.
.
Photo: D. Parkins
Το συμπέρασμα σχετικά με το εάν είναι θετική ή όχι η παγκοσμιοποίηση, εν μέρει η ΕΕ και η Ευρωζώνη, εξαρτάται από το υποκείμενο και όχι από το αντικείμενο – δηλαδή από το πού ανήκει ο καθένας ως άτομο και ως χώρα, μεταξύ άλλων από το εάν τάσσεται με τους εργαζόμενους ή με τις πολυεθνικές επιχειρήσεις.
.
(Το άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Παγκοσμιοποίηση: Τα κράτη δεν ασχολούνται πλέον με την διοίκηση και αφοσιώνονται στην αστυνόμευση. Οι πρόεδροι μετατρέπονται σε διαχειριστές ξένων εταιριών. Οι Υπουργοί Οικονομικών είναι καλοί διερμηνείς. Οι βιομήχανοι μετατρέπονται σε εισαγωγείς. Οι πολλοί εξαρτώνται ολοένα και περισσότερο από τα περισσεύματα των λίγων. Οι εργαζόμενοι χάνουν τις δουλειές τους. Οι αγρότες χάνουν την γη τους. Τα παιδιά χάνουν την παιδική τους ηλικία. Οι νέοι χάνουν την επιθυμία να πιστεύουν. Οι ηλικιωμένοι χάνουν την σύνταξή τους. «Η ζωή είναι λαχείο» ισχυρίζονται όσοι κερδίζουν” (E. Galeano)
.
Ανάλυση
Η Ευρώπη βιώνει την τρίτη εποχή της παγκοσμιοποίησης, αυτή τη φορά με μία εντελώς καινούργια οργανωτική δομή – αφού 28 χώρες της ανήκουν στην ΕΕ, ενώ οι 19 στην Ευρωζώνη (πληθυσμός 338,5 εκ., ΑΕΠ περί τα 9,5 τρις €), από την οποία καμία χώρα δεν μπορεί να εκδιωχθεί ούτε προσωρινά ούτε μόνιμα επειδή το απαγορεύει η σύμβαση σύστασης της, ενώ μπορεί να την εγκαταλείψει μόνο με τη θέληση της.
Ως πρώτη εποχή θεωρείται η Αναγέννηση, όπου ξεκίνησε η εξερεύνηση του πλανήτη, ενώ εμπορεύματα, εργαζόμενοι και κεφάλαια κυκλοφορούσαν σχετικά ελεύθερα. Η δεύτερη είχε αφετηρία τη βιομηχανική επανάσταση, ενώ η τρίτη ξεκίνησε τη δεκαετία του 1980 – η διαφορά της οποίας με τις προηγούμενες είναι αφενός μεν η ελεύθερη διακίνηση της πληροφορίας σε παγκόσμιο επίπεδο και σε ελάχιστο χρόνο, καθώς επίσης η επικράτηση του καπιταλιστικού συστήματος, με τις διάφορες εκδοχές του.
Η πρώτη εποχή τελείωσε με μεγάλους διακρατικούς πολέμους, η δεύτερη με τον 1ο Παγκόσμιο, το κραχ του 1929, την πολιτική του προστατευτισμού και το 2ο Παγκόσμιο, ενώ η τρίτη βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη – ενώ έχουν προηγηθεί νομισματικές μάχες και εμπορικοί πόλεμοι, με προβλεπόμενο τον προστατευτισμό που φαίνεται να προωθεί ο νέος πρόεδρος των Η.Π.Α., καθώς επίσης η Μ. Βρετανία, αποχωρώντας επί πλέον από την ΕΕ.
Την ίδια στιγμή πολλά κράτη έχουν επιφυλάξεις σχετικά με το ευρώ, κυρίως λόγω της χρησιμοποίησης του από τη Γερμανία ως οικονομικό όπλο, για την κατοχή των αδύναμων εταίρων της – μέσω της πολιτικής του μερκαντιλισμού, εξαιτίας της οποίας δέχεται έντονη κριτική εκ μέρους της υπερδύναμης (υπερβολικά υψηλά πλεονάσματα). Ταυτόχρονα παρατηρείται η μετατροπή της Ευρώπης σε γερμανική – με την οποία φυσικά δεν συμφωνούν τα υπόλοιπα κράτη.
Από γεωπολιτικής πλευράς τώρα, ο πλανήτης τείνει προς την πολύ-πολικότητα, επειδή οι δύο άλλες μεγάλες δυνάμεις, η Ρωσία και η Κίνα, δεν ανέχονται πλέον τη μονοκρατορία των Η.Π.Α. – με τη δεύτερη να αποτελεί το μεγάλο διεκδικητή της παγκόσμιας ηγεμονίας, έχοντας ήδη ξεπεράσει τις Ηνωμένες Πολιτείες όσον αφορά το ΑΕΠ σε όρους αγοραστικής δύναμης. Το μεγαλύτερο εμπόδιο της είναι όμως το νόμισμα, ευρύτερα το χρηματοπιστωτικό σύστημα (ανάλυση), το οποίο ελέγχεται πλήρως από την υπερδύναμη – ενώ η υπεροχή του δολαρίου ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, με το οποίο διενεργείται σχεδόν το 50% των συναλλαγών διεθνώς, φαίνεται στο γράφημα που ακολουθεί.
Περαιτέρω, το δολάριο στηρίζεται στο στρατό και στο τραπεζικό καρτέλ (ανάλυση), οπότε δεν είναι καθόλου εύκολο να αντικατασταθεί ειρηνικά – πόσο μάλλον όταν κάτι τέτοιο θα σήμαινε ταυτόχρονα την οικονομική κατάρρευση των Η.Π.Α. Ως παγκόσμια δύναμη βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς τη Γερμανία, κυρίως εάν καταφέρει τελικά να κυριαρχήσει απολυταρχικά στην Ευρώπη – ενώ ίσως επιλέξει την αντικατάσταση των Η.Π.Α. ως σύμμαχο με την Κίνα, ειδικά εάν υπάρξει συνεργασία της υπερδύναμης με τη Ρωσία. Η συμμαχία της Ρωσίας με τις Η.Π.Α. πάντως είναι προτιμότερη για την ίδια, από ότι η αντίστοιχη με την Κίνα – επειδή η γειτνίαση της με μία τόσο ισχυρή και πληθυσμιακά υπερμεγέθη χώρα της προκαλεί μεγάλη ανασφάλεια.
Από νομισματικής πλευράς υπάρχει μία ακόμη ιδιαιτερότητα όσον αφορά τη διαφορά της εποχής της τρίτης παγκοσμιοποίησης από τις δύο προηγούμενες: η υιοθέτηση των χρημάτων χωρίς αντίκρισμα (Fiat money) που ξεκίνησε το 1971 – όταν ο πρόεδρος Νίξον κατήργησε μονομερώς τον κανόνα του χρυσού, όπου όλα τα νομίσματα είχαν υποχρεωτικά αντίκρισμα σε δολάριο, ενώ το δολάριο σε χρυσό.
Η σύγχρονη μονεταριστική θεωρία (ΣΜΘ), όπως αποκαλείται έκτοτε, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το μαρξιστικό αξίωμα, σύμφωνα με το οποίο ο χρυσός ως εμπόρευμα θα αποτελεί πάντοτε το ύστατο αντίκρισμα των χρημάτων – έχοντας αντικαταστήσει το πολύτιμο μέταλλο με το ακαθάριστο εθνικό προϊόν, με την έννοια πως η εκτύπωση χρημάτων θα πρέπει να είναι ανάλογη με το ΑΕΠ, έτσι ώστε να υπάρχει εμπιστοσύνη στο νόμισμα και να μην προκαλείται πληθωρισμός.
Μία ακόμη βασική ιδιαιτερότητα, η οποία προκλήθηκε από την ασύδοτη διακίνηση των κεφαλαίων παγκοσμίως, από τα χρηματοπιστωτικά όπλα μαζικής καταστροφής (παράγωγα κλπ.), καθώς επίσης από την διεθνή υπερχρέωση, είναι η δικτατορία των αγορών – οι οποίες είναι πλέον σε θέση να καταστρέψουν οποιοδήποτε κράτος δεν υποτάσσεται στις εντολές τους, χωρίς βέβαια τη χρήση στρατιωτικών όπλων.
Συνεχίζοντας, κανένας δεν γνωρίζει πού θα καταλήξουν όλες αυτές οι αλλαγές που έχουν υιοθετηθεί ή δημιουργηθεί – πόσο μάλλον εάν η τρίτη εποχή της παγκοσμιοποίησης θα έχει το ίδιο τέλος με τις δύο προηγούμενες. Το γεγονός όμως της ύπαρξης πυρηνικών όπλων σημαίνει πως το τέλος της, εάν δεν συμβεί ειρηνικά, δεν θα είναι σε καμία περίπτωση το ίδιο. Ανεξάρτητα τώρα από το τι θα ακολουθήσει, είναι σημαντικό να γνωρίζει κανείς τόσο τα πλεονεκτήματα, όσο και τα μειονεκτήματα της παγκοσμιοποίησης – τα οποία είναι τα εξής:
Συνεχίστε στη 2η σελίδα (…)
