Οδηγός μας οφείλει να είναι το κοινό συμφέρον, καθώς επίσης η πρόθεση μας να γίνουμε πάση θυσία η ωραιότερη, η πλουσιότερη και η πιο πολιτισμένη χώρα της ΕΕ. – με τη βοήθεια της απελευθέρωσης των τεράστιων αποθεμάτων ενέργειας του Έθνους μας
(To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες)
.
”Αποδεχόμενοι πως η ελευθερία είναι καλύτερη από τη δουλεία, θεωρούμε πως η φτώχεια μίας Δημοκρατίας είναι κατά πολύ καλύτερη από την τυχόν υλική ευημερία του Ολοκληρωτισμού” (Δημόκριτος).
.
Ανάλυση
Η πατρίδα μας βρίσκεται ακόμη βυθισμένη στην κρίση – η οποία δυστυχώς όχι μόνο δεν «βαίνει» προς το τέλος της, αλλά συνεχίζει να επιδεινώνεται. Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται μεταξύ άλλων από το ότι, παρά τη μείωση των ελλειμμάτων, καθώς επίσης την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος, θεωρητικού βεβαίως, το δημόσιο χρέος μας συνεχίζει να αυξάνεται ραγδαία.
Η αιτία εντοπίζεται στο ότι, το 2013 οι φορολογούμενοι πολίτες επιβαρύνθηκαν με τα 19,5 δις € που δόθηκαν για τη διάσωση των τραπεζών, ενώ το 2014 θα κληθούν να πληρώσουν ξανά τις τράπεζες – εν πρώτοις τη «Eurobank» η οποία, αφού διασώθηκε το 2013 με το ποσόν των 5,9 δις € (1,54 € ανά μετοχή), πωλείται σήμερα από το ΤΧΣ έναντι 0,30 € ανά μετοχή (έκπτωση της τάξης του 25% σε σχέση με την τρέχουσα τιμή).
Στον υπόλοιπο πλανήτη βέβαια τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλύτερα – αφού η εποχή της υποκρισίας, με τον «παρεμβατικό μονεταρισμό» των κεντρικών τραπεζών, τείνει προς το βίαιο τέλος της. Όσο περισσότερο δε αργεί, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η έκρηξη που νομοτελειακά θα ακολουθήσει.
Με απλά λόγια, η κεντρικά κατευθυνόμενη οικονομία που βιώνουμε σήμερα, στον τομέα της ποσότητας του χρήματος και των επιτοκίων, είναι αδύνατον να διατηρηθεί – όπως ακριβώς δεν διατηρήθηκε η αντίστοιχη στη Σοβιετική Ένωση (αν και εκεί αφορούσε την πραγματική Οικονομία).
.
ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ ΚΟΣΜΟΙ
Ανεξάρτητα τώρα από όλα αυτά, στο πνεύμα της Ανάστασης, θέλουμε να υπενθυμίσουμε ξανά πως, σύμφωνα με το φιλόσοφο Karl Popper, η πραγματικότητα χωρίζεται σε τρείς διαφορετικούς μεν, αλλά παράλληλους κόσμους:
.
(α) Στον κόσμο «νούμερο ένα», ο οποίος χαρακτηρίζεται σαν ο «υλικός» κόσμος της ύπαρξης. Ο κόσμος αυτός «κατοικείται» από αυτοκίνητα, ψυγεία, υπολογιστές και όλα τα υπόλοιπα που μπορεί κανείς να αποκτήσει με χρήματα.
(β) Στον κόσμο «νούμερο δύο», ο οποίος είναι ο κόσμος των εμπειριών και των συναισθημάτων μας. Μέσα στα πλαίσια αυτού του κόσμου γελάμε, θυμώνουμε, αγαπάμε, μισούμε, φοβόμαστε και ελπίζουμε.
(γ) Στον κόσμο «νούμερο τρία», στον κόσμο του πνεύματος, μέσα στον οποίο γράφονται βιβλία, ζωγραφίζονται πίνακες, σχεδιάζονται γέφυρες και εφευρίσκονται οι υπολογιστές. Στον ίδιο όμως αυτό κόσμο γίνονται κατανοητά τα κοινωνικά προβλήματα και επιλύονται με τη βοήθεια της λογικής και του νου. Είναι ο κόσμος του δυνατού, του εφικτού δηλαδή, ο οποίος διαφοροποιεί εντελώς τον άνθρωπο από όλα τα υπόλοιπα «πλάσματα» της δημιουργίας.
.
Όλοι οι παραπάνω «κόσμοι» είναι μεταξύ τους συνδεδεμένοι, ενώ ο άνθρωπος ευρίσκεται σε διαρκή κίνηση μεταξύ τους. Εάν δεν είχε εφευρεθεί το αεροπλάνο δεν θα μπορούσαμε να πετάμε, ενώ εάν δεν υπήρχαν αεροπορικά δυστυχήματα, δεν θα έψαχνε ο νους μας να βρει ένα καινούργιο, καλύτερο αεροπλάνο. Μέσω της διαρκούς κίνησης μας από τον ένα κόσμο στον άλλο, δημιουργείται η πρόοδος – οπότε ο φιλόσοφος μιλάει για «εκπαιδευτικά ταξίδια, με στόχο την αναζήτηση ενός καλύτερου κόσμου».
Θεωρώντας λοιπόν ότι η σημερινή παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, καθώς επίσης η εγχώρια χρεοκοπία, αποτελούν ένα ανάλογο με το παραπάνω δυστύχημα (την πτώση του αεροπλάνου), είμαστε υποχρεωμένοι να ψάξουμε να βρούμε όλες τις αιτίες που την προκάλεσαν, έτσι ώστε να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε ένα καινούργιο, καλύτερο, ασφαλέστερο και δικαιότερο «σύστημα». Έτσι θα μετατρέπαμε το πρόβλημα σε ευκαιρία, ψάχνοντας όχι απλά για τη λύση του, αλλά για ένα καλύτερο μέλλον.
Χωρίς να χάσουμε χρόνο στις λεπτομέρειες, ο καθένας μας καταλαβαίνει αμέσως ότι οι κύριες αιτίες του «δυστυχήματος», αυτές δηλαδή που προκάλεσαν το «σφάλμα», πρέπει να αναζητηθούν τόσο στην Οικονομία, όσο και στην Πολιτική. Πιθανότατα είναι αυτές ακριβώς που έχουν πάψει από κάποια χρόνια τώρα να κατοικούν στον τρίτο κόσμο – παραστατικά στο τελευταία πάτωμα του τριώροφου «κτιρίου της πραγματικότητας», το οποίο σπάνια πια επισκέπτονται. Η προσπάθεια εκ μέρους των δύο αυτών «κοινωνικών» επιστημών για την εύρεση ενός καλύτερου κόσμου φαίνεται να έχει ανασταλεί – με το υφιστάμενο, πολύπλοκο και αδιαφανές σύστημα, να αποτελεί πλέον μονόδρομο.
Ειδικότερα, όπως αποδεικνύεται από αυτά που έχουν αποκαλυφθεί μετά το ξέσπασμα της κρίσης, τόσο στην Οικονομία, όσο και στην Πολιτική έχει επικρατήσει ολοσχερώς το «marketing» – δυστυχώς όχι στην αρχική του μορφή, την ενημερωτική, αλλά στην «διαβρωμένη» τελική του, την «χειραγωγική».
Οικονομικά δηλαδή, φαίνεται καθαρά ότι επικεντρωθήκαμε στην ανακάλυψη, εξέλιξη και διάθεση περίτεχνων χρηματοπιστωτικών προϊόντων, αφήνοντας κατά μέρος τις κουραστικές και αμφίβολες πραγματικές επενδύσεις – καθώς επίσης την ανακάλυψη καινούργιων μεθόδων, για την ορθολογική αύξηση της παραγωγικότητας. Από την πλευρά της Πολιτικής τώρα, πάψαμε μάλλον να ασχολούμαστε με τα κουραστικά προγράμματα διακυβέρνησης και με την εξέλιξη των Θεσμών – καλύπτοντας το κενό με το επαγγελματικό, το επικοινωνιακό δηλαδή «κυνήγι της εξουσίας».
To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες (…)
