Η Ελλάδα αποτελεί ίσως το δοκιμαστικό εργαστήριο που επιτρέπει την έρευνα των μεθόδων κάμψης της αντίστασης των Πολιτών – απέναντι στις επιθέσεις που δέχεται μαζικά τόσο το βιοτικό τους επίπεδο, όσο και οι δημοκρατικές τους ελευθερίες
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Η πλήρης υποταγή της κυβέρνησης στις εντολές των δανειστών, αφού προηγουμένως είχε η ίδια οργανώσει και κερδίσει ένα δημοψήφισμα αντίστασης, έσβησε, δολοφόνησε καλύτερα όλες τις ελπίδες των Ελλήνων – αποτελώντας ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της σκοτεινής εποχής των μνημονίων.
Εάν ήταν πλειοψηφικό το «ΝΑΙ», οπότε οι παρατάξεις που το στήριζαν, θα επρόκειτο επίσης για μία ήττα, αλλά για μία πολύ μικρότερη – αφού ασφαλώς θα σήμαινε ότι, θα συνεχιζόταν ο πόλεμος, ενδεχομένως με άλλα όπλα.
Αντίθετα, η νίκη του ΟΧΙ και του κόμματος που εκλέχθηκε για να το υπερασπίσει, η οποία ακολουθήθηκε από την εξευτελιστική ήττα της 13ης Ιουλίου και το «ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ», ταπείνωσε βαθιά τους Έλληνες – ενώ πιστεύουν πως δεν έχουν πλέον κανένα όπλο και καμία δυνατότητα να συνεχίσουν να πολεμούν, ευρισκόμενοι σε κατάσταση σοκ.
Πόσο μάλλον όταν η ήττα έχει ανακηρυχθεί σε νίκη εκ μέρους του πρωθυπουργού, ενώ η συνεργασία με τον εχθρό σε «αντίσταση» – όπως η Τρόικα μετονομάσθηκε σε «Θεσμούς», ενώ δεν θεωρείται πλέον εχθρός της «ηρωικής» ελληνικής κυβέρνησης, αλλά βασικός συνεργάτης στον «ανένδοτο» αγώνα της εναντίον της εγχώριας Ολιγαρχίας, της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής! Πόση κοροϊδία και χειραγώγηση μπορεί αλήθεια να αντέξει ένας άνθρωπος, ειδικά ένα ολόκληρο Έθνος;” (J.C. Paye, με παρεμβάσεις).
.
Ανάλυση
Κατ’ αρχήν, έχει τεκμηριωθεί πως η Ελλάδα χρεοκόπησε σκόπιμα, μέσω της παραποίησης των στατιστικών της στοιχείων, καθώς επίσης της διεθνούς δυσφήμισης της από την τότε κυβέρνηση, σε συνδυασμό με πολλά άλλα, χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος – αφού το συνολικό χρέος της, δημόσιο και ιδιωτικό, ήταν έως και το 2011 από τα χαμηλότερα στην Ευρώπη (έχουμε αναρτήσει πολλές φορές όλους τους πίνακες που το αποδεικνύουν).
Έχει αποδειχθεί επίσης ότι, δεν της επετράπη ούτε καν η πτώχευση το 2010, αφού επιλέχθηκε η μεταφορά των δανείων των γαλλικών και γερμανικών τραπεζών στους Ευρωπαίους Πολίτες – ενώ στη συνέχεια κυριολεκτικά καταστράφηκε, από την πολιτική που της επιβλήθηκε (ανάλυση), έχοντας μετά το PSI εγκλωβιστεί στο ευρώ, στο χρέος και στα μνημόνια (άρθρο).
Στο θέμα μας τώρα, όπως τεκμηριώθηκε από τη νίκη της σημερινής κυβέρνησης στις εκλογές, η εξευτελιστική υποταγή της, η ερμηνεία του «ΟΧΙ» των Ελλήνων ως «ΝΑΙ», δεν δημιούργησε μεγάλο πρόβλημα στην εικόνα του πρωθυπουργού – κυρίως επειδή ισχυρίσθηκε πως δεν μπορεί κανένας να τον κατηγορήσει ότι, δεν πολέμησε όσο κανένας άλλος μέχρι σήμερα. Κατάφερε λοιπόν να αποφύγει τη σύγκρουση με τους Πολίτες, υποδυόμενος το ρόλο του αθώου θύματος – καθ’ υπόδειξη των εντολέων του, στα πλαίσια του βρώμικου πειράματος που διεξάγουν, με πειραματόζωα τους Έλληνες.
Αναλυτικότερα, η εικόνα «διπλής ανάγνωσης» που παρουσίασε ήταν ταυτόχρονα αυτή ενός ήρωα, ο οποίος έκανε τα πάντα για να υπερασπίσει την πατρίδα του, καθώς επίσης ενός θύματος, το οποίο υποχρεώθηκε να υπογράψει ένα τρίτο μνημόνιο «με το πιστόλι στον κρόταφο» – προσδίδοντας με αυτό το τέχνασμα μία «ιερή αύρα» πατριωτισμού, υπευθυνότητας και εντιμότητας στο κόμμα που εκπροσωπεί, ειδικά όμως στον εαυτό του.
Ερμήνευσε δε τη στάση του ισχυριζόμενος πως θα ήταν ανεύθυνο να επιλέξει τη μοναδική εναλλακτική λύση: την οδυνηρή χρεοκοπία, την οποία θα ακολουθούσε η έξοδος από το ευρώ, όπου όμως δεν συμφωνούσαν οι Έλληνες, οπότε ήταν καθήκον του να το αποφύγει με κάθε θυσία!
Φυσικά δεν ανέφερε με λεπτομέρειες τις θυσίες, ενώ βιάστηκε να προκηρύξει εκλογές προτού βιώσουν τις αποφάσεις «του» οι Έλληνες στη καθημερινότητα τους – επικαλούμενος σαν την «αθώα περιστερά» πως δεν θα ήταν έντιμο να κυβερνήσει ενάντια στις προεκλογικές του δεσμεύσεις, τις οποίες όμως είχε ήδη προδώσει ανεπιστρεπτί, αφού θα ίσχυαν όποιος και αν ανερχόταν στην εξουσία.
Την ίδια χρονική περίοδο, η ηλικιωμένη μητέρα του ανέφερε σε εφημερίδα ότι: “Ο Αλέξης δεν τρώει πλέον καθόλου και δεν κοιμάται, αλλά δεν έχει άλλη επιλογή – αφού είναι υποχρεωμένος να κάνει το καθήκον του, απέναντι στους ανθρώπους που τον εμπιστεύθηκαν“. Η σύζυγός του τη συμπλήρωσε, λέγοντας πως “Δεν βλέπει πια πολύ συχνά τον Αλέξη, αφού πηγαίνει από το αεροδρόμιο στη Βουλή – ενώ, αφού δεν έχει καν το χρόνο να δει τα παιδιά του, πως θα μπορούσε να δει την ίδια;”.
Η εικόνα λοιπόν του πρωθυπουργού «σμιλεύθηκε» πανέξυπνα, σε κάποιον που υποφέρει λόγω της καλής του ψυχής – που είναι έντιμος και πιστός μεν στο καθήκον του, αλλά όχι άτρωτος. Ως εκ τούτου, δεν επιτρέπεται να τον κατακρίνει κανείς, αφού θα ήταν απρεπές απέναντι στην αυτοθυσία και στην αγάπη του ηγεμόνα για το λαό του!
Έτσι, κατάφερε να παραμείνει ανέπαφο το υπερήφανο προφίλ του ηγέτη που αντιστέκεται και πολεμάει τους εχθρούς της πατρίδας του – χωρίς όμως να καταφέρει να τους νικήσει, αφού είναι πανίσχυροι. Εν τούτοις, όπως διαβεβαίωσε αμέσως μετά τους πάντες, παγιδεύοντας την αντιπολίτευση, δεν συμφωνεί με τα μνημόνια και θα συνεχίσει να μάχεται – πάντοτε για το καλό των υπηκόων του.
.
Η δύναμη της εικόνας
Περαιτέρω, με τη βοήθεια όλων των παραπάνω πονηρών τεχνασμάτων, η εικονική πραγματικότητα έγινε πιο πραγματική από την πραγματικότητα – η ψεύτικη αλήθεια πιο ισχυρή από την αλήθεια, ευνοούμενη από το αναμφισβήτητο γεγονός ότι, οι άνθρωποι δεν συμπαθούν ιδιαίτερα τον οδυνηρό ρεαλισμό, ειδικά όταν ήδη υποφέρουν.
Απόδειξη η αποδοχή της μετονομασίας της «Τρόικας» σε «Θεσμούς», η οποία παρουσιάσθηκε ως μία λαμπρή νίκη της κυβέρνησης – παρά το ότι οι απαιτήσεις των δανειστών έχουν αυξηθεί γεωμετρικά, ενώ για πρώτη φορά στην ιστορία του ΔΝΤ έχουν εκχωρηθεί εμπράγματες εγγυήσεις για τα δάνεια που παρέχει εις βάρος της εθνικής κυριαρχίας μίας χώρας, οι οποίες συμπεριλαμβάνουν το σύνολο σχεδόν της δημόσιας περιουσίας, αξίας άνω των 300 δις €, έναντι μόλις 50 δις €!
Συμπερασματικά λοιπόν, η πλήρης υποταγή παρουσιάσθηκε ως νίκη, η ταπείνωση ως υπερήφανος αγώνας, ενώ οι συνεργάτες των δυνάμεων κατοχής ως σωτήρες της πατρίδας τους – αυτοί που την διαφύλαξαν την τελευταία στιγμή από το βέβαιο θάνατο, αναλαμβάνοντας τις βαριές ευθύνες της διακυβέρνησης της! Στολίσθηκε δε με τα γνωστά «παραλάβαμε άδεια ταμεία», χωρίς φυσικά να αναφέρεται πως κανένας δεν υποχρέωσε τον πρωθυπουργό να διεκδικήσει την εξουσία, είχε πλήρη εικόνα των ταμείων, ενώ ο ίδιος επέμενε ότι είχε την ικανότητα να κυβερνήσει.
Στη συνέχεια, ο πρωθυπουργός πίεσε τους βουλευτές για την επιτάχυνση της εφαρμογής της συμφωνίας με τους δανειστές, διαστρεβλώνοντας εντελώς την πραγματικότητα με τις παρακάτω δηλώσεις του: “Είναι πολύ σημαντικό να μην χάσουμε ούτε ένα χιλιοστό του εδάφους που κερδίσαμε, μέσω της υπογραφής του μνημονίου με τους δανειστές“!
Όλοι κατανοούν βέβαια πως, εάν είχε τολμήσει να πει κάτι τέτοιο η προηγούμενη κυβέρνηση, θα είχαν ξεσηκωθεί ακόμη και οι νεκροί στη χώρα – ενώ σήμερα επικρατεί η σιωπή των αμνών πριν από τη συλλογική σφαγή τους, ακριβώς επειδή αδυνατούν να κατανοήσουν ότι, ο λύκος ανέλαβε τη στάνη τους, έχοντας απλά μεταμφιεσθεί στο βοσκό.
Εύλογα ενδεχομένως, αφού την ίδια στιγμή που ο πρωθυπουργός υπέγραφε τη θανατική τους καταδίκη, δήλωνε ότι, “Δεν πιστεύω σε αυτό το μνημόνιο. Είναι μία πολύ κακή συμφωνία τόσο για την Ελλάδα, όσο και για την Ευρώπη, αλλά έπρεπε να την υπογράψω για να εμποδίσω την καταστροφή“.
Εύλογα επειδή η χρήση των λογικών αντιθέσεων είναι γνωστό από την ψυχολογία πως εξουδετερώνει την υγιή αντίληψη των ανθρώπων – οι οποίοι, στην προκειμένη περίπτωση, το μόνο που κατάλαβαν είναι πως απέφυγαν την όποια καταστροφή, παρά το ότι βλέπουν με τα μάτια τους πως το δύστυχο καράβι έχει καταληφθεί από τους πειρατές, λυμαίνονται οι συμμορίες, ενώ κινδυνεύει όσο ποτέ μέχρι σήμερα να βουλιάξει.
.
Η διπλή σκέψη
Ο «πατριώτης» κομματικός συνεργός τώρα του πρωθυπουργού δήλωσε επίσης ότι, το μνημόνιο σημαίνει πως η Ελλάδα συμβιβάσθηκε, ότι είναι το αποτέλεσμα ενός εκβιασμού, ενώ αποτελεί κυριολεκτικά ένα στυγνό πραξικόπημα των δανειστών – συμπληρώνοντας όμως ταυτόχρονα πως η Ελλάδα συνθηκολόγησε μεν, αλλά δεν παραδόθηκε!
Απαίτησε δε από τους βουλευτές την άμεση υπογραφή των εγγράφων, χωρίς καν να προλάβουν να τα διαβάσουν σωστά – σαν να μιλούσε σε πνευματικά ανάπηρους, σε ανόητους δηλαδή που δεν μπορούσαν να καταλάβουν πως η συνθηκολόγηση και η άνευ όρων παράδοση δεν είναι έννοιες που διαφέρουν μεταξύ τους.
Στην προκειμένη περίπτωση λοιπόν οι δύο κομματικοί συνεργάτες χρησιμοποίησαν τη διαδικασία της διπροσωπίας, της διπλής αντιφατικής σκέψης – σύμφωνα με την οποία μία δήλωση την ίδια στιγμή, την οποία λέγεται, μέσω της διατήρησης αυτών που έδωσε κανείς να καταλάβουν οι άνθρωποι προηγουμένως, αν και αυτοαναιρείται πείθει.
Με απλά λόγια, έπρεπε τόσο οι βουλευτές, όσο και οι Πολίτες που άκουγαν αυτές τις «σχιζοφρενείς» ομιλίες, να είναι σε θέση να αποδεχθούν αντιφατικά μεταξύ τους στοιχεία, χωρίς να διαμαρτύρονται για την αντιφατικότητα – για το ότι δεν μπορούν να ισχύουν ταυτόχρονα και τα δύο, αλλά είτε το ένα, είτε το άλλο.
Με δεδομένο λοιπόν το ότι, η δήλωση ενός πράγματος μαζί με το αντίθετο του τηn ίδια στιγμή, σχεδόν ταυτόχρονα, προκαλεί πλήρη διάσπαση της συνείδησης, οι βουλευτές υπέγραφαν την άνευ όρων παράδοση της χώρας, πιστεύοντας πως αγωνίζονται για την απελευθέρωση της και κάνοντας το καθήκον τους!
Δεν μπορούσαν δηλαδή να αντιληφθούν την αλήθεια, έχοντας κυριευθεί από το ψέμα – γεγονός που οφείλεται στην αδυναμία των ανθρώπων να διατηρήσουν μία «απόσταση ασφαλείας» απέναντι στην εκάστοτε συναισθηματική φόρτιση (emotions). Επομένως, να μην μπορούν πλέον να ελέγξουν τους εξωτερικούς επηρεασμούς τους – με αποτέλεσμα να υποτάσσονται πρόθυμα σε αυτά που τους ζητούνται, χωρίς να σκεφθούν προηγουμένως.
