Μπορεί να αλλάξει η φυσική ροή των πραγμάτων, με βάση την οποία οι αιτίες καθορίζουν τα αποτελέσματα, απλά και μόνο αντικαθιστώντας τις πραγματικές αιτίες με φανταστικές, οι οποίες να ταιριάζουν στα αποτελέσματα που εμείς επιθυμούμε;
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
“Με δεδομένο τον αποφασιστικό ρόλο που παίζει το διεθνές χρηματιστικό (κερδοσκοπικό) κεφάλαιο στην τύχη των μεμονωμένων χωρών, δεν είναι λάθος να αναφερόμαστε σε ένα παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα – εντός του οποίου τα κράτη ανταγωνίζονται μεταξύ τους, για να προσελκύσουν και να διατηρήσουν τα κεφάλαια, δημιουργώντας ελκυστικές συνθήκες, οι οποίες έχουν προτεραιότητα σε σχέση με άλλους κοινωνικούς σκοπούς.
Το σύστημα βέβαια είναι βαθιά ελαττωματικό, αφού η ανάπτυξη μίας παγκόσμιας οικονομίας δεν συνδέθηκε με την ανάπτυξη μίας παγκόσμιας κοινωνίας. Η σχέση μεταξύ της ελίτ και των υπολοίπων είναι άνιση, όπως επίσης η σχέση μεταξύ κέντρου και περιφέρειας. Εάν και όταν λοιπόν κλονισθεί σοβαρά η παγκόσμια οικονομία, η οποία μπορεί να συγκριθεί με μία παγκόσμια αυτοκρατορία, θεωρώντας, μεταξύ άλλων, όλους όσους ευρίσκονται «εκτός των τειχών» βαρβάρους, υπάρχει κίνδυνος να καταστραφεί ολόκληρος ο πλανήτης” (G. Soros με παρεμβάσεις).
.
Άρθρο
Βιώνουμε μία εποχή που τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται – ενώ όλα όσα φαίνονται, δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με αυτά που πραγματικά συμβαίνουν. Αυτό δεν αφορά μόνο την οικονομία, αλλά και την πολιτική – την κοινωνία ευρύτερα, σε παγκόσμιο επίπεδο.
Για παράδειγμα, η Δύση προσποιείται ότι το πολιτικό της σύστημα είναι δημοκρατικό, όταν τίποτα δεν τεκμηριώνει έναν τέτοιο ισχυρισμό – αφού σε όποια χώρα και αν ανατρέξει κανείς, θα διαπιστώσει πως κυβερνούν οι αγορές. Μία ελίτ των λίγων εκλεκτών καλύτερα, η οποία έχει προ πολλού επιβάλλει τη δική της «νέα τάξη πραγμάτων», τη δική της δικτατορία – αναδιανέμοντας τα εισοδήματα προς όφελος της, μεταξύ άλλων με τη βοήθεια των σκόπιμων οικονομικών κρίσεων.
Για να παραμείνουμε «εντός των τειχών», είναι αδύνατον να χαρακτηρισθούν ως δημοκρατικά εκείνα τα κόμματα, ανεξαρτήτως θεωρητικών πολιτικών πεποιθήσεων, τα οποία απαιτούν την υποταγή των βουλευτών τους στις αποφάσεις τους, παρά το ότι το σύνταγμα επιτάσσει την ψήφο κατά συνείδηση – γεγονός που δεν αφορά φυσικά την κυβέρνηση, αλλά ολόκληρο το πολιτικό «φάσμα».
Κάτι ανάλογο ισχύει σε όλες τις άλλες χώρες, περισσότερο ή λιγότερο, καθώς επίσης σε όλες τις εκφάνσεις της πολιτικής ζωής – ανεξάρτητα από τις ιδιόχειρες και αυθαίρετες «ταμπέλες», με τις οποίες αυτοκαθορίζοντα οι πολιτικές παρατάξεις προς τα έξω.
Όσον αφορά δε τον τρόπο, με τον οποίο επιβάλλονται οι κυβερνώντες, αγγίζει πλέον τα όρια του «ωμού εκβιασμού» – αφού προτάσσεται η πολιτική σταθερότητα για τη διατήρηση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών, προϋπόθεση της οποίας είναι η συμφωνία των αγορών, με τον εκάστοτε «κυβερνητικό διαχειριστή» του κράτους.
Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ προβλέποντας το μέλλον ότι, η μεγαλύτερη δυνατή πολιτική σταθερότητα εξασφαλίζεται από δικτατορικά καθεστώτα – όπως στο παράδειγμα της Σιγκαπούρης, η οποία ακριβώς λόγω της συγκεκριμένης «ιδιομορφίας» της, αποτελεί πλέον τον ιδανικό προορισμό των κεφαλαίων.
Χωρίς να επεκταθούμε περισσότερο σε πολιτικά θέματα, τα οποία δεν ανήκουν στο δικό μας γνωστικό πεδίο, διαπιστώνουμε εύκολα πως η «προσποίηση», καθώς επίσης η υποκρισία βασιλεύουν και στην οικονομία – η οποία χειραγωγείται όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία.
Για παράδειγμα, η Ευρώπη ισχυρίζεται πως η Ελλάδα μπορεί να βγει στις αγορές, με δημόσιο χρέος ύψους 170% του ΑΕΠ – όταν με λιγότερο από 120% οδηγήθηκε στο ΔΝΤ και στη διαγραφή οφειλών της (PSI, χρεοκοπία). Αρκεί φυσικά να είναι λογικοί οι πολίτες της και να δεχθούν την εξαθλίωση, καθώς επίσης τη λεηλασία τους – θυσιαζόμενοι στο βωμό της πολιτικής σταθερότητας, η οποία είναι η βασικότερη προϋπόθεση του δανεισμού της. Φυσικά υπάρχει κάποια «βάση» στην όλη διαδικασία, αφού τα 240 δις € από τα 330 δις € οφείλονται στα άλλα κράτη – οπότε μπορούν να θεωρηθούν σχετικά ασφαλή και, κατά κάποιον τρόπο, «παγωμένα».
Η ίδια περίπου «λογική της υποκρισίας» χρησιμοποιήθηκε και για την Ιρλανδία η οποία, κατά την Ευρωζώνη, ξέφυγε από την κρίση – χωρίς κανείς να δίνει σημασία στο συνολικό χρέος της, το οποίο υπερβαίνει το 1.000% του ΑΕΠ της, έναντι 250% περίπου της Ελλάδας. Διαθέτει βέβαια πολιτική σταθερότητα και «πειθήνιους» πολίτες – οι οποίοι ανέλαβαν ανόητα να πληρώσουν τα τεράστια χρέη των ιδιωτικών τραπεζών, για να μην δημιουργηθούν προβλήματα στο σύστημα.
Περαιτέρω, η ΕΕ ξεπέρασε την τραπεζική κρίση «κατά δική της δήλωση» – παρά το ότι ο χρηματοπιστωτικός της κλάδος είναι κάτι περισσότερο από υπερδιογκωμένος, στα όρια της έκρηξης (ανάλυση). Η Μ. Βρετανία το ίδιο, ανεξάρτητα από τα τεράστια τραπεζικά της προβλήματα (άρθρο), η Ισπανία, η Ιταλία, η Αυστρία, το Βέλγιο, η Ολλανδία, η Δανία κοκ. επίσης – παρά το ότι τα νούμερα και τα στοιχεία τεκμηριώνουν ακριβώς το αντίθετο.
Από τον παραλογισμό της λιτότητας λοιπόν στην ουτοπία – στην υποκρισία, με βάση την οποία εάν παραποιήσουμε την αλήθεια, ισχυριζόμενοι πως «όλα βαίνουν καλώς», τότε τα προβλήματα θα εξαφανισθούν μόνα τους και ως δια μαγείας.
Όσον αφορά τις Η.Π.Α. τώρα, οι οποίες έχουν το μεγαλύτερο χρέος στην παγκόσμια ιστορία, με δυσθεώρητα δίδυμα ελλείμματα, θα τα καταφέρουν τελικά, με τη βοήθεια των εξαγωγών ενέργειας από σχιστόλιθο! – παρά το ότι χρωστούν απίστευτα ποσά στην καταρρέουσα Κίνα, καθώς επίσης στην υπερχρεωμένη και υπό χρεοκοπία Ιαπωνία, ενώ αδυνατούν να χρηματοδοτήσουν ακόμη και το ΔΝΤ (πόσο μάλλον έναν πόλεμο με τη Ρωσία).
Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται το συνολικό χρέος (δημόσιο και ιδιωτικό) των Η.Π.Α., το οποίο, από το 2000, αυξήθηκε κατά 25% γρηγορότερα από την οικονομία, ενώ διπλασιάσθηκε σε σχέση με το 1982 – έχοντας έκτοτε (2008) συνεχίσει να αυξάνεται ραγδαία, με σαφώς υψηλότερο ρυθμό. Ειδικά το δημόσιο χρέος έχει εκτοξευθεί πάνω από τα 17 τρις $ – από 14 τρις $ προηγουμένως.
.
ΗΠΑ – Η εξέλιξη του συνολικού χρέους (δημόσιο και ιδιωτικό) της χώρας, το διάστημα 1920-2008
.
To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)
