Δημιουργείται η υποψία ότι, οι Η.Π.Α. θέλουν να οδηγήσουν την Ευρώπη σε πόλεμο με τη Ρωσία, ενώ η στρατηγική της υπερδύναμης βασίζεται στην αποσταθεροποίηση των συνοριακών περιοχών της χώρας – του Καυκάσου, των συνόρων με την Κίνα και της Ουκρανίας
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Είναι παράδοξο να ακούει κανείς από μία χώρα, η οποία εισέβαλλε στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ χωρίς να ρωτήσει κανέναν, βομβάρδισε και διαμέλισε την πρώην Γιουγκοσλαβία, ενώ λεηλατεί ολόκληρο σχεδόν τον πλανήτη μέσω του ΔΝΤ, να κατηγορεί μία άλλη χώρα – ισχυριζόμενη ότι δεν σέβεται τους κανόνες του διεθνούς δικαίου!
Παράδοξη είναι επίσης η προτροπή του πρώην συμβούλου ασφαλείας των Η.Π.Α. κ. Brzezinski, σύμφωνα με την οποία η ΕΕ θα πρέπει να συμμετέχει ενεργητικά, «σαν μία γροθιά», στο θέμα της Ουκρανίας – εάν θέλει να διεκδικήσει το καθεστώς της παγκόσμιας υπερδύναμης.
Πρόκειται ουσιαστικά για μία προτροπή, η οποία δημιουργεί την υποψία ότι, οι Η.Π.Α. θέλουν να οδηγήσουν την Ευρώπη σε πόλεμο με τη Ρωσία. Υπενθυμίζουμε εδώ πως ο κ. Brzezinski, ηλικίας 85 ετών σήμερα, ήταν ένα από τα ηγετικά πολιτικά και στρατηγικά μυαλά των Η.Π.Α., στα τέλη του προηγούμενου αιώνα (άρθρο μας). «Εάν η Ευρώπη θέλει να διεκδικήσει έναν σοβαρό λόγο στον πλανήτη, τότε θα πρέπει να ξεκινήσει με την Ουκρανία», ανέφερε χαρακτηριστικά ο αμερικανός, ο οποίος ήταν ανέκαθεν «βαμμένος αντίπαλος» της Ρωσίας.
Η στρατηγική του, όσον αφορά την Ευρώπη και την Ασία (Ευρασία), βασίζεται στην αποσταθεροποίηση των συνοριακών περιοχών της Ρωσίας – στις οποίες συμπεριλαμβάνονται οι περιοχές του Καυκάσου, τα σύνορα Κίνας και Ρωσίας, καθώς επίσης η Ουκρανία. Στο βιβλίο του με τον τίτλο «Η μοναδική υπερδύναμη – Η στρατηγική των Η.Π.Α. για την παγκόσμια ηγεμονία», το οποίο εκδόθηκε το 1999, γράφει τα εξής:
“Η Ουκρανία, μία καινούργια και σημαντική περιοχή στην ευρασιατική σκακιέρα, αποτελεί ένα γεωπολιτικό κομβικό σημείο – επειδή απλά και μόνο η ύπαρξη της ως ανεξάρτητο κράτος, συμβάλλει στη «μετατροπή» (περιορισμό της ισχύος) της Ρωσίας. Χωρίς την Ουκρανία, η Ρωσία δεν μπορεί να θεωρηθεί πλέον ως μία ευρασιατική αυτοκρατορία.
Θα μπορούσε βέβαια να διεκδικήσει το αυτοκρατορικό καθεστώς, αλλά θα παρέμενε μία ασιατική κυρίως αυτοκρατορία που πιθανότατα θα αναλωνόταν σε εξουθενωτικές συγκρούσεις με τα ανερχόμενα κράτη της κεντρικής Ασίας – τα οποία δεν θα ανεχόταν την απώλεια της εθνικής τους ανεξαρτησίας, ενώ θα βοηθιόταν από τα ισλαμικά κράτη του Νότου“.
Την ίδια στιγμή, ο διευθυντής του αμερικανικού γεωπολιτικού οργανισμού «Stratfor» κ. G. Friedman, στο βιβλίο του «Τα 100 επόμενα έτη» γράφει ότι “Η Ρωσία δεν πρόκειται να εξελιχθεί σε μία παγκόσμια υπερδύναμη, παραμένοντας μία περιφερειακή δύναμη – γεγονός που αναμφίβολα θα οδηγήσει στη σύγκρουση της με την ΕΕ“.
Πρόκειται προφανώς για την επιθυμία του συγκεκριμένου ιδιωτικού οργανισμού ασφαλείας των Η.Π.Α., σύμφωνα με τον οποίο τα σύνορα τις Ευρώπης με τη Ρωσία θα αποτελέσουν μία ευρύτερη «γραμμή» αναταράξεων, διαστρεβλώσεων και ανακατατάξεων. Επειδή δε η ΕΕ δεν είναι μία «συμπαγής μονάδα», αφού αποτελείται από ένα σύνολο ανεξάρτητων και εχθρικών μεταξύ τους χωρών, δεν μπορεί να λειτουργήσει συλλογικά – οπότε δεν θα αλλάξει τίποτα.
.
ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ ΓΙΑ ΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ
Όταν οι Γερμανοί τι Φθινόπωρο του 1941 ευρίσκονταν μόλις 100 χιλιόμετρα από τη Μόσχα, παρέμειναν «εγκλωβισμένοι» στην Κριμαία – ενώ έγινε παγκοσμίως γνωστό το τραγούδι «Οι πέντε ναύτες της Σεβαστούπολης». Σύμφωνα με το τραγούδι, οι ναύτες ρίχθηκαν με τις τελευταίες χειροβομβίδες τους κάτω από τα επιτιθέμενα γερμανικά τανκς – εμποδίζοντας για λίγο την επέλαση τους στη Σεβαστούπολη.
“Η Σεβαστούπολη δεν είναι απλά μία πόλη. Είναι η δόξα της Ρωσίας και το καμάρι της Σοβιετικής Ένωσης”, έγραψε το 1942 επιθετικά ο γνωστός Ρώσος συγγραφέας I. Ehrenburg συνεχίζοντας: “Έχουμε βιώσει τη συνθηκολόγηση πόλεων, φημισμένων οχυρών και μεγάλων κρατών. Η Σεβαστούπολη όμως δεν παραδίδεται“.
Πράγματι, η Σεβαστούπολη κατάφερε να αντισταθεί στην εισβολή των Γερμανών επί 248 ημέρες – αν και “τελικά κατελήφθη ένας σωρός ερειπίων“, όπως γράφτηκε σε ένα πολεμικό ημερολόγιο της εποχής. Αμέσως μετά ο Χίτλερ ήθελε να «γερμανοποιήσει» ριζικά την Κριμαία, η οποία ήταν η πατρίδα πολλών εθνικοτήτων – ενώ σχεδίαζε να ενώσει τη χερσόνησο μέσω μίας εθνικής οδού, απευθείας με τα εδάφη της γερμανική αυτοκρατορίας.
Η ονομασία της Σεβαστούπολης όφειλε να αλλάξει μελλοντικά, λαμβάνοντας το όνομα ενός φημισμένου Θεού της εποχής των μαζικών μεταναστεύσεων των λαών (Theodorichhafen), ενώ η Κριμαία θα ανακηρυσσόταν σε Θεϊκή Χώρα – στην οποία θα μεταφέρονταν έποικοι από την περιοχή του νοτίου Τιρόλο, σύμφωνα με τις οδηγίες του Χίτλερ.
.
Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΗΜΕΡΑ
Εν τούτοις, δεν συνέβη τίποτα από τα παραπάνω – επειδή ο κόκκινος στρατός ανάγκασε τους Γερμανούς να υποχωρήσουν (1944). Λόγω του ότι όμως μία μικρή μειοψηφία των Τατάρων της Κριμαίας συνεργάσθηκε με τους Γερμανούς εισβολείς, παρά το ότι 60.000 Τάταροι πολέμησαν στο πλευρό του κόκκινου στρατού ο Στάλιν εξόρισε, απέλασε ουσιαστικά ολόκληρο τον πληθυσμό στην κεντρική Ασία – όπου πολλοί πέθαναν κατά τη μεταφορά στα βαγόνια των τραίνων. Ο δικτάτορας δεν εμπιστευόταν τους Τατάρους της Κριμαίας – ενώ ήθελε να εγκαταστήσει, σε ένα τόσο σημαντικό στρατηγικά σημείο, Ρώσους εποίκους.
Οι Τάταροι που επέζησαν, καθώς επίσης οι απόγονοι τους, επέστρεψαν δεκαετίες αργότερα στην Κριμαία – χωρίς όμως να έχει αλλάξει απολύτως τίποτα στη στρατηγική της Μόσχας. Η Σεβαστούπολη παρέμεινε το σημαντικότερο λιμάνι του ρωσικού πολεμικού ναυτικού, ενώ η Κριμαία έπρεπε να κατοικείται από Ρώσους – κάτι που συμβαίνει μέχρι σήμερα, ενώ σε κανένα μέρος της Ουκρανίας δεν τόσο αισθητή η απόσταση από τη Δύση, όσο στην Κριμαία.
Περαιτέρω όταν η Ουκρανία, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, στράφηκε προς τη Δύση, σχεδιάζοντας την είσοδο της στο ΝΑΤΟ, άρχισε να κινδυνεύει μία από τις βασικές σταθερές της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής. Πόσο μάλλον όταν η Timoschenko, η οποία τοποθετήθηκε ξανά από τη Δύση στη σημερινή κυβέρνηση της χώρας, κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας της το 2008 ανακοίνωσε ότι, “Η Ουκρανία θα πρέπει να μεταλλαχτεί σε μία περιοχή, χωρίς ρωσικές στρατιωτικές βάσεις“.
Βέβαια, η ρωσική στρατιωτική παρουσία στη Σεβαστούπολη ήταν εγγυημένη έως το 2017, με βάση μία υπογραφείσα διακρατική συμφωνία – ενώ ο πρώην πρόεδρος, ο οποίος εκδιώχθηκε από τη χώρα, παρέτεινε τη συμφωνία έως το 2042. Μετά την πτώση της κυβέρνησης όμως, οι κάτοικοι της Κριμαίας νοιώθουν ανασφάλεια – ενώ η Ρωσία προσπαθεί να ελέγξει την περιοχή, ενδεχομένως «μία για πάντα» (όπως είχε πει κάποτε ο τσάρος).
To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)
