Παιχνίδια πολέμου

(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)

Φαίνεται πλέον καθαρά ότι, η ΕΕ δεν έχει κατανοήσει την κατάσταση στην Ουκρανία – ούτε τις αιτίες της κλιμάκωσης της αντιπαράθεσης μεταξύ της Ρωσίας και των Η.Π.Α., λίγους μήνες μετά την ήττα ουσιαστικά της υπερδύναμης στη Συρία (άρθρο). Διαφορετικά δεν μπορεί να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι, υποστήριξε ανεπιφύλακτα και χωρίς την παραμικρή κριτική μία αντιπολίτευση, με αμφίβολη σύνθεση και ασαφή προσανατολισμό, εναντίον μίας νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης.

Η επέμβαση της ΕΕ στην εσωτερική πολιτική της χώρας, δεν μπορεί να οφείλεται στην πρόθεση της νέας ηγεσίας της Ουκρανίας, να θέσει ως στόχο την είσοδο της στην Ένωση – εκτός του ότι ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν είναι καθόλου ρεαλιστικό.

Επί πλέον, η ουκρανική κίνηση της πλατείας ανεξαρτησίας (Maidan) δεν προήλθε μόνο από το κόμμα της Timoschenko (Πατρίδα) και του «απεσταλμένου» της Γερμανίας, πρώην πυγμάχου Klitschko (Udar) – αλλά, κυρίως, από ένα πλούσιο «μπουκέτο» ακροδεξιών, εθνικιστικών, ναζιστικών, αρνητών του ολοκαυτώματος, αντισημιτικών και αντιρωσικών εξτρεμιστικών ομάδων (άρθρο).

Ειδικά η κατάληψη του κέντρου της πρωτεύουσας της χώρας, χωρίς την οποία δεν θα ήταν εφικτή η πτώση της κυβέρνησης, οργανώθηκε κυρίως από την ακροδεξιά κίνηση Svoboda, καθώς επίσης από τα κακοποιά στοιχεία του «Δεξιού Τομέα» και της «UNA-UNSO» – συμμάχους της «αντιπολίτευσης» που στήριξε η ΕΕ.

Οι ομάδες αυτές, οι οποίες έφεραν εις πέρας τη «βρώμικη δουλειά», απαίτησαν την ανταμοιβή τους – με αποτέλεσμα να πάρει η κίνηση «Svoboda» πολλές σημαντικές θέσεις στην καινούργια ηγεσία της χώρας, μεταξύ των οποίων τη Γενική Εισαγγελία, καθώς επίσης την Αντιπροεδρία της Κυβέρνησης.

Οι νόμοι τώρα για την προστασία των μειονοτήτων (υπενθυμίζουμε ότι ζουν στη χώρα και πρώην ελληνική αποικία, περί τους 150.000 Έλληνες, κυρίως στην Κριμαία), κάτω από το συγκεκριμένο συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων, θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν ως «παλιόχαρτα» – γεγονός που δίνει τη δυνατότητα, νομιμοποιεί καλύτερα  τη Ρωσία, να αναλάβει το ρόλο της «προστάτιδας δύναμης», τουλάχιστον όσον αφορά το «ρωσόφωνο» πληθυσμό.

Περαιτέρω, η υποστήριξη της Timoschenko από την ΕΕ (από την καγκελάριο ουσιαστικά), τεκμηριώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την εσφαλμένη εκτίμηση της κατάστασης, εκ μέρους της Γερμανίας – αφού, ακόμη και αν κερδίσει τις εκλογές, δεν πρόκειται να έχει την εμπιστοσύνη των Πολιτών. Η αιτία είναι το ότι, οι Πολίτες κατανοούν πως σε μια τέτοια περίπτωση, η μία «κλεπτοκρατία» θα διαδεχθεί την άλλη – ενώ οι εξτρεμιστικές ομάδες θα μπορούσαν πολύ γρήγορα να μετατραπούν από συμμάχους σε εχθρούς.

Προφανώς λοιπόν το συγκεκριμένο κόμμα δεν μπορεί να είναι αξιόπιστο για την ΕΕ – ενώ, με τη βίαιη ανατροπή της εκλεγμένης κυβέρνησης, δημιουργήθηκε ένα δεδικασμένο, το οποίο θα μπορούσε «να πάρει την εκδίκηση του» στο μέλλον. Η θέση μας αυτή στηρίζεται στο ότι, υπάρχουν σε πολλές χώρες της ΕΕ εξτρεμιστικές οργανώσεις και βίαια, ακροδεξιά ή ακροαριστερά κόμματα, τα οποία θα μπορούσαν να συμπεριφερθούν με ανάλογο τρόπο – με αποτέλεσμα να βυθιστεί στο χάος ολόκληρη η ήπειρος μας.

Συνεχίζοντας η Timoschenko, σύμφωνα με την ίδια, ταξιδεύει στη Μόσχα – μη έχοντας όμως  να προσφέρει στον Putin κάτι που δεν μπορεί ο ίδιος να πάρει, χωρίς την ανάγκη της. Η Ρωσία θα θελήσει προφανώς να εξασφαλίσει την επιρροή της στην Ουκρανία, αναγκάζοντας την Timoschenko να αποδεχθεί τους όρους της – εναλλακτικά, εάν αρνηθεί δηλαδή η Timoschenko, η Ρωσία θα το πετύχει με μία στρατιωτική επέμβαση στη ρωσόφωνη περιοχή, με στόχο την εγκατάσταση μίας δικής της ανεξάρτητης  κυβέρνησης.

Με δεδομένο δε ότι, αυτή είναι η πλουσιότερη περιοχή της Ουκρανίας, με τις σημαντικότερες πλουτοπαραγωγικές πηγές, χωρίς τις οποίες δεν μπορεί να επιβιώσει η πλευρά της Ουκρανίας που τάσσεται υπέρ της ΕΕ, μία τέτοια εξέλιξη δεν θα ήταν η καλύτερη για τους Πολίτες της χώρας.

Πόσο μάλλον με τους τεράστιους κινδύνους που ελλοχεύουν, όσον αφορά τους πυρηνικούς αντιδραστήρες και τον πυρηνικό εξοπλισμό της χώρας – καθώς επίσης με τους αγωγούς φυσικού αερίου, από τους οποίους τροφοδοτείται ολόκληρη σχεδόν η Ευρώπη. Παράλληλα με την απειλή χρεοκοπίας, η οποία θα έχει δυσμενή επακόλουθα τόσο για την Ουκρανία και τη Ρωσία (εκροή κεφαλαίων – ήδη το ρούβλι καταρρέει, παρά την αύξηση του βασικού επιτοκίου από τη ρωσική κεντρική τράπεζα), όσο και για τον υπόλοιπο πλανήτη (ρυθμός ανάπτυξης, χρηματιστήρια κλπ.).

.

Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Το γερμανικό πολεμικό ναυτικό στέλνει μυστικά, παράλληλα με την κλιμάκωση της κρίσης στην Κριμαία, ένα κατασκοπευτικό πλοίο (Alster) στη Μεσόγειο – το οποίο πιθανότατα θα κατευθυνθεί προς τη Μαύρη Θάλασσα. Οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, η χερσόνησος της Κριμαίας έχει τεράστια γεωστρατηγική σημασία για τη Ρωσία – αφού αποτελεί το εφαλτήριο της για τη Μεσόγειο, όπου η χώρα επιδιώκει από το 2013 να δημιουργήσει ένα αντίβαρο, απέναντι στην ηγεμονία των Η.Π.Α.

Η υπέρ της Δύσης νέα κυβέρνηση της Ουκρανίας θα μπορούσε να καταγγείλει τη συμφωνία στάθμευσης του ρωσικού πολεμικού ναυτικού στην Κριμαία  – φέρνοντας σε πολύ δύσκολη θέση τη Ρωσία η οποία, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, αντιμετωπίζει μία συνεχή ισχυροποίηση του ΝΑΤΟ στη Μαύρη Θάλασσα, εις βάρος της και με τη συμμετοχή της Γερμανίας.

Η γεωστρατηγική σημασία της Κριμαίας επεξηγεί γιατί η Γερμανία θέλει να εμποδίσει με κάθε τρόπο την ανεξαρτητοποίηση της χερσονήσου, καθώς επίσης την πολιτική της προσάρτηση στη Ρωσία – κάτι που δεν επεδίωξε κατά τον πόλεμο με την πρώην Γιουγκοσλαβία, ο οποίος κατέληξε στο διαμελισμό της.

Περαιτέρω, εκτός από το κατασκοπευτικό πλοίο, στη Μεσόγειο ευρίσκονται ήδη δύο γερμανικά πολεμικά πλοία εντός ενός στόλου του ΝΑΤΟ, καθώς επίσης δύο επί πλέον στα πλαίσια της UNIFIL (United Nations Interim Force in Lebanon). Όπως λέγεται δε, η Ρωσία έχει «τοποθετήσει» πρόσφατα στη Μεσόγειο ένα πυρηνοκίνητο καταδρομικό και ένα αεροπλανοφόρο, μαζί με τη συνοδεία τους – ενώ θα στείλει πιθανότατα ένα ακόμη (Carrier) με δύο πλοία προσγείωσης.

Συνεχίζοντας, στην κρίση της Κριμαίας η Γερμανία, καθώς επίσης οι υπόλοιπες χώρες της ΕΕ και το ΝΑΤΟ, θέλουν με κάθε θυσία να παραμείνει η χερσόνησος στην Ουκρανία – να μην ανεξαρτητοποιηθεί δηλαδή. Η συγκεκριμένη τοποθέτηση της Γερμανίας (πηγή: German Foreign Policy), δεν είναι καθόλου αυτονόητη – αφού η πλειοψηφία του πληθυσμού μιλάει ρωσικά, τα οποία διαφέρουν από τα ουκρανικά, όπως τουλάχιστον τα κροατικά από τα σερβικά.

Εκτός αυτού, ακόμη και οι μειονότητες της Κριμαίας που μιλούν ουκρανικά, νοιώθουν πιο κοντά στη Ρωσία παρά στο Κίεβο. Επί πλέον, οι ρωσόφωνοι στη χώρα ευρίσκονται κάτω από πίεση – αφού η πρώτη ενέργεια της νέας κυβέρνησης της Ουκρανίας ήταν να πάψουν να αποτελούν τα ρωσικά τη δεύτερη επίσημη γλώσσα της χώρας, έτσι ώστε να αφαιρεθούν τα δικαιώματα των ρωσόφωνων μειονοτήτων.

Ολοκληρώνοντας είναι προφανές ότι, εάν η Γερμανία ακολουθούσε την ίδια λογική με την παραπάνω κατά τον πόλεμο της πρώην Γιουγκοσλαβίας, όπου προσπάθησε με κάθε τρόπο να επιταχύνει το διαμελισμό της χώρας, θα έπρεπε να ταθεί υπέρ της ανεξαρτητοποίησης της Κριμαίας – κάτι που δεν συμβαίνει, επειδή ο βασικός στόχος της είναι η αποδυνάμωση της Ρωσίας (όπως κατά τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο).

To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)