.
Το ΔΝΤ σκοπεύει να διασώσει τις χρεοκοπημένες κεντρικές τράπεζες με τη δημιουργία ενός παγκοσμίου νομίσματος για να αποφευχθεί η κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, των Η.Π.Α., το κραχ και το χάος – ενώ η Γερμανία έχει επιλέξει έναν διαφορετικό δρόμο.
.
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Η κυριαρχία του δολαρίου δεν πρόκειται να συνεχιστεί, αφού τόσο η οικονομική, όσο και η χρηματοπιστωτική παρακμή των Η.Π.Α. έχουν ξεπεράσει προ πολλού το σημείο χωρίς επιστροφή – ενώ τα λάθη που έχουν γίνει, όπως οι τεράστιες ποσότητες χρημάτων που εκτυπώθηκαν, τα αρνητικά επιτόκια και τα βουνά χρεών που έχουν συσσωρευτεί, δεν είναι αντιστρέψιμα. Ως εκ τούτου, η Ελλάδα αποτελεί μόνο την κορυφή του παγόβουνου που απειλεί να καταστρέψει τον πλανήτη – ενώ χρησιμοποιείται ως ένα ανεκτικό, ανόητο πειραματόζωο τόσο από τις Η.Π.Α. (ΔΝΤ), όσο και από τη Γερμανία“.
.
Ανάλυση
Έχουμε επικρίνει επανειλημμένα την οικονομική πολιτική της Γερμανίας μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, κυρίως όσον αφορά τα προβλήματα που προκαλεί αφενός μεν στους εταίρους της στην Ευρωζώνη, αφετέρου στον υπόλοιπο πλανήτη – χαρακτηρίζοντας την ως μία «πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα» (μερκαντιλισμός), αφού αυξάνει τη δική της ευημερία εις βάρος των άλλων.
Εν τούτοις όσον αφορά την ίδια τη χώρα η πολιτική λιτότητας, ιδίως σε σύγκριση με την αυτήν που έχουν υιοθετήσει οι Η.Π.Α., με κριτήριο τα αποτελέσματα της, είναι ασφαλώς πιο ορθολογική – αφού έχει καταφέρει να μειώσει το δημόσιο χρέος της ως προς το ΑΕΠ της (γράφημα), όταν η υπερδύναμη σχεδόν το διπλασίασε σε απόλυτα νούμερα μέσα σε οκτώ μόλις χρόνια (από τα 10 τρις $ στα 20 τρις $).
Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη δημοσίου χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ στις Η.Π.Α. (διακεκομμένη γραμμή, δεξιά κάθετος) και στη Γερμανία (γαλάζιες στήλες, αριστερή κάθετος).
.
Παράλληλα η Γερμανία αύξησε τις θέσεις εργασίας με την πρόσθεση άνω των 4 εκ. ανθρώπων στο εργατικό της δυναμικό, περιορίζοντας ταυτόχρονα την ανεργία – όταν οι Η.Π.Α. μείωσαν μεν επίσης την ανεργία, αλλά «αποδεκάτισαν» κυριολεκτικά τις θέσεις εργασίας, κρίνοντας από τη ραγδαία μείωση του εργατικού τους δυναμικού.
Εν προκειμένω εννοούμε την αύξηση του αριθμού των Αμερικανών που δεν συμμετέχουν στην αγορά εργασίας (πηγή) και δεν καταγράφονται στις στατιστικές ανεργίας, στα 95,1 εκ. άτομα (άρθρο) – γεγονός που υποδηλώνει ότι, όλο και περισσότεροι άνθρωποι στην πρωτεύουσα του καπιταλισμού απελαύνονται και περιθωριοποιούνται από το σύστημα, οπότε θάβονται ζωντανοί (ανάλυση).
Επί πλέον, η Γερμανία έχει έναν από τους καλύτερους «δείκτες εξάρτησης» παγκοσμίως, αφού κάθε εργαζόμενος της συντηρεί λιγότερο από έναν μη εργαζόμενο (0,83 – άρθρο) – όταν κάθε Έλληνας συντηρεί 1,66 μη εργαζόμενους, κάθε Ιταλός 1,64 και κάθε Αμερικανός πάνω από έναν (πληθυσμός 324 εκ., εργαζόμενοι 157,1 εκ.). Ακριβώς για το λόγο αυτό έχει τη δυνατότητα να επιλύσει ευκολότερα το πρόβλημα του ασφαλιστικού, με το οποίο θα έλθουν αντιμέτωπες στο μέλλον πάρα πολλές χώρες – γεγονός που ασφαλώς θα περιορίσει σημαντικά το βιοτικό τους επίπεδο.
Τέλος, όσον αφορά τα τεράστια πλεονάσματα της στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, σε σύγκριση με τα μεγάλα ελλείμματα των Η.Π.Α., δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για την υπεροχή της – οπότε λογικά η καγκελάριος εκλέχθηκε με σχεδόν απόλυτη πλειοψηφία ξανά ως αρχηγός του κόμματος της (άρθρο). Το ίδιο ισχύει επίσης για τον προϋπολογισμό της, ο οποίος ποτέ δεν ήταν τόσο ελλειμματικός όσο αυτός των Η.Π.Α., ενώ σήμερα είναι πλεονασματικός (γράφημα) – με αποτέλεσμα να πληρώνουν πολύ συχνά οι επενδυτές επιτόκιο για να τη δανείζουν, αντί να εισπράττουν!
Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού στις Η.Π.Α. (διακεκομμένη γραμμή, δεξιά κάθετος) και στη Γερμανία (γαλάζιες στήλες, αριστερή κάθετος).
.
Περαιτέρω η πολιτική που υιοθέτησε η Γερμανία μετά την κρίση οφείλεται σε μία σειρά διαφορετικών καταστάσεων. Εν πρώτοις, υποχρεώθηκε να διασώσει το τραπεζικό της σύστημα από τις τεράστιες ζημίες (εκατοντάδες δις €) που του είχαν προκαλέσει οι Η.Π.Α. – οι οποίες σε κάποιο βαθμό έλυσαν τα προβλήματα τους, εξάγοντας τα στον υπόλοιπο πλανήτη. Στη συνέχεια έπρεπε να στηρίξει ορισμένες χώρες της Ευρωζώνης (Ιρλανδία, Ελλάδα, Κύπρος, Ισπανία, Πορτογαλία), οι οποίες διαφορετικά θα χρεοκοπούσαν – προκαλώντας και στην ίδια τεράστιες ζημίες, ειδικά στις τράπεζες της.
Αμέσως μετά αναγκάσθηκε να αμυνθεί απέναντι στις επιθέσεις των Η.Π.Α., στα αδύνατα σημεία της – όπως είναι για παράδειγμα η Deutsche Bank. Εκτός αυτού, παραμένει ως στόχος της η διατήρηση της Ευρωζώνης – για την οποία κατανοεί μεν πως είναι απαραίτητη η τραπεζική και η δημοσιονομική ένωση της, χωρίς την οποία θα διαλυθεί, αλλά δεν θέλει να της προξενεί ζημίες, όπως θα ήταν η κάλυψη των ελλειμμάτων ορισμένων χωρών με τα πλεονάσματα της (ανάλυση). Οι βασικοί λόγοι τώρα, για τους οποίους επιθυμεί τη διατήρηση της Ευρωζώνης, είναι οι εξής:
(α) Οικονομικοί: Η μη απώλεια των δανείων του δημοσίου και ιδιωτικού της τομέα στα κράτη, στις τράπεζες, στις επιχειρήσεις και στα νοικοκυριά της Ευρωζώνης, η διατήρηση του ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος που της παρέχει το ευρώ σε σύγκριση με ένα ανατιμημένο μάρκο, η περαιτέρω απομύζηση των εταίρων της, η οικονομική εξαγορά και κατοχή χωρών όπως η Ελλάδα κοκ.
(β) Γεωπολιτικοί: Η χώρα κατανοεί πως ο πλανήτης οδηγείται σε μία πολυπολικότητα – με την έννοια πως σύντομα φτάνει στο τέλος της η παγκόσμια ηγεμονία των Η.Π.Α., η οποία θα μοιρασθεί πλέον σε περισσότερες χώρες. Εν προκειμένω εκτός από την υπερδύναμη, υποψήφιες είναι η Ρωσία και η Κίνα – ενώ η Γερμανία δεν έχει ανάλογες δυνατότητες, εκτός εάν ηγηθεί μίας ενωμένης Ευρώπης η οποία διαφορετικά κινδυνεύει να μοιρασθεί μεταξύ των Η.Π.Α. και της Ρωσίας. Εκτός αυτού, η μοναδική της δυνατότητα να μην παραμείνει αποικία των Ηνωμένων Πολιτειών, είναι η ηγεμονία της ΕΕ – θεμέλιος λίθος της οποίας είναι η Ευρωζώνη, εάν συνεχίσει να είναι ενωμένη.
(γ) Γνώθι σαυτόν: Η Γερμανία γνωρίζει πάρα πολύ καλά πως δεν διαθέτει τα μεγάλα πλεονεκτήματα των Η.Π.Α. (Fed, δολάριο, πετροδολάριο, ενέργεια, καινοτομία, εσωτερική αγορά, στρατιωτική ισχύς, παγκόσμια επιρροή, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, εταιρείες αξιολόγησης κοκ.) – οπότε δεν έχει την πολυτέλεια να υιοθετεί ανάλογες οικονομικές πολιτικές, όπως η υπερδύναμη.
Δεν έχει ούτε αυτά της Ρωσίας (ενέργεια κυρίως) και της Κίνας (παραγωγική μηχανή του πλανήτη, πληθυσμός της περιοχής κλπ.) – ενώ μπορεί να καλύψει την έλλειψη ενός μέρους τους μόνο ως ηγέτιδα δύναμη μίας ενωμένης Ευρώπης. Ειδικά όσον αφορά την ενέργεια, είναι σαφής η αναγκαιότητα της Ελλάδας και της Κύπρου – κάτι που δεν πρέπει να υποτιμούν καθόλου οι ελληνικές κυβερνήσεις, αφού θα μπορούσαν εύκολα να «ρευστοποιήσουν» το συγκεκριμένο πλεονέκτημα μας, συμπεριλαμβανομένης της γεωπολιτικής μας θέσης. Ειδικά όσον αφορά το οικονομικό σκέλος, τα εξής:
Συνεχίστε στη 2η σελίδα (…)
