Από την Ουκρανία φαίνεται καθαρά το πως χρησιμοποιούνται από τη Δύση τόσο το ΔΝΤ, όσο και η Παγκόσμια Τράπεζα, καθώς επίσης τα άλλα οικονομικά όπλα, για την επίθεση σε πολλές χώρες – οι επιδρομές του «Ταμείου» στη Λατινική Αμερική
(To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες)
.
”Η πολιτική που ακολουθεί αυτή τη στιγμή η Δύση στο θέμα της Κριμαίας, της Ουκρανίας γενικότερα, μοιάζει με αυτήν που οι αμερικανοί έχουν «βαφτίσει», σε στιγμές διαύγειας, «Pitbull–Politics» – έννοια που χρησιμοποιείται όταν κάποιος επιτίθεται σε έναν άλλο, με τη ζωώδη σκληρότητα και την πανίσχυρη δύναμη των ενστίκτων. Ουσιαστικά πρόκειται για μία επίθεση με «απογυμνωμένα δόντια» και χωρίς μυαλό, με στόχο την «κατακρεούργηση» του αντιπάλου – χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, ενδοιασμό, σύνεση ή σκέψη, σχετικά με τις συνέπειες της συγκεκριμένης συμπεριφοράς.
Δυνάμεις του ΝΑΤΟ τοποθετούνται στα σύνορα της Ρωσίας, προετοιμάζονται οικονομικές κυρώσεις, πυροδοτούνται υβριστικά πυροτεχνήματα, ενώ χαρακτηρίζεται ως Χίτλερ από την αμερικανίδα πρώην υπουργό εξωτερικών ο πρόεδρος της Ρωσίας – ακόμη και ως κόμης Δράκουλας, Στάλιν ή Νέρωνας από κάποιους άλλους.
Εν τούτοις, περισσότερος από το μισό πληθυσμό της κάποτε Σοβιετικής Ένωσης είναι πλέον εκτός της επιρροής του Κρεμλίνου – όπως η Λιθουανία, η Λετονία, η Εσθονία, η Γεωργία, το Καζακστάν, η Μολδαβία κοκ. Συνολικά 14 από αυτές τις χώρες είναι υπέρ της Δύσης, ενώ οι 10 ανήκουν στο ΝΑΤΟ – γεγονός που έχει επιτευχθεί και με τη βοήθεια του ΔΝΤ, το οποίο έχει βάλει στο στόχαστρο και την Ουκρανία. Με εξαίρεση μία μικρής διάρκειας αντιπαράθεση στη Γεωργία, η εισβολή του ΝΑΤΟ στο πρώην σοβιετικό Ράιχ έγινε εντελώς αναίμακτα, κατά τη διάρκεια των τελευταίων είκοσι ετών.
Ο σημερινός πρόεδρος της Ρωσίας ανήκε ανέκαθεν σε αυτούς που δεν συμφωνούσαν με αυτά που συνέβαιναν – έχοντας αναφέρει χαρακτηριστικά ότι, «πρόκειται για τη μεγαλύτερη γεωστρατηγική καταστροφή της νέας εποχής». Αν και προσπάθησε όμως να επιβραδύνει τη «διάβρωση», αρχικά στη Γεωργία και σήμερα στην Ουκρανία, δεν μπορεί να θεωρηθεί ως εισβολέας, με επεκτατικές διαθέσεις – εάν δεν θέλει βέβαια κανείς να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα.
Σε κάθε περίπτωση η πρώην σοβιετική αυτοκρατορία καταρρέει – ενώ εάν υπάρχει κάποιος, ό οποίος θα μπορούσε να επιτύχει το «φύσει αδύνατον», να σταματήσει δηλαδή τη διαδικασία κατάρρευσης και να σταθεροποιήσει τη χώρα του, αυτός είναι ο σημερινός Ρώσος πρόεδρος.
Στα πλαίσια αυτά η Κριμαία, η οποία ανήκει στη Ρωσία όπως η Κύπρος στην Ελλάδα (από τα 240 χρόνια που υπάρχει ως σύγχρονο έθνος, τα 171 ανήκε στη Ρωσία, έχοντας αποδοθεί στην Ουκρανία το 1954 από τον Χρουστσόφ), ενώ αποτελεί τη σημαντικότερη βάση του ρωσικού πολεμικού ναυτικού στη Μαύρη Θάλασσα, είναι αδύνατον να αφεθεί στα χέρια της Δύσης – αφού θα ισοδυναμούσε με την αυτοκτονία της Ρωσίας.
Περαιτέρω, πολλοί θεωρούν πως ο W. Putin ευρίσκεται σε μία ανάλογη κατάσταση με τον J.F. Kennedy το 1962 – όταν η Μόσχα είχε ξεκινήσει να τοποθετεί πυρηνικούς πυραύλους στον «προθάλαμο» των Η.Π.Α., στην Κούβα. Εκείνη την εποχή, ο αμερικανός πρόεδρος είχε αδιαφορήσει εντελώς για την εθνική ανεξαρτησία της Κούβας – αναγκάζοντας τη Σοβιετική υπερδύναμη, μέσω ενός θεαματικού θαλάσσιου αποκλεισμού, να υποχωρήσει.
Είτε το θέλουμε λοιπόν, είτε όχι, ο «χαρακτήρας» (Status) μίας υπερδύναμης απαιτεί να σκέφτεται σε «σφαίρες επιρροής» – ενώ στα σύνορα μίας υπερδύναμης δεν μπορεί να «στήνει τις σκηνές του» ο αντίπαλος. Ο φόβος της περικύκλωσης είναι ενσωματωμένος στο γενετικό κώδικα κάθε ηγεμόνα – ενώ όταν δεν γίνεται αποδεκτή η βιολογία της δύναμης, τότε μπορεί να γίνει κανείς πάστορας, αλλά όχι «πολιτικός πραγματιστής» ή ηγέτης ενός κράτους.
Το να τιμωρηθεί με οικονομικές κυρώσεις για την παραπάνω αυτονόητη θέση του ο ρώσος πρόεδρος δεν είναι καθόλου έξυπνο, δεν θα έχει το αναμενόμενο αποτέλεσμα, ενώ θα σημάνει το ξεκίνημα ενός φαύλου κύκλου αντιμέτρων, με απρόβλεπτα επακόλουθα – χωρίς να αποκλείεται ακόμη και ένας Παγκόσμιος Πόλεμος.
Όσον αφορά δε την οικονομική πλευρά, οι πολυεθνικές επιχειρήσεις, οι τράπεζες της Δύσης, οι κερδοσκόποι, οι εταιρείες αξιολόγησης, το ΔΝΤ κοκ. δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται ως πολεμικά όπλα διείσδυσης και κατάληψης άλλων χωρών – ιδίως όταν πρόκειται για χώρες που ανήκουν στη σφαίρα επιρροής άλλων υπερδυνάμεων. Αντίθετα, πρέπει να προωθούν τη σταθερότητα στον πλανήτη – η συναλλαγματική ισοτιμία της οποίας, το νόμισμα δηλαδή με το οποίο αποκτάται η σταθερότητα, είναι η εμπιστοσύνη“. (ΗΒ με παρεμβάσεις).
.
Ανάλυση
Φαίνεται πλέον καθαρά από την περίπτωση της Κριμαίας το πως χρησιμοποιούνται από τη Δύση τόσο το ΔΝΤ, όσο και η Παγκόσμια Τράπεζα, καθώς επίσης τα άλλα οικονομικά όπλα, για την εισβολή σε πολλές χώρες – μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνεται και η Ελλάδα, η «προ ΔΝΤ» κυβέρνηση της οποίας οδηγήθηκε στην πτώση της, με μεθόδους σχετικά ανάλογες με αυτές της Ουκρανίας (αν και αρκετά πιο ήπιες, αφού επιλέχθηκε η κατάληψη της εξουσίας από μία «σοσιαλιστική» κυβέρνηση και όχι από ακροδεξιά, με «ναζιστικές καταβολές»).
Ειδικά όσον αφορά τους αρχιερείς της Δύναμης, το ΔΝΤ, λειτουργεί ουσιαστικά σαν μία παγκόσμια αστυνομία, σκοπός της οποίας είναι η παρακολούθηση της συμμόρφωσης στις εντολές της από εκείνες τις χώρες, οι οποίες ζητούν διεθνή οικονομική βοήθεια – έχοντας, σκόπιμα ή μη, οδηγηθεί στον προθάλαμο της χρεοκοπίας.
Όπως έχουμε επισημάνει δε αρκετές φορές, εάν δεν επιτραπεί η εισβολή του ΔΝΤ, τότε ακολουθεί η επίθεση του ΝΑΤΟ – κάτι που συνέβη στο Ιράκ, στην πρώην Γιουγκοσλαβία και στην Ουκρανία σήμερα.
Η εικόνα «μαύρου χιούμορ» αμερικανικού περιοδικού που ακολουθεί είναι χαρακτηριστική – ενώ η εισβολή του ΔΝΤ έχει ουσιαστικά τα ίδια αποτελέσματα στις κοινωνίες, με αυτήν του ΝΑΤΟ (κατεστραμμένα νοσοκομεία, εξαθλιωμένοι πολίτες, κλειστά σχολεία, χρεοκοπημένες επιχειρήσεις, ανεργία, πείνα, αρρώστιες, αύξηση της θνησιμότητας, εγκληματικότητα κοκ.)
.
.
Έχοντας αναφερθεί στο παρελθόν διεξοδικά στην εισβολή του ΔΝΤ στη Βραζιλία, καθώς επίσης στην Αργεντινή, θα επικεντρωθούμε γενικότερα στις τραυματικές εμπειρίες των χωρών της Λατινικής Αμερικής, οι οποίες προκλήθηκαν από τον «πολιορκητικό κριό» της υπερδύναμης – στο όνομα του Διεθνούς Δικαίου και της παγκόσμιας κοινότητας.
Εισαγωγικά δε, είναι σκόπιμο ίσως να αναφερθούμε στη σχετικά πρόσφατη αντιπαράθεση μεταξύ της διευθύντριας του ΔΝΤ και της προέδρου της Αργεντινής, με την τελευταία να ενοχοποιείται για παραποιημένες στατιστικές της χώρας της – με αποτέλεσμα να της δοθεί ένα τελεσίγραφο 90 ημερών για να επανορθώσει, με την απειλή της «ακύρωσης» της συμμετοχής της στο «Ταμείο».
Η πρόεδρος της Αργεντινής εξοργίσθηκε ιδιαίτερα για την παρομοίωση που χρησιμοποίησε η κυρία Lagarde από τον κόσμο του ποδοσφαίρου, σύμφωνα με την οποία θα έδινε στη χώρα της κόκκινη κάρτα – λέγοντας πως η Αργεντινή είναι ένα ανεξάρτητο κράτος και όχι μία ποδοσφαιρική ομάδα, οπότε δεν δέχεται καμία πίεση και καμία απειλή από το εξωτερικό. Πόσο μάλλον όταν, κατά την κυρία Kirchner, το ΔΝΤ λειτουργεί πολύ πιο αποτυχημένα, σε σχέση με τον παγκόσμιο οργανισμό ποδοσφαίρου (FIFA).
