.
Η Ελλάδα
Συνεχίζοντας, το νέο μνημόνιο των 1.000 περίπου σελίδων που ψήφισαν οι βουλευτές των κομμάτων της συγκυβέρνησης, το οποίο συμπεριλαμβάνει όλες τις διατάξεις των προηγουμένων, μαζί με τις επόμενες δεσμεύσεις, αποτελεί ασφαλώς τη χαριστική βολή για την οικονομία μας – παρά το ότι είμαστε σχεδόν σίγουροι σχετικά με το ότι, η Γερμανία θα επιμηκύνει τελικά το χρόνο αποπληρωμής των δημοσίων χρεών μας έως και 20 έτη, αφού δεν γίνεται διαφορετικά χωρίς να χρεοκοπήσει η χώρα μας (κάτι που λέγεται πως έχει ήδη προετοιμάσει το ESM, αφού λήγει η περίοδος χάριτος για τα δάνεια του EFSF και τα διακρατικά περί τα 170 δις €, για τα οποία δεν πληρώνονται τοκοχρεολύσια, ενώ του ΔΝΤ λήγουν το 2020).
Από την άλλη πλευρά, φαίνεται πως το ΔΝΤ θέλει να αποδεσμευθεί με κάθε τρόπο από το ελληνικό πρόγραμμα «διάσωσης», κυρίως επειδή έχει τοποθετηθεί στο στόχαστρο των αμερικανών βουλευτών – οι οποίοι θεωρούν ότι, τα προγράμματα του για την Ελλάδα ήταν τα πλέον αμφιλεγόμενα στην ιστορία του.
Ως εκ τούτου, για να μην κατηγορηθεί ότι σπατάλησε χρήματα αν και έχει κερδίσει πάνω από 4 δις € (άρθρο), πιέζει το γερμανικό ESM να του εξοφλήσει τα υπόλοιπα 14 δις € που έχει δανείσει στην Ελλάδα – με την υπόσχεση να της χορηγήσει αργότερα έως 5 δις €, εγγυημένα όμως με τα κέρδη από τα ελληνικά ομόλογα που κατέχουν οι εθνικές κεντρικές τράπεζες της Ευρώπης και η ΕΚΤ (περί τα 7 δις €)!
Κατά την άποψη μας βέβαια, η «αποτυχία» δεν οφείλεται στο ίδιο το Ταμείο, αλλά στον ύπουλο τρόπο που το σαμποτάρισε η Γερμανία. Ο στόχος της ήταν και είναι αφενός μεν να λεηλατήσει η ίδια την Ελλάδα, αφετέρου να το διώξει από την Ευρώπη – αφού προηγουμένως πάρει το «Know How» του, καθώς επίσης έχοντας το χρησιμοποιήσει για να μην χαρακτηρισθεί ως η «κακή» της πολιτικής λιτότητας (κάτι που θα υπενθύμιζε το ναζιστικό παρελθόν της).
Περαιτέρω η ΕΚΤ, για να εντάξει ξανά τα ελληνικά ομόλογα στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της (QE), απαιτεί μία έκθεση βιωσιμότητας του χρέους από το ΔΝΤ – το οποίο για να την παρέχει επιθυμεί εκτός από την εξόφληση του, τον περιορισμό των τοκοχρεολυσίων της Ελλάδας για τα επόμενα δέκα έτη στο 15% του ΑΕΠ της (ποσοστό που θεωρούμε πολύ υψηλό, ενώ θα έπρεπε να τοποθετηθεί ως προς τα έσοδα της χώρας μας και όχι ως προς το ΑΕΠ της).
Εύλογα τώρα συμπεραίνεται ότι, ο ρόλος της κυβέρνησης στις διαπραγματεύσεις είναι καθαρά διακοσμητικού χαρακτήρα – καθώς επίσης πως το πρόβλημα της Ελλάδας δεν θα επιλυθεί, οπότε θα συνεχίσει να είναι όμηρος της Γερμανίας, αφού χωρίς την ονομαστική διαγραφή του χρέους που αρνείται η καγκελάριος (δεν συμφωνεί καν με το πάγωμα των επιτοκίων στο 2%) οι Έλληνες δεν έχουν μέλλον.
Αντίθετα, η Ελλάδα θα έχει μέλλον και μάλιστα πολύ καλό, αφού όμως προηγουμένως εξασφαλισθεί η μετατροπή της σε πλήρη γερμανική αποικία – έτσι ώστε όλα τα οφέλη από τη διάσωση της να τα εισπράξουν οι Γερμανοί. Ειδικότερα, οι αναπτυξιακές προοπτικές της Ελλάδας θεωρούνται εξαιρετικές – ενώ είναι σήμερα η πλέον φθηνή χώρα στον πλανήτη τόσο όσον αφορά τα περιουσιακά της στοιχεία, δημόσια και ιδιωτικά, όσο και τους μισθούς των εργαζομένων της.
Χωρίς περιττές λεπτομέρειες, ο τουρισμός στη χώρα μας σήμερα εξελίσσεται ραγδαία, ενώ απλά και μόνο ο εφοδιασμός των ξενοδοχείων με τα γεωργικά και λοιπά προϊόντα που χρειάζονται, είναι σε θέση να δώσει αντικείμενο σε πολλές ελληνικές παραγωγικές και λοιπές επιχειρήσεις – οι οποίες θα μπορούν να λειτουργήσουν αρκετά κερδοφόρα, διαθέτοντας φθηνό και άριστα εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό.
Αυτό που λείπει τώρα για να ιδρυθούν νέες επιχειρήσεις ή για να λειτουργήσουν κερδοφόρα οι υφιστάμενες είναι η χρηματοδότηση τους, οι επενδύσεις, η καλύτερη λειτουργία του δημοσίου, καθώς επίσης ένα σταθερό και ορθολογικό φορολογικό πλαίσιο – προϋποθέσεις που ασφαλώς θα εξασφαλισθούν από τους νέους ιδιοκτήτες της χώρας, όταν ολοκληρωθεί η λεηλασία της, πόσο μάλλον αφού τους ανήκουν ήδη οι τράπεζες.
Το ίδιο θα συμβεί σε πολλούς άλλους τομείς, καθώς επίσης στις δημόσιες επιχειρήσεις, οι οποίες έχουν σκόπιμα απαξιωθεί για να εξαγορασθούν φθηνά – όπως στο παράδειγμα των αεροδρομίων, του ΟΠΑΠ, των σιδηροδρόμων, του ΟΛΠ κλπ. Φυσικά θα ακολουθήσουν η ΔΕΗ, η ΕΥΔΑΠ, η ΕΥΑΘ, τα ενεργειακά αποθέματα κοκ., έως ότου η Ελλάδα δεν θα ανήκει πια στους Έλληνες, έχοντας ταυτόχρονα μετατραπεί σε μία πολυπολιτισμική περιοχή – ενώ ο πλούτος και τα κέρδη από όλες αυτές τις επιχειρήσεις θα οδηγούνται στο εξωτερικό μαζί με τους τόκους των δανείων της χώρας, οπότε οι Έλληνες θα είναι αφενός μεν όμηροι των ξένων, αφετέρου φθηνό εργατικό δυναμικό και σκλάβοι χρέους στο διηνεκές.
Λογικά λοιπόν υποθέτουμε πως το τελευταίο που θα ήθελε η Γερμανία θα ήταν να χάσει την Ελλάδα – πόσο μάλλον μετά τις τεράστιες επενδύσεις στις υποδομές της με χρήματα της ΕΕ, μετά τις επιδοτήσεις που έχουν δοθεί για την κατασκευή σύγχρονων εργοστασίων στον κλάδο της μεταποίησης (όπως στα οινοποιεία), με τα ενεργειακά αποθέματα που γνωρίζει πως διαθέτει, με τις μεγάλες προοπτικές ανάπτυξης που διαφαίνονται σε μία οικονομία που έχει πιεσθεί προς τα κάτω όσο καμία άλλη, με τη γεωπολιτική της σπουδαιότητα κοκ.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, δεν έχουμε καμία αμφιβολία σχετικά με την πρόθεση της Γερμανίας για τη δημιουργία μίας γερμανικής Ευρώπης – αφού αυτό που είχε επιδιώξει το 19ο αιώνα εμπορικά, όπου η οικονομική δραστηριότητα της Ευρώπης είχε επίκεντρο την ίδια με κατάληξη τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο (Keynes), ενώ τον 20ο στρατιωτικά με κατάληξη το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο ενοχοποιώντας αργότερα κάποιους ναζί, το επιδιώκει ξανά με οικονομικά όπλα αυτή τη φορά.
Περίμενε άλλωστε υπομονετικά την πρώτη κρίση χρέους της Ευρωζώνης για να χρησιμοποιήσει τα όπλα της, την οποία η ίδια προκάλεσε σε κάποιο βαθμό με την πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα, με τη χρησιμοποίηση της ΕΚΤ κοκ. – γνωρίζοντας πολύ καλά τα προβλήματα του ευρώ, αφού κανένα κοινό νόμισμα δεν μπορεί να λειτουργήσει θετικά για όλους, χωρίς προηγουμένως να έχουν ενωθεί τραπεζικά, δημοσιονομικά και πολιτικά (κάτι που φυσικά η αλαζονεία της δεν θα της το επέτρεπε ποτέ).
Εάν μας ρωτούσε τώρα κανείς αν θα θέλαμε να ανήκουμε στο 4ο Ράιχ με τις παραπάνω προϋποθέσεις, σαν μία επαρχία της Ρώμης δηλαδή, ασφαλώς θα απαντούσαμε αρνητικά -όπως άλλωστε οι Ιταλοί, οι Ισπανοί, οι Γάλλοι κοκ. Από την άλλη πλευρά, είναι εντελώς διαφορετικό το τι θα θέλαμε με το τι είναι εφικτό και με ποιόν τρόπο – όπου ο προτιμότερος/εφικτότερος θα ήταν η κατανόηση του ευρωπαϊκού προβλήματος από όλες τις άλλες χώρες, έτσι ώστε σε συνεργασία μαζί τους να προστατευθούμε από τον κοινό «εχθρό», από τον οποίο απειλούνται επίσης οι ίδιοι οι Γερμανοί Πολίτες.
Υπάρχουν φυσικά και άλλες λύσεις, «ατομικές» κατά κάποιον τρόπο – όπως θα ήταν (α) η αναβολή πληρωμών εντός της Ευρωζώνης με την ταυτόχρονη καταγγελία των παράνομων δανειακών συμβάσεων, (β) η επιστροφή μας στο εθνικό νόμισμα «κοινή συναινέσει» με τη Γερμανία, με βάση την πρόταση του κ. Σόιμπλε έναντι μείωσης του χρέους μας κατά 50 δις € που θα έπρεπε να αυξηθούν, (γ) η μονομερής άρνηση του χρέους με την έξοδο μας από την Ευρωζώνη (δ) το παράλληλο νόμισμα κοκ.
Όλες οι λύσεις αυτές είναι μεν σεβαστές, αλλά όχι εύκολες, χρειάζονται πολύ λεπτομερή ανάλυση και εγκυμονούν μεγάλα ρίσκα – ενώ απαιτούν πολύ ικανές κυβερνήσεις, τη συμφωνία των περισσοτέρων πολιτικών κομμάτων που θεωρούμε πολύ δύσκολη καθώς επίσης, κυρίως, την ενημέρωση/στήριξη όλων των Πολιτών. Δυστυχώς όμως δεν υπάρχουν πολλές επιλογές, ενώ δεν έχουμε ακόμη πολύ χρόνο στη διάθεση μας εάν δεν θέλουμε να χάσουμε τα πάντα – αφού το νέο μνημόνιο είναι θανατηφόρο, ειδικά λόγω των υπέρογκων πλεονασμάτων που απαιτεί, των αποκρατικοποιήσεων σε εξευτελιστικές τιμές, των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών που θα ακολουθήσουν, των φοροεπιδρομών γερμανικών προδιαγραφών κοκ.
Από την άλλη πλευρά, απλά και μόνο η αλλαγή/ανατροπή της κυβέρνησης δεν πρόκειται να βοηθήσει καθόλου – παρά το ότι είναι ιδανική για τη Γερμανία, αφού είναι η μοναδική που μπόρεσε να ψηφίσει σύσσωμη τόσα πολλά εναντίον της χώρας της, χωρίς την παραμικρή αντίδραση από τους Πολίτες. Πόσο μάλλον όταν η αξιωματική αντιπολίτευση τρέφει τις ίδιες ψευδαισθήσεις, όπως η κυβέρνηση πριν και μετά το 2015 – πιστεύοντας πως με ένα άλλο μείγμα πολιτικής εντός των μνημονίων η Ελλάδα θα μπορούσε να επιβιώσει ελεύθερη με τέτοια χρέη, μέσα σε μία γερμανική Ευρωζώνη, καθώς επίσης με τη σημερινή κυβέρνηση στους δρόμους.
Οφείλουμε πάντως να κατανοήσουμε ότι, το πρόβλημα της Ευρωζώνης και της Ελλάδας δεν είναι το ευρώ, αλλά η Γερμανία – την οποία δεν είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε μόνοι μας, πόσο μάλλον κατά μέτωπο με μονομερείς ενέργειες και χωρίς συμμάχους. Επομένως, θα πρέπει να προετοιμασθούμε πολύ προσεκτικά, ειδικά όσον αφορά τις συμμαχίες εντός και εκτός της ΕΕ, όποια λύση και αν επιλέξουμε – η οποία, όποια και αν είναι, θα είναι ασφαλώς καλύτερη από την υποδούλωση στη Γερμανία.
Θεωρούμε πάντως πως η τελευταία ελπίδα της Ελλάδας και της Ευρώπης, η αλλαγή κυβέρνησης και νοοτροπίας της Γερμανίας, δεν θα ευοδωθεί – οπότε μάλλον σωστά επέλεξε η Μ. Βρετανία, παρά τις επιθέσεις που θα αντιμετωπίσει.
