Εάν η Ελλάδα εγκαταλείψει την Ευρωζώνη, ανοίγοντας την πόρτα της εξόδου, η οποία θεωρείται κλειστή, τότε θα ακολουθήσουν πολλές άλλες χώρες – ιδίως αυτές που είναι ισχυρές, όπως η Ιταλία και η Γαλλία, αλλά στραγγαλίζονται από τη Γερμανία
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
Αρχείο – συλλογή διαχρονικών και εκπαιδευτικών αναλύσεων
.
Το ευρώ είναι κατά πολλούς το νόμισμα, μέσω του οποίου «θα αναδυθεί από τη στάχτη» ξαφνικά, χωρίς να το περιμένει κανείς, η τέταρτη γερμανική αυτοκρατορία – το 4ο Ράιχ όπως ήδη ορισμένοι φοβούνται.
Η νέα αυτή μεγάλη δύναμη στον πλανήτη θα διεκδικήσει, εφάμιλλα με τις υπόλοιπες (Η.Π.Α., BRICS), την παγκόσμια ηγεμονία – αφού συμπληρωθεί με τα κράτη που ήδη βρίσκονται στην «ουρά αναμονής» (Βουλγαρία, Ρουμανία, Πολωνία, Κροατία, Τσεχία και Ουγγαρία), επεκτεινόμενη στην ευρύτερη περιοχή της Ευρασίας.
Εν τούτοις, η ευρωπαϊκή κρίση χρέους ναι μεν ενίσχυσε σε πολύ μεγάλο βαθμό τη Γερμανία, οικονομικά και πολιτικά, αλλά προκάλεσε σημαντικούς τριγμούς στο οικοδόμημα, με βασικό υπαίτιο την Ελλάδα – αφενός μεν λόγω της πλήρους αποτυχίας του προγράμματος λιτότητας, αφετέρου επειδή είναι η μοναδική χώρα που ένας μεγάλος αριθμός των Πολιτών της, επίσης των πολιτικών κομμάτων, έχει τοποθετηθεί εναντίον των μνημονίων.
Φαίνεται λοιπόν πως αποτελεί ένα μεγάλο εμπόδιο, όσον αφορά τα γεωπολιτικά σχέδια της Γερμανίας, το οποίο δεν μπορεί να «υπερπηδηθεί» απλά και μόνο με την καταδίκη της χώρας στην χρεοκοπία, καθώς επίσης στην έξοδο από την Ευρωζώνη – αλλά με την άνευ όρων υποταγή και τη συνθηκολόγηση της, την οποία θα επιδιώξει να επιτύχει η καγκελάριος, με κάθε θυσία.
.
Οι υποψήφιες χώρες υιοθέτησης του ευρώ
Η αρνητική επίδραση της ελληνικής κρίσης διαπιστώνεται από το ότι, οι έξι υποψήφιες χώρες για την υιοθέτηση του ευρώ οι οποίες, σύμφωνα με τους κανόνες, είναι υποχρεωμένες να το κάνουν όταν εκπληρώσουν τα κριτήρια του Μάαστριχτ, δεν φαίνονται πλέον πρόθυμες – το φοβούνται καλύτερα, με εξαίρεση ίσως τις πιο αδύναμες οικονομικά, όπως η Ρουμανία.
Πόσο μάλλον όταν άλλα κράτη της ΕΕ, όπως η Δανία και η Μ. Βρετανία, έχουν ήδη ψηφίσει εναντίον της υιοθέτησης του ευρώ, έχοντας αντιμετωπίσει πολύ καλύτερα την κρίση με το δικό τους νόμισμα – ενώ η Μ. Βρετανία διερευνά την έξοδο της από την ΕΕ, με δημοψήφισμα που πιθανότατα θα διενεργηθεί το 2016, αντί το 2017.
Η Σουηδία είναι επίσης, εκ των πραγμάτων (de facto), εκτός πορείας εισαγωγής του ευρώ, αφού δεν προσάρμοσε ανάλογα τη νομοθεσία της κεντρικής της τράπεζας, ενώ δεν έχει μέχρι σήμερα υιοθετήσει το μηχανισμό ισοτιμιών ΙΙ – γεγονός που σημαίνει πως δεν προτίθεται να συμμετέχει στην Ευρωζώνη.
Βέβαια, το κοινό νόμισμα φαίνεται πως διαθέτει μία σειρά σημαντικών πλεονεκτημάτων – όπως την εξάλειψη των διακυμάνσεων των συναλλαγματικών ισοτιμιών, τον περιορισμό του πληθωρισμού, τα χαμηλά επιτόκια δανεισμού, την ασφάλεια των χωρών-μελών, την οικονομική τους ολοκλήρωση κοκ.
Εν τούτοις, ειδικά όσον αφορά την ασφάλεια, αφενός μεν τα προβλήματα της Ελλάδας, αφετέρου η συμπεριφορά της ΕΚΤ, έχουν κλονίσει την εμπιστοσύνη των υποψηφίων χωρών – ενώ έχουν φέρει στην επιφάνεια τα μεγάλα ελαττώματα του κοινού νομίσματος, τεκμηριώνοντας επί πλέον πως μία χώρα μπορεί να «διορθώσει» καλύτερα τις οικονομικές ανισότητες, έχοντας τη δική της νομισματική πολιτική.
Για παράδειγμα η Πολωνία, μεταξύ άλλων λόγω της ευέλικτης ισοτιμίας του νομίσματος της, ήταν η μοναδική χώρα που δεν βυθίστηκε στην ύφεση το 2009 – ενώ, αντίθετα, οι χώρες της Βαλτικής υποχρεώθηκαν σε μία σκληρή εσωτερική υποτίμηση, εξαιρετικά επώδυνη για τους Πολίτες τους, για να μπορέσουν να διατηρήσουν τη σταθερή σύνδεσή τους με το ευρώ (αν και η αιτία της προθυμίας τους ήταν ο φόβος της Ρωσίας).
Στα πλαίσια αυτά, εύλογα μειώνεται η προθυμία των Πολιτών των υποψηφίων χωρών να υιοθετήσουν το ευρώ – ενώ το 2004 το 60-70% των ερωτηθέντων στην κεντρική και ανατολική Ευρώπη ήταν υπέρ του κοινού νομίσματος, με μόλις το 25% εναντίον. Όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί, δέκα χρόνια αργότερα, υπέρ του ευρώ τοποθετείται πλέον μόνο το 46% κατά μέσον όρο – γεγονός που τεκμηριώνει το μέγεθος της «διάβρωσης» του λόγω της κρίσης (πηγή: Κομισιόν, Ευρωβαρόμετρο 2004 και 2014).
.
.
Περαιτέρω, η τάση εναντίον της υιοθέτησης του ευρώ είναι κυρίως ισχυρή στην Τσεχία και στην Πολωνία – έχοντας αυξηθεί κατά 20-30%. Συμπεραίνεται δε πως οι χώρες που τοποθετούνται ακόμη υπέρ του ευρώ είναι οι πιο αδύναμες οικονομικά, όπως η Ρουμανία και η Ουγγαρία.
Το συμπέρασμα αυτό τεκμηριώνεται από το γράφημα που ακολουθεί, με κριτήριο τα ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών ως ποσοστά επί του ΑΕΠ, καθώς επίσης σε σχέση με την αύξηση του πραγματικού ΑΕΠ – κατά τη μεταβλητότητα (volatility) και κατά μέσον όρο (average).
.
.
Με βάση το γράφημα, το οποίο συμπεριλαμβάνει τα ετήσια μεγέθη από το 1995 έως το 2014 (πηγή:IMF), σταθμισμένα, όπου όσο χαμηλότερα τόσο καλύτερα, η Τσεχία, καθώς επίσης η Πολωνία είχαν καλύτερη οικονομική εξέλιξη σε όλα τα επίπεδα – οπότε οι Πολίτες τους δεν επιδιώκουν εύλογα τη «σωτηρία» τους από το ευρώ.
