Ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να καταθέσει τα νέα μέτρα που του ζητούνται από το ΔΝΤ μαζί με τον προϋπολογισμό, έτσι ώστε να αποφασιστούν από τη Βουλή και τους βουλευτές του – παραιτούμενος και προκηρύσσοντας εκλογές, εάν καταψηφιστούν
.
Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι για έναν λαό να προετοιμαστεί για πόλεμο, αλλάζοντας όχι μόνο όλους τους στρατηγούς αλλά και το σύστημα του, όταν για τέσσερα ολόκληρα χρόνια έχει δώσει μια σειρά αιματηρών μαχών, χωρίς να κερδίσει καμία – με αποτέλεσμα να έχει πια καταναλώσει όλα του τα όπλα, ευρισκόμενος στα ανώτατα όρια της εξαθλίωσης. Συνειδητοποιώ δε δυστυχώς πως το 2015 θα είναι το πιο κρίσιμο έτος της Ελλάδας, μετά το ξέσπασμα της κρίσης, ενώ οι ελπίδες της να τα καταφέρει δεν είναι καθόλου μεγάλες.
Βέβαια, αυτό που ασφαλώς με απογοητεύει, όπως και πολλούς άλλους, είναι το ότι χάθηκε η τελική μάχη ακριβώς εκείνη τη στιγμή που νόμιζε κανείς πως είχε κερδηθεί, με ευθύνη σύσσωμης της πολιτικής – όταν όλα τα δεδομένα έδειχναν πως οι κόποι, οι οδύνες και οι προσπάθειες πολλών ετών, θα έπιαναν επί τέλους τόπο, θα είχαν ένα αίσιο τέλος.
Συνεχίζοντας ο πρωθυπουργός της χώρας, ο οποίος δυστυχώς σε μία μόνο στιγμή, με μία απελπιστικά λανθασμένη ενέργεια, κατέστρεψε τις προσπάθειες τόσων ετών, αντιμετωπίζει σήμερα ένα δυσεπίλυτο δίλημμα:
(α) Εάν υπογράψει τα νέα μέτρα που του ζητάει η Τρόικα και ειδικά το ΔΝΤ, το οποίο έδειξε πλέον το πραγματικό του πρόσωπο, την αποτρόπαια, αιμοβόρα και ληστρική μορφή του, η Ελλάδα θα καταδικαστεί σε ισόβια δεσμά – ακόμη και αν δεχτούμε πως δεν θα ακολουθήσει εκείνη η σπίθα, η οποία θα πυροδοτήσει ξαφνικά τις ελλοχεύουσες κοινωνικές αναταραχές και εξεγέρσεις.
Ειδικότερα, αυξάνοντας ακόμη μία φορά τις επιβαρύνσεις της οικονομίας και μειώνοντας τα εισοδήματα των Ελλήνων, είναι προφανές ότι στραγγαλίζεται η ανάπτυξη που είχε προβλεφτεί – η οποία δεν θα ήταν φυσικά της τάξης του 2,9% αλλά πολύ χαμηλότερη.
Πόσο μάλλον όταν ζητείται παράλογα η αύξηση του κόστους (ΦΠΑ) του μοναδικού κλάδου, ο οποίος συμβάλλει στην ανάπτυξη της Ελλάδας: του τουρισμού, ο οποίος σχεδιάζεται πιθανότατα να δοθεί ως δώρο στην Ισπανία και στην Ιταλία, έτσι ώστε να αποφευχθεί η χρεοκοπία τους που θα διέλυε την Ευρωζώνη.
Εάν όμως δεν ακολουθήσει ανάπτυξη, τα δημόσια έσοδα θα είναι πολύ χαμηλότερα των προβλεπομένων, με αποτέλεσμα να απαιτηθούν νέα μέτρα που θα περιορίσουν ξανά την ανάπτυξη – οπότε θα συνεχιστεί ο καθοδικός σπειροειδής κύκλος του διαβόλου, με τελική κατάληξη τη χρεοκοπία μίας πλούσιας χώρας, η οποία θα οδηγηθεί σαν τη στυμμένη λεμονόκουπα στα σκουπίδια της ιστορίας.
Οι «δολοφόνοι των λαών», όπως τους αποκαλεί ο πρώην επικεφαλής οικονομολόγος της Παγκόσμιας Τράπεζας, θα έχουν τότε μόνο ολοκληρώσει το επαίσχυντο έργο τους, όταν η Ελλάδα «απογυμνωθεί» τόσο από τη δημόσια, όσο και από την ιδιωτική περιουσία της – ενώ οι εγκληματικές μέθοδοι τους συμπεραίνονται, μεταξύ άλλων, από την προωθούμενη νομοθεσία που αφορά τις κατασχέσεις των ακινήτων, εναντίον της οποίας απεργούν όλοι οι δικηγόροι της χώρας.
(β) Εάν δεν υπογράψει τα νέα μέτρα, η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει ανεξέλεγκτα, το αργότερο όταν δεν θα μπορεί να πληρώσει τις ληξιπρόθεσμες οφειλές της – ενώ φαίνεται πως έχει πια εξουδετερωθεί σε μεγάλο βαθμό ο κίνδυνος για την υπόλοιπη Ευρώπη, κρίνοντας από την αποστασιοποίηση των ηγετικών στελεχών της και ειδικά της Γερμανίας.
Όλοι όσοι πιστεύουν δε πως οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων, οι συντάξεις, καθώς επίσης η πληρωμή των υπολοίπων τρεχουσών υποχρεώσεων της χώρας δεν κινδυνεύουν, εάν συμβεί κάτι τέτοιο, είναι δυστυχώς εκτός τόπου και χρόνου – συμπεριλαμβανομένων αυτών που θεωρούν ασφαλείς τις τράπεζες και τις καταθέσεις τους.
Περαιτέρω, η αδυναμία συνεννόησης της κυβέρνησης με μία ανόητα αδιάλλακτη αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία έχει την ουτοπική αντίληψη του απελπιστικά αδαούς, σύμφωνα με την οποία μπορεί να υιοθετηθεί μία πολιτική που θα προκαλέσει τη μετωπική σύγκρουση με τις αγορές, με το ΔΝΤ και με τη Γερμανία, είναι ένας ακόμη παράγοντας υψηλού κινδύνου για την Ελλάδα – ο οποίος δεν είναι καθόλου αμελητέος.
Με κριτήριο τα παραπάνω, η μοναδική δυνατότητα του πρωθυπουργού, ο οποίος δεν μπορεί να μην γνωρίζει τη σοβαρότητας της κατάστασης, δεν είναι άλλη από το δρόμο της Σουηδίας – η κυβέρνηση της οποίας παραιτήθηκε χθες, επειδή έχασε μία ψηφοφορία που αφορούσε τον προϋπολογισμό του επομένου έτους.
Με απλά λόγια, ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να καταθέσει τα μέτρα που του ζητούνται από την Τρόικα, χωριστά ως έχουν αλλά μαζί με τον προϋπολογισμό που θα αποφασιστεί την Κυριακή, έτσι ώστε να ψηφιστούν ή μη από το Ελληνικό Κοινοβούλιο – επιτρέποντας και στους δικούς του βουλευτές να ψηφίσουν ελεύθερα, «κατά συνείδηση».
Εάν δε τα μέτρα αυτά καταψηφιστούν, τότε οφείλει να παραιτηθεί προκηρύσσοντας εκλογές όπως η Σουηδία – επιτρέποντας με τον τρόπο αυτό στους Πολίτες να αποφασίσουν οι ίδιοι για το μέλλον της χώρας τους.
Για τη μάχη των μαχών δηλαδή η οποία, κατά τη δική μου άποψη, μπορεί τότε μόνο να έχει κάποιες πιθανότητες να κερδηθεί, εάν η Ελλάδα χρεοκοπήσει τώρα – χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση και πριν ακόμη λεηλατηθεί ή οδηγηθεί σε επικίνδυνα ανεξέλεγκτες καταστάσεις, την ευθύνη των οποίων θα έχει ολόκληρο το πολιτικό φάσμα.
