Tα ενεργειακά μας αποθέματα, όπως επίσης αυτά της Κύπρου, «εγγυώνται» τη μακρόχρονη παραμονή του ΔΝΤ – το οποίο προκαλεί τις κρίσεις που καλείται να επιλύσει, αποτελώντας όργανο των ελίτ που λυμαίνονται αφενός μεν τις Η.Π.Α., αφετέρου ολόκληρο τον πλανήτη
(To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες)
.
“Η συμφωνία κυρίων (Gentlemen agreement) με τους μελλοντικούς κυρίαρχους των αγορών, η αμερικανική συναίνεση ή το μονοπωλιακό δόγμα, όπως χαρακτηρίζεται από άλλους, στηρίζεται στις ακόλουθες «δέκα εντολές»:
.
(1) Σε κάθε «χρεωστικό» (λαμβάνων πιστώσεις ή επιχορηγήσεις) κράτος, είναι απαραίτητη μία αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος, κάτω από δύο βασικές συνιστώσες:
α. Μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης των ανώτατων εισοδημάτων, έτσι ώστε να υποκινηθούν οι πλουσιότεροι στη διενέργεια παραγωγικών επενδύσεων και
β. επέκταση της φορολογικής βάσης, με την έννοια της κατάργησης των φορολογικών ελαφρύνσεων (απαλλαγών) των χαμηλών εισοδημάτων, με στόχο την, μέσω αυτών, αύξηση των φόρων που εισπράττουν οι μικρές (χρεωστικές) Οικονομίες.
.
(2) Γρήγορη και ολοκληρωμένη απελευθέρωση των χρηματοπιστωτικών αγορών – έτσι ώστε να κινούνται ανενόχλητα τα κερδοσκοπικά κεφάλαια των τοκογλύφων.
(3) Εξασφαλισμένη ίση μεταχείριση των εσωτερικών με τις εξωτερικές (ξένες) επενδύσεις, με σκοπό την ασφάλεια των τελευταίων και επομένως την αύξηση τους.
(4) Όσο το δυνατόν «βαθύτερη» διάσπαση (κατάτμηση, διαίρεση) του Δημοσίου τομέα, με την ιδιωτικοποίηση όλων των επιχειρήσεων που βρίσκονται άμεσα ή έμμεσα στην ιδιοκτησία του κράτους.
(5) Ευρύτερη αναδιάρθρωση των μικρομεσαίων Οικονομιών, με στόχο την εξασφάλιση του ελεύθερου ανταγωνισμού, μεταξύ των διαφόρων επιχειρηματικών δυνάμεων που δραστηριοποιούνται σε αυτές.
(6) Ενδυνάμωση των μεθόδων προστασίας της ιδιωτικής περιουσίας των ξένων – η οποίοι λεηλατούν την εγχώρια περιουσία.
(7) Προώθηση της απελευθέρωσης των εμπορικών συναλλαγών με τον υψηλότερο δυνατόν ρυθμό, με ελάχιστο στόχο την ετήσια μείωση κατά 10% των μέσων τελωνειακών επιβαρύνσεων – όπου φυσικά υπάρχουν, για την προστασία της εγχώριας βιομηχανίας.
(8) Προτεραιότητα των επενδύσεων και των «επιδοτήσεων» στις εξαγωγικές επιχειρήσεις, επειδή το ελεύθερο εμπόριο «προωθείται» κυρίως μέσω των εξαγωγών. Όσον αφορά τις κρατικές δαπάνες, οφείλουν να προτιμηθούν εν πρώτοις τα έργα υποδομής – αυτές δηλαδή που έχουν σχέση με την γρήγορη και ασφαλή διακίνηση των προϊόντων των ξένων «κατακτητών» (δρόμοι, αεροδρόμια, λιμάνια κ.α.).
(9) Μείωση ή σταθεροποίηση των κρατικών ελλειμμάτων προϋπολογισμού των μικρομεσαίων Οικονομιών – εις βάρος φυσικά του κοινωνικού κράτους.
(10) Επίτευξη διαφάνειας στην αγορά: Οι κρατικές επιχορηγήσεις των ιδιωτικών και λοιπών επιχειρήσεων δεν επιτρέπονται, ενώ τα κράτη του «τρίτου κόσμου», τα οποία επιδοτούν τα καθημερινά είδη πρώτης ανάγκης, έτσι ώστε να διατηρήσουν χαμηλές τις τιμές τους για τους πολίτες τους, υποχρεώνονται να σταματήσουν την εφαρμογή της συγκεκριμένης πολιτικής.” (J. Ziegler με παρεμβάσεις)
.
Ανάλυση
Στο πρώτο μέρος του κειμένου μας (Οι αρχιερείς της Δύναμης) αναφερθήκαμε στη βασική αντίληψη αυτών που φιλοδοξούν να καταλάβουν επιθετικά την ηγεμονία του πλανήτη, μέσω κυρίως της δραστηριοποίησης του ΔΝΤ – συνεχίζοντας με τις επιθέσεις του «Ταμείου» στην αφρικανική ήπειρο, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας είναι πλέον στην κατοχή του. Στο δεύτερο μέρος θα ασχοληθούμε με το ίδιο το ΔΝΤ, έτσι ώστε να έχουμε μία καλύτερη εικόνα του.
Στα πλαίσια αυτά οφείλουμε να γνωρίζουμε πως το IMF (International Monetary Fund) είναι ένας «εξειδικευμένος» μηχανισμός των Ηνωμένων Εθνών, συγγενής με τη Διεθνή Τράπεζα, με έδρα την Ουάσινγκτον. Ιδρύθηκε τον Ιούλιο του 1944, ενώ ουσιαστικά ξεκίνησε τη λειτουργία του το Μάρτιο του 1947, σαν αποτέλεσμα των αποφάσεων της διάσκεψης του Bretton Woods – οι οποίες αφορούσαν κυρίως την «ανοικοδόμηση» του παγκόσμιου οικονομικού «συστήματος» (με τη συμμετοχή του Keynes από την πλευρά της Βρετανίας, καθώς επίσης του White από την πλευρά των Η.Π.Α.).
Ο «κινητήριος μοχλός» της συμφωνίας αυτής (μία από τις βασικές προτεραιότητες της οποίας ήταν η υιοθέτηση του κανόνα του χρυσού για το δολάριο, καθώς επίσης η σύνδεση όλων των άλλων νομισμάτων με το δολάριο), ήταν η Μ. Βρετανία – όχι οι Η.Π.Α., όπως λανθασμένα αναφέρεται από πολλούς.
Η αιτία ήταν ουσιαστικά το ότι, η Μ. Βρετανία είχε χρεοκοπήσει τα τελευταία χρόνια της διεξαγωγής του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου – οπότε δεν θα μπορούσε να επιβιώσει, χωρίς τη στήριξη των Η.Π.Α. Εκείνη την εποχή, το 70% των αποθεμάτων χρυσού της Βρετανίας είχαν δοθεί ως εγγύηση των δανείων της από τις Η.Π.Α. – ευρισκόμενα στο θησαυροφυλάκιο του Fort Knox.
Το ΔΝΤ, όπως επίσης η Παγκόσμια Τράπεζα, ήταν ουσιαστικά τα «παράπλευρα προϊόντα» της διάσκεψης – οι ειδικές μορφές οργάνωσης στα πλαίσια του ΟΗΕ. Στις υπευθυνότητες του συγκαταλέγονταν η προώθηση της διεθνούς συνεργασίας στη νομισματική πολιτική, η επέκταση του παγκόσμιου εμπορίου, η σταθεροποίηση των συναλλαγματικών ισοτιμιών, η παροχή πιστώσεων, η επιτήρηση της πολιτικής του χρήματος και η προσφορά «τεχνικής» βοήθειας.
Το ΔΝΤ έχει σήμερα 186 μέλη-χώρες, το δικαίωμα ψήφου των οποίων καθορίζεται από το μερίδιο τους στα κεφάλαια του «οργανισμού». Οι αποφάσεις του ΔΝΤ οφείλουν να λαμβάνονται με πλειοψηφία 85%, ενώ τα μέλη με τα μεγαλύτερα «μερίδια ψήφου» είναι τα εξής:
.
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Μερίδια ψήφου στο ΔΝΤ (2007)
| Χώρες-μέλη |
Μερίδια Ψήφου |
| Η.Π.Α. |
16,77% |
| Ιαπωνία |
6,02% |
| Γερμανία |
5,88% |
| Γαλλία |
4,86% |
| Μ. Βρετανία |
4,86% |
| Κίνα |
3,66% |
Πηγή: IMF
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
.
Το ΔΝΤ απασχολεί 2.700 άτομα υπό την ηγεσία ενός διευθύνοντος συμβούλου ο οποίος, με βάση μία άτυπη συμφωνία μεταξύ των Η.Π.Α. και μερικών ευρωπαϊκών χωρών, οφείλει να είναι πάντοτε Ευρωπαίος. Ο πρώτος «αντικαταστάτης» του αντίθετα (First Deputy Managing Director) είναι πάντοτε αμερικανός.
