Το τρίτο μνημόνιο, μέσω του οποίου νομιμοποιούνται τα δύο προηγούμενα, είναι η τελευταία δόση του δηλητηρίου που δόθηκε ως φάρμακο στην Ελλάδα – ταυτόχρονα αποτελεί πράγματι, γεγονός οξύμωρο, την τελευταία της ευκαιρία
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Οι μέθοδοι, με τις οποίες το ΔΝΤ ληστεύει κυριολεκτικά όλες εκείνες τις δύστυχες χώρες που εισβάλλει, φαίνονται στο υποθετικό παράδειγμα ενός μικρού χωριού που ακολουθεί – το οποίο χάνει τα πάντα, χωρίς κανένα απολύτως φταίξιμο των κατοίκων του. Ένοχος είναι η διεφθαρμένη εγχώρια πολιτική και οικονομική του ελίτ – η οποία υπογράφει την παράδοση του χωριού στους διεθνείς δολοφόνους, για να αποκρύψει τα χρήματα που έχει υπεξαιρέσει”.
.
Άρθρο
Παρά το ότι έχουμε αναλύσει πολλές φορές την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, στις εντελώς διαφορετικές χρονικές περιόδους της κρίσης, προτείνοντας κάθε φορά λύσεις που πάντοτε διαφέρουν μεταξύ τους, αφού η οικονομία δεν είναι στατική και εξελίσσεται ανάλογα με τα γεγονότα, με τις αποφάσεις που λαμβάνονται, καθώς επίσης με την εφαρμογή τους, ακούμε συχνά πως δεν είμαστε σαφείς – κάθε φορά δε, ερωτούμαστε ποιά ακριβώς λύση προτείνουμε.
Δίνοντας τώρα την αυτονόητη απάντηση, σύμφωνα με την οποία οι εκάστοτε λύσεις εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τις παρούσες συνθήκες και από τα στελέχη των κυβερνήσεων που θα καλούνταν να τις εφαρμόσουν, ενώ σήμερα, μετά από τις συνεχείς αποτυχίες όλων των κομμάτων, καθώς επίσης με κριτήριο τα στελέχη τους, η «βασιλικότερη του Βασιλιά» τήρηση του μνημονίου είναι η μοναδική δυνατότητα της χώρας (ανάλυση), ερωτούμαστε γιατί τότε τασσόμαστε εναντίον αυτών που επιβάλλονται στην Ελλάδα από τους δανειστές της – όπως με το κείμενο «Η παγίδα των μνημονίων».
Η απάντηση είναι πως η χώρα δεν έχει τη δυνατότητα να αμυνθεί σωστά ούτε με τα συγκεκριμένα κόμματα, ούτε με τα στελέχη τους, ενώ οι συνθήκες που επικρατούν (άρθρο), δεν επιτρέπουν ελπίδες δραστηριοποίησης ικανών Ελλήνων – οι οποίοι φυσικά υπάρχουν, αλλά δεν έχουν πρόσβαση στους κομματικούς μηχανισμούς, χωρίς τους οποίους δεν είναι σε θέση να αναδειχθούν και να εργασθούν προς όφελος της πατρίδας τους.
Το γεγονός αυτό θα μπορούσε φυσικά να αλλάξει κάποια στιγμή, οπότε δεν έχει άλλη επιλογή κανείς στη διάθεση του, από το να αποφύγει τον ακαριαίο θάνατο – ελπίζοντας ότι, κατά τη διάρκεια του αργού θανάτου της Ελλάδας, θα δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες αντίδρασης, ενώ θα εμφανισθούν παρατάξεις και άτομα που θα καταφέρουν να δρομολογήσουν τις απαιτούμενες λύσεις.
Ευχόμαστε βέβαια να μην είναι τότε πολύ αργά – να μην έχει λεηλατηθεί δηλαδή ολοκληρωτικά η δημόσια, καθώς επίσης η ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων, μετατρέποντας τους σε άβουλους σκλάβους χρέους.
Περαιτέρω, ειδικά όσον αφορά τις απαισιόδοξες προβλέψεις μας, καθώς επίσης την κριτική μας για το ΔΝΤ (ανάλυση), το βασικότερο «συστατικό» της Τρόικας, θεωρούμε σκόπιμο να παραθέσουμε ένα εύστοχο παράδειγμα από το συγγραφέα του βιβλίου «ΔΝΤ, η παγκόσμια δύναμη – το χρονικό μίας ληστείας».
.
Εισαγωγή
Το ΔΝΤ ιδρύθηκε το 1944 από τη σύσκεψη του Bretton Woods – με βασικό αντικείμενο του τη σταθεροποίηση του δολαρίου, ως το νέο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα. Μετά τη μονομερή όμως κατάργηση του συστήματος του Bretton Woods από τις Η.Π.Α. τη δεκαετία του 1970, όπου το δολάριο έπαψε πια να έχει αντίκρισμα σε χρυσό, το ΔΝΤ ανέλαβε σε παγκόσμιο επίπεδο το ρόλο του δανειστή ύστατης ανάγκης.
Από το ξεκίνημα τώρα της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους εμφανίζεται κυρίως ως μέλος της Τρόικας, καθώς επίσης ως υποστηρικτής της πολιτικής λιτότητας – για τις φτωχές χώρες βέβαια και όχι για τις πλούσιες, αφού κατηγορεί τη Γερμανία για τη συγκεκριμένη πολιτική της, ενώ τόσο οι Η.Π.Α., όσο και η Ιαπωνία, εφαρμόζουν την ακριβώς αντίθετη.
Ο στόχος του ΔΝΤ, με αφετηρία τη δεκαετία του 1980 όπου υιοθετήθηκε από τις Η.Π.Α. ο νεοφιλελευθερισμός, είναι σε πρώτη γραμμή η βίαιη ουσιαστικά επιβολή των «προγραμμάτων διαρθρωτικής προσαρμογής» – κέντρο βάρους των οποίων είναι επίσημα η σταθεροποίηση, η απορρύθμιση, η φιλελευθεροποίηση, καθώς επίσης οι ιδιωτικοποιήσεις στις χώρες που εισβάλλει.
Παρά το ότι δε η εφαρμογή όλων των μέτρων αυτού του είδους αυξάνει δραματικά τη φτώχεια, την πείνα, την εξαθλίωση, τις αυτοκτονίες και τον αναλφαβητισμό, μειώνει τον πληθυσμό περιορίζοντας το προσδόκιμο ζωής, ενώ εντείνει τις κοινωνικές ανισότητες, πολλοί άνθρωποι στις ανεπτυγμένες χώρες πιστεύουν ακόμη πως η επιβολή τους είναι νόμιμη, δίκαιη και απαραίτητη – καθώς επίσης πως οι στερήσεις, από τις οποίες υποφέρουν οι άνθρωποι στις χώρες που επιβάλλονται, είναι αναπόφευκτες.
Αυτό συμβαίνει κυρίως επειδή το ΔΝΤ επιτυγχάνει τη στήριξη του τόσο από την πολιτική, όσο και από την οικονομική ελίτ, καθώς επίσης από τα ΜΜΕ – ενώ οι πράξεις του ξεγελούν μεγάλο μέρος της παγκόσμιας κοινής γνώμης, μέσω των σκόπιμα λανθασμένων πληροφοριών που διοχετεύει, μεταξύ των οποίων με τη βοήθεια συνειδητά παραποιημένων στατιστικών, καθώς επίσης με τις άλλες «μεθόδους συγκάλυψης» που χρησιμοποιεί.
Για να μπορέσει τώρα να περιγράψει κανείς παραστατικά τι ακριβώς είναι τα προγράμματα διαρθρωτικής προσαρμογής, πως φαίνονται στην πραγματικότητα δηλαδή, καθώς επίσης τα αποτελέσματα τους για τους ανθρώπους των χωρών που εισβάλλει, είναι σκόπιμη η αναφορά στο υπεραπλουστευμένο υποθετικό παράδειγμα ενός μικρού χωριού που ακολουθεί:
.
Η διαφθορά ως αφετηρία
Υποθετικά φαντάζεται κανείς ένα μικρό, πλούσιο χωριό, στα ταμεία του οποίου έχουν συσσωρευτεί 50.000 €. Ως εκ τούτου, οι κάτοικοι του αποφασίζουν να αντικαταστήσουν το παλαιό, ετοιμόρροπο κτίριο του σχολείου με ένα καινούργιο, για την κατασκευή του οποίου απαιτούνται 100.000 € – οπότε το δημοτικό συμβούλιο δίνει την εντολή στο δήμαρχο να το αναλάβει.
Ο δήμαρχος πηγαίνει στην τοπική τράπεζα αιτούμενος ένα δάνειο ύψους 50.000 €, για να συμπληρώσει το ποσόν των 100.000 €. Επειδή δε τα 50.000 € που ζητάει είναι καλυμμένα, έχουν εγγύηση δηλαδή, η τράπεζα εγκρίνει το δάνειο – οπότε ο δήμαρχος, ο οποίος βοήθησε την εκλογή του χρηματίζοντας αυτούς που έπρεπε, τρίβει ικανοποιημένος τα χέρια του αφού ανακάλυψε έναν τρόπο να κερδίσει χρήματα.
Απευθύνεται λοιπόν σε έναν γνωστό του επιχειρηματία, προσφέροντας του τα μισά από το δάνειο των 50.000 € και κρατώντας τα άλλα μισά για τον εαυτό του. Αμέσως μετά, επεξεργάζονται μαζί ένα σχέδιο χρηματοδότησης – από το οποίο προκύπτει πως η κατασκευή του σχολείου θα κοστίσει δήθεν 50.000 € περισσότερα, από όσο είχε αρχικά υπολογισθεί (150.000 € συνολικά).
Στη συνέχεια το δημοτικό συμβούλιο, το οποίο δεν έχει γνώσεις οικονομικών, παρά τις μεγάλες αμφιβολίες του δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο, από το να συμφωνήσει με το σχέδιο χρηματοδότησης του δημάρχου. Έτσι ο δήμαρχος επισκέπτεται ξανά την τράπεζα, για να ζητήσει ένα επί πλέον δάνειο ύψους 50.000 €.
Εν τούτοις, αυτή τη φορά η τράπεζα δεν το εγκρίνει, επειδή δεν έχει εγγύηση για το ποσόν – κάτι που συμβαίνει επίσης με όλες τις άλλες τράπεζες που απευθύνεται ο δήμαρχος, οι οποίες απαιτούν ανάλογες εγγυήσεις που δεν διαθέτει. Έτσι, στο δήμαρχο απομένει μία και μοναδική δυνατότητα: να απευθυνθεί σε έναν δανειστή ύστατης ανάγκης – στο ΔΝΤ.
Ερχόμενος τώρα σε επαφή με το Ταμείο, διαπιστώνει με μεγάλη του έκπληξη πως δεν ενδιαφέρεται καθόλου εάν αυτός ή ο συνεταίρος του είναι σοβαροί άνθρωποι ή όχι – καθώς επίσης για το εάν υπάρχουν ή μη εγγυήσεις για το δάνειο. Αντίθετα, το ποσόν εγκρίνεται αμέσως, με την προϋπόθεση όμως πως, πριν από την εκταμίευση του δανείου, θα σταλθεί μία μικρή ομάδα ανθρώπων του ΔΝΤ στο χωριό – οι οποίοι θα ερευνήσουν ορισμένα πράγματα και τελικά θα κάνουν κάποιες προτάσεις στο δήμαρχο.
