.
Η παγκόσμια κρίση στην αγορά εργασίας
Ανεξάρτητα τώρα από όλα αυτά, επανερχόμενοι στην εισαγωγή του κειμένου, δεν βιώνει μόνο η Ελλάδα μία κρίση εργασίας, με κριτήριο τους ανέργους που έχουν φτάσει στο 1,5 εκ., καθώς επίσης τη μείωση του εργατικού δυναμικού της πάνω από 200.000 άτομα – ενώ πολύ δύσκολα θα καταπολεμηθεί το πρόβλημα, με βάση τις προβλέψεις για ανάπτυξη τα επόμενα χρόνια (για κάθε θέση εργασίας απαιτείται τουλάχιστον αύξηση του ΑΕΠ κατά 50.000 € ετήσια).
Αντίθετα, σε ολόκληρο τον πλανήτη συμβαίνει κάτι ανάλογο, συμπεριλαμβανομένων των Η.Π.Α. – όπου μέσα σε ένα μόλις μήνα αυξήθηκε ο αριθμός των Αμερικανών που δεν συμμετέχουν στην αγορά εργασίας κατά 446.000, στους συνολικά 95,1 εκ. (πηγή). Εν προκειμένω πρόκειται για ανθρώπους που «απελαύνονται» σχεδόν οριστικά από το σύστημα, επειδή δεν τους χρειάζεται πια – για έναν κοινωνικό αποκλεισμό δηλαδή που έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις παγκοσμίως (ανάλυση).
Ακόμη περισσότερο, φαίνεται πλέον καθαρά πως οι σίγουρες, καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας του παρελθόντος, πολλές από τις οποίες υπήρχαν στο δημόσιο, καθώς επίσης στη βιομηχανία, εξαφανίζονται. Όσον αφορά τα κράτη, χάνονται κυρίως λόγω της υπερχρέωσης, όπου αναγκάζονται να πουλήσουν τις δημόσιες επιχειρήσεις, καθώς επίσης να περιορίσουν τις κοινωνικές παροχές – μειώνοντας ταυτόχρονα τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων στους απολύτως απαραίτητους και φθηνούς.
Σε σχέση με τη βιομηχανία, αφενός μεν η μείωση του ρυθμού ανάπτυξης παγκοσμίως, αφετέρου η χρήση των ρομπότ και η παγκοσμιοποίηση, καθώς επίσης η πτώση της ανταγωνιστικότητας και η αδυναμία υποτίμησης στις χώρες της Ευρωζώνης, έχουν ως αποτέλεσμα τη μαζική απώλεια θέσεων εργασίας σε ορισμένες από αυτές – καθώς επίσης την αντικατάσταση των υφισταμένων με πολύ φθηνότερες, ορισμένου χρόνου, εποχιακές ή/και μερικής απασχόλησης.
Σε όλες τις επιχειρήσεις δε αυξάνεται συνεχώς η ονομαζόμενη «κοινής χρήσης οικονομία» (Sharing Economy), όπου οι εργαζόμενοι δανείζουν τον εαυτό τους έναντι μίας ελάχιστης αμοιβής – καθώς επίσης η «Gig Economy», με βάση την οποία οι άνθρωποι πληρώνονται ανάλογα με τα «κομμάτια» που παράγουν (ερμηνεία). Οφείλουμε βέβαια να γνωρίζουμε πως οι θέσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης υπάρχουν λιγότερο από 100 χρόνια – ενώ γνώρισαν την άνθιση τους στη χρυσή εποχή της βιομηχανίας, μετά τον παγκόσμιο πόλεμο, η οποία έχει μάλλον περάσει ανεπιστρεπτί.
Περαιτέρω, το πρόβλημα με τις παραπάνω θέσεις εργασίας δεν είναι μόνο το μικρότερο ποσόν των χρημάτων, με τα οποία αμείβεται κανείς – αλλά η ανισορροπία μεταξύ ενός μη σίγουρου εισοδήματος, καθώς επίσης των σίγουρων εξόδων. Εκτός αυτού περιορίζεται σημαντικά η πιστοληπτική ικανότητα αυτών των ανθρώπων, αφού καμία τράπεζα δεν τους δανείζει γνωρίζοντας πως τα έσοδα τους δεν είναι σταθερά, ενώ οι δαπάνες τους είναι. Έτσι έχει δημιουργηθεί μία νέα και επικίνδυνη τάξη, το ονομαζόμενο «πρεκαριάτο» (πηγή), η οποία αυξάνεται συνεχώς – οπότε θα μας απασχολεί όλο και πιο πολύ στο μέλλον.
Εάν τώρα σε όλα αυτά προσθέσουμε το ασφαλιστικό, καθώς επίσης την αδυναμία ανάπτυξης λόγω του δημογραφικού, τα οποία συνιστούν τεράστια προβλήματα για εκείνες τις χώρες που έχουν δείκτη εξάρτησης άνω της μονάδας (ανάλυση), όπως είναι η Ελλάδα με δείκτη 1,66 και η Ιταλία με δίκτη1,64 (Πίνακας Ι), έναντι 0,84 της Γερμανίας, θα κατανοήσουμε πως οι προοπτικές είναι πολύ δυσοίωνες – εάν δεν βρεθούν καινούργιες μέθοδοι αντιμετώπισης της κρίσης.
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Μεγέθη Ιταλίας
| Συνολικός πληθυσμός (Ιούλιος 2016) | 62.000.000 |
| Εργαζόμενοι (από 15 έως 65 ετών) | 25.500.000 |
| Μη εργαζόμενοι (εξαρτημένοι) | 36.500.000 |
| Φυσιολογική ανεργία 8% | 2.040.000 |
| Θεωρητικά εργαζόμενοι | 23.460.000 |
| Δείκτης Εξάρτησης Α | 1,56 (= 36.500.000 / 23.460.000) |
| Πραγματική ανεργία 12,6% | 3.213.000 |
| Πραγματικά εργαζόμενοι | 22.287.000 |
| Δείκτης εξάρτησης Β (πραγματικός) | 1,64 (=36.500.000 / 22.287.000) |
Πηγή: CIA Fact book
Συμπερασματικά λοιπόν ο Βρετανός επιστήμονας έχει απόλυτο δίκιο με τις προβλέψεις του – αν και δεν φτάνει η εκπαίδευση των ανθρώπων για τη νέα εποχή, όπως προτείνει, αφού η πρόοδος δεν πρόκειται να σταματήσει, ενώ η παγκοσμιοποίηση δεν είναι μία ανατρέψιμη διαδικασία. Με εξαίρεση βέβαια τη μεσολάβηση ενός παγκοσμίου πολέμου, όπως συνέβη μετά την πρώτη εποχή της παγκοσμιοποίησης (στις αρχές του 20ου αιώνα).
Με δεδομένη όμως τη γνωστή φράση του Αϊνστάιν, σύμφωνα με την οποία ο τρίτος παγκόσμιος θα ήταν και ο τελευταίος στην ιστορία του ανθρώπου, προφανώς δεν έχουμε αυτήν την «πολυτέλεια» – οπότε πρέπει να βρεθεί κάτι άλλο.
Επίλογος
Η παγκόσμια κρίση της αγοράς εργασίας προκαλεί μία κρίση του κοινωνικού κράτους – όπου όμως αντιλαμβανόμαστε και επιχειρούμε να επιλύσουμε μόνο την τελευταία, με μέτρα που τελικά επιδεινώνουν την οικονομία.
Αντί λοιπόν να επικεντρωνόμαστε στη ρίζα του προβλήματος, το οποίο δεν είναι άλλο από την εξαφάνιση των παραδοσιακών θέσεων εργασίας, καθώς επίσης από την αυξανόμενη ανασφάλεια των εργαζομένων, η οποία μειώνει δραματικά την παραγωγικότητα και τη δημιουργικότητα τους, ασχολούμαστε μόνο με επιφανειακά θέματα – τα οποία όμως απλά μεταθέτουν το πρόβλημα επαυξημένο στο μέλλον.
Ενεργούμε ανάλογα δηλαδή όπως με τη χρηματοπιστωτική κρίση, η οποία μεταφέρεται οδυνηρότερη μέσω των κεντρικών τραπεζών στα επόμενα χρόνια – καθώς επίσης με την κρίση υπερχρέωσης των κρατών, των τραπεζών, των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών, η οποία δεν πρόκειται να επιλυθεί χωρίς μαζικές διαγραφές.
Η λύση πάντως, όσον αφορά την αγορά εργασίας, είναι προφανώς η εισαγωγή ενός παγκόσμιου βασικού εισοδήματος – το οποίο θα προσφέρει στους ανθρώπους τη σιγουριά που χρειάζονται, για να μπορέσουν ξανά να παράγουν. Το σταθερό αυτό εισόδημα οφείλει να τοποθετείται σε ένα χαμηλό μεν ύψος, αλλά αρκετό για να καλύπτει τις απόλυτα βασικές τους ανάγκες – έτσι ώστε να έχουν κίνητρο να εργασθούν, προσαρμοζόμενοι στη νέα εποχή.
Ολοκληρώνοντας, ο δρόμος για την ευημερία στηρίζεται στις επενδύσεις – οι οποίες όμως δεν πρέπει να διενεργούνται μόνο στις μηχανές αλλά, επίσης, στους ανθρώπους. Εάν λοιπόν επενδυθούν χρήματα μόνο στις μηχανές και στα ρομπότ, προσφέροντας στους ανθρώπους μόνο ανασφαλείς και κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας, τότε κάποια στιγμή οι άνθρωποι αυτοί θα επαναστατήσουν εναντίον τόσο των μηχανών, όσο και των ιδιοκτητών τους – οπότε οι ελίτ θα βιώσουν τρομακτικές καταστάσεις.
