Όταν σε μία χώρα κινδυνεύει να εξαφανισθεί η μεσαία τάξη, ενώ έχει εξαθλιωθεί η κατώτερη, τότε επιλέγονται αριστερές παρατάξεις: οι ακροδεξιές όταν υπάρχει εξωτερική απειλή ενώ οι κεντρώες σε εποχές ευημερίας – η δυτική παγίδα
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Η μη συμβατική νομισματική πολιτική των μεγάλων κεντρικών τραπεζών, η οποία δεν συνοδεύεται από μία ορθολογική δημοσιονομική πολιτική, καθώς επίσης από τη ρύθμιση χρεών και τραπεζών, έχει διαστρεβλώσει εντελώς το χρηματοπιστωτικό σύστημα – χωρίς θετικά αποτελέσματα, εκτός από την μέχρι στιγμής αποφυγή ενός παγκόσμιου κραχ, έναντι πολύ ακριβών ανταλλαγμάτων (υπερδιογκωμένες φούσκες στις αγορές παγίων, μεγάλη αύξηση του παγκοσμίου χρέους, υπερδιπλασιασμός των δανείων σε δολάρια κλπ.).
Η πολιτική όμως αυτή πλησιάζει στο τέλος της, για διάφορους λόγους στις τρεις μεγάλες βιομηχανικές περιοχές του πλανήτη, χωρίς να έχει βρεθεί ο τρόπος της ομαλής αντικατάστασης της – γεγονός που σημαίνει πως θα οδηγηθούμε πολύ σύντομα σε αχαρτογράφητα νερά, με τους κινδύνους κατάρρευσης του σημερινού χρηματοπιστωτικού συστήματος να έχουν αυξηθεί κατακόρυφα”.
.
Ανάλυση
Διαπιστώνοντας πως η αξιωματική αντιπολίτευση αναζητάει τα αίτια της εκλογικής της αποτυχίας στα πρόσωπα που διεκδίκησαν τη νίκη, θεωρούμε σκόπιμο να εκφράσουμε τη δική μας άποψη, με γνώμονα όπως πάντα την οικονομική ιστορία – η οποία είναι εντελώς διαφορετική.
Ειδικότερα, με βάση την εμπειρία, όταν σε μία χώρα κινδυνεύει να εξαφανισθεί η μεσαία τάξη, ενώ έχει εξαθλιωθεί η κατώτερη, τότε επιλέγονται νομοτελειακά αριστερές παρατάξεις – οι οποίες συνήθως δεν παράγουν πλούτο αλλά, αντίθετα, μοιράζουν όσο το δυνατόν καλύτερα ή δικαιότερα μπορούν τη φτώχεια. Χώρες όπως η Ρωσία στο παρελθόν, η Κούβα, η Χιλή κοκ. έχουν τεκμηριώσει το παραπάνω συμπέρασμα – επιτρέποντας ελάχιστες αμφιβολίες.
Φαίνεται λοιπόν πως το δικαιότερο μοίρασμα των μικρότερων εισοδημάτων είναι αυτό που προσδοκούν ενδόμυχα οι υποστηρικτές τους, χωρίς πολλές φορές να το συνειδητοποιούν – επειδή η φτώχεια είναι ουσιαστικά συγκριτικό μέγεθος, ενώ υποφέρεται ευκολότερα, όταν το σύνολο των ανθρώπων μίας κοινωνίας είναι στην ίδια οδυνηρή θέση.
Ως εκ τούτου, μετά από τα έξι περίπου χρόνια της πολιτικής των μνημονίων, τα οποία ακολουθεί ένα τρίτο πολύ αυστηρότερο, εύλογα οι Έλληνες επέλεξαν μία αριστερή κυβέρνηση – αφού είναι πολύ πιο φτωχοί πλέον, όσον αφορά τη μεσαία και κατώτερη τάξη, έχοντας χάσει όλες τους τις ελπίδες για το μέλλον (αποδεχόμενοι παράλληλα την ήττα τους από τους πιστωτές).
Περαιτέρω, όταν η μεσαία τάξη μίας χώρας ευημερεί, ενώ η κατώτερη (πάντοτε με εισοδηματικά κριτήρια) δεν δυσκολεύεται να επιβιώσει, τότε το πολίτευμα που επιλέγεται είναι συνήθως ο φιλελευθερισμός – με περισσότερο ή λιγότερο κοινωνικό πρόσωπο, ανάλογα με τις κοινωνικές ευαισθησίες και τον παραγόμενο πλούτο, σε καθεστώς Δημοκρατίας. Χώρες όπως η Γαλλία, η Βρετανία, η Σουηδία κοκ. επιβεβαιώνουν τον κανόνα – είτε επιλέγοντας συντηρητικά, είτε σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, με κριτήριο το δικαιότερο μοίρασμα του πλούτου, μεταξύ άλλων μέσω της ποιότητας του κράτους προνοίας.
Τέλος, όταν μία χώρα, ειδικά με εξαθλιωμένη μεσαία και κατώτερη τάξη, απειλείται είτε από εξωτερικούς εχθρούς (όπως η Γερμανία τη δεκαετία του 1930, λόγω της υποχρέωσης της να πληρώσει υπέρογκες πολεμικές επανορθώσεις), είτε από μεταναστευτικά κύματα (τα οποία θεωρούνται εχθρικά, κυρίως λόγω του ότι επιδεινώνουν τις ήδη προβληματικές συνθήκες διαβίωσης), τότε κλίνει προς το φασισμό – θεωρώντας πως μόνο έτσι μπορεί να προστατευθεί, κινδυνεύοντας να σβηστεί από τον παγκόσμιο χάρτη.
Συνεχίζοντας, με κριτήριο την παραπάνω υπεραπλουστευμένη ανάλυση, δεν πρέπει να απορεί η αξιωματική αντιπολίτευση που έχασε την πρώτη θέση στις εκλογές αλλά, αντίθετα, για το μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων που την ψήφισαν – γεγονός που μάλλον οφείλεται στο ότι, η μεσαία τάξη δεν έχει ακόμη εξαθλιωθεί από τα μνημόνια, ενώ η κατώτερη καταφέρνει, έστω με μεγάλες δυσκολίες, να επιβιώνει.
Βέβαια, είτε επειδή δεν πληρώνει τις υποχρεώσεις της, είτε γιατί δεν έχουν ακόμη δρομολογηθεί κατασχέσεις και πλειστηριασμοί, είτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο – ενώ στην Ελλάδα λειτουργεί η οικογένεια και υπάρχει αλληλεγγύη.
Από την άλλη πλευρά, η συνεργασία ενός ήπιου αριστερού κόμματος με ένα εθνικιστικό σε κάποιο βαθμό, το οποίο φυσικά δεν είναι ακροδεξιό ή φασιστικό, τεκμηριώνει ξανά πως οι Έλληνες δεν βρίσκονται ακόμη σε τόσο δύσκολη θέση – παρά τα καταστροφικά μνημόνια, τον «εχθρό» στο πρόσωπο της Γερμανίας και της Τρόικας, καθώς επίσης τα αυξημένα μεταναστευτικά κύματα που κατακλύζουν τη χώρα (με στόχο όμως όχι την παραμονή τους στην Ελλάδα, αλλά τη μετάβαση τους στις πλούσιες χώρες της κεντρικής Ευρώπης).
Εν τούτοις, με δεδομένο το τρίτο μνημόνιο, το οποίο επισφραγίζει, νομιμοποιεί και εντείνει τα μέτρα των δύο προηγουμένων (ανάλυση), καθώς επίσης τις απαγορεύσεις της συμφωνίας του Δουβλίνου, οι συνθήκες που θα επικρατήσουν, μεταξύ των οποίων ο θάνατος της μεσαίας τάξης, καθώς επίσης η αδυναμία αντιμετώπισης της ανεργίας, δεν θα διαιωνίσουν απλά τη σημερινή αριστερή/δεξιά κυβέρνηση.
Αντίθετα, θα πριμοδοτήσουν ίσως ακόμη πιο «ριζοσπαστικά» κόμματα, ενώ θα καλλιεργήσουν την ιδέα της εξόδου από το ευρώ – ενοχοποιώντας το νόμισμα για όλα τα δεινά των Ελλήνων, παρά το ότι είναι γνωστό πως η Ελλάδα δεν είναι δυστυχώς σε θέση να στηρίξει ένα δικό της νόμισμα.
Ευχόμαστε και ελπίζουμε βέβαια να συνειδητοποιήσει η Ευρώπη που οδηγεί την Ελλάδα με τα μνημόνια εξαθλίωσης, με την άρνηση της ονομαστικής διαγραφής του χρέους, καθώς επίσης με τη μη παροχή αποτελεσματικής βοήθειας στο θέμα των προσφύγων – ιδίως δε, να μην πιστεύει ουτοπικά πως το πρόβλημα θα περιορισθεί στη χώρα μας, αφήνοντας ανέπαφες όλες τις υπόλοιπες, οι οποίες δεν υποφέρουν λιγότερο από την επεκτατική πολιτική της Γερμανίας (μερκαντιλισμός), καθώς επίσης από την επιμονή της στην πιστή εφαρμογή του δόγματος του χάους (ανάλυση).
Μεγαλύτερο κίνδυνο πάντως για την Ευρωζώνη συνιστά η Γαλλία, στην οποία μειώνεται αισθητά το επίπεδο ευημερίας λόγω της Γερμανίας, όπως φαίνεται από την εξέλιξη του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της μετά την υιοθέτηση του ευρώ (γράφημα) – ενώ θεωρεί πως οι μετανάστες θα το επιδεινώσουν ακόμη περισσότερο (οπότε είναι εύλογη η άνοδος της ακροδεξιάς).
.
.
Επίσης η Ισπανία, η οποία χειραγωγεί τις στατιστικές της για να πείσει τους Πολίτες της, χωρίς όμως να μπορεί να διαψεύσει το ύψος της ανεργίας ή να εμποδίσει τις κατασχέσεις, όπως και η Ιταλία – μία χώρα που γνωρίζει πολύ καλά πως, εκτός του ευρώ, έχει πολύ καλύτερες προϋποθέσεις να ανταπεξέλθει με τη ραγδαία επιδείνωση των οικονομικών μεγεθών της.
