Η αυτοκτονία της Ελλάδας, καθώς επίσης η αντιευρωπαϊκή στάση σύσσωμης της ιταλικής αντιπολίτευσης, η οποία δεν μπορεί να θεωρηθεί ως δημαγωγική – αφού πράγματι η έξοδος της χώρας από την Ευρωζώνη θα έλυνε αμέσως τα προβλήματα της
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Πριν από όλα, όταν μία κυβέρνηση παύει να έχει το δικό της νόμισμα, όπως συμβαίνει σήμερα με τις χώρες της Ευρωζώνης, δεν πρέπει να εγκαταλείπει τον έλεγχο της νομισματικής της πολιτικής.
Εάν μία κυβέρνηση δεν έχει τη δική της κεντρική τράπεζα, από την οποία να μπορεί να δανείζεται ελεύθερα μέσω της έκδοσης ομολόγων, οι δαπάνες της μπορούν να χρηματοδοτηθούν μόνο με το δανεισμό της από την ελεύθερη αγορά – όπου όμως ανταγωνίζεται τα άλλα ισχυρά κράτη και τις επιχειρήσεις.
Τo γεγονός αυτό μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετικά ακριβό ή ακόμη και αδύνατον, υπό ακραίες συνθήκες, όπως οι σημερινές. Ο κίνδυνος τώρα που προκύπτει από τη δημοσιονομική αυτοσυγκράτηση, από την πολιτική λιτότητας δηλαδή, με την οποία δεσμεύονται οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης, είναι να προκληθεί αποπληθωρισμός – ο οποίος μπορεί να βυθίσει ολόκληρη την Ευρώπη σε μία ύφεση, η οποία είναι αδύνατον να καταπολεμηθεί” (R.Parenteau, σε ελεύθερη μετάφραση).
.
Άρθρο
Από τις αρχές του 2012 είχαμε διαπιστώσει πως η Ελλάδα οδηγείται στα ίχνη της Αργεντινής (άρθρο), έχοντας το επαναλάβει αρκετές φορές μέχρι σήμερα – όπου ο κίνδυνος είναι πλέον ορατός δια γυμνού οφθαλμού, μετά τα πρόσφατα σφάλματα ολόκληρου του φάσματος της πολιτικής της χώρας.
Ειδικότερα, η κυβέρνηση ανήγγειλε ανεύθυνα το τέλος των μνημονίων, ιδίως την εκδίωξη του ΔΝΤ, χωρίς να έχει λάβει καν τα μέτρα της (αλλοίμονο αν ήταν τόσο εύκολο να διώξεις τους εγκληματίες, τους οποίους ο ίδιος κάλεσες στο σπίτι σου, πριν ακόμη ολοκληρώσουν τη ληστεία τους).
Πήρε λοιπόν βιαστικά μία παρακινδυνευμένη απόφαση, παρά το ότι είναι αδύνατον να μην γνωρίζει πως εκείνος ο ασθενής, ο οποίος προσβλήθηκε από μία βαριά αρρώστια, έχοντας αποφύγει στο «παρά πέντε» το θάνατο, απαγορεύεται να «ξανακυλήσει». Έτσι, κατέληξε να παρακαλάει γονατιστή τους ληστές να επιστρέψουν – ενώ υποχρεώθηκε να ξεπουλήσει τα σημαντικότερα 14 αεροδρόμια της χώρας στο δυνάστη της, στη Γερμανία, διαπράττοντας ουσιαστικά, ακούσια προφανώς, μία «εσχάτη προδοσία».
Η δε αντιπολίτευση, όταν τον Οκτώβρη είχε ανοίξει ένα πολύ μικρό παράθυρο στο σκοτεινό τούνελ (άρθρο), βιάστηκε να το κλείσει γρήγορα, ερμητικά – ανακοινώνοντας πως θα χρησιμοποιήσει τις προεδρικές εκλογές «πραξικοπηματικά», για να οδηγήσει τη χώρα σε εθνικές εκλογές, στην χειρότερη δυνατή χρονική στιγμή που θα μπορούσε ποτέ να επιλεχθεί.
Διατηρεί μάλιστα την ουτοπία, σύμφωνα με την οποία μπορεί να διαπραγματευθεί τη μείωση του μεγαλύτερου μέρους του χρέους με τη Γερμανία, εφαρμόζοντας παράλληλα την αντίθετη πολιτική, από αυτήν που πρεσβεύει η καγκελάριος – ενώ είναι αδύνατον να μη γνωρίζει πως η χρεοκοπία προηγείται των όποιων διαπραγματεύσεων και δεν έπεται, δεν ακολουθεί.
Μόνο εάν ένα κράτος χρεοκοπήσει, δηλώνοντας το επίσημα, διαπραγματεύεται η κυβέρνηση του με τους δανειστές του. Διαφορετικά αυτός που κάθεται στο τραπέζι είναι το ΔΝΤ, το οποίο ουσιαστικά κυβερνάει αυταρχικά την υπό κατοχή χώρα – όπως έχει πλέον τεκμηριωθεί, από την πρόσφατη αδιαλλαξία του.
Με κριτήριο λοιπόν τα παραπάνω έχουμε την άποψη πως η αξιωματική αντιπολίτευση, εάν διενεργηθούν εκλογές και τις κερδίσει, θα αναγκασθεί δυστυχώς να συμβιβαστεί με την Τρόικα – επιβάλλοντας, ακούσια φυσικά, πολύ χειρότερα μέτρα στη χώρα. Εκτός εάν είναι πράγματι αποφασισμένη να υιοθετήσει την αριστερή λύση (άρθρο), με αποτελέσματα που αδυνατούμε να προβλέψουμε.
.
Η Ιταλία
Περαιτέρω, ενώ η Ελλάδα έχει εισέλθει σε έναν απίστευτα ολισθηρό δρόμο, τοποθετούμενη αυτή τη φορά μόνη της στο στόχαστρο των αγορών, οι συζητήσεις που αφορούν τυχόν επιστροφή της στη δραχμή έχουν ατονήσει εντελώς. Αντίθετα, στην Ιταλία διεξάγεται σήμερα μία ευρεία δημόσια διαβούλευση, σε σχέση με την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη – η οποία σχολιάζεται και από το γερμανικό τύπο (Spiegel).
Μέχρι στιγμής βέβαια, η υιοθέτηση της λιρέτας απαιτείται μόνο από τα κόμματα της αντιπολίτευσης – όμως, σχεδόν από το σύνολο τους οπότε, αργά ή γρήγορα, θα φτάσει και η κυβέρνηση στο ίδιο σημείο. Πολύ περισσότερο όταν συμβαίνει κάτι ανάλογο και στη Γαλλία, όπου το Εθνικό Μέτωπο ανακοινώνει πως θα διενεργήσει δημοψήφισμα με θέμα την επιστροφή στο φράγκο, όταν ανέλθει στην εξουσία.
Επιστρέφοντας στην Ιταλία, το ότι σήμερα όλα σχεδόν τα κόμματα της αντιπολίτευσης τάσσονται υπέρ της εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη, δεν σημαίνει τίποτα – αφού η κυβέρνηση, η οποία διαθέτει μία ευρεία πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο, καθώς επίσης την αποδοχή του πληθυσμού, έχει την αντίθετη θέση.
Στις δημοκρατίες όμως κάποια στιγμή ανέρχονται στις κυβερνήσεις οι αντιπολιτεύσεις, οπότε δεν είναι λογικό να παραβλέπει κανείς τις απόψεις τους. Στα πλαίσια αυτά, η εν μέρει αξιωματική αντιπολίτευση (κόμμα των πέντε αστέρων), έχει τεθεί υπέρ ενός δημοψηφίσματος για την υιοθέτηση της λιρέτας – ενώ ο αρχηγός της προτείνει την, όσο το δυνατόν πιο σύντομη, έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη.
Όσον αφορά το συντηρητικό κόμμα (Lega Nord) το οποίο, παίρνοντας το 30% των ψήφων στις τοπικές εκλογές της «Εμίλια Ρομάνα», έχασε με μικρή διαφορά από το κυβερνών κόμμα, κάτι που δεν περίμενε κανείς, είναι επίσης εναντίον του ευρώ – γεγονός στο οποίο οφείλεται πιθανότατα η αναπάντεχη αύξηση της εκλογικής του δύναμης.
