Οι συζητήσεις περί της ομαλής εξόδου της Γερμανίας από την Ευρωζώνη κλιμακώνονται, αφού στην αντίθετη περίπτωση προβλέπεται η αργή, επώδυνη κατάρρευση του ευρώ και το χάος – ενώ φαίνεται πως ενθαρρύνονται μυστικά από τις Η.Π.Α.
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Πριν από έναν περίπου χρόνο δημοσιεύσαμε μία ανάλυση, σύμφωνα με την οποία η καλύτερη, εάν όχι η μοναδική λύση, εάν δεν θέλει κανείς να διαλυθεί ανεξέλεγκτα η Ευρωζώνη, καθώς επίσης η ΕΕ, θα ήταν η φιλική έξοδος της Γερμανίας από το κοινό νόμισμα – παραμένοντας μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως η Μ. Βρετανία (άρθρο).
Η άποψη μας αυτή στηριζόταν στο γεγονός ότι, η χώρα έχει εφαρμόσει με αφετηρία το 2000 μία πολιτική (μερκαντιλισμός), η οποία ενισχύει τις φυγόκεντρες δυνάμεις στη νομισματική ένωση – αφού παράγει συνεχώς μεγαλύτερα πλεονάσματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της, εις βάρος όλων των υπολοίπων.
Στα πλαίσια αυτά, έχει επιτύχει ένα επίπεδο ανταγωνιστικότητας (ανάλυση), το οποίο είναι αδύνατον να πλησιάσουν τα άλλα κράτη – ενώ, όσο παράδοξο και αν ακούγεται, μόνο η Ελλάδα έχει καταφέρει να φτάσει σε κάποιο κοντινό σημείο, μετά από τη βίαιη εσωτερική υποτίμηση που της επιβλήθηκε (γράφημα).
.
.
Περαιτέρω, φαίνεται πως η τελευταία σύσκεψη κορυφής της 13ης Ιουλίου, όπου ουσιαστικά η Ελλάδα εκβιάσθηκε να μετατραπεί σε προτεκτοράτο χρέους (έχοντας τεθεί προ του διλήμματος της άτακτης χρεοκοπίας σε συνδυασμό με την έξοδο της από την Ευρωζώνη ή την υπογραφή του τρίτου αποικιοκρατικού μνημονίου), άφησε βαθιά ίχνη στη Γαλλία – με αποτέλεσμα να ακούγονται οι πρώτες φωνές εκ μέρους της ελίτ της χώρας, οι οποίες δηλώνουν πως υπάρχουν δύο μόνο δυνατότητες:
(α) Είτε η ομαλή έξοδος της Γερμανίας από την Ευρωζώνη, έτσι ώστε να αποκατασταθεί η ισορροπία των υπολοίπων μελών, είτε
(β) Η κατάρρευση του κοινού νομίσματος, η οποία θα προκαλούσε ένα οικονομικό χάος, με σοβαρές συνέπειες για ολόκληρο τον πλανήτη – κάτι που θα συνέβαινε εάν η Γαλλία ή κάποια άλλη χώρα αναγκαζόταν, εκούσια ή ακούσια, να εγκαταλείψει το ευρώ.
Ενώ λοιπόν οι διαπραγματεύσεις στην Ελλάδα έχουν ξεκινήσει, παράλληλα με τη συνέχιση της κατάρρευσης της οικονομίας της (άρθρο), οι γαλλικές πολιτικές ελίτ συζητούν ήδη για τα επόμενα βήματα τους – έχοντας χάσει την εμπιστοσύνη τους στη Γερμανία, όπως η καγκελάριος, ιδίως δε ο κακεντρεχής υπουργός οικονομικών της, έχασαν την εμπιστοσύνη τους στην ελληνική κυβέρνηση.
Έχουν βέβαια κατανοήσει πως η τελευταία ευκαιρία που δόθηκε στην Ελλάδα, ήταν μόνο για τη διατήρηση των προσχημάτων – αφού είναι δεδομένο το ότι, ο σκοπός της Γερμανίας είναι είτε η λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας της χώρας μας, σε εξευτελιστικές τιμές, η κατοχή της δηλαδή, είτε η εκδίωξη της από την Ευρωζώνη, είτε και τα δύο μαζί.
Προφανώς, κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, είναι αδύνατον να επιτευχθεί η δημοσιονομική και πολιτική ένωση της Ευρωζώνης, χωρίς την οποία δεν πρόκειται να επιβιώσει, με κριτήριο τα εγγενή ελαττώματα της (ανάλυση). Είναι λοιπόν καλύτερο να απασχολείται αλήθεια κανείς με την ερώτηση ποιός θα προηγηθεί; Η Γερμανία ή η Γαλλία, ακολουθούμενη αμέσως μετά από την Ιταλία;
.
Η στάση της Γαλλίας
Ένας πρώην σύμβουλος πάντως του υπουργείου οικονομικών της Γαλλίας επέκρινε πολύ σοβαρά τη Γερμανία, ισχυριζόμενος πως η στάση της απέναντι στην Ελλάδα αποτελεί μόνο το πρελούδιο αυτού που θα συμβεί – μίας βίαιης σύγκρουσης των δύο ηγετικών οικονομιών της νομισματικής ένωσης, σε σχέση με το μέλλον του κοινού νομίσματος.
Υποστηρίζει δε πως η θεμελιώδης αυτή αντίθεση δεν πρόκειται να λυθεί συμβιβαστικά, όπως συνηθιζόταν μέχρι σήμερα – επειδή η Γερμανία βλέπει την Ευρωζώνη αποκλειστικά και μόνο ως μία δυνατότητα διατήρησης της χαμηλής ισοτιμίας του νομίσματος της, η οποία της εξασφαλίζει τη συνεχή διόγκωση των εμπορικών πλεονασμάτων της.
Επί πλέον, η πάγια θέση της Γερμανίας είναι πως η πολιτική σταθερότητα της νομισματικής ένωσης μπορεί τότε μόνο να διατηρηθεί/εξασφαλισθεί, όταν οι υφιστάμενοι κανόνες τηρούνται με ιερή ευλάβεια και κατά γράμμα – έχοντας μάθει από την ιστορία της πως μία ομοσπονδία κρατών είναι σε θέση να λειτουργήσει μόνο εάν διαθέτει σταθερούς κανόνες, επειδή δεν υπάρχει καμία δημοκρατική αντιπροσώπευση σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
