όπως ο ήρωας του Μπρεχτ, ο οποίος αδιαφορούσε για τα εγκλήματα γύρω του, έως ότου έφτασε η σειρά του – κάτι που μάλλον θα συμβεί, όταν διευρυνθούν τα κρεματόρια της Τρόικα στον υπόλοιπο νότο
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Όταν οι Ναζί έπαιρναν τους κομμουνιστές σιώπησα, δεν ήμουν δα κομμουνιστής. Όταν φυλάκιζαν τους σοσιαλδημοκράτες σιώπησα, δεν ήμουν δα σοσιαλδημοκράτης. Όταν έπαιρναν τους συνδικαλιστές σιώπησα, δεν ήμουν δα συνδικαλιστής. Όταν έπαιρναν εμένα, δεν είχε μείνει κανένας για να διαμαρτυρηθεί” (M. Niemöller)
.
Άρθρο
Χωρίς καμία αμφιβολία, οι δικές μας ευθύνες για τη μεγαλύτερη κρίση στην ιστορία της χώρας μας είναι τεράστιες. Εν πρώτοις των προηγουμένων κυβερνήσεων, οι οποίες δεν υιοθέτησαν τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις στην οικονομία – αρκούμενες στις παράλογες μειώσεις των μισθών και εισοδημάτων, έχοντας υποταχθεί άνευ όρων στα εγκληματικά μνημόνια (ανάλυση), καθώς επίσης διατηρώντας ανέπαφο το πελατειακό κράτος, τη διαφθορά και τη διαπλοκή.
Οι ευθύνες της νέας κυβέρνησης δεν είναι μικρότερες, ξεκινώντας από τις ουτοπικές προεκλογικές της δεσμεύσεις και συνεχίζοντας με τη λάθος διαχείριση της κρίσης – ενώ δεν έκανε τίποτα άλλο, από το να διαπραγματεύεται ατελείωτα με την Τρόικα έναν νέο «καταναλωτικό» δανεισμό, αναιρώντας την απαίτηση διαγραφής του χρέους και χωρίς να ασχοληθεί με το θεμελιώδες πρόβλημα της Ελλάδας: με το θεσμικό (άρθρο), το οποίο όφειλε να επιλύσει μόνη της και άμεσα.
Εξίσου μεγάλες είναι οι ευθύνες της οικονομικής εξουσίας της χώρας, ειδικά των δύο βασικών εξαγωγικών πυλώνων της – των εφοπλιστών, οι οποίοι δεν πληρώνουν καθόλου φόρους, ενώ δεν απασχολούν Έλληνες ναυτικούς, αδιαφορώντας εντελώς για την πατρίδα τους, καθώς επίσης των ιδιοκτητών ξενοδοχείων πολυτελείας (στα φορολογικά και λοιπά τεχνάσματα των δύο κλάδων, θα αναφερθούμε σε επόμενο άρθρο).
Όσον αφορά όλους εμάς τους Πολίτες, οι οποίοι συντηρούμε ουσιαστικά τόσο το πελατειακό κράτος, όσο και τη διαφθορά, παρά το ότι είναι εις βάρος μας, δεν δικαιολογούμαστε καθόλου για τις εκλογικές μας επιλογές – ψηφίζοντας επανειλημμένα με κριτήριο τις έωλες, ατεκμηρίωτες υποσχέσεις όλων αυτών που υπεξαιρούν κάθε φορά την εξουσία.
Προφανώς γνωρίζαμε πως δεν υπήρχαν τα χρήματα που υποσχόταν η κυβέρνηση του 2009, ούτε οι λύσεις που διακήρυσσε η επόμενη – συνειδητοποιούσαμε δε ασφαλώς πως οι προεκλογικές δεσμεύσεις της παρούσας, όσον αφορά τις δαπάνες ύψους 12 δις €, ήταν εκτός τόπου και χρόνου για μία υπερχρεωμένη χώρα, με 1.500.000 ανέργους και με καταστραμμένο παραγωγικό ιστό.
Εύλογα επομένως θα πληρώσουμε όλοι για τα λάθη μας, πολύ πιο ακριβά από όσο σήμερα φανταζόμαστε – ενώ φαίνεται πως η χώρα μας θα αλλάξει ριζικά, ως οφείλει, μόνο εάν προηγηθεί μία επώδυνη χρεοκοπία, όπως συνέβη στη Γαλλία, ακολουθούμενη από τη γαλλική επανάσταση.
Εν τούτοις, δεν είμαστε μόνο εμείς υπεύθυνοι για την οδυνηρή μας σημερινή θέση, μετά το 2010 – αφού είναι το αποτέλεσμα αφενός μεν των ευρωπαϊκών ασυμμετριών, με ένοχο ως συνήθως τη Γερμανία (ανάλυση), αφετέρου της ενδεχομένως σκόπιμα εσφαλμένης διάγνωσης του ΔΝΤ, την οποία ακολούθησε μία καταστροφική θεραπεία.
Το «άκρον άωτον» δε της θεραπείας, η θανατηφόρα εγχείρηση, είναι το τρίτο μνημόνιο που προσπαθεί να μας επιβάλλει η Γερμανία, με αντάλλαγμα τη μη χρεοκοπία μας – παρά το ότι η κυβέρνηση παρέδωσε μόνη της ένα ηπιότερο, αλλά εξίσου καταστροφικό δικό της σχέδιο (άρθρο), χωρίς να ρωτήσει κανέναν.
Η μη αποδοχή του μνημονίου της κυβέρνησης εκ μέρους των δανειστών, πόσο μάλλον το νέο της Τρόικας, σημαίνει πως τίθεται μπροστά από το δίλημμα «Υποταγή ή θάνατος» – όπου ο θάνατος θα ήταν η άτακτη χρεοκοπία της Ελλάδας, καθώς επίσης ο καταναγκασμός της στην έξοδο από την Ευρωζώνη (εάν δεν προηγηθεί η ανατροπή του πρωθυπουργού από τους Έλληνες λόγω της ακαριαίας πτώχευσης των τραπεζών, η οποία δεν θα ήταν ίσως αδικαιολόγητη). Περαιτέρω τα εξής:
.
Η τραπεζική περιπέτεια
Μετά το μεταμεσονύκτιο διάγγελμα του πρωθυπουργού (άρθρο), οι επιθέσεις στα ΑΤΜ έχουν αυξηθεί κατακόρυφα – οπότε βάλλεται βίαια η Αχίλλειος πτέρνα της κυβέρνησης. Εν τούτοις, η διαδικασία αυτή έχει ξεκινήσει ήδη από το Δεκέμβρη, όπου φάνηκε πως θα ανατρεπόταν η τότε κυβέρνηση – από μία αντιπολίτευση που πίστευε ότι, μπορούσε να διοικήσει καλύτερα την Ελλάδα.
Όπως διαπιστώνεται από το γράφημα που ακολουθεί, οι αναλήψεις από τις τράπεζες επικεντρώθηκαν στους εγχώριους καταθέτες (μπλε στήλες), καθώς επίσης στα ξένα διατραπεζικά χρήματα (κόκκινες). Για να διατηρήσει την ισορροπία, η κεντρική τράπεζα της Ελλάδας αύξησε τα ποσά του ELA μέσω της ΕΚΤ (πράσινες στήλες), τα οποία έχουν πλέον υπερβεί τα 85 δις € – διαφορετικά θα χρεοκοπούσαν οι τράπεζες.
.
.
