Οι Έλληνες έχουν επιλέξει τη λύση του βαριά ασθενή που προτιμά τη μορφίνη, αντί την επώδυνη, χωρίς καμία εγγύηση για την επιτυχία της εγχείρηση – περιμένοντας να εμφανισθεί από θαύμα κάποιος χειρουργός που να μπορεί να εμπιστευτεί
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Όποιος και αν φταίει, αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα – σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα έχει πλέον χρεοκοπήσει ολοκληρωτικά, χωρίς καμία απολύτως δυνατότητα να αποφύγει μία κατάσταση που είναι κάτι περισσότερο από οδυνηρή.
Όσο πιο σύντομα λοιπόν το παραδεχτούμε, τόσο πιο γρήγορα θα ξεκινήσει η διαδικασία της εξυγίανσης μέσω της χρεοκοπίας – όπως σωστά συστήνει ο πατέρας της ελεύθερης οικονομίας (A. Smith), ενώ αποτελεί ένα δικαιωματικό, θεμελιώδες, αναφαίρετο «εργαλείο» του συστήματος του καπιταλισμού: το ελιξίριο του” (πηγή).
.
Άρθρο
Όπως μία επιχείρηση που χρεοκοπεί είναι έρμαιο στις διαθέσεις των πιστωτών της, εάν δεν δηλώσει επίσημα στάση πληρωμών, αφενός μεν για να προστατεύσει τα πάγια της, αφετέρου για να διαπραγματευθεί τη διαγραφή μέρους των χρεών της με τους πιστωτές, το ίδιο συμβαίνει και με ένα κράτος.
Το γεγονός αυτό έχει διαπιστωθεί πολλές φορές στην ιστορία, όπως με τη Γερμανία το 1953, με τη Ρωσία το 1998 ή με τις Η.Π.Α. το 1971 – όταν αρνήθηκαν μονομερώς να πληρώσουν τα χρέη τους με χρυσό, παρά το ότι ήταν υποχρεωμένες από τη διεθνή σύμβαση του Bretton Woods.
Ειδικά η Ρωσία είμαστε σχεδόν βέβαιοι πως θα το επαναλάβει, εάν συνεχίσει να πιέζεται από τις κυρώσεις της Δύσης, σε συνδυασμό με την κάθετη πτώση των τιμών της ενέργειας και των πρώτων υλών – το αργότερο όταν/εάν διαπιστώσει πως η μακροπρόθεσμη ωφέλεια για τους Πολίτες της είναι μεγαλύτερη, από τις βραχυπρόθεσμες συνέπειες της χρεοκοπίας.
Με απλά λόγια, δεν πρόκειται να φοβηθεί καθόλου να επιλέξει με δική της πρωτοβουλία τη στάση πληρωμών (άρθρο) – ένα ενδεχόμενο που θα δημιουργήσει αρκετά προβλήματα στο δυτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, το οποίο έτσι και αλλιώς κρέμεται κυριολεκτικά από μία λεπτή κλωστή, ευρισκόμενο στα όρια της κατάρρευσης.
Σε κάθε περίπτωση, ο τρόπος που διαχειρίζεται τα οικονομικά της, έχοντας τοποθετήσει στο εξωτερικό τόσα ακριβώς χρήματα, όσα και αυτό στην ίδια (περί το 1,1 τρις $), αποδεικνύει πως είναι προετοιμασμένη για μία τέτοια ενέργεια – όταν και εάν φυσικά κριθεί αναγκαία.
.
Η ελληνική χρεοκοπία
Στην περίπτωση τώρα της Ελλάδας, η χρεοκοπία της είναι προ πολλού δεδομένη, ενώ δυστυχώς καθυστερείται παράνομα – γεγονός που μας οδήγησε στο να τη χαρακτηρίσουμε ως «κυλιόμενη» (ανάλυση).
Παρά το ότι δε η ευθύνη για το ύψος του δημοσίου χρέους έως το 2010 είναι αναμφίβολα δική μας, από το χρονικό αυτό σημείο και μετά είναι υπεύθυνη η Τρόικα – αφού αυτή ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας. Πόσο μάλλον όταν το ΔΝΤ έχει αποδεχθεί μόνο του ότι, τόσο η διάγνωση (άρθρο), όσο και η συνταγή που επέβαλλε για την αντιμετώπιση του προβλήματος, ήταν λανθασμένα.
Εάν τώρα η Ελλάδα συνεχίσει να μην επιλέγει την επίσημη χρεοκοπία της, θα της επιβάλλονται διαρκώς νέα «προαπαιτούμενα», για να μπορεί να εισπράττει τις δόσεις των εκάστοτε δανείων που της παρέχονται – με αποτέλεσμα να αυξάνονται οι φόροι, να μειώνονται οι μισθοί, να κλιμακώνεται η ανεργία, να οδηγούνται ακόμη περισσότερες επιχειρήσεις στην πτώχευση, να εντείνεται η ύφεση, να περιορίζεται το ΑΕΠ κοκ.
Παράλληλα, οι πιστωτές της θα προσπαθήσουν να εξαγοράσουν/κατασχέσουν όλα της τα περιουσιακά στοιχεία, δημόσια και ιδιωτικά, σε τιμές ξεπουλήματος – ενώ η κυβέρνηση της θα εξευτελίζεται διεθνώς, όπως πρόσφατα ο πρωθυπουργός στη μίνι σύσκεψη κορυφής για το προσφυγικό. Επί πλέον, θα είναι καταναγκασμένη να κάνει όλο και μεγαλύτερες παραχωρήσεις, καθώς επίσης διαρκώς περισσότερους συμβιβασμούς – επιδεινώνοντας κάθε φορά την πολιτική, οικονομική, κοινωνική και μεταναστευτική κρίση στην πατρίδα μας.
Στα πλαίσια αυτά, τα «τέσσερα κλειδιά για την έξοδο από την κρίση» που ανέφερε πρόσφατα η κυβέρνηση (ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης, κεφαλαιοποίηση των τραπεζών, προαπαιτούμενα, εφαρμογή ενός προγράμματος ανάπτυξης), όπως επίσης τα αντίστοιχα «σχέδια επί χάρτου» της αντιπολίτευσης, είναι εντελώς εκτός τόπου και χρόνου, ψευδαισθησιακά – αφού δεν πρόκειται να επενδύσει ποτέ κανένας στην Ελλάδα, ρισκάροντας τα χρήματα του, όσο το χρέος της, δημόσιο και ιδιωτικό πλέον, είναι στα σημερινά δυσθεώρητα επίπεδα, συνεχίζοντας να αυξάνεται αλματωδώς.
Με απλά λόγια, όταν μία χώρα είναι ήδη χρεοκοπημένη, αφού δεν μπορεί να δανεισθεί από τις αγορές ευρισκόμενη στον ορό των εταίρων της, χωρίς να γνωρίζει τι θα συμβεί την επόμενη ημέρα, κανένας δεν διακινδυνεύει να τοποθετήσει τα χρήματα του – συνειδητοποιώντας πως μπορεί ανά πάσα στιγμή να κουρευτούν.
Το ίδιο συμβαίνει με τις ελληνικές τράπεζες, οι οποίες είναι βυθισμένες στα κόκκινα δάνεια και στα χρέη, αδυνατώντας να ανταποκριθούν στη βασικότερη λειτουργία τους, χωρίς την οποία δεν είναι σε θέση να επιβιώσουν: στο δανεισμό, όχι επειδή δεν έχουν τη δυνατότητα (ανάλυση), αλλά λόγω του ότι δεν υπάρχουν πλέον αξιόχρεοι οφειλέτες.
Προφανώς, κανένας δεν δανείζει υφιστάμενους ή μελλοντικούς ανέργους, καθώς επίσης επιχειρήσεις υποψήφιες να χρεοκοπήσουν – πόσο μάλλον όταν οι εγγυήσεις που μπορούν να παρέχουν, τα περιουσιακά τους στοιχεία δηλαδή, χάνουν συνεχώς την αξία τους.
Ακόμη όμως και να υπήρχε η δυνατότητα δανεισμού, καθώς επίσης η διάθεση ανάληψης παράλογου ρίσκου, κανένας δεν επενδύει σε μία χώρα που μειώνεται συνεχώς η ζήτηση, ενώ το ανεκμετάλλευτο παραγωγικό της δυναμικό είναι τόσο μεγάλο – έχοντας χάσει πλέον την επαφή του ακόμη και με την Ισπανία, όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί.
.
.
Θα μπορούσε βέβαια να ισχυρισθεί κανείς πως υπάρχει η δυνατότητα εκμετάλλευσης της ζήτησης στο εξωτερικό – κάτι που είναι όμως ουτοπικό, όταν η Ευρωζώνη αγωνίζεται να αποφύγει την ύφεση, όλες οι υπερχρεωμένες χώρες προσπαθούν να εξάγουν, στον υπόλοιπο πλανήτη μειώνεται η ανάπτυξη, ενώ η ανταγωνιστικότητα της χώρας μας είναι ένα από τα πολλά θύματα της Γερμανίας.
