Είναι αδύνατη η εκδίωξη της Ελλάδας από την Ευρωζώνη επειδή, σύμφωνα με τη συνθήκη της Λισσαβόνας, η συμμετοχή μίας χώρας είναι αμετάκλητη – ενώ ο εκβιασμός της με τη μη παροχή ρευστότητας στις τράπεζες δεν αποτελεί νόμιμη διαδικασία – ΑΡΧΕΙΟ (παλαιότερο μας άρθρο)
(To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες)
*Αρχείο – συλλογή διαχρονικών και εκπαιδευτικών αναλύσεων
.
“Πριν σκεφθούμε οτιδήποτε άλλο, πρέπει να γνωρίζουμε πως η σημερινή κατάσταση μοιάζει σε πολύ μεγάλο βαθμό με αυτήν που προηγήθηκε του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου: ύφεση (recession), αποπληθωρισμός (depression), συναλλαγματικός πόλεμος, ενεργειακός πόλεμος, εμπορικός πόλεμος (απομόνωση της Γερμανίας τότε, της Ρωσίας σήμερα), καθώς επίσης, τελικά, στρατιωτική σύρραξη.
Οι φούσκες ακινήτων (το 25-30% του ΑΕΠ της Κίνας στηρίζεται στην ακίνητη περιουσία), οι οποίες κάποια στιγμή θα εκραγούν, ο περιορισμός της ανάπτυξης παγκοσμίως, όπου τόσο οι Η.Π.Α., όσο και η Ευρώπη θα καταναλώνουν λιγότερο (με αποτέλεσμα να μειωθεί αντίστοιχα η παραγωγή της Κίνας, οπότε να χρειάζεται μικρότερες ποσότητες ενέργειας), καθώς επίσης η κατάρρευση της τιμής του πετρελαίου (η οποία είναι καταστροφική για τη Ρωσία, την Αυστραλία, τη Βολιβία, τη Χιλή κοκ. – άρθρο), θα έχουν σαν αποτέλεσμα να οδηγηθούν πολλά κράτη στα όρια της χρεοκοπίας – την οποία ορισμένα από αυτά δεν θα μπορέσουν να αποφύγουν.
Την ίδια στιγμή η Ευρωζώνη κινδυνεύει να διαλυθεί, αφού κράτη όπως η Ιταλία και η Γαλλία θα υποχρεωθούν να επιλέξουν την έξοδο τους από το κοινό νόμισμα, εάν δεν αλλάξει η ευρωπαϊκή πολιτική – επειδή διαφορετικά δεν θα καταφέρουν να αντιμετωπίσουν την οικονομική και πολιτική κρίση στο εσωτερικό τους.
Στα πλαίσια αυτά, από την πλευρά της Ελλάδας, η οποία θα έπρεπε να «χρεοκοπήσει τώρα», αμέσως δηλαδή εάν θέλει να αποφύγει τα χειρότερα, δεν είναι προς το συμφέρον της να κατηγορεί την πολιτική της ηγεσία – επειδή αυτός που στην πραγματικότητα την κυβερνάει τα τελευταία τέσσερα χρόνια, δεν είναι άλλος από την Τρόικα (η οποία πιθανότατα θα παραμείνει στο πηδάλιο, οποιοδήποτε κόμμα και αν εκλεγεί από τους Πολίτες).
Σε κάθε περίπτωση, ένοχος της χρεοκοπίας είναι αποκλειστικά και μόνο η Τρόικα, η οποία οδήγησε την πατρίδα μας στο γκρεμό – ενώ η επιμονή της στα ίδια μέτρα, τα οποία μόνη της χαρακτήρισε ως λανθασμένα πολλές φορές, δεν μας επιτρέπει ουσιαστικά άλλη επιλογή”.
.
Ανάλυση
Οι πρώτες ερωτήσεις στην περίπτωση που μία χώρα κηρύσσει χρεοκοπία, η οποία βέβαια προηγείται των όποιων διαπραγματεύσεων με τους πιστωτές της και δεν έπεται, είναι εάν ένα κράτος έχει τη δυνατότητα να πτωχεύσει, ποιές είναι οι συνέπειες, καθώς επίσης εάν μπορεί να εκδιωχθεί από την Ευρωζώνη – κάτι που αφορά βέβαια μόνο χώρες όπως η Ελλάδα, η οποία ανήκει τόσο στην ΕΕ, όσο και στη νομισματική της ένωση.
Η αμέσως επόμενη είναι η δυνατότητα μίας «ελεγχόμενης χρεοκοπίας», όπως στην περίπτωση των επιχειρήσεων – όπου γίνεται εν πρώτοις αίτηση στο δικαστήριο (είτε για την υπαγωγή τους σε καθεστώς ρύθμισης των οφειλών τους, είτε για την εκκαθάριση τους), έτσι ώστε να έχουν προστασία απέναντι στους πιστωτές τους – με τους οποίους αμέσως μετά διαπραγματεύονται, χωρίς να μπορούν να κατασχεθούν τα περιουσιακά τους στοιχεία.
Ξεκινώντας από το τελευταίο, μία τέτοια διαδικασία με καθορισμένους κανόνες και τρόπους εφαρμογής τους, δεν υφίσταται στην περίπτωση των κρατών – επομένως, δεν υπάρχουν ούτε εντός της Ευρωζώνης τέτοια «διαδικαστικά πλαίσια» ή εμπειρία. Κάτι ανάλογο δεν έχει συμβεί άλλωστε ποτέ μέχρι σήμερα, ενώ δεν προβλέπεται καν από τις ευρωπαϊκές συμφωνίες.
Προτάσεις λοιπόν μίας «ελεγχόμενης χρεοκοπίας» χωρών της Ευρωζώνης μπορούν να υπάρξουν με επιφύλαξη και μόνο στη θεωρία – σύμφωνα με την οποία, οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών θα συμφωνούσαν μεταξύ τους, σχετικά με τους κανόνες. Φυσικά η Ελλάδα δεν πρέπει να περιμένει μέχρι τότε, για να δηλώσει επίσημα την πτώχευση της – αφού είναι ήδη χρεοκοπημένη, με αποκλειστική ευθύνη των δανειστών της, ενώ οι Πολίτες της έκαναν τα πάντα για να αποφύγουν τη χρεοκοπία, για τέσσερα ολόκληρα χρόνια.
Σε γενικές γραμμές πάντως, μία διαδικασία χρεοκοπίας λειτουργεί σχεδόν πάντοτε με το ίδιο σχήμα: με κεντρικό σημείο το ότι, ο οφειλέτης δεν μπορεί να εξυπηρετήσει από κάποιο χρονικό διάστημα και μετά τις χρηματικές απαιτήσεις απέναντι του. Στη συνέχεια οι πιστωτές του, αυτοί δηλαδή που του έχουν δανείσει χρήματα, προσπαθούν να εισπράξουν τις «ανοιχτές» απαιτήσεις τους, ληξιπρόθεσμες ή μη, εάν είναι δυνατόν στο σύνολο τους.
.
Στην περίπτωση των επιχειρήσεων μεσολαβεί συχνά ένας σύνδικος πτώχευσης, στόχος του οποίου είναι,
(α) είτε η εξυγίανση της εταιρείας, έτσι ώστε να μπορεί να εξυπηρετεί τις υποχρεώσεις της – κάτι που απαιτεί αφενός μεν τη λήψη μέτρων (απόλυση προσωπικού, μείωση μισθών, περιορισμό των εξόδων, είσπραξη των απαιτήσεων των πελατών κλπ.), αφετέρου το πάγωμα των απαιτήσεων των δανειστών για κάποιο χρονικό διάστημα,
(β) είτε η σταδιακή εκκαθάριση της εταιρείας, με την πώληση των περιουσιακών της στοιχείων, έτσι ώστε να πληρωθεί το προσωπικό, οι φόροι, οι προμηθευτές της κλπ.
Επειδή βέβαια στην περίπτωση των κρατών δεν είναι δυνατόν να υπάρξει εκκαθάριση, η διαδικασία πτώχευσης μπορεί να έχει μόνο τον πρώτο στόχο: την εξυγίανση της χώρας, έτσι ώστε να αποκατασταθεί η φερεγγυότητα της – η δυνατότητα της δηλαδή να εξυπηρετεί τις υποχρεώσεις της.
Ολοκληρώνοντας την εισαγωγή μας, ο «σύνδικος πτώχευσης», στην περίπτωση των κρατών, είναι το ΔΝΤ, όπως έχουμε αναφέρει πολλές φορές – στην περίπτωση της Ευρωζώνης η Τρόικα.
