Για παράδειγμα, στο Βερολίνο ακόμη και η τέχνη (θέατρα, μουσική, ορχήστρες κλπ) ευρίσκονται, ανήκουν δηλαδή, σε «ξένα» χέρια. Εμφανίζοντας την Γερμανία σαν «εχθρό» και «τρομοκράτη», κρύβουμε τον πραγματικό μας αντίπαλο – το Καρτέλ. Η μοναδική δυνατότητα να αντισταθούμε απέναντι στην οικονομική εξουσία των πολυεθνικών και του τοκογλυφικού κεφαλαίου, των «αγορών» ευρύτερα, είναι η Πολιτική. Όσο περισσότερο όμως οι πολιτικοί μας «ηγέτες» παραμένουν υπηρέτες, άβουλοι «μισθοφόροι» καλύτερα των «αγορών», τόσο πιο ορατός γίνεται ο ολοκληρωτικός θάνατος του κοινωνικού κράτους και της ατομικής ή συλλογικής ελευθερίας”.
Είναι μάλλον εμφανές, με κριτήριο την παραπάνω αναφορά και όχι μόνο ότι, όλες οι προσπάθειες και οι θυσίες εκατομμυρίων Πολιτών, οι οποίοι αγωνίσθηκαν «σθεναρά» για πολλές δεκαετίες, με στόχο την οικοδόμηση του ελεύθερου, κοινωνικού και δημοκρατικού κράτους της προηγμένης δύσης, κινδυνεύουν σήμερα να χαθούν ολοσχερώς. Η Πολιτική φαίνεται να έχει χάσει εντελώς την «πρωτοκαθεδρία», οι Πολίτες αδυνατούν να κατανοήσουν τη σοβαρότητα αυτών που διαδραματίζονται, αφού παραμένουν ουσιαστικά απαθείς, ενώ το Καρτέλ ισχυροποιείται διαρκώς – μέσα από τις συχνότερες, πολύ πιο καταστροφικές κάθε φορά οικονομικές κρίσεις που προκαλεί.
Εν τούτοις, έχοντας την άποψη ότι, η εξέλιξη δεν είναι ποτέ γραμμική, ενώ ακόμη και οι πλέον σωστά οργανωμένες συνωμοσίες σπάνια επιτυγχάνουν το στόχο τους, θεωρούμε ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει – με την ελπίδα της «αλλαγής πορείας», έστω την τελευταία στιγμή, να παραμένει αμετακίνητη στη θέση της. Η ανοχή έχει τα όρια της, η αδιαμαρτύρητη υποταγή στους κυρίαρχους του σύμπαντος επίσης, ενώ δεν είναι δυνατόν να έχουν αδρανοποιηθεί εντελώς, να έχουν εξουδετερωθεί καλύτερα όλοι οι υγιείς, ανθρώπινοι «μηχανισμοί» αντίδρασης, αντίστασης και αυτοπροστασίας.
.
Ανάλυση
Η σταθερότητα του δολαρίου, καθώς επίσης της τεράστιας αγοράς ομολόγων του αμερικανικού δημοσίου, οφείλεται σε έναν μεγάλο αριθμό παραγόντων – ένας εκ των οποίων, ο σημαντικότερος ίσως, είναι η κατάσταση της Ευρώπης. Αν και δεν πρέπει κανείς να υποτιμήσει τα σοβαρότατα προβλήματα της γηραιάς ηπείρου, δεν μπορεί να μην απορεί με τη σχεδόν μονόπλευρη επιμονή των οικονομικών και λοιπών ΜΜΕ, να επικεντρώνονται συνεχώς στην κρίση χρέους και δανεισμού της Ευρώπης – ειδικά σε αυτήν της Ελλάδας.
Θα χρεοκοπήσει τελικά η Ελλάδα, θα εγκαταλείψει την Ευρωζώνη με τη θέληση της ή θα αποβληθεί από τους εταίρους της; Θα διαδεχθεί ο κομμουνισμός την αστική δημοκρατία ή μήπως θα οδηγηθεί η Ευρώπη σε εμφυλίους πολέμους και σε αιματηρές κοινωνικές εξεγέρσεις; Θα επεκταθεί η κρίση δημοσίου χρέους στην Ισπανία, στην Ιταλία και στη Γαλλία; Το ενδεχόμενο αυτό θα σημάνει το τέλος της Ευρωζώνης και του κοινού νομίσματος;
Θα συμφωνήσει η Γερμανία στην έκδοση Ευρωομολόγων ή μήπως θα εγκαταλείψει πρώτη το ευρώ, υιοθετώντας το μάρκο; Είναιδυνατόν να αποφύγει η Ιταλία την υιοθέτηση του εθνικού της νομίσματος, όταν το επιτόκιο δανεισμού της ξεπεράσει το 7%, αφού δεν είναι εφικτή, λόγω μεγέθους, η υπαγωγή της στο μηχανισμό στήριξης; Υπάρχει περίπτωση να δημιουργηθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης ή μήπως πρόκειται για μία ουτοπική επιθυμία, η οποία πολύ σύντομα δεν θα γίνεται πιστευτή από κανέναν;
Τα παραπάνω δραματικά ερωτήματα, καθώς επίσης οι επιθετικές παρεμβάσεις των εταιρειών αξιολόγησης, σε συνδυασμό με τις συνεχείς επεμβάσεις του ΔΝΤ, στρέφουν την προσοχή όλων μακριά από την κατάσταση των Η.Π.Α. – η οποία είναι πιθανότατα πολύ χειρότερη, από αυτήν της Ευρώπης.
Ειδικότερα, η απόλυτη αδυναμία «ρύθμισης» των χρηματοπιστωτικών αγορών, οι οποίες «εκβάλλουν» στην οικονομία-καζίνο της Wall Street, η απόφαση της αμερικανικής κυβέρνησης αφενός μεν να διασώσει τις χρεοκοπημένες τράπεζες, αφετέρου να τους εξασφαλίσει τη συνέχεια των εγκληματικών δραστηριοτήτων τους, καθώς επίσης η πολιτική μηδενικών επιτοκίων και ποσοτικών διευκολύνσεων της Fed (QE1, QE2 κλπ.), θέτουν σε πολύ μεγάλο κίνδυνο τόσο το οικονομικό μέλλον της υπερδύναμης, όσο και το νόμισμα της.
Είναι απλά αδύνατον να πλημμυρίζει κανείς κάθε χρόνο τις αγορές με νέα ομόλογα ύψους 1,5 τρις $, όσο δηλαδή είναι επίσημα το ετήσιο έλλειμμα του προϋπολογισμού των Η.Π.Α., διατηρώντας ταυτόχρονα το επιτόκιο τους κάτω από τον πληθωρισμό και το ρυθμό ανάπτυξης. Οποιοσδήποτε επενδύει σε ομόλογα, κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, αγοράζει έναν τίτλο, ο οποίος χάνει συνεχώς σε αγοραστική αξία – με αποτέλεσμα, αργά ή γρήγορα, την κατάρρευση των αγορών ομολόγων των Η.Π.Α.
Σε αντίθεση τώρα με τα αμερικανικά ΜΜΕ, τα οποία επιμένουν να στρέφουν την προσοχή όλων στην Ευρώπη, τα κράτη και οι ιδιώτες διεθνείς επενδυτές, οι οποίοι έχουν στην κατοχή τους αξιόγραφα σε δολάρια, παρακολουθούν με αγωνία τα συνεχώς διευρυμένα «δίδυμα ελλείμματα» του προϋπολογισμού, καθώς επίσης του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών της υπερδύναμης – τα οποία ουσιαστικά προαναγγέλλουν τη θορυβώδη κατάρρευση της (άρθρο μας).
Παράλληλα, φαίνεται ότι κοιτάζουν εξαιρετικά ανήσυχοι τα χωρίς καμία εγγύηση στοιχήματα (ανοιχτές πωλήσεις κλπ.) που συνάπτονται καθημερινά στο μεγαλύτερο καζίνο του κόσμου, στη Wall Street, καθώς επίσης τα «παρακμιακά» σχέδια πολέμου σε διάφορες περιοχές του πλανήτη – με πιθανότερο το παρακάτω συμπέρασμα: «Πρέπει να προσπαθήσω όσο πιο προσεκτικά γίνεται να φύγω κατά το δυνατόν σώος από εδώ – να πουλήσω δηλαδή ομόλογα και δολάρια, χωρίς να με καταλάβει κανένας».
.
Η ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ
Σε αντίθεση με την Ιαπωνία, η οποία έχει μεν το υψηλότερο δημόσιο χρέος στον πλανήτη (230% του ΑΕΠ), αλλά το χρηματοδοτεί εσωτερικά, το μεγαλύτερο μέρος των εκδόσεων ομολόγων εκ μέρους των Η.Π.Α. διατίθεται σε διεθνείς επενδυτές – κυρίως στην Κίνα, στην Ιαπωνία και στις χώρες του OPEC (Πίνακας Ι).
.
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Ξένοι πιστωτές των Η.Π.Α., σε ποσοστά επί του συνόλου
| Χώρες |
Κίνα |
Ιαπωνία |
Μ. Βρετανία |
Λοιποί |
| Η.Π.Α. |
26,7% |
20,3% |
7,7% |
54,7% |
Πηγή: Υπουργείο Οικονομικών των Η.Π.Α. – Ιούλιος 2011
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
.
Ουσιαστικά λοιπόν, η οικονομία της υπερδύναμης ευρίσκεται σε ξένα χέρια, γεγονός που σημαίνει ότι, οι Η.Π.Α. είναι εκτεθειμένες σε πολύ μεγάλους κινδύνους – του οποίους προσπαθούν να «ελέγξουν», κυρίως με τη συνεχή αύξηση της πολεμικής τους ισχύος.
Εάν όμως, για παράδειγμα, η Κίνα αποφάσιζε να επιτεθεί οικονομικά στις Η.Π.Α., διαθέτοντας μαζικά στην αγορά τα ομόλογα του αμερικανικού δημοσίου που έχει στην κατοχή της (περί τα 2 τρις $), οι τιμές τους θα κατέρρεαν – με αποτέλεσμα να υποχρεωθεί η Fed να αναζητήσει πολύ γρήγορα την απαιτούμενη ρευστότητα, έτσι ώστε να αγοράσει τα ομόλογα, καθώς επίσης τα υπόλοιπα αξιόγραφα, με τα οποία θα πλημμύριζε η Κίνα την αγορά.
Η ρευστότητα αυτή, τα δολάρια δηλαδή με τα οποία θα αγοράζονταν τα ομόλογα, θα διεύρυναν μαζικά την ποσότητα χρήματος στις αγορές συναλλάγματος, πιέζοντας επικίνδυνα την ισοτιμία του αμερικανικού νομίσματος – ένα καταστροφικό ενδεχόμενο για μία ελλειμματική οικονομία, όπως αυτή των Η.Π.Α., η οποία εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τις εισαγωγές (Πίνακας ΙΙ).
.
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Εμπορικό ισοζύγιο των Η.Π.Α. εκτιμήσεις 2011, σε δις $
| Χώρα |
Εξαγωγές |
Εισαγωγές |
Έλλειμμα |
| Η.Π.Α. |
1.511 |
2.314 |
-803 |
Πηγή: World Factbook
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
.
Η Fed λοιπόν θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει άλλα μέσα, για την αγορά των ομολόγων που θα πουλούσε η Κίνα, για να αποφύγει την κατάρρευση της ισοτιμίας του δολαρίου – η οποία θα δημιουργούσε μία κρίση άνευ προηγουμένου στο εσωτερικό των Η.Π.Α., αφού θα αύξανε ραγδαία το κόστος ζωής των Αμερικανών, θα δημιουργούσε ύφεση, ανεργία, κοινωνικές επαναστάσεις κοκ.
Επειδή τώρα έχει έλλειψη ξένου συναλλάγματος, θα έπρεπε να συνάψει swaps συναλλάγματος με την Ευρωζώνη, για να αγοράσει ευρώ, με τη Ρωσία, για να αγοράσει ρούβλια και με την Ιαπωνία, για την απόκτηση γεν – έτσι ώστε να τα διαθέσει αμέσως μετά για την αγορά των ομολόγων και τη στήριξη του δολαρίου.
Ακόμη όμως και να τα κατάφερνε, τα συναλλαγματικά αυτά swaps θα παρέμεναν στον Ισολογισμό της, αποκλείοντας μία αντίστοιχη τοποθέτηση στο μέλλον – οπότε, εάν τυχόν επαναλαμβανόταν μία ανάλογη ενέργεια εκ μέρους κάποιας άλλης χώρας, να μην έχει πλέον τη δυνατότητα η Fed να αμυνθεί.
Ακριβώς για το λόγο αυτό όλοι οι κατ’ ανάγκη «πελάτες» της αμερικανικής αυτοκρατορίας (Ευρώπη, Ιαπωνία), πόσο μάλλον οι χώρες της BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική), θέλουν να «απεξαρτηθούν» το γρηγορότερο δυνατόν από το δολάριο – αντικαθιστώντας το τουλάχιστον στις μεταξύ τους συναλλαγές.
To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)
