Η φιλελεύθερη οικονομία, οι μεταρρυθμίσεις, το ΔΝΤ, το μεγάλο παχύ κράτος, η διαγραφή χρέους, τα μνημόνια και η πολιτική λιτότητας, με τα πραγματικά τους νοήματα – η ανάγκη επίτευξης μίας βιώσιμης, έντιμης συμφωνίας μόνο με την Ευρώπη
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Υπάρχουν δυστυχώς πάρα πολλές παρεξηγημένες έννοιες και λέξεις, πολύ συχνά λόγω του τρόπου με τον οποίο κάποια στιγμή χρησιμοποιήθηκαν. Επιθυμώντας να αναφέρουμε ορισμένες από αυτές, τα εξής:
.
(α) Η φιλελεύθερη οικονομία
Ένα πρώτο παράδειγμα αφορά τη φιλελεύθερη οικονομία, η οποία είναι ένα από τα πλέον αποτελεσματικά οικονομικά συστήματα, όταν (α) τα μεγέθη των επιχειρήσεων δεν είναι υπερβολικά μεγάλα, (β) υπό την προϋπόθεση της σωστής λειτουργίας των επιτροπών ανταγωνισμού, καθώς επίσης (γ) του σωστά «ρυθμισμένου» τραπεζικού συστήματος, όπως συνέβαινε πριν το 1999, όπου καταργήθηκε ο βασικότερος τραπεζικός νόμος (Glass-Steagall act).
Έχοντας όμως αντικατασταθεί από το νεοφιλελεύθερο παραλογισμό, ο οποίος επέβαλλε την απορρύθμιση του χρηματοπιστωτικού κλάδου, την υπερβολική διόγκωση των πολυεθνικών μέσω εξαγορών και συγχωνεύσεων, τους φορολογικούς παραδείσους, καθώς επίσης την ιδιωτικοποίηση των πάντων, από το στρατό έως την Παιδεία και την Υγεία, έδωσε την εσφαλμένη εντύπωση πως αποτελεί μία καινούργια, σύγχρονη παραλλαγή του – με αποτέλεσμα να παρεξηγείται όποιος τοποθετείται υπέρ της φιλελεύθερης, μικτής οικονομίας, με κοινωνικό και δημοκρατικό πρόσωπο, η οποία λειτούργησε εξαιρετικά αποτελεσματικά έως τις αρχές της δεκαετίας του 1980.
Εν τούτοις, η φιλελεύθερη, μικτή οικονομία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το νεοφιλελευθερισμό – ο οποίος ουσιαστικά μοιάζει με το αντίθετο του, με τον κομμουνισμό, με μία σημαντικότατη διαφορά: και οι δύο επιδιώκουν μία κεντρικά κατευθυνόμενη οικονομία, όπου ο μεν πρώτος στα χέρια της ελίτ, ενώ ο δεύτερος στο κράτος.
Με απλά λόγια, ο νεοφιλελευθερισμός θέλει όλες τις επιχειρήσεις στους ιδιώτες, ο κομμουνισμός στο κράτος, ενώ ο φιλελευθερισμός επιλέγει μία ενδιάμεση λύση – σύμφωνα με την οποία οι κοινωφελείς, οι στρατηγικές, καθώς επίσης οι μονοπωλιακές κερδοφόρες επιχειρήσεις παραμένουν στο δημόσιο, ενώ όλες ανεξαιρέτως οι υπόλοιπες στους ιδιώτες.
Δυστυχώς η σημερινή αντιπολίτευση, ενδεχομένως μετά τη «μόλυνση» της από το ΔΝΤ και τα μνημόνια του, έχασε εντελώς τη φιλελεύθερη ιδεολογία της – μετατρεπόμενη σε ένα νεοφιλελεύθερο κόμμα, χωρίς ίσως καν να το συνειδητοποιήσει. Ως εκ τούτου, στην Ελλάδα δεν εκπροσωπείται πλέον ο φιλελευθερισμός – έχοντας «αποτεφρωθεί» από τα μνημόνια, όπως επίσης η σοσιαλδημοκρατία.
.
(β) Οι μεταρρυθμίσεις
Μία άλλη παρεξηγημένη έννοια στην εποχή του ΔΝΤ και των μνημονίων είναι οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις – οι οποίες συγχέονται με τις μειώσεις των μισθών, των συντάξεων, του κοινωνικού κράτους κοκ.
Εν τούτοις οι μεταρρυθμίσεις αυτές δεν σημαίνουν κάτι τέτοιο ενώ, εφόσον εφαρμόζονται σωστά, δεν οδηγούν στη μείωση των μισθών ή των συντάξεων αλλά, αντίθετα, στην αύξηση τους (ανάλυση) – αφού καλυτερεύουν την ανταγωνιστικότητα ενός κράτους, με αποτέλεσμα να παράγει περισσότερα από όσα καταναλώνει, οπότε να ευημερεί.
.
(γ) Το ΔΝΤ
Η επόμενη έννοια είναι το ίδιο το ΔΝΤ, το οποίο λειτουργούσε εντελώς διαφορετικά μετά την ίδρυση του (1945), έως τη δεκαετία του 1970 – όπου «αλώθηκε» από τις νεοφιλελεύθερες ιδέες, ενώ μετατράπηκε σε έναν οργανισμό επιβολής της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στον πλανήτη. Παράλληλα, υπηρετεί τις πολυεθνικές, όσον αφορά τη ληστεία των χωρών που αντιμετωπίζουν προβλήματα χρηματοδότησης, ζητώντας τη βοήθεια του – με αποτέλεσμα να έχει γίνει μισητό σε ολόκληρο τον αναδυόμενο και αναπτυσσόμενο κόσμο.
Πρόσφατα τώρα, μετά την εισβολή του στην Ελλάδα και στην Ευρωζώνη, έχασε εντελώς την αξιοπιστία του, λόγω των απίστευτα λανθασμένων οικονομικών συνταγών και προβλέψεων του – αν και οι μέθοδοι που εφαρμόζει δεν είναι παντού οι ίδιες, ενώ εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τα ηγετικά του στελέχη.
Δυστυχώς, η Ελλάδα είχε την ατυχία να ηγείται του ΔΝΤ ένα άχρηστο, εντελώς αποτυχημένο στέλεχος, το οποίο δεν είχε καν την ικανότητα να μαθαίνει από τα τεράστια λάθη του – σε αντίθεση με την Ιρλανδία, όπου ο υπεύθυνος του ΔΝΤ (Modi) εφάρμοσε μία πολύ πιο επιτυχημένη πολιτική. Τεκμηριώνεται δε από τις παρακάτω δηλώσεις του κ. Modi, σε σχέση με την Ελλάδα:
.
“Όλα όσα έχουμε μάθει τα τελευταία πέντε χρόνια είναι το ότι, αποτελεί μία απίστευτα άσχημη οικονομική πολιτική να επιβάλλεις σε μία χώρα που ευρίσκεται σε έναν αποπληθωριστικό καθοδικό κύκλο (στο σπιράλ του θανάτου), όπως η Ελλάδα, μία πολιτική λιτότητας.
Ειλικρινά έχω σοκαρισθεί, ακούγοντας πως κάτω από αυτές τις συνθήκες γίνεται συζήτηση για έναν υψηλότερο ΦΠΑ στην Ελλάδα. Πόσο μάλλον όταν έχουμε διαπιστώσει ότι, μία βιαστική αύξηση του ΦΠΑ, μπορεί να εκτροχιάσει ακόμη και μία χώρα με ισχυρή οικονομία, όπως η Ιαπωνία”.
.
